Mijn derde mangoseizoen
Door: Hilda Alberda
Blijf op de hoogte en volg Hilda
10 Maart 2013 | Sierra Leone, Freetown
Mijn derde mangoseizoen
Elk jaar tussen januari en augustus is het mangoseizoen in Sierra Leone. Het begint langzaam aan en dan opeens liggen er bij alle fruitstalletjes bergen mango’s. Als je het binnenland ingaat zie je overal bomen die topzwaar zijn van de mango’s. Vorige week werd ik bijna bedolven onder de mango’s toen ik net buiten Makeni wat groenten kocht en een overvolle tak van de mangoboom waar ik onder stond brak. Het is ongelooflijk hoe rijk dit land is wat dat betreft. Er zijn zoveel mango’s, vele verschillende soorten, dat een groot deel wegrot omdat ze niet opgegeten of verwerkt worden.
Mijn derde mangoseizoen en dus mijn derde jaar in Sierra Leone. Eind januari heb ik mijn tweede contract met Restless Development getekend, voor een jaar. Ik heb het nog steeds erg naar mijn zin bij Restless. Het is nog steeds rusteloos (restless) en met de nieuwe directeur zijn er een hoop veranderingen. We zijn hard aan het fondsenwerven en hebben een hoop mogelijkheden. Als Youth Sexual Reproductive Health Programma Manager werk ik mee aan alle daaraan gerelateerde projectvoorstellen. Veel werk, maar leuk om te doen. Gelukkig verlopen mijn programma’s nu redelijk soepel en is er wat meer tijd voor zulke dingen.
Meer tijd betekent dat ik ook wat meer tijd vrij kan maken voor field trips. Zo ben ik vorige week met Des naar Kono geweest. Ik moest voor mijn werk heen en Des is nog maar één keer upcountry geweest en mocht voor deze keer mee zodat ik hem ons/ mijn werk kon laten zien. Kono is helemaal in het oosten, zo’n 8 uur rijden, waarvan de laatste 3 uur over een hele slechte weg. Maar, het is de moeite waard. De natuur is prachtig en Koidu, de hoofdstad, is net een beetje het wilde westen met de afgebrandde huizen waar mensen in wonen en de stoffige straten. Ook is er best een fijn hotel, met iig schone lakens! J
De eerste dag heb ik in ons kantoor doorgebracht en heeft Des de stad en omgeving verkend. Ons UNICEF programme loopt bijna af en er moest heel wat geregeld worden. De tweede dag zijn we naar twee communities geweest waar wij (voor UNICEF) werken. In de eerste community hebben we een les bijgewoond over mensturatie, gegeven door onze Volunteer Peer Educators. Ze deden het erg goed (complimenten van Des, de educatie specialist), ondanks dat het altijd spannend is om opeens de manager in de klas te hebben. Na de les hebben we even met de leraren gesproken, waarna we de lokale health post hebben bezocht. Daar zat het vol met moeders en jonge kinderen omdat er gratis babyvoedsel werd uitgedeeld. We hebben even met de lokale dokter gepraat, die net als de leraren erg te spreken was over ons programme, waarna we naar het door Restless Development opgezette Youth Friendly Resource Center (YFRC) hebben bezocht. Vanuit de YFRC organiseren Volunteers activiteiten zoals peer-to-peer advice, condoom educatie, spelletjes voor ‘out of school youth’ en drama, waarbij ze worden geholpen door de door hen opgezette Youth Action Club (25 jongeren uit de community). Die avond stond er een atletiek wedstrijd op het programma. In de YFRC we uitgebreid met onze Volunteers gesproken over hun werk in de community en hun toekomstplannen. Het was leuk om dit met Des te doen, die weer hele andere vragen had. De volgende stop was het huis van de Paramount Chief (de traditionele baas van het Chiefdom waar de community onder valt) waar we een door onze Volunteers gekookte lunch hebben gegeten, waarna we afscheid namen van de Volunteers.
