Daily life in Kalvarayan Hills

Ik heb na weer een stroomuitval weer even de kamer met de computer voor mezelf... altijd afwachten voor hoe lang. Het is wel een overload aan informatie als ik dit straks op mijn weblog ga zetten, maar ik wil jullie natuurlijk nog vertellen over mijn dagelijks leven in Kalvarayan Hills.

Eigenlijk ging mijn leventje hier, nadat Nehru en de Nederlanders weer waren vertrokken, als snel z’n gangetje. Het lijkt daarom ook alsof ik hier al tijden zit. Over het algemeen zien mijn dagen er alsvolgd uit: ’s ochtends wordt ik rond 7 uur gewekt door een roggelende “wisemen” zoals ze hem noemen. Wisemen (weet niet hoe zij het schrijven, maar zo klinkt het voor mij) is een oudere, magere, donkere man die nogal boos lijkt te kijken en erg hard praat, wat op mopperen lijkt door zijn uiterlijk en zware stem. Hij is hier degene die eigenlijk het meeste werk verzet volgens mij, hij houdt de gewassen bij, vult water aan, doet wat aan de tuin (voor zover je het tuin kan noemen), hij is een beetje de klusjes man. Hij woont, volgens mij, met zijn vrouw in een klein huisje op het terrein van het weeshuis, maar slaapt vaak in de kamer van de jongens hier... helaas loopt hij soms wel dronken over het terrein... alcohol is ook hier een probleem.
Terug naar het roggelen... dat is hier heel normaal en het is echt niet overdreven als ik zeg dat ik daar elke ochtend door wordt gewekt. Mijn kamer is op de begane grond van het weeshuis, waar hij dus elke ochtend langsloopt. Het weeshuis is, in tegenstelling tot de armoedige hutjes die je hier overal ziet, een groot mintgroen geverfd betonnen gebouw. Zonder al te veel franje, maar het valt wel op, helemaal als het donker is, door de verlichting. Het heeft 2 verdiepingen. Beneden is mijn kamer dus, de kamer van de kinderen (1 voor jongens en 1 voor de meiden) en een opslaghok. Op de eerste etage is nog een guestroom en zijn de klaslokalen. Behalve de guestrooms zijn alle kamers eigenlijk zo goed als leeg. In de klaslokalen zijn geen stoeltjes (alleen voor de leraar) en in de slaapkamers zijn geen bedden. De kinderen slapen op rieten matjes op de grond met een dekentje, er ligt een grote stapel kussens, maar die gebruiken ze niet. Nu is het in India heel normaal om op de grond te slapen (al zijn er wel bedden), maar het blijft geen comfortabel gezicht. Wel lijken die kinderen echt overal doorheen te slapen, ’s avonds als er al een paar slapen en de rest aan het spelen is en hun laatste energie verbruikt, zijn ze niet wakker te krijgen.

Weer even een onderbreking. Wisemen heeft een gat in zijn hoofd... of ik daar iets voor heb... ja, een pleister, maar die willen ze niet... dat weet ik het ook niet. Geweldig die communicatie hier. Ze doen wel heel ruw tegen die man, daar kan ik toch slecht tegen... met het gevolg dat als ze hem een duw geven ik ze soms zelf een duw geef – als grapje, maar ook een beetje als teken dat ik dat niet vind kunnen. Die oude man werkt een stuk harder dan de rest, maar is blijkbaar van lagere stand... ik weet niet in hoeverre je hier in de Hills ook kasteverschillen hebt.

