Gambia en Senegal per bush taxi

Gambia en Senegal per bush taxi

Zaterdag 22 december stapten Des en ik om een uur of drie in het bootje van de Sea Coach Express dat ons naar Lungi, het vliegveld van Sierra Leone, zou brengen. Het was veruit het rustigste boottochtje dat ik met de Sea Coach heb gemaakt en we kwamen ruim op tijd aan op het vliegveld dat sinds de laatste keer een behoorlijk metamorfose had ondergaan. De vertrekhal en de gates zijn vernieuwd en er wordt nu een scan van je wijsvingers en een foto van je gemaakt als je de douane doorgaat. We vlogen met de nieuwe luchtvaartmaatschappij Gambia Bird en binnen 1,5uur waren we in Gambia. Onze bagage kwam al snel aan en nadat we wat Gambiaanse Dalasi’s hadden opgenomen stapten we de aankomsthal uit…
Buiten werden we meteen aangesproken of misschien moet ik zeggen overvallen door een ‘controller’die al het taxiverkeer regelde, ons een veels te dure rit wilde aansmeren en niet van onze zijde week. We liepen door, probeerden met taxi chauffeurs te onderhandelen, maar kwamen niet veel verder doordat deze man duidelijk de boel onder controle had. Uiteindelijk sprak Des een Gambiaanse aan die dezelfde vlucht had als wij en mochten we met haar meerijden… maar dat ging niet zo makkelijk. Er ontstond een hele opstoot en de politie werd er zelfs bijgehaald, want we mochten niet zomaar een lift krijgen. Wat natuurlijk onzin was. De vrouw ging dan ook volop in discussie en uiteindelijk reden we toch weg in de taxi die van haar broer bleek te zijn. Hij bracht haar thuis en zette ons daarna in Banjul af.

Banjul is de hoofdstad van Gambia, maar niet de grootste stad en naast overheidsgebouwen en een ferrie naar de andere kant van de rivier is er weinig te zien en te doen. Dit komt met name doordat het toerisme mensen naar de kust trekt. Het plan was om twee nachtjes in Banjul te verblijven, maar toen we de eerste ochtend een paar uur hadden rondgelopen, hadden we de stad wel gezien. We zijn daarom teruggelopen naar het hotel en hebben uitgecheckt om alvast door te reizen naar Bakau waar we voor kerst een kamer hadden geboekt. We hebben voor we Banjul verlieten nog even de Arch beklommen, waar alleen de President onder door mag rijden, en toen een taxi gepakt.
Bakau is een wat rustiger, kleinschaliger kustplaatsje, met toch een goed aanbod van guesthouses en restaurants. We hebben er genoten van de luxe en het lekkere eten! De eerste dag hebben we bij de Indier geluncht en bij de Italiaan gedineerd, heerlijk! Vooral het eten bij de Italiaan was mooi, aangezien de Italiaans eigenaar super blij was met ons bezoek en maar bleef kletsen. We hebben heerlijke pasta gegeten, onder het genot van een koud, wit Italiaans wijntje. Op kerst avond hebben we heerlijk gegeten bij restaurant Calypso, een prachtig opgezet restaurant langs het strand, waar je allemaal in een eigen prieeltje zit, en op eerste kerstdag zijn we teruggegaan naar de Indier voor een heerlijk buffet. Verder hebben we genoten van de verse fruitsappen en salades op het strand en natuurlijk het strand en de omgeving zelf. Zo zijn we naar de ‘crocodile pool’ geweest en hebben we nog een aantal andere kustplaatsjes bekeken.