Op de terugweg zijn we bij een lokale ‘mining site’ gestopt. Kono is de twee na grootste vindplaats van diamanten ter wereld en het hele district wordt er door gedomineerd. De grote internationale mijn-bedrijven zoeken naar de grote diamanten en overal zoeken lokals naar kleine diamanten. Laho Bah, één van onze Field Officers heeft zelf een tijdje in Kono gewerkt, maar eindigde uiteindelijk als kok aangezien hij geen diamanten vond. Hij had een hoop te vertellen over de ‘diamanten business’ – mensen die de vloer van hun huis en hun tuin omspitten op zoek naar diamanten, waardoor je sommige huizen steeds een stukje verder de grond in ziet zakken. Op de mining site werden we rondgeleid door een diamant opkoper, die ons het een en ander uitlegde. Het was best indrukwekkend; hele families (inclusief de jonge kinderen!) werken hier dagelijks om diamanten te vinden. Het zijn echt schilfertjes, maar als ze er één vinden kunnen ze daar weer een paar dagen van leven. We hebben zelfs een echte diamant gezien die ze net hadden opgegraven. We konden ‘m voor 30.000 Leones (6 Euro) meenemen! J
De tweede community was een stukje verder rijden over een ontzettend slechte ‘weg.’ Daar aangekomen hebben we het YFRC bezocht, waarna we met de community leaders hebben gepraat. Dat was erg leuk, Des zei achteraf dat het meer antropologie dan ontwikkelingswerk was en zo voelde het ook! Ik was vooral onder de indruk van de vrouwen die een Moeders Club hadden gevormd, samen geld inzamelen en verdienen en op eigen initiatief ons programma ondersteunen. Eén van de vrouwen is vroedvrouw en had de zorg voor een baby opgenomen wiens moeder nogal in de war was. Het arme jochie is nu 8,5 maand maar behoorlijk ondervoed. Ze gaf aan dat het erg lastig is om voedsel voor hem te vinden.
Donderdag ben ik naar Bo vertrokken, waar ik een middag in ons kantoor heb doorgebracht met mijn medewerkers. ’s Avonds ben ik uiteten geweest met een aantal vrienden uit Freetown die daar toevallig ook waren. De volgende dag ben ik met onze Regionale Coordinator en onze ICS Volunteers (jonge Engelse vrijwilligers die hier voor 3 maanden zijn) naar Tajuma gereden waar we de viering van International Women’s Day hebben bijgewoond. We begonnen met een ‘mars’ met spandoeken, drums en natuurlijk dansen en zingen, waarna we na een korte stop bij de Paramount Chief in de Court Barrier (gemeenschappelijke ruimte) stopten. Daar werd eerst nog even flink gedansd, waarna we een programma hadden van statements (natuurlijk), drama en zang. Ik had een plekje aan de high table en heb een korte toespraak gehouden over waarom het zo belangrijk is dat vrouwen deel uitmaken van leiderschap en het nemen van beslissingen. Dat werd erg goed ontvangen.
De viering was erg goed georganiseerd onder leiding van onze Volunteers, in samenwerking met de community en andere clubs en groepen, zoals de lokale Moeders Club. Het was mooi om te zien hoe de vrouwen een goed en duidelijk verhaal hadden en ook hoe mannelijke leiders enthousiat bijdroegen aan de viering.
Ook naast het werk zijn er zoals gewoonlijk een hoop uitstapjes en feestjes. Zo ben ik met een hele groep naar Bunce Island geweest (Des was er al geweest). Het is een hele onderneming, want je moet er een boot voor huren, wat als je niet een hele groep hebt, erg duur is. Bunce Island is het eiland waar de slaven werden uitgevoerd vanuit Sierra Leone en de omliggende landen. Ondanks dat er natuurlijk alleen nog maar ruines liggen, is het – vooral met de verhalen van onze bevlogen lokale gids – erg indrukwekkend. Er zijn vanaf dit eiland zo’n 10,000 slaven (mannen, vrouwen en kinderen) uitgevoerd, vooral naar Amerika vanwege hun kennis over het verbouwen van rijst. Een tijdje geleden heb ik hier een boek over gelezen, waarin ook Bunce Island heel beeldend werd beschreven. Nu ik er was kon ik alles precies terugvinden; zoals het huis van het ‘hoofd slavenhandel’ waarvan je uitkeek op de openplaatsen waar de toekomstige slaven aan elkaar gebonden uit een emmer aten, nadat ze waren gebrandmerkt...
