Freetown life

Het is zaterdagochtend, 11.20u en ik heb net mijn ontbijt achter de kiezen. Het is de eerste keer dat ik hier echt uit heb kunnen slapen. Over het algemeen wordt ik rond 6uur wakker… Ik zit met een kop verse muntthee (!) op het balkon en het zweet staat alweer op mijn voorhoofd. :)

De afgelopen week was relatief rustig qua werk. We zijn nog bezig met het regelen van mijn uiteindelijke placement. Er was natuurlijk al een placement description, maar nu ik hier ben blijken er nog een paar (interessante) opties te zijn, waarvan er één nu redelijk concreet lijkt te worden. Zodra het zeker is horen jullie meer… :) Waarschijnlijk blijf ik voorlopig wel in Freetown trouwens.

Maar goed, dit betekent dat ik deze en iig komende week nog op het EPP kantoor werk (in principe is er volgende week een workshop voor het Secure Livelihood programma van VSO in Bo). Deze week was er iemand van GIZ Duitsland hier om Maria (collega GIZ) op weg te helpen met haar taken als verantwoordelijke voor monitoring en evaluation. Ik ben aan het M&E team toegevoegd deze week en heb dus de hele week (OOK de vrije dagen! :)) de bijeenkomsten met de verschillende collega’s/ components bijgewoond. Een hoop gepraat dus deze week, maar ook een hoop opgestoken en toe kunnen voegen. Waarschijnlijk ga ik Maria volgende week verder helpen met het opzetten van systemen en ontwikkelen van tools (met mijn drie jaar werkervaring bij NJR heb ik toch al heel wat ervaring opgedaan in project management :)).

Dit was alweer mijn vijfde week! De tijd vliegt echt! Gelukkig voel ik me hier nog steeds erg op mijn gemak en heb ik het ontzettend naar mijn zin (IK WOON GEWOON IN SIERRA LEONE!!! :)). Ik begin steeds meer wegwijs te worden in de stad, ontdek waar ik wat kan kopen en wordt steeds handiger in het organiseren van mijn leventje hier. Los van werk is mijn leven hier behoorlijk vrij. Ik heb nu al zo’n netwerk opgebouwd, waarbinnen iedereen erg actief is, dat er eigenlijk altijd één of meer opties zijn om samen (uit) te eten of iets te ondernemen (en ik ontmoet nog elke dag nieuwe mensen!). Er wordt hier niet heel veel gepland, of iig niet ver van te voren en het loopt dan ook nog vaak anders dan verwacht. Zo had ik donderdagavond in de eerste instantie het plan om met een (lokale) collega wat te eten en een drankje te doen. Toen kwam er een uitnodiging van GIZ voor (nog een) afscheidsfeestje van Rita (huidige programma manager). Daarna werd ik door verschillende mensen uitgenodigd voor een afscheidsfeestje van één VSOer die dit weekend vertrekt. En, uiteindelijk kwam er op het allerlaatste moment een VSO overleg tussen waar ik – reeds volledig opgetut (in het donker :)) – heen ben gegaan en heb ik uiteindelijk de andere afspraken/ feestjes gemist (en – wat ik achteraf hoorde- mijn eerste ontmoeting met de Minister van Youth Employment and Sport)… Verder was het een gezellige week. Ik heb o.a. met drie Duitse collega’s bij Alex’s gegeten. Een restaurant aan het water met heerlijk eten en alleen maar expats (blijft een vreemde gewaarwording). We hebben erg gelachen, toch best grappig die Duitsers. Hun humor sluit meer aan bij de Nederlandse (of iig mijn humor) dan die van de Britten. :) Gister ben ik na het werk naar Alexandra gegaan (dat is om de hoek bij GIZ). Onderweg heb ik bij één van de kleine winkeltjes eieren en brood gehaald en we hebben samen geluncht (om 3uur, vergaderingen lopen ALTIJD uit). Daarna op het balkon zitten kletsen en toen en taxi gepakt naar O’Caseys (naast Alex’s) en daar gegeten aan de waterkant! :) Voor vandaag zijn de plannen: of hiken met mijn collega’s van GIZ, of strand met Alexandra en een aantal anderen, lunch at Basha’s of dinner met Lydia, Theo en een aantal anderen bij Dorcas (woont in het huis van Alexandra). Aangezien ik net wakker ben en nog moet douchen etc, ga ik denk ik voor het laatste.

