Auroville

Lieve allemaal,

Daar zit ik dan op mijn blote voeten (schoenen moeten uit binnen)… in een internetcafeetje in Auroville, het plaatsje waar we zitten, net boven Pondicherry.
Om even bij het begin te beginnen… de vlucht verliep voorspoedig. Wel werden Lotte en ik omgeroepen op Schiphol... we waren iets te relaxed richting de gate aan het lopen, maar gelukkig waren we er toen eigenlijk al. Was wel grappig, dat is me echt nog nooit gebeurt! Een uurtje vertraging, maar daar heb ik verder weinig van gemerkt. We kwamen hier om een uur of 24- 01.00uur aan en werden keurig opgehaald. Zodra we naar buitenstapten waren daar de Indiers, geuren en alle andere indrukken. Ik vond het wel weer heerlijk om dat te ervaren! Onze chauffeur reed keurig en heeft ons, met een tussenstop bij een tentje (letterlijk) waar we een kopje thee met veel suiker en melk hebben gedronken, om een uur of 4 a 5 keurig afgeleverd bij ons guesthouse: Bay Watch, waar Camille (Nederlander die hier woont en ons gaat plaatsen op de projecten) ons al op stond te wachten! :) Je kan de zee niet zien vanaf daar, maar het is echt 2 minuten lopen.
Lotte en ik delen nu een kamer, Sebastiaan slaapt op de verdieping boven ons in een soort rieten hut. Er zijn zelfs douches en gewone wc’s en een erg aardige eigenaar die maar wat graag mee wil naar Kalvaryan Hills, waar ik de komende drie weken zit. Hij komt daar oorspronkelijk vandaan, had eerst een schooltje opgebouwd hier dichtbij het strand, is alles kwijtgeraakt door de Tsunami, maar heeft nu dus weer een mooi guesthouse kunnen opbouwen en geeft les op de middelbare school in een dorpje verderop.
Gisteren hebben we uitgeslapen tot een uur of 11 en zijn we daarna naar het Armaini guesthouse gelopen. Armaini is de organisatie (bestaande uit Camille en Jansie) die ons op de verschillende projecten plaatst. Daar hebben we ontbeten (brood met jam :)). Daarna zijn we met z’n drietjes een flink eind gaan lopen door de omgeving hier. Meteen een hoop gezien... de vrouwen zien er hier bijna allemaal prachtig uit met hun mooie, kleurige gewaden. Mannen lopen over het algemeen in een simpele broek met overhemd (zoals Lotte en ik er nu ook nog bijlopen :)). Er wordt wel gekeken, maar er zijn hier meer buitenlanders en we worden eigenlijk niet “lastig gevallen”, mensen zijn juist heel aardig en lachen ons over het algemeen vriendelijk toe en zeggen gedag. Onderweg hebben we ergens wat gegeten. Keurig cola gedronken en natuurlijk wel Indiaas eten uitgeprobeerd... het is nog best lastig om te weten wat je besteld, maar erg leuk om wat te proberen. Tot nu toe smaakt het me hier prima.
Terug bij het guesthouse hebben we onze zwemkleding aangetrokken en zijn we naar het strand gelopen. Doordat er hier wel meer toeristen zijn kan je wel in bikini op het strand liggen, maar ik voelde me daar toch niet helemaal relaxed bij... Wel even heerlijk gelegen in de zon, want het is hier behoorlijk warm! Vandaag zal het ook rond de 30 graden zijn. Na het strand wilden Lotte en ik gaan shoppen en hebben we Sebastiaan achtergelaten op het strand. Toen we het guesthouse uitliepen kwamen we Camille tegen die ons wat bij heeft gepraat en toen Sebastiaan ook terugwas informatie heeft gegeven over de verschillende projecten.
Ik vertrek dus deze maandag om 8.30uur richting Kalvaryan Hills, een klein, rustig dorpje in de bergen, ongeveer 3 a 4 uur rijden en alleen bereikbaar per jeep, want we moeten een rivier oversteken... ik wilde avontuur... nou, hier is het! :) Maandag rijd ik eerst langs het kantoor van CSC, de NGO waarvoor ik het microkrediet project ga doen. Als het goed is gaat de directeur dan met mij mee naar het dorp. Ik slaap in het kindertehuis, waar ik ook eet. Ik ben erg benieuwd hoe het me gaat bevallen daar. Zelfs Jansie, de Indiase vrouw van Camille vond het daar heftig vertelde ze... heel anders dan hier, vooral heel rustig. Er is iig 1 telefoon... dus in noodgevallen kan ik bellen (als ik genoeg muntjes meeneem!). Maandag gaan we het ook hebben over de opdracht die ik kan doen. Camille vertelde dat de verwachtingen van ons Nederlanders redelijk hoog liggen, dus dat is wel erg leuk. Het zou natuurlijk super fijn zijn als ik echt iets kan bijdragen!
Na het gesprek met Camille zijn wij nog even water enzo gaan halen. Daarna hadden we weer met Camille afgesproken en zijn we met hem en zijn vrouw, Jansie, wat wezen eten. Ik heb mijn eerste Indiase Curry al op! :) Het smaakt me goed!
Na het eten zijn Lotte, Sebastiaan en ik met een Rickshaw richting Pondicherry gegaan. We waren eigenlijk op zoek naar een plek om iets te drinken, maar dat lukte niet helemaal... uiteindelijk hebben we een Rickshaw terugegepakt en heeft de guesthouse eigenaar ons 3 koude Kingfisher biertjes aangeboden... ik denk zomaar dat ik die na dit weekend even niet meer ga drinken.
Vandaag rustig aan begonnen, langs Camille gelopen en het guesthouse en nu dus even internetten. Straks even lunchen en daarna met Camille en Jansie naar Pondicherry om de projecten van Lotte en Sebastiaan te bekijken en om voor Lotte en mij Indiase kleding aan te schaffen. Ik kijk er nu al naar uit, want het is best lastig qua kleding voor ons.

