Avontuur

Het is niet dat mijn leven in Sierra Leone saai is, maar het kan blijkbaar nog een stuk avontuurlijker! :)

Toen ik vorige week aan mijn blog begon bedacht ik me juist dat ik niet zo heel veel te vertellen had, aangezien ik best een rustig weekje had gehad. Ik ben met mijn GIZ collega’s naar een (hele goede) Duitse film geweest in het Britse Consulaat, heb zaterdag het hele huis schoongemaakt, heb nieuwe stoffen gekocht om jurkjes te laten maken (er zijn er al twee volledig versleten door het wassen hier), veel samen met Alex en Theo gegeten en gekletst (nog even van genieten nu het nog kan!), samen met hen en David en Laura dumplings (gekookte ballen van een soort van aardappelpuree met daarin een Mozart bal, Weense chocola) gegeten... ohw, en we hadden sinds twee weken opeens weer elektriciteit! Het sprong op een avond plotseling aan en de hele buurt begon te juichen! Echt grappig! Helaas is het nog niet erg constant, gisteren toen ik thuis kwam hadden we helaas geen licht (zoals ze dat hier zeggen).

Dan nog lugubers tussendoor... Maandag hadden Theo, Alex en ik alledrie een hectische dag, maar Theo’s dag was toch veruit het vreemdst. Er lag namelijk een lijk voor de deur van hun kantoor. Tegenover hun kantoor is een TBC kliniek en blijkbaar is één van de patienten voor hun deur gestorven. Het verhaal is dat hij iemand heeft betaald om hem te helpen met het oversteken van de straat en hebben ze nog onderhandeld over de prijs, waarna hij daar is gaan liggen en is gestorven... En het lichaam bleef dus gewoon liggen en was ondertussen aan het vergaan (in de hitte hier!). De Civil Service was wel gebeld, maar liet op zich wachten. Diezelfde dag moest Theo voor haar werk naar het Kono ziekenhuis, waar naast de ingang ook een lijk lag... Twee lijken op één dag! Poeh!

Op het Ministerie gebeurt er nog steeds genoeg. Vrijdag was iedereen in de feeststemming, omdat onze Director of Youth door de President verkozen is tot de Youth Commissioner. Dat was erg leuk! Ook kreeg ik vrijdag mijn supply... Nu ik officieel onderdeel ben van het Ministerie krijg ik ook de maandelijkse (?!) supply die bestaat uit o.a. een tree met blikjes Fanta, flesjes water, koffie, melkpoeder, suiker, tissues, wc papier, schoonmaakmiddelen en zeep. Wauw, wat een luxe!

Maandag hadden we onze wekelijkse management meeting waarin een hoop omhoog kwam. Ik mag daar natuurlijk niet over praten (echt lastig! :)), maar ik kan wel kort met jullie delen wat er allemaal in het nieuws is geweest. Dat gaat vooral over voetbal – terwijl dit Ministerie vooral is opgericht vanwege het Youth Employment aspect. Er is al weken onenigheid tussen ons Ministerie (de Minister) en de Sierra Leone Football Association. In zijn gevecht tegen corruptie heeft de Minister ook veel te doen gehad met de SLFA, dus er is enige geschiedenis. Aan het begin van zijn post als Minister heeft de Minister een Zweedse coach naar SL gehaald om het voetbalteam voor te bereiden op de wedstrijd tegen Niger. Helaas was dat geen succes, tussen de coaches, de technische staff en het team was behoorlijk wat onenigeheid en de wedstrijd werd verloren. Nu komt Niger hier op 4 juni de return spelen en ook in aanloop daarop is er veel gedoe. De nationale coach had zijn ontslag ingediend, SLFA kwam met een tweede voetbalteam op de proppen... ga zo maar door. Echt een soap, waarbij beide partijen regelmatig optraden op radio en televisie! Gelukkig sprak ik vandaag de Director of Sports, die mij vertelde dat het Ministerie en de SLFA tot een compromis zijn gekomen! Als het goed is wordt er een kaartje voor mij geregeld, want ik wil deze wedstrijd natuurlijk niet missen! :)

En dan het avontuur... Vrijdagmiddag ben ik rond 13.00uur met PS (de Permanent Secretary) vertrokken richting Port Loko. PS gaat elk weekend naar Makeni, waar zijn familie woont en ik kon met hem meerijden tot Jbere Junction, waar ik door een VSO collega uit Port Loko werd opgehaald. Port Loko is een de hoofdstad van het gelijknamige district in het noorden van Freetown, maar het is eigenlijk meer een dorp. Het is altijd heerlijk om aan de chaos van Freetown te kunnen ontsnappen en het voelde echt een beetje als vakantie in Port Loko. We hebben met een hele groep (buiten en daarna binnen, vanwege de regen) gekookt op 1 gaspit – dat duurde zo’n drie uur :), het stadje bekeken en ik heb een rondleiding door het ziekenhuis gekregen, wat toch altijd weer indrukwekkend is! Vrijdag- en zaterdagavond heeft het er gigantisch geregend, de straat voor het huis leek wel een gracht! Maar dat mocht de pret niet drukken! Zondagochtend ben ik met een poda poda naar Masiaka Junction gereden, waar ik bij mijn collega’s van GIZ in de auto ben gestapt. Daar begon de lange toch naar Kailahun, de meest oostelijke provincie van SL. Tot Kenema is de weg prima en kan je lekker doorrijden. Daarna is de weg eigenlijk meer een vervallen motorcrossparcour... waar we dan wel weer in stijl, met soms zelfs 80km per uur overheen vlogen. Gelukkig hadden we een ervaren chauffeur en hadden we in Kenema van auto gewisseld en dus een extra sterke jeep (met een extra bezine tank, aangezien er in Kailahun geen benzine station is). In Kailahun aangekomen (zo heet de hoofd’stad’), hebben Beatrice en ik het dorp verkend en daarna lekker een koud Star biertje gedronken. Ik had echt geen zin in rijst – dat eet ik hier elke dag minimaal 1x - en gelukkig zagen we een paar vrouwen brood met omelet en avocado eten, wat ze ook wel voor ons klaar wilden maken! We waren net voor de regen weer in het kantoor van GIZ, waar we overnachten. Had ik in Port Loko al een beetje een campeer gevoel... nu waren de douches en wc’s buiten en voelde het helemaal als camperen! Ik hoefde gelukkig de eerste nacht niet naar de wc, want heeft echt keihard geregend!