Vorige week zaterdag hadden we een compleet andere ervaring: Scavenger Hunt in Freetown. In teams van vier gingen we Freetown in met een lijst opdrachten; een taxi met ‘God Bless Islam’, lepeltje lepeltje liggen in een bed op straat, ‘planken’ voor de clock tower, achter het stuur van een taxi zitten – het liefst met lokale passagiers, etc. Van alles moest een foto worden gemaakt. Ons team splitste op en ik ging met Des het centrum in, de andere gingen richting Lumley. Erg grappig om te doen. Sommige mensen zijn super behulpzaam - mogen we een foto maken van uw grijze haar?! Natuurlijk! – en sommige werden echt boos om niets – nee, je mag geen foto maken van het rattengif dat ik verkoop... Na drie uur verzamelden we weer en werden alle foto’s ingenomen en beoordeeld. Daarna was er een feestje rond/ in het zwembad met barbeque en muziek waar de uitslag bekend werd gemaakt en een slide show van alles foto’s werd getoond. Van de 14 teams waren wij 4e, niet slecht! Echt een leuke dag!
Ook was er deze week een ‘Human Rights Film Festival’, waarbij een week lang films worden vertoond op verschillende lokaties. Wij zijn dinsdagavond naar Kroo Bay geweest, deze plek wordt vaak genoemd als de ergste sloppenwijk van Sierra Leone. Midden in de sloppenwijk ligt een groot veld waar een scherm was opgezet en stoelen waren neergezet. Daar hebben we, samen met honderden bewoners van de sloppenwijk, een aantal films/ documentaires bekeken waarvan de meesten een positieve boodschap hadden (condoom gebruik, tienerzwangerschap, werking van het rechtstelsel, etc.). Het was echt een super ervaring! Het zegt veel over Sierra Leone dat dit gewoon kan, dat we om 10 uur ’s avonds gewoon met z’n tweetjes door het doolhof van gangetjes naar de weg terug kunnen lopen en een taxi pakken, zonder dat er iets gebeurt.
Dat waren een paar hoogtepunten van de laatste maanden. Er is nog genoeg te beleven hier, dus we houden het hier nog wel even uit! J Al wordt je er soms weleens moe van dat er weer geen water is (dat wordt nu twee keer per week verstrekt, op onaangekondigde tijden...) of weer geen elektriciteit... Voor de verkiezingen was er non-stop elektriciteit en nu is er een tekort.
Verder is het nu, in maart, super heet. De harmattan (wind vanuit het noorden die veel zand/ stof meeneemt, maar het wel wat koeler maakt) is overgetrokken en het is nu vooral heet. Vooral op plekken waar de weg nog (steeds!) niet af is, is het super stoffig. Toen ik hier ruim twee jaar geleden aankwam waren de Chinezen net begonnen met het aanleggen van een paar kilometer weg in het westen van Freetown, nu zijn ze nog steeds niet klaar... Dat is niet zo verrassend als je ziet hoe ze te werk gaan; hier en daar een machine, maar vooral jonge mannen die op slippertjes en zonder enige bescherming met een drilboor dagen bezig zijn om een grote steen te breken. ’s Nachts gloeien overal vuurtjes om de rotsen zachter te maken. Keihard werk waarvoor erg weinig wordt betaald en waarvan de jongens waarschijnlijk later de gevolgen bemerkten, zoals oorschade of ongelukken.
Ook ben ik nog steeds aan het dansen (we zijn nu net weer een leuke nieuwe dans aan het leren) en natuurlijk aan het waterpoloen! Des is nu naar de UN gym en ik duik zo lekker op de bank met een boek, even bijkomen! Morgen waarschijnlijk naar het strand... J
Hilda
Elk jaar tussen januari en augustus is het mangoseizoen in Sierra Leone. Het begint langzaam aan en dan opeens liggen er bij alle fruitstalletjes bergen mango’s. Als je het binnenland ingaat zie je overal bomen die topzwaar zijn van de mango’s. Vorige week werd ik bijna bedolven onder de mango’s toen ik net buiten Makeni wat groenten kocht en een overvolle tak van de mangoboom waar ik onder stond brak. Het is ongelooflijk hoe rijk dit land is wat dat betreft. Er zijn zoveel mango’s, vele verschillende soorten, dat een groot deel wegrot omdat ze niet opgegeten of verwerkt worden.