Ik ben nog wel wat moe, maar verder gaat het dus goed. Het was natuurlijk een lange reis en het is nu weer even aclimatiseren en wennen aan de warmte, het eten, de drukte, etc. Gelukkig is Pondicherry en het dorpje waar we zitten best te doen qua choas en verkeer. Het is ook wel fijn om hier te beginnen, even bij te kunnen komen en dan op te gaan naar de volgende uitdaging. Ook is het weer een hele andere ervaring om niet alleen te reizen, maar met anderen. De verschillen tussen ons komen nu al wel naar boven. Ik zie er daarom niet zo heel erg tegenop om straks alleen in het dorpje (de rimboe :)) te zitten. Al heeft dat natuurlijk weer andere lastige kanten. Maar... het is iig een uitdaging en zeer zeker een hele bijzondere ervaring.

Al met al heb ik het hier naar mijn zin... alles moet nog even op z’n plek vallen, maar ik denk dat ik de twee maanden hier goed doorkom! We hebben toch al wat opmerkelijke dingen meegemaakt... zoals gisteren toen we in de Rickshaw terugzaten om een uur of 23 en de bestuurder zijn dochtertje (van 1 ofzo) op zijn arm had (ze ging huilen toen ze bij ons op schoot zat) en met 1 hand stuurde en niet kon remmen... Verder is het opvallend dat er kasten van huizen naast rieten hutjes staan, alles loopt hier door elkaar (ook de koeien :)) en het is voor mij nog moeilijk te zien in welke kaste mensen behoren. Ik vraag me af of dat na 2 maanden wel lukt...

Nou... dit waren mijn eerste indrukken. Er komt zoveel op me af dat ik vast dingen ben vergeten te vertellen... maar dat komt later. Ik weet niet wanneer, want het is nog even afwachten wanneer ik weer internet tot mijn beschikking heb.

Een warme groet uit het warme India.

Heel veel liefs,
Hilda