Up en down

Tja, en dan ben je zomaar eens een beetje van de rel. Na ruim vier maanden zo goed als constante euforie is daar opeens een dipje. Het is een combinatie van een aantal dingen: lichamelijk (te moe zijn, lichte voedselvergiftiging, mijn vingers verbrand aan een pan die veel sneller heet werd dan ik dacht, mijn teen keihard gestoten aan een grote steen die midden op de weg lag toen ik uit een taxi stapte, ofwel: algehele misère :)) en geestelijk (een paar tegenvallers, dingen die niet gaan zoals ik wil en gewoon zoveel energie kosten, een te rustig weekje op werk – teveel tijd om na te denken en te moe om steeds overal achteraan te moeten rennen - en het komende vertrek van mijn huisgenoten waar ik toch wel tegen opzie, helemaal nu ik me al niet zo top voel). Verder begint de rijst met casava leaves me echt een beetje m’n neus uit te komen – ik snak echt naar variatie!, is het regenseizoen begonnen en vallen alle uitdagingen en verschillen hier me net even wat zwaarder nu ik me niet zo fit voel…

De oplossing: het van me af praten en schrijven, veeeeeeel slapen, afleiding zoeken en mezelf een schop onder mijn kont geven… maar emoties zijn rare dingen, dus soms ontkom je er niet aan dat je je een beetje zieligjes voelt... :)

Gelukkig zijn Alex en Theo er nu nog en kan ik mijn hart bij hen uitstorten. Ze herkennen het natuurlijk ook, want iedereen heeft hier z’n dipjes. Gisteren hadden Alex en ik een retreat in het huis van Laura en David. Zij hebben een erg leuk huis met een balkon met uitzicht over het water – gister met een prachtige blauwe lucht, een oven, stromend water en elektriciteit. Nou staat het huis wel tussen de krotten, moet je over de vuilnis heenkijken om het water te zien, was er gisteren geen elektriciteit en hield het stromend water ermee op en hebben we nu allebei last van onze maag van de Danish Blue die waarschijnlijk niet zo vers was… maar, we hebben heerlijk genoten van de avocado, mozzarella en tomaat- salade en gepofte aardappels uit de oven met de beruchte Danish Blue, bij kaarslicht met uitzicht op het water met de bootjes en soms zelfs zwemmende jongens. :) Het voordeel is dat het een stuk dichter bij mijn werk is, dus vanochtend ben ik in 30 minuten, langs de altijd brandende vuilnisbelt, naar mijn werk gelopen. Mijn collega’s verklaarden me voor gek, maar ja…

Wat ik me, toen ik genoot van het uitzicht bij Laura en David (ze zijn op vakantie in Engeland – hun thuisland) was dat Freetown maar 2 a 3 enigszins hoge gebouwen heeft… Dat zie je toch niet vaak! Eigenlijk alle landen waar ik ben geweest hebben hoogbouw/ wolkenkrabbers in hun hoofdstad. Zomaar weer een klein voorbeeld van hoe onderontwikkeld het hier is.

Halverwege de dag besloot ik toch om maar naar huis te gaan en thuis had ik dan toch een beetje geluk: er was elektriciteit, dus ik kon lekker met de ventilator aan een paar uur slapen! Nu zit ik op het balkon te chatten met het thuisfront met een heerlijk kopje muntthee (ja, ik kan nog steeds van kleine dingen genieten hoor!). Vanavond maar weer vroeg onder de wol (haha, ik moet er niet aan denken… op z’n hoogst trek ik vroeg in de ochtend een laken over me heen) en hopelijk morgen weer wat fitter.

Op het werk is iedereen druk met de voorbereidingen van de voetbalwedstrijd tegen Niger van aanstaande zaterdag en de workshop met verschillende Ministeries over de toekomst van het Jeugdbeleid in Sierra Leone in Bo. Dinsdag heb ik de persconferentie van de Minister bijgewoond en was ik gewoon op SLBC News! Helaas heb ik mijn eigen 2 seconds (ik weet niet hoe lang het was) of fame in Sierra Leone gemist, maar mijn collega’s hebben het wel gezien. De Minister stelde in de persconferentie dat iedereen moet betalen voor kaartjes voor de voetbalwedstrijd en dus ook alle Ministers en andere notabelen… daar gaat mijn gratis kaartje. Er wordt nog steeds druk onderhandeld met sponsors en andere stakeholders en hoogstwaarschijnlijk zijn de kaartjes pas vrijdag, maar mogelijk pas zaterdag beschikbaar… Dat doen ze ook om vervalsing te voorkomen, maar het is vooral gebrek aan goede voorbereiding. De kaartjes voor het VIP gedeelte zijn 250.000 Leones, wat neerkomt op zo’n 50 Euro… Een hele klap geld voor hier en ook voor mij met mijn allowance. Helaas blijkt het in de rest van het stadion een gekkenhuis te zijn, dus ik moet nog maar even kijken of ik dat zie zitten. De Director of Sports was al aan het brainstormen hoe ik een rol in de organisatie kon krijgen, bijvoorbeeld om kaartjes van het VIP gedeelte te controleren, zodat ik toch gratis in het VIP gedeelte kan komen. :) We’ll see. Het gaat hier bijna nooit zoals je verwacht, dus ik hoop er maar niet teveel op…