Mijn derde mangoseizoen en dus mijn derde jaar in Sierra Leone. Eind januari heb ik mijn tweede contract met Restless Development getekend, voor een jaar. Ik heb het nog steeds erg naar mijn zin bij Restless. Het is nog steeds rusteloos (restless) en met de nieuwe directeur zijn er een hoop veranderingen. We zijn hard aan het fondsenwerven en hebben een hoop mogelijkheden. Als Youth Sexual Reproductive Health Programma Manager werk ik mee aan alle daaraan gerelateerde projectvoorstellen. Veel werk, maar leuk om te doen. Gelukkig verlopen mijn programma’s nu redelijk soepel en is er wat meer tijd voor zulke dingen.
Meer tijd betekent dat ik ook wat meer tijd vrij kan maken voor field trips. Zo ben ik vorige week met Des naar Kono geweest. Ik moest voor mijn werk heen en Des is nog maar één keer upcountry geweest en mocht voor deze keer mee zodat ik hem ons/ mijn werk kon laten zien. Kono is helemaal in het oosten, zo’n 8 uur rijden, waarvan de laatste 3 uur over een hele slechte weg. Maar, het is de moeite waard. De natuur is prachtig en Koidu, de hoofdstad, is net een beetje het wilde westen met de afgebrandde huizen waar mensen in wonen en de stoffige straten. Ook is er best een fijn hotel, met iig schone lakens! J
De eerste dag heb ik in ons kantoor doorgebracht en heeft Des de stad en omgeving verkend. Ons UNICEF programme loopt bijna af en er moest heel wat geregeld worden. De tweede dag zijn we naar twee communities geweest waar wij (voor UNICEF) werken. In de eerste community hebben we een les bijgewoond over mensturatie, gegeven door onze Volunteer Peer Educators. Ze deden het erg goed (complimenten van Des, de educatie specialist), ondanks dat het altijd spannend is om opeens de manager in de klas te hebben. Na de les hebben we even met de leraren gesproken, waarna we de lokale health post hebben bezocht. Daar zat het vol met moeders en jonge kinderen omdat er gratis babyvoedsel werd uitgedeeld. We hebben even met de lokale dokter gepraat, die net als de leraren erg te spreken was over ons programme, waarna we naar het door Restless Development opgezette Youth Friendly Resource Center (YFRC) hebben bezocht. Vanuit de YFRC organiseren Volunteers activiteiten zoals peer-to-peer advice, condoom educatie, spelletjes voor ‘out of school youth’ en drama, waarbij ze worden geholpen door de door hen opgezette Youth Action Club (25 jongeren uit de community). Die avond stond er een atletiek wedstrijd op het programma. In de YFRC we uitgebreid met onze Volunteers gesproken over hun werk in de community en hun toekomstplannen. Het was leuk om dit met Des te doen, die weer hele andere vragen had. De volgende stop was het huis van de Paramount Chief (de traditionele baas van het Chiefdom waar de community onder valt) waar we een door onze Volunteers gekookte lunch hebben gegeten, waarna we afscheid namen van de Volunteers.
