Zomaar een dag in Sierra Leone

Zoals ik vast al eens eerder heb geschreven lijkt het leven soms wel een achtbaan, qua gevoelens. Het zijn niet eens zo zeer de stijle afdalingen, maar vooral de vreemde bochten, loopings en hoge bergen waar je de hele dag doorheen en overheen gaat. Het is grappig, dit herken ik helemaal niet van mezelf en toen ik het er met Alex over had, bleek dat zij dat hier ook ervaart.

In een poging de typische ‘mood swings’ over te brengen dacht ik voor de verandering eens 1 dag in het leven van een VSOer in Freetown te beschrijven...

’s Ochtends wordt ik meestal voor 7uur wakker, ondanks dat ik mijn wekker meestal op 7.30u zet. Het is dan al licht en meestal is er dan nog elektriciteit – wat betekent dat de generator van de buren nog niet aan staat en ik rustig kan ontwaken. Meestal merk ik dat het 7uur is als mijn ventilator afslaat. Na het opstaan – na de uitputtende vakantie nog met gezonde tegenzin - ga ik naar de keuken om mijn ontbijt klaar te maken. Dit doe ik voordat ik een douche neem, want soms breekt het zweet me na of tijdens het (bereiden van) mijn ontbijt al uit en dat is dan weer zonde van het water en de moeite. Ik ontbijt meestal met yoghurt, mango, banaan, papaya of ander fruit en muesli en koud water en soms (oplos)melk. Vaak zijn Theo en Alex ook al wakker en kletsen we tijdens het ontbijt wat. Mijn ontbijt eet ik meestal op het balkon, dat is heerlijk als het nog een beetje koel is! Deze morgen heeft Alex French toast met fruit voor ons klaargemaakt, dus eten we samen op het balkon (wat een geweldige huisgenoten heb ik!). Mijn humeur is alweer prima!

Na het ontbijt neem ik een bucket shower (we hebben water!!!), poets ik mijn tanden en kleed ik me aan. Eigenlijk heb ik het dan altijd alweer stikheet... Meestal is Alex al vertrokken en ga ik samen met Theo de deur uit. Vandaag heeft de UNDP chauffeur geen benzine (er heerst hier een ware crisis, waardoor ook nog eens alle prijzen omhoog gaan, zelfs van water) en lopen we richting Aberdeen Junction, wat ons zo’n 15 minuutjes kost. Het verkeer rijdt aardig door, dus we pakken een taxi richting werk – gezellig met z’n vieren op de achterbank! Theo stapt eerder uit en moet nog een andere taxi pakken, ik stap meestal bijna voor mijn werk uit. Ik vind het best lekker om ’s ochtends even te lopen en de taxi ritjes zijn meestal ook wel te doen, dus ik stap met goede moed de motorcar uit.

Aangezien ik gisteren de receptioniste twee keer op pad heb gestuurd om brood met respectievelijk kaas en ei voor me te halen, haal ik nu op weg naar werk al een mega grote broodrol. Dan kom ik de dag iig door! Ik kom op mijn werk aan, zeg iedereen gedag – How di mornin? Fine! How di bodi? Fine! How yuself?! Tell God tenki! – en loop mijn kantoor in, waar de receptioniste al aan het schoonmaken is en de lichten en airco aangedaan heeft. Joepie, elektriciteit! Ik start mijn laptop of desktop op en check snel mijn mail. De receptioniste vraagt of ik geen thee wil bij mijn ontbijt (de breadroll) en ik zeg dat dat me wel lekker lijkt... ze gaat erop uit om melk te kopen en even later heb ik een heerlijke kop thee! Blijkbaar werkt de heetwaterfunctie van het waterapparaat in mijn kantoor ook! Wauw... Een goed begin van de dag!

