Van CSC in Pondi naar Kalvarayan Hills

Lieve allemaal,

Ik ben weer terug in Pondi... 1 dag eerder omdat ik de laatste dagen erg moe was en het me een goed idee leek om een dagje te hebben om bij te komen in Pondi voor ik weer doorvlieg naar Delhi. Er stond een computer in het Children's home, dus ik heb al wat verhaaltjes kunnen typen. Helaas open ik nu mijn USB en staat alles in een heel raar formaat op mijn USB stick en alle foto's die ik erop had gezet zijn helemaal niet meer te vinden... balen. Gelukkig heb ik stukjes van de verhalen kunnen redden en die vul ik nu gewoon aan... de foto's probeer ik later direct van mijn camera even op mijn blog te zetten.

Terug naar mijn verhaal dat ik in de Hills heb getypt... daar zat ik dus, in de middle of nowhere achter een computer! En... hij werkte ook nog (los van de powercuts), gewoon Windows XP... Die heeft Nehru de directeur van CSC hier neergezet, maar aan de laag stof te zien wordt ie erg weinig gebruikt. Dus, hebben we ‘m even professorisch geinstalleerd (echt mooi al die losse draadjes die in stopcontacten gaan) en kan ik dus mooi alvast wat van mijn ervaringen opschrijven en meteen de nodige verslagjes afronden. Natuurlijk wel onder toeziend oog van de halve staf hier... ze bemoeien zich graag overal mee, dat zit hier nogal in de aard van het beestje... en dan het liefst op vol volume... En als er geen volwassenen bijstaan dan staan er een aantal kinderen (wat een lieverds!) om me heen mijn aandacht te vragen en op alle knoppen te drukken, het liefst de uitknop... typen is dus een uitdaging, vooral met al die power cuts.

Er is zoveel te vertellen... het is hier zo’n andere wereld. Het kindertehuis staat midden in een prachtig bergachtig natuurgebied. Het is hier zo groen, de wegen onbegaan en de dorpjes zijn zo primitief... ik ben ’s avonds aangekomen, na een reis van 6,5 uur. Toen was het al donker, dus toen ik de volgende ochtend de deur van mijn kamer opendeed was het een mooie verrassing: wat een uitzicht! Echt super!

Maar, ik zal jullie eerst nog vertellen over de heenreis en de dagen daarvoor... Uiteindelijk ben ik dus 2 dagen in Pondi gebleven waar ik in het CSC kantoor sliep, ze hadden een logeerkamer met badkamertje en er werd door een oude vrouw die al 17 jaar voor Nehru werkt voor mij gezorgd qua eten. Telkens kwam ze weer met zo’n “picknick-setje” een stapeltje roestvrijstalen bakjes met verschillende inhoud. Meestal at ik daar dosa, een rijstpannekoek met een (behoorlijk scherpe) chutney en soms een ander kokossausje. Over de eerste dag had ik jullie al verteld. Toen ik over dag 2 wilde vertellen werd ik ongeveer achter de computer vandaan gesleurd om een Youth Assembly bij te wonen...