Op de terugweg zijn we bij een lokale ‘mining site’ gestopt. Kono is de twee na grootste vindplaats van diamanten ter wereld en het hele district wordt er door gedomineerd. De grote internationale mijn-bedrijven zoeken naar de grote diamanten en overal zoeken lokals naar kleine diamanten. Laho Bah, één van onze Field Officers heeft zelf een tijdje in Kono gewerkt, maar eindigde uiteindelijk als kok aangezien hij geen diamanten vond. Hij had een hoop te vertellen over de ‘diamanten business’ – mensen die de vloer van hun huis en hun tuin omspitten op zoek naar diamanten, waardoor je sommige huizen steeds een stukje verder de grond in ziet zakken. Op de mining site werden we rondgeleid door een diamant opkoper, die ons het een en ander uitlegde. Het was best indrukwekkend; hele families (inclusief de jonge kinderen!) werken hier dagelijks om diamanten te vinden. Het zijn echt schilfertjes, maar als ze er één vinden kunnen ze daar weer een paar dagen van leven. We hebben zelfs een echte diamant gezien die ze net hadden opgegraven. We konden ‘m voor 30.000 Leones (6 Euro) meenemen! J
De tweede community was een stukje verder rijden over een ontzettend slechte ‘weg.’ Daar aangekomen hebben we het YFRC bezocht, waarna we met de community leaders hebben gepraat. Dat was erg leuk, Des zei achteraf dat het meer antropologie dan ontwikkelingswerk was en zo voelde het ook! Ik was vooral onder de indruk van de vrouwen die een Moeders Club hadden gevormd, samen geld inzamelen en verdienen en op eigen initiatief ons programma ondersteunen. Eén van de vrouwen is vroedvrouw en had de zorg voor een baby opgenomen wiens moeder nogal in de war was. Het arme jochie is nu 8,5 maand maar behoorlijk ondervoed. Ze gaf aan dat het erg lastig is om voedsel voor hem te vinden.
Donderdag ben ik naar Bo vertrokken, waar ik een middag in ons kantoor heb doorgebracht met mijn medewerkers. ’s Avonds ben ik uiteten geweest met een aantal vrienden uit Freetown die daar toevallig ook waren. De volgende dag ben ik met onze Regionale Coordinator en onze ICS Volunteers (jonge Engelse vrijwilligers die hier voor 3 maanden zijn) naar Tajuma gereden waar we de viering van International Women’s Day hebben bijgewoond. We begonnen met een ‘mars’ met spandoeken, drums en natuurlijk dansen en zingen, waarna we na een korte stop bij de Paramount Chief in de Court Barrier (gemeenschappelijke ruimte) stopten. Daar werd eerst nog even flink gedansd, waarna we een programma hadden van statements (natuurlijk), drama en zang. Ik had een plekje aan de high table en heb een korte toespraak gehouden over waarom het zo belangrijk is dat vrouwen deel uitmaken van leiderschap en het nemen van beslissingen. Dat werd erg goed ontvangen.
De viering was erg goed georganiseerd onder leiding van onze Volunteers, in samenwerking met de community en andere clubs en groepen, zoals de lokale Moeders Club. Het was mooi om te zien hoe de vrouwen een goed en duidelijk verhaal hadden en ook hoe mannelijke leiders enthousiat bijdroegen aan de viering.
Ook naast het werk zijn er zoals gewoonlijk een hoop uitstapjes en feestjes. Zo ben ik met een hele groep naar Bunce Island geweest (Des was er al geweest). Het is een hele onderneming, want je moet er een boot voor huren, wat als je niet een hele groep hebt, erg duur is. Bunce Island is het eiland waar de slaven werden uitgevoerd vanuit Sierra Leone en de omliggende landen. Ondanks dat er natuurlijk alleen nog maar ruines liggen, is het – vooral met de verhalen van onze bevlogen lokale gids – erg indrukwekkend. Er zijn vanaf dit eiland zo’n 10,000 slaven (mannen, vrouwen en kinderen) uitgevoerd, vooral naar Amerika vanwege hun kennis over het verbouwen van rijst. Een tijdje geleden heb ik hier een boek over gelezen, waarin ook Bunce Island heel beeldend werd beschreven. Nu ik er was kon ik alles precies terugvinden; zoals het huis van het ‘hoofd slavenhandel’ waarvan je uitkeek op de openplaatsen waar de toekomstige slaven aan elkaar gebonden uit een emmer aten, nadat ze waren gebrandmerkt...
Vorige week zaterdag hadden we een compleet andere ervaring: Scavenger Hunt in Freetown. In teams van vier gingen we Freetown in met een lijst opdrachten; een taxi met ‘God Bless Islam’, lepeltje lepeltje liggen in een bed op straat, ‘planken’ voor de clock tower, achter het stuur van een taxi zitten – het liefst met lokale passagiers, etc. Van alles moest een foto worden gemaakt. Ons team splitste op en ik ging met Des het centrum in, de andere gingen richting Lumley. Erg grappig om te doen. Sommige mensen zijn super behulpzaam - mogen we een foto maken van uw grijze haar?! Natuurlijk! – en sommige werden echt boos om niets – nee, je mag geen foto maken van het rattengif dat ik verkoop... Na drie uur verzamelden we weer en werden alle foto’s ingenomen en beoordeeld. Daarna was er een feestje rond/ in het zwembad met barbeque en muziek waar de uitslag bekend werd gemaakt en een slide show van alles foto’s werd getoond. Van de 14 teams waren wij 4e, niet slecht! Echt een leuke dag!