Dan komt Zainab, een van de secretaresses mijn kantoor in gedanst en vertelt me dat de Permanent Secretary me wil zien. PS is eigenlijk altijd reden voor een glimlach en dat is ook nu weer het geval. Gisteren heb ik een brief voor hem uitgewerkt (van het Ministerie aan GIZ, ik wilde er een beetje vaart achter zetten) en ik krijg op mijn kop dat ik het niet goed doe (met een glimlach): Ik mag de brief niet zo aan GIZ geven maar moet ‘m aan de secretaresse geven, die ‘m via de officiele weg kan verspreiden... Tja, Hilda en bureaucratie... :) Ook had hij me een hele map met info gegeven, waarop hij een A4tje had geniet waarop met koeieletters (hij heeft een serieus probleem met zijn ogen) stond dat ik het door moest nemen en de nodige actie moest nemen. Natuurlijk kon ik ook niet zomaar de map op zijn bureau leggen, maar moest dit ook via de secretaresse... Zo leer ik nog eens wat! :)

Om 9uur heb ik een afspraak met mijn programma manager van VSO en de Permanent Secretary en de Director of Youth over mijn work plan. Helaas verloopt de samenwerking tussen mij en de programma manager nogal stroef en vandaag is, zonder overdrijving, veruit het dieptepunt. Ik zal niet in details treden, maar ik was redelijk van slag en zo makkelijk krijg je mij niet boos (dit is gelukkig wel uniek hier hoor)! Gelukkig is PS alleen maar lovend over mij en komt de Director met drie geweldige opdrachten voor mij op de proppen en is de meeting toch nog succesvol. Mijn drie hoofdtaken voor het komende jaar worden (als het goed is): 1) het herzien van het Nationale Jeugdbeleid van Sierra Leone (hoe vet!), dit zal ik in samenwerking met een lokale consultant gaan doen, 2) het analyseren, versterken en uitbouwen van de landelijke structuur van het Ministerie die bestaat uit District en Chiefdom Youth Councils, en 3) dondor coordination en resource mobilisation. Als het goed is beslaan deze taken een hoop workshops, trainingen, meetings en dus reisjes, wat altijd leuk is! :) Ondanks de goede afloop moet ik echt even stoom afblazen, dus bel ik Alex even om mijn hart te luchten. Dat helpt gelukkig een beetje.

Ik doe wat werk op de computer, pleeg wat telefoontjes, vraag Bimba, onze messenger om nieuwe credits voor mijn telefoon te kopen en dan staat Christiane van GIZ alweer voor de deur voor de officiele ondertekening van mijn ToR. Ja, eindelijk dan! We gaan naar het kantoor van PS en zetten alledrie drie maal onze handtekening en zes keer een paraaf op het document in drievoud. En dan ben ik eindelijk, zoals PS het zo typisch verwoordt: officieel eigendom van het MYES! :) Een hoogtepuntje!

Samen met Christiane eet ik een heerlijke groundnut soup met rijst bij Maryanella, het restaurantje om de hoek bij het Ministerie. Na de lunch moet ik het een en ander regelen, onder andere een afspraak met de Minister met GIZ met betrekking tot de nieuwe Employment Policy voor vrijdag en een voorbereidende afspraak voor donderdag voor mij met GIZ. Dan op naar het hostel om mijn UNDP collega, voor de... 5e(?!) keer te vragen of hij de notulen van de vorige Technical Working Group on Youth Employment meeting al heeft uitgetypt, of hij de datum voor de volgende meeting al heeft kunnen bevestigen en of hij de inschrijflijsten van de vorige twee meetings heeft... Helaas is hij niet aanwezig, dus Mr. Lungey – Youth Officer – belooft me dat hij me laat weten wanneer hij terug is. Terug in mijn kantoor – helaas weer een black out - duik ik weer achter mijn laptop – onder andere om aan het capacity assessment dat ik voor VSO moet doen te werken - en om een uur of 15.30u komt Mr. Lungey langs om te vertellen dat mijn UNDP collega aanwezig is. Ik loop naar het hostel en krijg voor de tweede keer vandaag op mijn kop, nu omdat ik eerst bij de receptie binnen ben gelopen (wat ik meestal even doe) en iemand mij kwam aankondigen. Dat kan natuurlijk niet! Ik ben een collega en dat wil hij niet meer hebben! Ook aan het eind van ons gesprek maakt hij me nog eens duidelijk dat ik voortaan gewoon binnen moet lopen! :) Wat heb ik toch een fijne collega’s! – En dat is niet sarcastisch bedoelt!

