Kaarslicht en regen

Ja, het is echt waar: na een week verliest het z’n romantiek om alles bij kaarslicht te doen... En dan heb ik het nog niet eens over de koelkast die dus niet meer werkt, dat je niet kan strijken, je telefoon of wat dan ook niet kunt opladen... Tot nu toe hadden wij echt geluk qua elektriciteit. We hadden eigenlijk elke avond wel elektriciteit en in het weekend vaak zelfs hele dagen. Helaas moeten we het de hele week al zonder elektriciteit doen. Men zegt dat er een elektriciteitspaal is omgevallen – door de storm - en dat we daarom dus geen elektriciteit hebben. Helaas haalt dit niet, zoals het in Nederland zou doen, de krant en is het blijkbaar niet urgent genoeg om meteen actie te ondernemen... Dus is het afwachten hoe lang we het nog zonder elektriciteit moeten doen. Bijkomend nadeel is dat nu de generatoren van de buren constant aanstaan, wat een ontzettende herrie geeft! Ach ja, this is Africa!

Verder is het regenseizoen nu wel aangebroken. Tot nu toe zijn de meeste en heftigste buien ’s nachts gevallen, maar ook overdag hebben we zo nu en dan een plensbui. ’s Nachts komen die buien vaak met flinke windvlagen en onweer. Het is ongelooflijk hoe hard het kan regenen! Kan je je voorstellen dat je in een sloppenwijk woont?! Dat moet ondoenlijk zijn! Blijkbaar zijn sommige gebieden onbewoonbaar tijdens het regenseizoen en verhuizen mensen naar hoger gelegen gebieden. Wel vertelde de UNDP chauffeur dat er blijkbaar in het westen van de stad (waar alle Libanezen en expats wonen) veel meer regen valt dat in het oosten (waar de meeste locals wonen)... Helaas lijken de nieuwe wegen en goten (die nog steeds niet af zijn) niet echt regenseizoen bestand. Na de eerste regenbui was de stad alweer volledig bezaaid met afval dat uit alle hoeken en gaten omhoog kwam. En dat ondanks dat er voor de Independence vieringen wekelijks is schoongemaakt... Als ik naar mijn werk loop moet ik nu dus naast gaten, auto’s en andere obstakels ook waterplassen, modder en bergen afval ontwijken. :)

Op mijn werk wordt het steeds drukker. Heerlijk! :) Ik heb deze week het capacity assessment voor het Ministerie afgemaakt (in opdracht van VSO), wat erg leuk was om te doen. Het was interessant om met mijn collega’s over de interne en externe structuren van het Ministerie te kunnen praten. Er kwam een hoop omhoog. Ik heb een aardig overzicht kunnen schetsen van de interne informatie stromen, communicatie, de financiele en administratieve organsatie, etc. Aan het einde van mijn placement doe ik nogmaals zo’n assessment en kan worden bekeken of er vooruitgang is geboekt.
Verder hadden we gisteren de maandelijkse bijeenkomst van de Technical Working Group on Youth Employment in Sierra Leone. Doel van deze bijeenkomsten is het uitwisselen van kennis en ervaringen tussen locale en internationale GO’s (overheidsinstanties) en NGO’s (ontwikkelingsorganisaties) omtrent Youth Employment. Deze bijeenkomsten worden in principe door UNDP, GIZ en het MYES (Ministerie) georganiseerd. Helaas heeft de vertegenwoordiger van UNDP een auto ongeluk gehad en is ze teruggevlogen naar Japan. Aangezien mijn GIZ collega deze week in Turkije is voor een conferentie heb ik deze keer de meeting georganiseerd en voorgezeten. Ik heb wel eerder een weekelijkse GIZ meeting voorgezeten, maar dit was de eerste keer dat ik zo’n grote bijeenkomst voorgezeten heb. Volgens mij ging het best soepel en ik vond het in ieder geval leuk om te doen! Er waren deze keer 22 vertegenwoordigers van verschillende NGO’s aanwezig, wat best een goede opkomst is. We beginnen altijd met een welkom en dan zijn er silent prayers (iedereen kan voor zich bidden), dan een rondje zelf introductie (naam, organisatie, functie) en daarna kondig ik de presentatoren aan. Deze week hadden we twee presentaties over Youth Microfinance van NaCSA (Nationale Organisatie voor Sociale Actie – vrij vertaald) en Plan SL. Na de presentatie is er ruimte voor vragen en discussie, wat ik dan in goede banen leidt. Als ik de discussie heb afgesloten vraag ik of er suggesties zijn voor een onderwerp voor de volgende meeting en of er vrijwilligers zijn om een presentatie te geven. Dan bedank ik iedereen voor hun aanwezigheid en de presentatoren voor hun bijdragen en is de bijeenkomst gesloten...
Ook zijn we bezig met de organisatie van een (belangrijke) workshop met als doel onder andere de samenwerking tussen ons Ministerie en andere Ministeries te versterken en de huidige strategien op Jeugdbeleid te analyseren en indien nodig aan te scherpen. Wij (MYES) organiseren de workshop (retreat noemen ze het) en genodigden zijn alle grote bazen van UN, World Bank, GIZ en een aantal Ministeries. Als het goed is ga ik ook een deel van de workshop faciliteren, dus dat wordt nog... interessant. :) Gelukkig gaat het allemaal op z’n Sierra Leoons en staat de datum nog steeds niet helemaal vast en zijn de deelnemers dus ook nog niet uitgenodigd. Maar, als het goed is vindt de workshop volgende week donderdag en vrijdag plaats in het Fairview Hotel in Bo (grote kans dat dat hotel niet zo sjiek is als de naam doet vermoeden). Als het goed is kan ik bij dokter Ruud (mijn VSO collega waarmee ik naar SL ben gevlogen) logeren, dus dat is gezellig!