Ondertussen zijn mijn overburen aan het shoppen door de tralies van hun veranda heen. Er staat een man met zijn mobiele kledingwinkel zijn collectie te showen. Het is echt een vreemd huis… ze hebben vaak vrienden over die op het trapje voor de veranda met ze zitten te kletsen terwijl zij zelf opgesloten zitten achter de tralies. Erg gastvrij!

En dan de goede kanten van het leven hier… Theo, Alex en ik gaan steeds meer genieten van het goede leven hier, haha. We waren al een tijdje niet zo blij met de mensen die onze was deden. We ontdekken steeds meer over het huishouden van Fanta, de vrouw die daar met een hele bups kinderen woont. Op de een of andere manier vertrouwen mensen van het platteland haar hun kinderen toe, die zij meeneemt naar de stad. Ze wonen hier in een onooglijk krottenhuisje met een variërend aantal kinderen van alle leeftijden. We kregen steeds meer het idee dat de vrouw de kinderen gebruikt om geld te verdienen en ze lijken allemaal niet naar school te gaan. Het was eerst Kadi, een meisje van een jaar of 17 die onze was deed, maar toen Theo voor haar had geregeld dat ze een training kon volgen (ze gaat niet naar school en hangt hier maar wat rond en is dus super kwetsbaar) liep het een beetje spaak. De vrouw klaagde dat het meisje onverantwoordelijk en lastig was en wilde niet dat ze naar de training ging. Het kwam zo ver dat het meisje weg liep en bij haar broer ging logeren. Uiteindelijk kwam ze toch weer terug, maar dat ging niet echt van harte. Toen vroeg Fanta ons of ze toch naar de training mocht gaan, wat een beetje vreemd is, maar wat wij natuurlijk toejuichten. Ondertussen werd onze was overgenomen door een meisje dat stukken jonger is. Deels omdat al mijn jurken opeens wel heel erg achteruit gingen en we haar te jong vinden waren we op zoek naar een oplossing… We probeerden onze was al aan het oudere meisje te geven, wat commentaar van Fanta opleverde en vooral Theo kreeg op haar kop van d’r – ze dacht dat zij ons beïnvloedde. Haha, van blanken denken ze hier of dat je overal verstand van hebt of dat je stom bent… :)

En toen stond opeens de jongen die ons water brengt voor de deur met zijn zus en de vraag of zij onze was mocht doen. Zomaar uit het niets! We hebben met haar overlegd en zij doet nu onze was. Ze woont iets verder weg, maar is wat ouder en lijkt betrouwbaar. En, om het nog mooier te maken… Zaterdag heeft ze ons hele huis schoongemaakt! Echt geweldig! Ik was van plan om schoon te maken, maar had er echt geen zin in, kwam dat even goed uit! Ze heeft zelfs het balkon en onze ‘oprijlaan’ schoongemaakt! En dat is nog niet alles… toen we zondag op ons balkon zaten zagen we een vrouw met groenten langskomen. Wij naar haar sissen en Alex heeft, onder aanwijzingen van Theo en mij vanaf het balkon heerlijke verse groenten van haar gekocht. Nog verser dan de vegetable basket die ik via GIZ bestel en misschien nog wel goedkoper! Ze had zelfs paprika’s! Ook hebben we de jongen van een winkeltje hier om de hoek gevraagd om zo’, 15 zakken met zakjes drinkwater te brengen, dat scheelt weer sjouwen! Sommige aspecten van het leven in Sierra Leone zijn zo gek nog niet! :)

Ohw, nog iets sufs... er was een pakketje voor me bij het postkantoor. Alex had het opgehaald... was het post van de belasting! Lekkere tegenvaller! :)

Alex komt net binnen en showt haar nieuwe jurken – ze laat nu ze bijna weggaat nog snel een hele lading jurken maken – en ik mag advies geven voor eventuele aanpassingen (zo doen we dat hier). Ik ben wat eerder begonnen dan zij met het bezoeken van de kleermaker en heb ook nu weer twee jurken bij de kleermaker liggen, die kan ik vrijdag ophalen. Vorige week heeft hij een blauwe jurk voor me gemaakt naar een voorbeeld dat ik van de Sissy Boy site had gehaald. Die is erg mooi geworden! Hij doet er iets langer over nu, want hij afgelopen weekend vader geworden van een prachtig meisje (ik mocht haar bewonderen, dat zijn de voordelen van het wit zijn hier). :)

Nou, enigszins opgelucht en opgevrolijkt sluit ik maar weer af met een warme groet uit het nu gelukkig zonnige Freetown!

X Hilda