Ook was er deze week een ‘Human Rights Film Festival’, waarbij een week lang films worden vertoond op verschillende lokaties. Wij zijn dinsdagavond naar Kroo Bay geweest, deze plek wordt vaak genoemd als de ergste sloppenwijk van Sierra Leone. Midden in de sloppenwijk ligt een groot veld waar een scherm was opgezet en stoelen waren neergezet. Daar hebben we, samen met honderden bewoners van de sloppenwijk, een aantal films/ documentaires bekeken waarvan de meesten een positieve boodschap hadden (condoom gebruik, tienerzwangerschap, werking van het rechtstelsel, etc.). Het was echt een super ervaring! Het zegt veel over Sierra Leone dat dit gewoon kan, dat we om 10 uur ’s avonds gewoon met z’n tweetjes door het doolhof van gangetjes naar de weg terug kunnen lopen en een taxi pakken, zonder dat er iets gebeurt.
Dat waren een paar hoogtepunten van de laatste maanden. Er is nog genoeg te beleven hier, dus we houden het hier nog wel even uit! J Al wordt je er soms weleens moe van dat er weer geen water is (dat wordt nu twee keer per week verstrekt, op onaangekondigde tijden...) of weer geen elektriciteit... Voor de verkiezingen was er non-stop elektriciteit en nu is er een tekort.
Verder is het nu, in maart, super heet. De harmattan (wind vanuit het noorden die veel zand/ stof meeneemt, maar het wel wat koeler maakt) is overgetrokken en het is nu vooral heet. Vooral op plekken waar de weg nog (steeds!) niet af is, is het super stoffig. Toen ik hier ruim twee jaar geleden aankwam waren de Chinezen net begonnen met het aanleggen van een paar kilometer weg in het westen van Freetown, nu zijn ze nog steeds niet klaar... Dat is niet zo verrassend als je ziet hoe ze te werk gaan; hier en daar een machine, maar vooral jonge mannen die op slippertjes en zonder enige bescherming met een drilboor dagen bezig zijn om een grote steen te breken. ’s Nachts gloeien overal vuurtjes om de rotsen zachter te maken. Keihard werk waarvoor erg weinig wordt betaald en waarvan de jongens waarschijnlijk later de gevolgen bemerkten, zoals oorschade of ongelukken.
Ook ben ik nog steeds aan het dansen (we zijn nu net weer een leuke nieuwe dans aan het leren) en natuurlijk aan het waterpoloen! Des is nu naar de UN gym en ik duik zo lekker op de bank met een boek, even bijkomen! Morgen waarschijnlijk naar het strand... J
Hilda
-
10 Maart 2013 - 17:23
Cilia:
Hey Hilda,
Leuk om weer een update te lezen. Mooi dat je weer een nieuw jaarcontract hebt getekend.
Groetjes, Cilia -
12 Maart 2013 - 09:50
Sheila:
Hoi Hilda, Wat fijn om te horen hoe het met je gaat. In mijn mail stond de titel van je verslag nogal afgekort: 'Mijn derde man... 'Maar gelukkig las ik dat je nog steeds met Desmond bent en leuke dingen samen doet. Goed om te lezen dat je nog steeds lekker druk aan het werk bent. Goed bezig, wijffie!!!Veel liefs, Sheila -
13 Maart 2013 - 18:36
Gerlinda:
Hey Hilda!
Het trekt zo'n leven daar! :) Veel plezier en voldoening en hopelijk tot weerziens weer eens in t eggie.
Liefs Gerlinda -
15 Maart 2013 - 20:23
Linda:
Wat heerlijk om weer mee te kunnen kijken in een leven vol contrasten!
