Kenema

Het is 20uur en ik zit achter mijn laptop in mijn hotelkamer (MET elektriciteit (tussen 7pm en 7am), stromend warm en koud water, airco en ventilator en tv (lang leve BBC World News)!!!). :) En, wat nog fijner is: het is hier relatief koel! Vooral ’s avonds en ’s ochtends is dat fijn (niet bezweet wakker worden en meteen na je douche alweer behoefte hebben aan een volgende douche :)).

Na een rustig weekend (boodschapjes, wat rommelen, kletsen met roommies, lunch at Basha’s) stond ik maandagochtend om half 9 met mijn backpack langs Wilkinson Road op een taxi te wachten. Ik was niet de enige wachtende (wel de enige blanke en de enige met backpack) en bovendien zaten de weinige taxi’s die langskwamen al vol. Ik zag het niet zitten om met mijn backpack naar GIZ te lopen, dus toen er een jeep van International Rescue Committee langskwam heb ik die aangehouden en om een lift gevraagd. Hun office is naast dat van GIZ, dus dat was geen probleem. Echt relaxed! Het blijkt ook een goede manier om te netwerken, want ik heb meteen het nummer van Alice (jonge Britse) opgeslagen.

Om een uur of 11u vertrokken Siegfried, Yusuf (lokale collega) en Sangiu (driver) richting Kenema. Gelukkig zat het verkeer mee en waren we redelijk snel uit Freetown. Het is dan ook meteen een hele andere wereld: van de 4 miljoen inwoners wonen er zo’n 2 miljoen in Freetown, een half miljoen in Kenema, iets meer in Bo en dan zijn er nog een paar steden/ plaatsen. Dit houdt in dat er dus weinig mensen buiten steden wonen. Er loopt één weg naar Kenema vanuit Freetown, die loopt door Bo. Deze weg gaat vooral door onontgonnen land (regenwoud, heuvels) met hier en daar een paar (lemen) huisjes langs de weg. Ook reden we vlak langs vele kleine en één behoorlijke brand. De hitte kwam door het raam van de auto. Er wordt hier veel grasland afgebrand (slash and burn) om landbouwgrond te verkrijgen en soms slaat dit over naar omliggende bossen. We kwamen tussen 16 en 17uur aan in Kenema. Kenema is ook niet te vergelijken met Freetown, het is veel landelijker, er rijden geen taxi’s(alleen motorbikes), er zijn eigenlijk geen restaurants of andere uitgangsgelegenheden. Wel verblijven we dus in een verrassend mooi ingericht en van vele gemakken voorzien guesthouse. Best fijn! :)

Maandagavond heb ik bij Susan gegeten, zij woont echt één straat van het guesthouse. Erg leuk om weer even bij te kletsen. Dinsdagochtend begon de teambuilding… Ik had geen idee wat ik kon verwachten (en het verrassende is dat niemand hier enige idee leek te hebben over wanneer we vertrokken, waar we verbleven, etc.). De teambuilding bleek voor de volledige EPP (Employment Promotion Programme – het GIZ onderdeel waar ik aan verbonden ben) te zijn. En met volledig bedoel ik vanuit heel Sierra Leone en dan ook echt iedereen, van Programma Manager tot schoonmakers. Dat zijn zo’n 90 man (vrouwen zijn behoorlijk in de minderheid).

De workshop vindt plaats in het Pastorale Centrum hier. De afgelopen dagen hebben we van alles behandeld. Van een introductie van de nieuwe medewerkers van GIZ (waar ik dus één van ben) tot feedback workshops. Er werd veel gebruik gemaakt van metaforen/ modellen. Zoals ‘facing the tiger’ en het verschil tussen ‘my world, your world en the world’. Het eerste is gebaseerd op het feit dat mensen in Azië soms bos kappen om voedsel te verbouwen. Met het kappen van het bos verdrijven ze de tijgers. Soms komt zo’n tijger het land op en aangezien rennen geen optie is, is de enige mogelijkheid om te overleven om de tijger recht in de ogen te kijken. Ofwel, vertaald naar de workshop, je baas feedback geven over zijn gedrag naar jou.