Terug in mijn kantoor komt onze verstandelijk gehandicapte security guard mijn kantoor binnen om me 12 eieren te geven... Hij is er zelf helemaal verlegen van en weet niet hoe snel hij weg moet rennen. Ahh, echt lief!

Toch redelijk in mijn hum loop ik na 5en het ministerie uit, geef ik de sleutels aan Bimba, en loop ik richting de plek waar ik meestal een taxi aanhoudt. Onderweg natuurlijk de nodige begroetingen en dit keer zijn er drie heren die me zeggen te kennen van het stadion. Helaas herken ik hen niet, maar dat zegt niet zoveel, er lopen hier zoveel mensen rond. Ondertussen sms ik met Alex over wat we van de eieren gaan maken en wie wat gaat halen. Ik heb redelijk snel een taxi te pakken en kruip naast twee andere passagiers op de achterbank met mijn eieren, tas en telefoon in mijn hand. De chauffeur wil een andere route nemen, vanwege het verkeer. Ik denk er niet echt bij na – al is de route die ik wilde nemen vaak rustiger – en zeg dat het me niet uitmaakt, zo lang ik maar thuiskom. Dan merkt de chauffeur op dat mijn deur niet goed is gesloten. Aangezien ik mijn handen vol heb, wil de man naast me helpen om de deur te sluiten. Dat gaat allemaal erg chaotisch en het lichtje op het dashboard blijft maar branden. Bij de zoveelste poging zeg ik: of je staat stil en laat mij de deur goed sluiten, of je rijdt door en laat het zo, want de deur lijkt gewoon gesloten te zijn! We zijn inmiddels bijna bij Congo Cross als de chauffeur vraagt of ik groot wisselgeld heb... Ik kijk in mijn kleine portomonneetje en moet hem teleurstellen. Dan blijkt opeens dat de dame die links achterin zit is vergeten uit te stappen bij de YiuYiu building en dat de taxi om zal keren... Ik kan uitstappen en hoef niet te betalen...

Enigzins verward stap ik uit de taxi... Wat een vreemde rit! Ik bedenk me opeens dat ik moet checken of ik alles nog heb. Gelukkig is dat zo. Ik loop een eind langs het verkeer, haal wat boodschapjes en groenten langs de weg en pak een andere taxi naar Indian Temple. Thuisgekomen blijkt dat Alex mijn sms niet heeft ontvangen en we dus uiteindelijk allebei groenten hebben gehaald en geen brood... Ik vertel haar van het taxi incident en Alex vertelt me dat dat een manier is om je spullen te stelen! Waarschijnlijk was iedereen in de taxi betrokken! Tsss! Dat is toch ongelooflijk! Nadat ik haar over de rest van mijn chaotische dag heb verteld, bakken we samen een tortilla en Alex haalt nog even snel brood en bonen voor onze miauwende kat. Als we op het balkon zitten waait de balkondeur bijna dicht, maar gelukkig kan ik nog net voorkomen dat we buitengesloten worden...

Alex heeft een uitnodiging voor een workshop voor mij, de Director of Youth, de Board Chairman of the Youth Commission en de Programma manager van GIZ die ik voor haar zal verspreiden EN ze heeft post uit Nederland! Eindelijk is het kaartje van Gaby aangekomen, dat ze 14 maart verstuurd heeft...

We kletsen nog wat – onder andere over hoe het je humeur van minuut van minuut kan veranderen hier in Sierra Leone - en dan is het alweer bedtijd... Weer een dag in mijn leven in Sierra Leone voorbij... en weer drie A4tjes volgetypt. :)

Fijn weekend!
X Hilda