Maar goed... na het geroggel blijf ik meestal nog even liggen, waarna ik al snel de kinderen hoor spelen. Dan sta ik op en als ik het op kan brengen gooi ik een paar ijskouden plonsen water over me heen... het is hier wat frisser dan in Pondi, vooral ’s avonds eigenlijk en dan is dat koude water niet echt een traktatie. Vaak bewaar ik dat voor ’s middags als ik het na een wandeling oid warm heb als ik terugkom. Soms sta ik gelijk met hen op en loop ik mee naar de rivier waar ze zichzelf en hun kleding wassen. Dat is altijd reden voor een hoop plezier. Wat dat betreft krijgen de kinderen hier heel veel vrijheid, er is veel tijd en ruimte om te spelen. Er gaat ook verder niemand mee naar de rivier. Ze wassen zich, hun kleding, trekken schone kleding aan en lopen ongeveer tegelijk terug naar het weeshuis (ong 5 minuten) waar ze hun kleding op het gras te drogen leggen. Dan gaan ze weer spelen. Om een uur of 8 ontbijten ze, dat doen ze in een klein huisje achter het hutje waar ik eet. Zover ik heb gezien is het eten altijd witte rijst met een dun sausje. Wel eten ze erg veel en kunnen ze nog een tweede keer laten opscheppen. Heel soms eet ik met de kinderen mee, maar meestal eet ik het eten dat Jayamani voor me kookt. Zij woont in het grootste huisje op het terrein, met tv en electriciteit. Wat haar rol is naast koken voor mij is me niet helemaal duidelijk, helemaal niet nu die vrouw er weer is en voor mij kookt dit weekend.

Nadat de kinderen hebben ontbeten is er nog tijd om te spelen. Om 9uur wordt de bel geluid (met een stuk ijzer tegen ijzer aangeslagen) en moet het volkslied worden gezongen. Het duurt altijd even voordat de kinderen weer netjes op een rijtje staan... wat soms gepaard gaat met de nodige tikken. Blijft vervelend om te zien en in mijn ogen echt nutteloos ook... die kinderen gedragen zich in mijn ogen echt keurig en sommigen zijn nog geen 3 en snappen natuurlijk nog weinig van het in de rij staan. Maar, slaan blijkt hier normaal te zijn helaas...

Na de ceremonie gaan de kinderen naar de klaslokalen en ga ik ontbijten. Hier eet ik vaak dosa als ontbijt (naast de bonen/blaadjes pannenkoeken) en dat bevalt goed. Sowieso bevalt het Indiase eten met errug goed, het is soms wel erg spicey, maar eigenlijk gewoon heel lekker. Meestal ik eet de dosa met een redelijk spicey chutney, maar soms ook met wat suiker, dan zijn het net pannenkoeken. Na het ontbijt ga ik meestal even tandenpoetsen, dan, afhankelijk van de planning van die dag loop ik met Jayamani naar een dorpje in de omgeving waar ik nog niet ben geweest of loop ik zelf naar een dorpje/ of school die ik al ken. Als er geen plannen zijn kijk ik bij de les en geef ik vaak zelf wat Engelse les. Tot nu toe vinden de kinderen dat echt geweldig, vooral de eerst keren werd ik weer teruggesleurd naar het klaslokaal. Het zijn hele simpele dingen, zoals lichaamsdelen, of een versje uit een boekje dat ik dan hardop zeg en uitbeeld en zij nadoen. Wel bemoeien de leraren er zich steeds mee... nogal vermoeiend, want het gaat zonder hun een stuk beter... je merkt meteen dat de stemming omslaat, vooral als de “hoofdleraar” erbij komt.

Helaas wordt er tijdens de lessen helemaal veel geslagen. Het meest schokkende is dat de kinderen ook elkaar moeten slaan. Lesgeven is hier niet veel meer dan de kinderen omstebeurt een les op te laten dreunen, die de rest zin voor zin herhaalt. Meestal kunnen ze het hiet eens lezen en zeker niet begrijpen, maar doen ze het uit hun hoofd. Wanneer een kind teveel fouten maakt moet het op zijn of haar knieen voor de klas zitten, tot de oefening af is. Dan mogen de kinderen die het wel goed deden elk van de kinderen 5 keiharde tikken, met de knokkels, op hun hoofd geven... echt bizar! Ook buiten het klaslokaal wordt er geslagen, al gebeurt dat weinig, omdat ze de kinderen over het algemeen hun eigen gang laten gaan. Maar, ik was er 1 keer getuige van dat Jayamani een soort meeting bijeenriep. Ik zag aan de gezichtjes van de kinderen dat het niet leuk was, al wist ik zelf niet waar het over ging. Ze vroeg of ik erbij kwam zitten en gaf me, ook toen ik ernaar vroeg, geen verdere uitleg. Twee jongetjes werden weggestuurd om iets uit hun kamer te halen en 1 werd er (achteraf gezien) op uitgestuurd om een stok te halen... De twee knullen kwamen terug met een soort medicijn doosjes dat ze aan mij gaven... ik vermoed dat dit te maken had met het blikje bier dat van mijn kamer was gepakt (waarvan ik zeker weet dat dat door een volwassene is gedaan, maar zij ontkennen het en ik kan er niet echt op doorgaan ivm de taalbarriere)... ik maakte duidelijk dat ik het blikje nog nooit had gezien, maar daar reageerden ze niet echt op. Ik bleef vragen wat er was, maar kreeg niet echt antwoord. Toen ze 1 van die knullen wilde gaan slaan met de stok had ik er genoeg van, trok de stok uit haar handen en brak 'm in vier stukken... daar schrok ze wel even van en sindsdien keek ze me telkens schuldig aan als ze een kind al een zacht tikje gaf... Misschien ben ik dan toch een beetje tot haar doorgedrongen...?! Hoop dat ze het volhoudt.