Ook qua boodschapjes doen vind ik steeds meer mijn weg. Er zijn hier een aantal Libanese supermarkten, maar alles (echt ALLES!) wordt hier geïmporteerd (naast alle merkproducten bijvoorbeeld eieren uit China, kip uit Brazilië en appels uit Nederland) en is daardoor super duur (vaak duurder dan in Nederland). Ik wijk daarom steeds meer uit naar de kleine shak-winkeltjes langs de weg en de kraampjes en mobiele winkeltjes (een grote teil of kist op het hoofd van een man of vrouw) op straat voor bijvoorbeeld brood en eieren. Die mobiele winkels zijn vooral handig als je ze daadwerkelijk tegenkomt (soms wil ik brood kopen en komt ik net niemand tegen), dus zijn het vaak spontane aankopen. Er staan nu toevallig twee vrouwen met manden met drogisterij producten op hun hoofd in de straat, waarvan één met een baby op haar rug (dat ziet er altijd zo schattig/ ontspannen uit, die slapende baby’s die met een doek op de rug van hun moeder worden gebonden). Brood is hier 1000 Leones (20 cent) en komt in een aantal soorten. Allemaal wit, maar goed te eten! Voor groenten heb ik deze week een vegetable basket (sla, tomaten, komkommertjes (die zijn hier heel klein), wortels, kooltjes, aubergines, courgette en nog wat groenten die ik niet bij naam ken en dus munt en peterselie)besteld via GIZ. Dit is initiatief van een Italiaanse NGO. Een groep boeren die hun groenten en fruit in de bergen verbouwen leveren wekelijks en tas met verse groenten en/of fruit (dat was er deze week niet) voor resp. 30.000/20.000 Leones. Het voordeel is dat de kwaliteit stukken beter is dan de meeste groenten en fruit die je langs de weg kunt kopen. Nadeel is dat het redelijk veel is en onze koelkast alleen ’s avonds werkt (als we geluk hebben) en ik bovendien nooit weet of en wanneer ik thuis eet. Ik kijk nog even hoe ik het aanpak, misschien dat we één of twee baskets delen met Theo en Beth.

De lokale keuken is hier niet echt uitgebreid (of had ik dit al verteld?! :)), het komt eigenlijk neer op rijst (ze kunnen de hele dag snacks eten en toch zeggen dat ze niets hebben gegeten, want pas als je rijst eet heb je echt gegeten) met casava leafs (zwemmend in palm oil) of groundnut stew (soort pindasaus). Beide gerechten bevatten verder eigenlijk geen groenten (wel vlees of vis) en vooral veel palm olie. Het is daarom heerlijk dat er hier Libanezen zijn, waardoor er hier en daar ook humus, falafel, etc. te krijgen is (voor Libanezen en expats)! Locals eten dus vooral (alleen?!) rijst met casava leafs of groundnut stew en velen eten ook maar één maaltijd per dag. Meer kunnen ze zich vaak niet veroorloven. Bij GIZ hebben we Hot Pepper (de kantine) waar ze gelukkig wel wat meer afwisseling hebben. Vaak is er keuze uit twee gerechten (wel elke week hetzelfde) en de pumpkin stew die ik woensdag had was echt heerlijk! :) Het is dus best een uitdaging om gevarieerd te eten, want ook het assortiment groenten is hier niet zo groot (zie de inhoud van de vegetable basket, dat is eigenlijk het hele assortiment hier)en het eten in de supermarkt is eigenlijk te duur om rond te kunnen komen van mijn inkomen hier. Maar ik vind er al aardig mijn weg in…