Het was erg bijzonder om te zien dat er een podium en ruimte was voor iedereen. Er was veel group work. Soms waren groepen gemixt, soms waren groepen ingedeeld op functie. Na group work werden de resultaten vaak plenair gepresenteerd. Je wordt er toch even stil van als twee schoonmakers (waarvan 1 (of beiden?!) amputee en illiterate toen ze bij GIZ gingen werken) naar voren komen en een volledig overzichtelijke en duidelijke presentatie geven aan 90 man! Ze stelden onder andere en wekelijks overleg voor om hun werk beter te structureren. Wauw! Alle GIZ staf heeft blijkbaar toegang tot training in Engels, schrijven, autorijden of gebruik van de computer (o.a.). Ze kregen een daverend applaus.

Na één van de groepsopdrachten had één van onze groepsleden de uitkomsten op twee kaartjes geschreven die moesten worden gepresenteerd. De jongen die ging presenteren kon de kaartjes met veel moeite lezen en heeft ze toen (ook met redelijk wat moeite) overgeschreven in zijn eigen handschrift. Na een paar keer oefenen ging hij toch maar mooi voor de groep staan om het te presenteren! Wauw! Erg bijzonder!

Ondanks dat er soms veel herhaling was en mensen hier behoorlijk lang van stof zijn, was het een enerverende week! De sfeer is erg goed en relaxed, er wordt veel gelachen. Ik heb veel geleerd, veel mensen ontmoet en ook enige input kunnen geven (nadat ik wat feedback heb gegeven op de Planning Workshop wordt ik voor elke feedback als trainings specialist sessie uitgenodigd). We sloten af met een evaluatie, waarbij een groot aantal deelnemers de kans kregen om voor de groep hun verhaal te doen/ feedback te geven. Een van de heren aan mijn tafel benoemde het feit dat ik hem vroeg wat zijn baan precies inhield en hij dat aan mij uit kon leggen als hoogtepunt. Toch mooi hoe je met zo iets simpels mensen een plezier kunt doen! Ik dacht onder het presenteren uit te komen, maar op de één of andere manier MOEST ik als één na laatste mijn verhaal doen… Ach ja. Ik heb mijn dank uitgesproken voor het warme welkom en mijn respect voor de sfeer en de snelheid waarin concepten/ metaforen werden opgepakt en geïmplementeerd (en kreeg net als de rest applaus :)).

’s Avonds is hier in Kenema dus niet zoveel te doen. Hier in het guesthouse kan je wat drinken en eten (al is het een verrassing of je eten binnen een uur of überhaupt komt). Woensdag hadden we Social Evening met speeches, eten en muziek – voor het afscheid van Rita – huidige Programma Manager. Helaas had ik dinsdagnacht bijna niet geslapen (combi van koffie, Star biertjes (blijkbaar van mais gemaakt) veel indrukken, nieuwe ideeën over het werk dat ik hier ga doen, geluiden en een kakkerlak in mijn badkamer…) en ben ik op tijd naar huis gegaan. Net heb ik nog wat gedronken met Susan en Dickya. Er is nu een ‘feestje’ van GIZ – met vooral expats, maar dat laat ik even aan mij voorbij gaan. Misschien ga ik zo nog even wat drinken met één van mijn collega’s hier in het guesthouse.

Ohw, en het mooiste aan het guesthouse heb ik nog niet eens verteld: ik zit in kamer nummer 2, met de naam… AMSTERDAM. :) Hoe mooi is dat!

Wat ook grappig is, is ons bezoek aan een diamanthandelaar. Kenema is de stad van de diamanten. Hier worden alle diamanten die in de omgeving worden gewonnen ingekocht. Ik liep met mijn Duitse collega’s Beatrice, Nadine en Florian richting het hostel en voor ik het wist werden we door een Libanees en zijn vrouw ontvangen in hun kantoortje en lag er een bergje diamanten voor ons op tafel. :) Ze verkopen hier geen diamanten, alles (of iig het merendeel) wordt geëxporteerd. Deze man exporteert naar België. We mochten de diamanten vasthouden en door zo’n glazen kijkertje bekijken. De grootste diamant zou in geslepen vorm zo’n $20.000 waard zijn en er zaten ook kleinere gouden diamanten bij. Best bijzonder! Ze waren erg open en aardig, dus we hebben een hoop vragen op ze afgevuurd over de diamant handel, maar ook over hun leven in Sierra Leone en de oorlog. Het bijzondere is dat deze man en zijn vrouw (his first niece) derde generatie Libanezen in Sierra Leone zijn, hier zijn opgegroeid en altijd gewoond hebben, en toch Libanon als hun thuisland zien. Het is echt een aparte community die (bijna) niet lijkt te mixen met locals.