De dag daarvoor heb ik ’s ochtends nog een preschool bezocht. Eigenlijk is het niet meer dan een klein kamertje waarin een stuk of 15 a 20 kinderen onder toezicht van 1 of meer leraressen de dag doorbrengen. Ze leren wat rijmpjes en versjes, eten daar, gaan naar de wc (opeens trokken ze allemaal hun broek/ onderbroek uit en gingen ze omstebeurt naar buiten om te plassen) en verder hangen ze volgens mij maar wat rond (zover ik heb kunnen zien).
Na de lunch ging ik met de voorzitster van een van de vrouwengroepen mee Pondicherry in. Zoals alles hier gaat had ik weinig idee van hoe en wat we gingen doen. Ik wist dat we een selfhelpgroup zouden bezoeken, maar waar die was... Na 20 minuten lopen bleven we stil staan en even later zaten we in de bus, op weg naar... Na een kwartiertje in de lokale bus (mannen en vrouwen keurig gescheiden) stapten we uit om daarna op de fiets van de vrouw te stappen. Uiteindelijk kreeg ik het voor elkaar dat ik mocht fietsen en zij bij mij achterop ging... dat was wel reden voor een hoop gelach, ze had blijkbaar niet verwacht dat ik kon fietsen. Onderweg zijn we nog uitgestapt om ergens een fles cola te kopen en uiteindelijk kwamen we dus bij haar huis uit. Daar werd ik naar binnen geloosd en gingen we in de slaapkamer tv kijken (blijkbaar ook een soort woonkamer, zover ik gezien heb was er naast die kamer, een soort badkamertje en een keuken geen andere kamer). Haar man heeft toen een flinke hoeveelheid fress juice voor me gemaakt. Ik ben er niet ziek van geworden, dus waarschijnlijk was het puur. Na twee flinke bekers sap, een aantal bezoekjes van buurvrouwen en een verse bloemenslinger voor in mijn haar (die de vrouw ter plekke maakte) gingen we weer op pad. Nu lopend naar het einde van de straat waar in een huis een selfhelpgroup bijeen was gekomen. Deze groep vrouwen maakt samen jurken die ze verkopen. Helaas maakt de taalbarriere het lastig om echt diepgaande vragen te stellen, maar het was leuk om even zo’n vrouwengroep te bezoeken. Natuurlijk kreeg ik meteen thee en snoepjes aangeboden en was mijn bezoek reden voor een hoop hilariteit. Mijn ‘gids’ was ook nogal een lachebek, ze lach contstant in een deuk en haalde ook grapjes met mij uit die ze dan smakelijk vertelde aan anderen. Wel een leuk mens en super gastvrij. Na dit bezoekje gingen we terug naar haar huis en zijn we met de buurvrouw die oorspronkelijk uit Singapore komt en relatief veel Engels kon en haar zoontje en de dochter van mijn gids op de fiets gesprongen. Eerst dacht ik dat we terug gingen naar CSC, maar we gingen naar het strand. Dat was wel even relaxed. We hebben daar lekker gezeten, ik heb even pootje gebaad met haar dochter die daarna de zee in dook en verder hebben we gekletst. Er was ook een grote groep meiden uit een weeshuis die met kleding en al de zee in gingen en ook een aantal kleine kinderen voor het eerst de zee in nam... leuk om te zien hoe sommigen het verschrikkelijk vinden en anderen geweldig.

Na het strand zijn we weer op de fiets gesprongen, richting haar huis. Onderweg wees de vrouw uit Singapore (sorry, al die lastige namen hier... ik hoor er zoveel en ze zijn alleen al moeilijk om na te zeggen) me een prachtige tempel. Die zijn we ingelopen... wauw. Echt heel mooi, die Hindoeistische tempels zijn zo kleurrijk van binnen en van buiten. Binnen waren er ook mensen offertjes aan het brengen, maar blijkbaar was het geen probleem dat wij er zo binnenliepen. Toen we de tempel uitkwamen stond de man van mijn gids er met zijn motor (ze hebben hier wel mobiele telefoons) die mij op de motor terugbracht naar CSC waar ik sliep. Echt een mooi ritje weer. Het zoontje van de buurvrouw voorop, ik achterop en dan maar door het verkeer heen slingeren. Hij had geen toeter, wat het toch een beetje gevaarlijker maakt. Maar, uiteindelijk veilig afgeleverd na weer een mooi ritje door het Indiase verkeer. Ondanks dat ik laat thuis was werd er nog keurig eten verzorgd, waarna ik ben gaan slapen.

De volgende ochtend heb ik mijn tas ingepakt en daarna heb ik ontbeten en een poging gedaan op internet te komen. Hotmail werkt vaak niet, maar waarbenjij.nu meestal wel. Toen werd ik dus naar de Youth Assembly meegesleurd...