De kinderen hebben na de eerste les tijd om te spelen. Als ik er ben speel ik vaak met de kinderen. Dan gaan zij eten, ik eet meestal wat later en soms eet ik met ze mee of eet ik in 1 van de dorpjes. Na het eten hebben de kinderen weer tijd om te spelen, waarna de bel weer wordt geluid en ze weer les hebbben. Ook dan bestaat mijn programma of uit het bezoeken van een dorpje of uit lesgeven en soms kijk ik gewoon wat rond, ga ik mijn kleding wassen in de rivier oid of lees ik even een boekje.

Na de les hebben de kinderen weer alle tijd om te spelen en speel ik gezellig met ze mee. We spelen met een bal, doen handje-klapspelletjes, ik til ze op, kietel ze... gewoon lekker ravotten, wat dat betreft hebben ze alle vrijheid.

De kinderen eten om een uur of 8 volgens mij (tijd hield ik daar haast niet bij), waarna ze nog verder speelden buiten, binnen of voor de tv kwamen zitten in het huisje van Jayamani, waar ik at. Vaak ging ik bij de kinderen op de grond zitten en kwamen er altijd een paar tegen me aanhangen... echt lief, soms vielen zelfs de stoersten op mijn schoot in slaap...

Na het eten bleef ik vaak nog even zitten, waarna ik samen met wat kinderen meeliep naar het weeshuis. Daar ging ik vaak nog even ravotten met de jongens of even tutten met de meiden (ze kamden mijn haren en ik spoot mijn luchtje op hun armen, wat ze geweldig vonden). Maar, het spelen met de jongens was toch altijd wel het leukste... wel merkte je dat als het wat later werd en ze moeier werden er steeds meer 'ongelukjes' gebeurden als ze aan het spelen waren en er altijd wel een paar huilden. Ze hadden al snel door dat ik ze dan trooste, dus werd ik altijd naar huilende kinderen toegetrokken... De jongsten zijn echt een jaar of 2 a 3 en zo klein nog... je merkte dat ze het fijn vonden om even een tegen me aan te kunnen zitten en een aai over hun bol te krijgen.

Vaak ging ik om een uur of half 10, 10 uur naar mijn kamer (waar ik de laatste dagen niet eens licht meer had...),ging ik nog even wat tutten, me omkleden en was ik dan vaak behoorlijk moe en ging ik lekker slapen...

Weer terug in Pondi/ Auroville... Hier laat ik het nu even bij... Stefan komt hier net binnen en we gaan even samen lunchen, dat is wel gezellig. Sebastiaan vroeg of ik met hem en Stijn naar Pondi wilde (het centrum), maar ik blijf lekker even hier. Na de lunch ga ik mijn kabeltje van mijn fototoestel halen om wat foto's online te zetten en dan misschien even op het strand relaxen. Vanvond heeft Stefan een soort eindfeest op zijn school waar we heengaan. Morgenochtend vertrekken we om half 10 naar Delhi... misschien typ ik zo nog even wat, maar jullie hebben wel even genoeg te lezen... al heb ik nog laaaaaaaaaaaaaaaaaaaaang niet alles verteld. Ik hoop dat ik enigzins over heb kunnen brengen hoe bijzonder mijn ervaring was.

Liefs,
Hilda