We hebben donderdagochtend overleg gehad met Daniel van VSO over (o.a.) de water issues in ons huis. De tank naast ons huis is vorige week gevuld door een militairy tank (dinsdag stond er een andere maatschappij op de stoep, zij zouden twee weken eerder komen… maar de tank was dus al gevuld). Onze onderburen (blijkbaar niet de meest makkelijke mensen - Russen) wilden niet meebetalen aan het water, maar het wel gebruiken… Dus moesten we wachten tot een handyman de leiding naar hun huis had afgekoppeld. Toen we de pomp aan konden zetten brandde die uit… Als het goed is komt er uiterlijk woensdag iemand om een nieuwe pomp te installeren. Tot die tijd zijn we dus afhankelijk van VSO die onze watertonnen vult. Voor het plaatje: deze tonnen staan beneden in de gang en we scheppen het water over in emmers en brengen die één voor één naar boven. Afwassen, douchen, wc doorspoelen etc doen we met een klein bakje vanuit de emmers (wat op zich prima gaat). Zo nu en dan zitten we zonder water. Afgelopen week heb ik een keer Fanta gevraagd of ze iemand kon vragen water voor me te halen in twee jerrycans. Uiteindelijk kwam één van haar dochters (12 jr denk ik!) de jerrycans één voor één gevuld en wel op haar hoofd naar het huis brengen. Dat voelt wel dubbel, maar ik krijg dat echt niet voor elkaar en bovendien oefenen ze hier van jongs af aan: je ziet soms hele families lopen, waarbij de allerkleinste een blikje water op hun hoofd hebben en hoe ouder de kinderen hoe groter de emmer wordt. Als we water laten halen betalen we 1000 Leones per jerrycan, dat is de ‘normale’ prijs hier. Het water halen ze zover ik weet op dit moment uit een waterleidinglek langs Wilkinson Road. Die punten veranderen steeds (aangezien de waterleiding steeds op andere plaatsen wordt doorgeknipt ivm de wegwerkzaamheden of door locals) en er zitten vaak zo’n twintig mensen en kinderen te wachten op hun beurt.

De elektriciteit is eigenlijk sinds ik hier ben redelijk stabiel. De meeste dagen hebben we als het donker wordt wel elektriciteit (en dus licht, werkende koelkast en ventilator) en als het meezit blijft dat zo tot ’s ochtends vroeg (als het meezit kan ik nog met licht douchen/ aankleden). Wel hoor ik mijn ventilator (echt een uitkomst!) ’s nachts steeds afwisselend harder en zachter gaan… :) De stroom is dus niet erg constant.
Even een sprong in de tijd… Het is nu zondagmiddag en ik kom net terug van de UN pool en lunch met Shona (zij hebben echt een geweldig balkon met uitzicht op zee en een groot stuk van downtown Freetown). Gisteravond heb ik uiteindelijk met een groep meiden bij Dorcas gegeten (zij woont in het huis van Alexandra). Op mij en Naida (Filipijnse) na waren ze allemaal Afrikaans of Brits met Afrikaanse ouders. Grappig hoe anders dat weer is. Heel druk en levendig, maar vooral erg gezellig en veel gelachen! En East African Food! :) Gisteravond en ook vanavond(weer een sprong in de tijd) is het hier heerlijk koel! En dat terwijl het overdag nog wel heter lijkt dan anders…

Zo, toch weer een heel verhaal voor een rustig weekje… :) Bedankt voor alle lieve berichtjes en mails! Het blijft heerlijk om die te lezen! Ook goed om mijn Nederlands te oefenen trouwens. Woensdag wilde Nadine (mijn Duitse collega bij GIZ) Nederlands met me praten en ze moest me zeker vijf keer corrigeren omdat ik weer (onbewust) in het Engels overging. Ze snapt daar echt helemaal niets van. :) Maar goed, bij GIZ wordt er natuurlijk onderling veel Duits gesproken en ik spreek hier eigenlijk alleen maar Engels. Ik heb ook al aan heel wat mensen uitgelegd hoe wij Nederlanders aan dat Amerikaanse accent komen en/of waarom mijn Engels zo goed is… Ik wordt regelmatig gevraagd of ik Amerikaans ben, en afgelopen week was er iemand die dacht dat ik Canadees was… :) (naast het feit dat niet Duitse collega’s bij GIZ er vaak vanuit gaan dat ik Duits ben).

Liefs uit Sweet Salone,
Hilda