Het is opvallend hoeveel Nederlanders er in Gamba zijn! Hun aanwezigheid wordt nog eens versterkt door een overvloed aan Nederlandse vlaggen die overal hingen, we hebben zelfs de Alkmaarse vlag gezien! Ook heb ik bij Eddie’s Bar en Restaurant genoten van een broodje brie en Des van een kroket en frikandel (ik kon het niet laten om een klein hapje te nemen!).
Naast de Nederlanders vielen ons meteen de bekende bumsters of beach boys op – jongens die proberen om als gids of gigolo aan de slag te komen – en de bijbehorende oudere blanke vrouwen waarmee ze koppels vormen. Ondanks dat we wel door ze werden aangesproken en we zo nu en dan moeite hadden om ze af te schudden (it’s nice to be nice!), hadden wij als ‘happy couple’- zoals ze ons noemden – niet zo heel veel last van het ‘gehazzle’. Toch beseften we dat we al snel het idee hadden dat iedereen die ons aansprak op geld uit was. Dat is echt jammer, want het verandert je houding tegenover locals en dat is zonde.

Na drie dagen aan de kust keken we dan ook uit naar ons tripje naar het binnenland, ondanks dat het eten heerlijk was…  We hadden ondertussen het locale transport en de bijjkomende onderhandelingen redelijk onder de knie en op tweede kerstdag pakten we rond een uur of 9 een bush taxi (poda poda in Sierra Leone – mini busje waar vier rijen banken in zijn gemonteerd) naar Serekunda. Nadat we geld hadden gehaald en hadden ontbeten gingen we in Serekunda op zoek naar de ‘garage’ waar bush taxi’s naar Soma vertrokken. We hadden al snel een bush taxi (als ze het binnenland ingaan zijn ze gelukkig wat groter) gevonden, tickets gekocht en onze bagage op het dak laten binden, en het wachten was op andere passagiers. Een uur of misschien wel twee – geen horloge, dus weinig idee van tijd – later vertrokken we. De reis verliep voorspoedig en het grootste deel van de weg is geasfalteerd, dus het was redelijk comfortabel. In Soma hadden we al snel een bush taxi gevonden die ons naar George Town zou brengen en het wachten was weer op andere passagiers. Helaas waren er niet genoeg passagiers en reed de bush taxi niet verder dan Brikama Ba - een klein dorpje in de middle of nowhere. Daar hebben we met een aantal locals - we kwamen onderweg sowieso geen expats tegen - na een uur wachten in het donker en uitgebreid onderhandelen , een kleinere bush taxi ‘gehuurd’ die ons naar George Town bracht. We werden netjes voor de deur van het door ons uitgezochte hotel afgezet en gelukkig was er een kamer beschikbaar – inmiddels was het 23.00 uur! Helaas bleek de kamer super stoffig/ vies en heb ik niet erg lekker geslapen. De volgende dag werd ik wakker met een verstopte neus en tranende ogen (nu twee weken later ben ik nog steeds aan het hoesten)… De hotelmanager hielp ons het matras in de zon te leggen en liet de kamer schoonmaken, maar helaas mocht dat niet echt baten. De laatste nacht werd ik zelfs met tientallen bed bug-beten op mijn rug en benen wakker! 

Los van het viezige hotel en het stof – het is echt ontzettend droog in Gambia, hebben we een leuke tijd gehad in George Town. Het is niet echt een stad, maar meer een wild west dorpje en de bezienswaardigheden – zoals slavenhuizen/ verhandelplaatsten – zijn wel gebaseerd op feiten, maar de monumenten zelf zijn verzonnen door lokale jeugd.  Nu we ons tempo hadden aangepast hebben we een aantal leuke gesprekken gevoerd met locals, zoals een gesprek over tienerzwangerschappen met een moslim man ;) terwijl we op de ferrie wachten. We hebben een tripje gemaakt naar de Wassu Stone Circles – een World Heritage Site te vergelijken met Stone Henge – het zijn circels van stenen die als graven hebben gediend. Ook hebben we een boottocht van een dag gemaakt over de River Gambia, waar we veel vogels, apen, babboons en nijlpaarden hebben gezien! We hebben een tijdje één nijlpaard gevold dat zich onder water verschool en soms omhoog kwam om water te halen. Verder hebben we een tijdje babboons geobserveerd die duidelijk probeerden andere apen weg te jagen door veel geluid te maken en te schudden met boomtakken. Bij terugkomst hebben we een lekker koud Julbrew biertje gedronken, Gambia’s lokale bier, waarna een lokale maaltijd gegeten in een restaurantje met één tafeltje.