Het is ondertussen zondagmiddag (13 februari) en ik kom net terug van de UN Pool en boodschappen doen met Alexandra. Ik heb nog geen toegang tot het internet gehad, dus vul ik mijn blog nog even aan… :)

Vrijdagochtend had ik om 8.15u met Susan afgesproken. Zij wordt elke ochtend rond dat tijdstip opgehaald met de ambulance van het Government Hospital in Kenema waar ze werkt als nurse teacher. Ik mocht achterin zitten, op het bankje naast de brancard. :) Susan heeft me die ochtend rondgeleid in het ziekenhuis en dat was behoorlijk indrukwekkend. Het is eigenlijk op geen enkel vlak te vergelijken met een ziekenhuis in Nederland. Naast het feit dat je je eigen lakens en eten moet verzorgen, is ook de zorg van een heel ander niveau. Ook liggen er veel patiënten die geen geld hebben voor medicijnen en ze dus ook niet krijgen. Ik heb bijna alle afdelingen bezocht (m.u.v. de omheinde Lassah (weet niet hoe je het schrijft) feever afdeling, een redelijk uniek virus, waar onderzoekers speciaal voor naar Kenema komen), haar collega’s en student nurses ontmoet en uitleg gekregen bij verschillende patiënten en afdelingen. Ik heb echt alles gezien: van vrouwen die op het punt van bevallen stonden (ze vroegen Susan de baby te deliveren en ik mocht kijken, maar dat hebben we beiden afgeslagen), ondervoede kindertjes, een aantal mensen met hernia’s (die hebben ze hier veel door het zware werk) en vooral behoorlijk zieke mensen. Op de emergency (als je het zo kunt noemen) afdeling lag een man die toxic soda had binnengekregen. Het was aan hem verkocht als suiker en hij had één slokje van zijn thee met dat spul gedronken en het meteen weer uitgespuugd. Zijn tong was helemaal verbrand en waarschijnlijk ook zijn slokdarm en maag. Aangezien er weinig voor handen is, kwamen Susan en één van de zusters met de oplossing om hem melk te geven (om te neutraliseren) en houtskool (om het te absorberen en misschien weer omhoog te pompen).
We vertrokken vrijdag uiteindelijk pas na 3en en kwamen daardoor pas tegen 20uur in Freetown aan. Vanwege the traffic zijn we via de Mountain Road gereden. Deze weg loopt zoals de naam als zegt door de bergen en is ontzettend slecht, dus alleen per 4wheeldrive begaanbaar. Poeh… behoorlijk intens, vooral als je al ruim 4 uur in de auto hebt gezeten. Ik was uiteindelijk tegen 21u thuis!

Zaterdag heb ik Rike opgezocht, één van mijn studiegenoten van Antropologie. Zij is hier nu 4 maanden en doet hier onderzoek naar de verwerking van oorlog(strauma’s). Erg leuk om even bij te kletsen en ook om haar ervaringen en indrukken in en van Sierra Leone te horen. Rike is van oorsprong Duits, maar spreekt vloeiend Nederlands. Via de telefoon praatten we Engels. Ik moest wel even omschakelen toen we in het Nederlands gingen praten! :)
Daarna heb ik met Alexandra bij haar ’UN friend’ gegeten. Dat was echt ongelooflijk! Een volledig gedekte tafel (met kaarsen en stoffen servetten), bubbels en allemaal verschillende gerechten! Wauw! Hij is nu verantwoordelijk voor de coördinatie van de verschillende VN agencies (Unicef, UNHR, etc.) in Sierra Leone. Tien jaar geleden heeft hij twee jaar voor VSO in Zambia gewerkt. Toen hij daar was werd hij elke week uitgenodigd door Zuid Afrikaanse boeren om voetbal te kijken op tv en een koud biertje te drinken. Nu doet hij dus iets vergelijkbaars. Hij houdt van koken en heeft natuurlijk een riant salaris en nodigt Alexandra regelmatig uit om bij hem te eten.

Dat was het wel… Komende week zijn er twee vrije dagen. Eén staat vast en valt op vrijdag en de ander valt in ieder geval niet op maandag weten we nu, maar misschien op dinsdag of woensdag (een Islamitische feestdag). :) Een kort weekje dus!

Gud evnin!
X Hilda