En dan was er gisteren ook nog goed nieuws! De president heeft (eindelijk) bekend gemaakt dat onze Director of Youth, Anthony Koroma, de nieuwe Youth Commissioner wordt! Echt goed nieuws voor hem, want voor hem is het een nieuwe kans en stap. Ik houd mijn hart een beetje vast wat betreft de gevolgen voor het Ministerie, want hij is hier de technische (zoals ze dat in het Engels zeggen, betekent dat je specifieke kennis hebt over, in dit geval, Youth Employment en niet op organisatorisch vlak werkt) man en het zal lastig zijn hem te vervangen. Zelf zal ik hem waarschijnlijk nog regelmatig zien en met hem samenwerken, aangezien de Youth Commission onder het Ministerie zal vallen en ik ook aan de Youth Commission verbonden ben.

Naast mijn werk heb ik deze week een heerlijk rustig weekje gehad! Alexandra’s vriend is hier nu en zij waren deze week Sierra Leone aan het verkennen. Theo had lange werkdagen (onder andere een workshop over condoom gebruik, ze werkt voor een lokale organisatie voor vrouwen met HIV/AIDS), dus ik had heerlijk het rijk voor mij alleen. Heerlijk om even de tijd te hebben om alles te laten bezinken, wat te rommelen (bij kaarslicht) en wat bij te slapen! Dat had ik wel even nodig. De afgelopen weken zijn erg druk geweest qua sociale activiteiten.

Dan nog wat grappige zaken/ details die nu al zo gewoon voor me zijn geworden, maar wel een mooi beeld geven van Sierra Leone:
- Taxi’s en poda poda’s zijn altijd van binnen en buiten beplakt en beklad met stickers en teksten als: This taxi is covered in the blood of Jesus (ja echt!), God bless the owner of this taxi, Arsenal, Manchester of een andere voetbalclub, City Boy (ik denk een rapper), Madonna stickers (geen idee waarom) en andere versiersels. Verder spelen ze het liefst luide muziek en zijn een groot aantal poda poda’s en taxi’s ’s nachts versierd met alle kleuren lichtjes.
- Lokals, zowel mannen als vrouwen, lopen hier rond met de gekste teksten op hun tshirts. Wat te denken van: I make good baby’s, Sexy lady, Nick en Simon: geschikt of ongeschikt (haha, ja echt!), een mega McDonalds logo... en er zijn vast nog wel gekkere, die ik niet heb onthouden. Ook zie je regelmatig mensen met dikke winterjassen, of zelfs bontjassen en mutsen lopen... :)
- Alles is hier op straat te koop. Jonge jongens verkopen vaak spullen als monopoly spellen, weegschalen of landkaarten, vrouwen verkopen eigenlijk van alles, van fruit, groenten, plantain chips en ander eten tot tijltjes, emmers, knuffels en tandpasta. Kinderen verkopen vaak fruit en water of kleine snacks.
- De‘regels’ in het verkeer. Je kijkt niet links en rechts als je met je motor of auto de weg op rijdt of een zijstraat uitkomt, je gaat er gewoon vanuit dat anderen jou zien en voor je stoppen. Als je over straat loopt moet je constant uitwijken voor auto’s en okada’s die recht op je afrijden, plotseling een zijstraat uitrijden of willen parkeren waar jij staat. Alles gaat ook altijd vlak langs elkaar heen, ongelooflijk dat er niet meer ongelukken gebeuren. Ook kijkt niemand raar op als je zo’n 20 cm van een graafmachine langs komt lopen. En dan is er natuurlijk het toeteren: er wordt hier zoveel getoetert dat het volledig zijn functie verliest… een taxi toetert om aan te geven dat hij plaatsen beschikbaar heeft, auto’s toeteren als ze de bocht omgaan, iemand inhalen, iemand hen kan inhalen, als ze ergens arriveren, etc. etc. en natuurlijk als ze bijna op een andere auto botsen.
- Schooluniformen: alle kinderen en jongeren dragen hier schooluniformen en elke school heeft z’n eigen kleur en stijl. Aangezien een gigantisch deel van de bevolking kind of jeugd is, zie je dus overal op straat kinderen en jongeren in uniforms lopen. Een leuk gezicht!

Aanstaande maandag ben ik hier alweer 4 maanden! Wat vliegt de tijd! Gelukkig heb ik het nog steeds erg naar mijn zin!
Nogmaals dank voor alle lieve mails en reacties, blijf ze vooral sturen, want ik vind het heerlijk om van jullie te horen en op de hoogte te blijven van jullie leven in Nederland!
Liefs,
Hilda