Op de terugweg naar de kust dachten we geluk te hebben toen we in een grote bus stapten die ons van George Town naar Brikama zou rijden. De bus was vol, maar we konden plaatsnemen op houten bankjes in het middenpad. Helaas waren we nog geen uur onderweg toen we een lekke band kregen. Die werd snel vervangen door een reserve band, maar die bleek helaas ook lek. Uiteindelijk hebben we een paar uur in een miniscuul dorpje in de middle of nowhere op een steen gezeten en sinasappels en pinda’s gegeten. Er werd natuurlijk geen nieuwe band gekocht, maar de oude werd geplakt en nog eens… Niet erg succesvol, want na zo’n tien liep de band alweer leeg. De bus is toen langzaam naar Soma gereden, dat nog maar 20 minuten rijden was. Gelukkig had Des zijn geld al teruggevraagd, want de chauffeur en conducteur werden aangevlogen door de passagiers die hun geld terugwilden. Ondertussen hebben wij onze volgende bush taxi naar Brikama geregel. Na even wachten (je went er aan) gingen we op weg naar Brikama, Des en ik op de voorbank. De reis verliep gelukkig voorspoedig en in Brikama hebben we een taxi gecharterd naar Kartong – we hadden het wel gezien met de bush taxi’s! Helaas werd de taxi aangehouden bij één van de vele police checks en kon hij zijn verzekeringsbewijs niet vinden… Na zo’n 15 minuten, terwijl de politie agenten de marihuana stickers van de taxi krabten, had de chauffeur toch zijn papieren gevonden. In Kartong hadden we een heerlijk schone en luxe, ronde bungalow in een mooi opzeget en gezellig guesthouse – bungalows verspreid onder palmbomen. We hebben even heerlijk uitgerust, van het strand genoten en gekletst met andere gasten (maar twee Nederlanders!).

Na twee nachten zijn wij richting Abéné in Senegal vertrokken waar we oud en nieuw wilden vieren. Het oversteken van de grens was echt leuk en gelukkig super simple. We kregen een stempel in Gambia en werder in een kano de rivier overgevaren en toen waren we in Senegal. Daar hebben we geen douane check meer gezien en werden we door een Gambiaanse taxi chauffeur in Abéné afgezet. Daar vonden we een geweldig guesthouse – het schoonste tot nu toe! We zijn meteen op geld uit gegaan, wat niet zo makkelijk bleek. Achterop motortaxi’s werden we naar het dichtstbijzijnde grotere stadje gereden, maar daar was alleen een Western Union. Dus hebben we onze laatste dollars gewisseld voor Senegalese CHF en meteen een fles champagne gekocht voor die avond. Terug in Abéné zijn we naar het strand gelopen, wat echt prachtig was. We hebben genoten van de zon en de zee, fruit drankjes, djembee spelers en dansers, voetballende jongens en de laag staande zon.
’s Avonds hebben we een heerlijke lokale maaltijd gegeten en lokale biertjes gedronken, waarna we naar het Abéné music festival zijn gelopen. Dit festival wordt jaarlijks georganiseerd door Nederlanders (jawel) en er zijn elke avond optredens van lokale djembee bands. De optredens die wij zagen waren erg indrukwekkend, vooral het dansen! Om 23.00uur sloot het festival en liepen we met de meute mee richting het strand, waar er werd afgeteld naar het nieuwe jaar. Er werden Thaise lampionnen opgelaten, kampvuren aangestoken en vuurwerk, onder het constante drummen van djembee spelers. Een mooie manier om het nieuwe jaar in te luiden!