Boven in het CSC kantoor is een grote ruimte die vol zat met jonge jongens en vrouwen. Voorin de zaal zat een rij mannen... waar ik natuurlijk naast mocht gaan zitten. Het begon allemaal met een officiele ceremonie... waar ik dus ook deel van uitmaakte. We (de sprekers en ik) gingen eerst kaarsjes aansteken voor Gandhi, er stond een grote foto van hem op een tafeltje. Gelukkig had ik opgelet bij de eerste die een kaarsje aanstak, want ik moest als tweede... een kaars aansteken, wat kaarsvet druppelen op een schaal en de kaars neerzetten voor de foto. Daarna een buiging maken met de handpalmen tegenelkaar voor de borst, zoals ze elkaar hier ook groeten. Daarna rozenblaadjes strooien voor de foto. Toen bijna twee uur lang toespraken van de mannen in het Tamil aangehoord, die allemaal over Gandhi gingen ter ere van zijn 60 jarige sterfdag. Tussendoor werden we nog ‘ge-honered’ door bij ieder van de heren en mij een sjawl om de schouders te drapperen en terwijl deze nog vast werd gehouden met ons op de foto te gaan. De sjawl mochten we houden. Wel weer een bijzondere ervaring. Na de bijeenkomst heb ik gegeten en daarna vertrokken we dan echt naar de hills.

Van te voren werd gezegd dat het 3 uur rijden was... we zijn half 3 vertrokken en kwamen 9 uur aan... Nehru is heel goed in schatten :). Maar, het was een prachtige reis, ookal was het tijdens het laatste stuk, door de bergen donker. Het stuk daarvoor was ook al super, veel platteland en kleine dorpjes, maar ook hier en daar een stadje. De Kalvarayan Hills zijn een stuk het binnenland in. Onderweg zijn we een paar keer gestopt, om thee te drinken (echt super lekkere thee, zag er uit als cappuchino en we moesten er wel een kwartier op wachten omdat het apparaat net uitelkaar lag, maar het was de beste die ik hier tot nu toe heb gedronken!) en om hier en daar een hapje te eten, wat ik toch echt super vind altijd, zomaar bij zo’n super klein en onopvallend tentje stoppen om iets te eten wat ik nog nooit heb gegeten. Verder hebben we nog een aantal boodschappen gedaan en hebben we nog een vrouw opgepikt die met ons meereed naar Kalvarayan Hills en uiteindelijk voor ons eten bleek te zorgen. Zelfs midden in de Kalvarayan Hills zijn we nog een keer in het donker gestopt bij een ontzettend klein huisje, waar een vrouw in een soort poffertjes pan een soort oliebolachtige dingen maakten. Daar hebben we naast een kopje thee er een aantal van gegeten. Toen, na ruim een uur achtbaan... het is hier echt alleen met de Jeep bereikbaar, de weg is echt een en al gat, kwamen we bij het weeshuis aan. We we zijn het huisje tegenover het weeshuis binnengegaan en daar werd er nog voor ons gekookt. Koken duurt hier heel lang... we aten om een uur of half 11, terwijl ze meteen aan de slag zijn gegaan. Eerst dacht ik dat dit mijn kamer zou worden, aangezien er een touwbed stond en er gezegd werd dat ik op een bed kon slapen, maar uiteindelijk bleek ik een kamer te hebben in het weeshuis zelf (dit huisje staat wel op het terrein). Ik heb een keurige kamer hier, er is zelfs (om de powercuts heen) stroom en een badkamertje waarin de emmers water elke dag worden bijgevuld, want er is geen stromend water. Ik had van te voren aangegeven dat ik wel graag een goed bed wilde... dat is toch aardig gelukt. Wel sliep ik de eerste nacht natuurlijk nog wat onrustig...

Hier laat ik het even bij voor vandaag... (zaterdag 9 februari). Het is nu al een superlange lap tekst en ik ben nog niet eens toegekomen aan het beschrijven van de Hills.

X Hilda