De eerste dagen in de Hills

Vervolg...

Pfew... gisteren een heel stuk getypt voor mijn weblog, wilde ik het opslaan op mijn USBstick, valt de computer uit en wil ie ook niet meer opstarten... Gelukkig loopt ie vandaag weer als een zonnetje en heb ik net zelfs alle foto’s van mijn fototoestel op mijn USBstick kunnen zetten! Wat een opluchting en ook erg leuk om de foto’s meteen even in groot formaat te kunnen zien. Veel foto’s van de omgeving, maar nog meer foto’s van de kinderen hier, die ga ik echt missen! Het zijn allemaal zulke lieverds.

Ik ben niet zo van de dagboeken, mijn dagboekje staat vooral vol met Tamil woordjes, aantekeningen van mijn observaties, algemene notes en Tamil van de kinderen. Wel heb ik een klein agendaatje waarin ik de belangrijkste dingen van die dag opschrijf, als geheugensteuntje eigenlijk. Mijn weblog is meer mijn dagboek, typen gaat een stuk sneller dan schrijven, en ik vind het heerlijk om alles ‘van me af te typen’, daarom is het ook zo heerlijk dat ik gebruik kan maken van een computer.

Ik zal jullie wat meer vertellen over Kalvarayan Hills, het weeshuis en mijn dagelijkse leventje hier. Om te beginnen de eerste dagen, toen Nehru (directeur CSC), een oudere man die met ons mee was gereisd en de vrouw die voor ons kookte hier nog met mij waren. Ze zijn tot zondag gebleven. Tijdens die dagen merkte ik wel dat Nehru een speciale behandeling krijgt hier, ook logisch, want dit (weeshuis, microkrediet, etc.) allemaal projecten waar zijn hart erg naar uitgaat en die hij voor een groot deel (het eten van de kinderen en salaris) zelf betaalt. Zo begonnen we de eerste dag met de dagelijkse ceremonie waarbij de vlag wordt gehezen (er vallen dan allemaal bloemblaadjes uit) en het volkslied waarbij de kinderen natuurlijk keurig opgesteld moeten staan... Die dag deelde Nehru kleding uit die hij voor de kinderen had gekocht. Ze stonden in hun schooluniformpjes en kwamen omstebeurt naar de tafel om kleding in ontvangst te nemen (ik mocht ook wat uitdelen) en thank you sir te zeggen. Daarna gingen ze zich omkleden. Ook de leraren/ staf hier kregen allemaal een pakketje met spullen.
Toen Nehru hier was ging ik steeds met hem en de oude man mee in de Jeep. Het uitzicht tijdens die ritten was altijd super. Zo zijn we de eerste dag naar Salem gereden waar Nehru tegels ging bestellen. Daar hebben we nog gelunched in een restaurantje waar ze echt super vriendelijk en ook wel nieuwsgierig waren naar mij, ik kreeg echt een VIP treatment, wel echt gemeend. We aten rijst van een bananenblad en ik kreeg er telkens andere sausjes enzo bij. Uiteindelijk zelfs een flesje pepsi, Nehru doet ook erg zijn best om het mij naar de zin te maken, het ontbreekt me echt aan niets. Tijdens de uitstapjes stoppen we ook altijd wel ergens voor een kopje thee en iets lekkers, waar ik telkens weer met grote ogen wordt aangekeken. Je merkt wel dat ze hier nog heel weinig blanken hebben gezien. We zijn ook een aantal keren naar dorpjes in de buurt gereden, Nehru zegt altijd dat het 10 km is, maar dan zitten we toch vaak een uur ofzo in de Jeep. Op 1 van de uitstapjes wilde ik een sari kopen en ook die kreeg ik van Nehru. De vrouwen hier bleven maar vragen waarom ik geen sari had en aangezien ze er hier allemaal in lopen vond ik het wel een goed idee om er een te kopen. Vooral nadat ik er 1 geleend had van een van de vrouwen hier. In het dorpje vroeg toen iedereen of ik een Tamil-girl was (uhuh). Maar goed, nu heb ik dus naast mijn andere pakjes waar ik de naam steeds van vergeet (die bestaan uit een hele charmante wijde broek met een wijd tuniek eroverheen (kant en klaar, zelfs in mijn maat, alleen de mouwen zijn iets uitgenomen) en een sjawl over de schouders gedrappeerd) dus een mooie groene sari met gouden sticksels (een sari is niet meer dan een 5 tot 9 meter lange doek die je op een bepaalde manier om je lichaam drappeert, was nog even oefenen, maar nu lukt het me aardig).
Tijdens Nehru’s verblijf hier heb ik ook nog een bijeenkomst voor Self help groups (vrouwen/ microkrediet) uit de omgeving meegemaakt. Ook hier mocht ik weer voorin de zaal zitten, naast de oude man (die echt – het is onegelofelijk- constant geluiden maakt – rochellen, neus ophalen, boeren, winden laten... het gaat aan 1 stuk door, maar dat is hier eigenlijk normaal, al is hij wel een uitschieter) en was alles in Tamil waardoor ik er helaas weinig van kon volgen. Maar, wel leuk om bij te wonen en te zien hoe die vrouwen dingen oppakken. Het microkrediet staat hier nog heel erg in de kinderschoenen en ze waren aan het bedenken wat voor producten ze zouden kunnen maken en verkopen.