De volgende dag hadden we de hele dag een workshop, die ik namens het Ministerie bijwoonde, maar die helaas een beetje tegenviel. Het was wel goed om onder andere onze Youth Officer en de Chairman van de District Youth Committee te ontmoeten (zij zijn onderdeel van het Ministerie). Na de workshop moest Beatrice geld overdragen aan de chief van het dorpje waar ze de volgende dag een workshop zouden geven. Dat moet altijd volgens bepaalde regels. Aangezien ik wel benieuwd was naar het dorpje, dat helemaal tegen de grens met Guinea aan en midden in het regenwoud ligt, ging ik mee. Het eerste stuk ging over de weg waarover we naar Kailahun waren gekomen, daarna sloegen we af en reden we over een soort van karrespoor door de jungle. NaCSA is daar een weg(getje) aan het aanleggen, dus hier en daar is er een halve constructie van een bruggetje waar je of over- of omheen wordt geleid door een vaak houten en krakkemikkige constructie. Gelukkig kwamen we heelhuids aan in het dorpje en kon het geld keurig worden overgedragen. De weg terug was helaas wat minder voorspoedig... al op het eerste bruggetje raakte de truck van de houten constructie en bleef daar hangen. We konden er gelukkig heelhuids uitkomen en met een steeds grotere groep jongens uit de nabij gelegen dorpjes werd geprobeerd de truck weer op de weg te krijgen. Aangezien dat niet erg opschoot ging Fallah, onze lokale collega, op zoek naar netwerk –tja, dat is nogal lastig midden in de jungle - om onze collega’s te bellen. Beatrice en ik bleven achter in het donker, in de jungle, met een heel orkest aan vreemde geluiden, prikkende beesten en zonder eten en drinken – ik had nog een klein laagje water... Slecht voorbereid dus! Ondanks dat we het wel zagen onweren in de omgeving was het gelukkig droog! Daar hadden we echt geluk mee! Ruim twee uur later zagen we ein-de-lijk koplampen verschijnen en kwam er een tweede truck van GIZ om ons te redden! Beatrice en ik mochten in de truck plaatsnemen en met behulp van de automatische trekkabel (noem je dat zo?!) lukte het om de andere truck van het bruggetje te krijgen. Dat was best spannend, want het ging allemaal maar net, de truck sprong alle kanten op en de kabel brak zelfs... Gelukkig waren we niet heel veel later weer op weg naar Kailahun. Die rit, in het donker over al die onmogelijke wegversperringen, heeft me wel een jaar van mijn leven gekost! Ik was echt af van het wachten en had in geen 10 uur gegeten en bij elk ‘bruggetje’ dacht ik alleen maar: ohw, laten we alstjeblieft de overkant halen! We kwamen pas na 12en aan, maar wat was ik blij dat ik wat kon eten en mijn bed in kon kruipen!

De volgende dag hadden we nog een meeting met de Deputy Chairman en de Chief Administrator van de District Council, waarna we richting Freetown vertrokken. De rit naar Kenema was weer behoorlijk intens, het is toch lastig om niet mee te rijden, vooral als je voorin zit! Wel is de omgeving prachtig. Nu het regenseizoen is begonnen is het onzettend groen en je rijdt echt een paar uur door het regenwoud en komt hier en daar een minuscuul dorpje tegen. Omdat dit gebied zo dichtbegroeid is, hebben hier een groot deel van de gevechten tijdens de oorlog plaatsgevonden. Ook daardoor is er bijna geen wild life meer te bekennen, dat is allemaal gevlucht of opgegeten... Ik heb welgeteld 1 aap en een paar eekhoorn-achtige en possom achtige beestjes gezien, verder moesten we vooral geiten en kippen ontwijken. We zijn een paar keer bij kleine dorpjes of stalletjes gestopt om fruit en zoete aardappels in te slaan. Een ananas kost daar 2.000 Leones in plaats van 10.000 in Freetown! Rond 15uur vertrokken we met de andere auto en chauffeur vanuit Kenema en – na nog meer fruit te hebben ingeslagen onderweg – kwamen we na 19uur aan in Freetown. Wat een avontuur!

Ondertussen is het alweer vrijdag en ben ik er nog niet aan toegekomen om mijn blog te plaatsen. Ik ben net klaar met de speech die ik voor het bezoek van de Minister aan Zuid Korea heb geschreven en nu even snel mijn blog afronden en plaatsen. Dan nog een paar uurtjes en dan is het alweer weekend!

Een heel fijn weekend!

Liefs,
Hilda