Liefs! -
04 April 2013 - 08:46
Vijay Ram Chennai:
Hi Hilda,
How are you angel ? Hope you are leading a happy life .... :-) -
04 April 2013 - 09:52
Vijay:
Hi Hilda ,
This is Vijay. I just now came to know that you are married / living (anyway it doesnt make any difference to people like you with either no values or any morals ) with a person named Desmond. It really pained me to some extent. Even though I came to the conclusion that you are not fit for a meaningful and spiritual life in India, long ago, I find your behavior very unjust and ungrateful. Atleast I deserved an explanation as to why you rejected my proposal after giving such false hopes that you too fell in love with me . You utilized all my services and help when you stayed in Bangalore and had such a nice time with me. And you allowed yourself to get so close to me by sharing all ur deep most feelings and concerns and then suddenly cut me away from ur life and move on after saying that you too fell in love with me. I really wonder if you know what love really is. You are such a slut after all and somewhere u had mentioned to a dutch friend that this Desmond is ur 3rd husband. I wonder how many more fools (I pity them poor souls) you are gonna play around with. I sincerely wanted to be there for you and you yourself knew that. And this is how you treated me. If there is truth and justice in this world , I sincerely pray to God that you should be punished and that you should suffer very much in life for being the slut you are. -
10 April 2013 - 08:23
Vijay Ram:
Hi Hilda,
Having said that (my previous post ), I wanted to say I still love you. I know this will do me no good, but thats the way I am. I still believe firmly, what you did was wrong and I know you take the wrong decisions most of the time and would land in trouble often. I dont know if I will be able to love anyone so deeply ever again, but I believe in a hopeful and positive future and will surely be able to cope up. After all, I dont think , I have done anything wrong or disappointed anone to deserve anything otherwise. I did receive quite a few approaches directly or otherwise in the IT organization I worked previosly, but I guess I have crossed the stages in my life to be infactuated with someone. Just wanted to share my thoughts. And I am still angry with what you had done to me . Falling for me , and getting so close to me (in Heart and mind) and then choosing to totally ignore me , not responding to any communication from 2008 to 2012. Thats not what a really noble person will do.
Love,
Vijay -
22 April 2013 - 19:23
Vijay:
Hi,
Just wanted to share my last update to you. I wont bother u anymore. If you really had some conscience and moral character , you would have tried to offer me some explannation. But you never tried to give me one. You must be really feeling guilty you stupid whore. why did you put up such a sorrowful and melencholous appearance when u were in India ? why did you allow me to meet with you 5 times , you slut ? you received all the kindness from me and then you left for Goa and flirted with Sanders and then returned back to the netherlands and totally avoided me. Oh god , now I understand why the whole world mocks and hates the dutch people. you are one weird country , I guess. I came across two instances where a dutch man killed a british woman, one happened in england a couple of years ago and another in Kashmir , last month. And you are one fine example of what ur country men are like. Trust me slut, you will never live a happy life . your life should be ruined and you shud suffer like anything for the character you are. Its not disappointment that I feel (Even If you had come to me , I wud have rejected you outright) ,but I feel totally angry with you exploiting my kindness and made me a fool out of this. Never will I see a dutch person in good light again you bitch. May your life be totally ruined , you cheap slut. -
22 April 2013 - 19:23
Vijay:
Hi,
Just wanted to share my last update to you. I wont bother u anymore. If you really had some conscience and moral character , you would have tried to offer me some explannation. But you never tried to give me one. You must be really feeling guilty you stupid whore. why did you put up such a sorrowful and melencholous appearance when u were in India ? why did you allow me to meet with you 5 times , you slut ? you received all the kindness from me and then you left for Goa and flirted with Sanders and then returned back to the netherlands and totally avoided me. Oh god , now I understand why the whole world mocks and hates the dutch people. you are one weird country , I guess. I came across two instances where a dutch man killed a british woman, one happened in england a couple of years ago and another in Kashmir , last month. And you are one fine example of what ur country men are like. Trust me slut, you will never live a happy life . your life should be ruined and you shud suffer like anything for the character you are. Its not disappointment that I feel (Even If you had come to me , I wud have rejected you outright) ,but I feel totally angry with you exploiting my kindness and made me a fool out of this. Never will I see a dutch person in good light again you bitch. May your life be totally ruined , you cheap slut.