Ik werd even onderbroken door een van die jochies hier die steeds binnen komt lopen om wat rozijntjes en nootjes te halen (studentenhaver, nog uit Nederland), wat een schatje.

Zaterdag kreeg ik bezoek van Tanja (People4Change), Stijn en Sebastiaan (projectgenoten). Dat was wel erg gezellig en ook wel weer fijn om even een normaal gesprek te kunnen voeren. Het Engels van de mensen hier gaat niet verder dan 10 woorden en helaas is Nehru die wel wat meer Engels spreekt door een gehoorprobleem niet te verstaan en verstaat hij mij ook eigenlijk niet... lastig communiceren. Die middag zijn we Ravi een jongen die hier woont en voor CSC werkt een stuk gaan lopen door de mooie omgeving hier. Naast de prachtige omgeving, de rijstvelden, de kleine, simpele huisjes en het suikerriet dat Ravi voor ons ging plukken, hebben we ook een compleet uitgemergelde vrouw gezien die voor haar huisje zat. Ze zag er echt verschrikkelijk uit, uitgedroogd leek wel en ze vroeg ons of wij medicijnen voor haar hadden (nu merk ik dat ze me daar contstant om vragen). We hebben haar paracetamol gegeven... tja, wat kan je verder voor haar doen. Later kwam haar man aangelopen die er een stuk beter aantoe, maar wel oud was. Je vraagt je toch af hoe zulke dingen gaan, waarom zo’n vrouw daar zit te wachten op haar dood... dat was wel even heftig.
Ondertussen wordt ik weer omgeven door kinderen, hebben ze net de computer weer eens uitgedrukt... best lastig typen. Maar nu kan het nog... nog maar 4 dagen te gaan hier, dan ben ik weer weg.
Er werd weer keurig voor ons gekookt, noodles deze keer, die we zelfs met vork en lepel op mochten eten, meestal eet ik met mijn handen. ’s Avonds werd er helemaal een kampvuur voor ons gemaakt en hebben we met een bekertje Bacardi Apple bijgekletst. De volgende ochtend zijn we na een bonen/blaadjes-pannenkoek – die bij iedereen erg in de smaak viel (tis best wennen om dat zo ’s ochtends vroeg te eten, het is een behoorlijke hap en nog best pittig ook, ookal was dit voor mij al de derde ochtend dat ik het at) – in de Jeep gestapt. Tanja, Stijn en Sebastiaan gingen alweer terug naar Pondi en ik reed mee om onderweg over te stappen in een bus vol vrouwen uit Pondi die een uistapje maakten in de Hills.

Ondertussen weer even stroomuitval...

Ik snap niet helemaal het nut van zo’n uitstapje, ze gingen met een bus naar een waterval. Een natuurlijke waterval, niet echt supergroot en helemaal ingedamd door beton... het water komt van de bergen en blijkt healing te zijn... Eerst wilden de vrouwen toch niet meer in het water omdat het vies was... grappig, vooral de jonge meide (jaar of 14-16) waren echt super verwend, ze keken echt met een bepaalde air neer op alles wat minder ontwikkeld/ traditioneel of armoedig was... zelf liepen ze in spijkerbroek waar ze ook veel commentaar op krijgen, ook in Pondi. De rest van het tripje was een busreis, de meeste vrouwen lagen te slapen, en een lunch van zelf meegebracht eten. Ik mocht natuurlijk meeeten, weer allemaal nieuewe gerechten! Het leuke aan de vrouwen zelf was dat hun Engels echt heel goed was, zelfs zonder al te sterk Indiaas accent bij de jonge meiden. Dus, we konden wel leuk kletsen en ik heb het eea kunnen vragen over India en de cultuur. Na een tijdje zijn Ravi en ik uitgestapt om over te stappen in een lokale bus. Na ongeveer 15 minuten stapten we weer uit en na wat snoepjes gekocht te hebben in een klein winkeltje, hebben we nog ruim 1,5uur naar huis gelopen. Wat wel erg gezellig was trouwens. Met de paar woorden Engels die hij spreekt konden we nog wat halve gesprekjes voeren en een beetje geinen. Wanneer ik met een local loop komen ze onderweg ook altijd mensen tegen die even meelopen of waar even mee wordt gepraat. Zelfs hier zijn mobiele telefoons, maar ik denk dat veel van de communicatie nog met live contacten gaat.

Na thuiskomst heb ik even heerlijk een paar bakken rivierwater over me heengegooid ('s ochtends is me dat toch vaak te koud, maar na een lange wandeling is het heerlijk) om me op te frissen. Daarna heb ik met de kinderen gespeeld, gegeten (ik eet meestal rond 8 a 9 uur 's avonds), tv gekeken met de kinderen, nog even geravot met de jongens en toen ben ik gaan slapen.

In de volgende lap tekst zal ik jullie meer vertellen over mijn dagelijks leventje nadat Nehru was vertrokken...

Liefs uit een bijzonder India,
Hilda