Des en ik vonden het allebei heerlijk in Senegal, maar helaas konden we zonder geld niet lang blijven… dus zijn we de volgende dag, na een heerlijk ontbijtje bij een echte Fransman (Senegal was een Franse kolonie) de rivier weer overgestoken naar Gambia. Dit keer zijn we in Kololi beland waar we onze laatste dagen hebben genoten van het strand, de hoge golven en het lekkere eten (vooral het Duitse restaurant was super!). We hadden een suite met gasfornuis, dus elke ochtend een thee met stokbrood met verse kaas! 
Vrijdag zijn we naar Serekunda vertrokken om wat laatste souveniers in te slaan – onder andere voor vrienden die ons backpacks and de Lonely Planet hadden geleend - waarna we het vliegtuig terug naar Sierra Leone hebben genomen.

Het was een heerlijke vakantie! Als je uit Sierra Leone komt biedt Gambia een hoop luxe, we hebben echt genoten van het lekkere eten! Het is wel duidelijk wat een invloed toerisme op een land heeft. Er is veel meer aanbod en keus in Gambia, maar het ‘gehazzle’ en ‘sekstoerise’ (want daar komt het toch op neer) maken het land er niet persé leuker op. Wel is de service in Gambia veel en veel beter dan in Sierra Leone, we hebben genoten van de effectieve, vriendelijke manier waarop we werden bediend in restaurants en geholpen in hotels. Het is ook mooi om te zien hoe empowered de Gambianen zijn vergeleken met Sierra Leoneaans die voor Libanezen in supermarkten en restaurants werken. In Gambia worden ze duidelijk getraind en vertrouwd, waar ze in Sierra Leone meer een soort van lamgeslagen worden als ze voor Libanezen werken. Ook zijn er veel meer Gambianen die hun eigen toko runnen, wat goed is om te zien.
Het onderhandelen speelt nog meer dan in Sierra Leone een belangrijke rol in Gambia. Sleutelwoorden lijken geduld en een lach. Na een tijdje had ik wel door dat je vooral de tijd moest nemen voor het gesprek over de prijs, voet bij stuk moesten houden, er een beetje drama in moest gooien en het vooral niet te serieus moet nemen. Een aantal mannen zeiden na een stevige onderhandeling bewonderend en met een grote lach tegen Des: she likes money!

Wat me verder opviel is het transport: in Gamba wordt er veel meer gebruik gemaakt van fietsen, ezel-, ossen- en paardenkarren, waar in Sierra Leone iedereen met het openbaar vervoer lijkt te gaan. Ik vond vooral de ezelkarretjes geweldig om te zien! In het binnenland zie je in Gambia meer met hout omheinde huizen en dorpjes dan in Sierra Leone. We hebben er onderweg naar de Wassu Stone Circles spontaan één bezocht, dat was erg leuk om te zien en natuurlijk om even met de bewoners te praten. Natuurlijk werd ons om een voetbal gevraagd en geld voor een beker.
Het klimaat in Gambia en Senegal is echt heel anders dan in Sierra Leone: het is er veel droger en koelt er veel meer af ’s avonds. Vooral in Senegal was het echt behoorlijk koud ’s avonds. Het voordeel is dat je veel minder zweet, het nadeel is dat alles uitdroogt en dat je constant onder het stof zit. Terug in Sierra Leone kwam de klamme warmte ons meteen tegemoet. Zo heeft alles z’n voor en nadelen… 

Nu zijn we dus weer thuis in Sierra Leone en hebben we een heerlijk rustig weekend, voordat we maandag allebei weer aan het werk gaan. Ik reis morgen meteen naar Makeni voor een staff workshop, dus dan ben ik weer even van huis en dit keer van Des weg. Het was echt heerlijk om met z’n tweeen op vakantie te zijn, dus het zal wel gek zijn om hem nu vijf dagen te moeten missen.

Tot zover.