Overwinning
Door: Hilda Alberda
Blijf op de hoogte en volg Hilda
05 Juni 2011 | Sierra Leone, Freetown
Wauw, twee overwinningen in korte tijd! Een persoonlijke en een nationale! :)
Nadat ik in mijn vorige blog schreef dat deze week dan toch het voorspelde dipje zich had aangediend, ben ik hard aan de slag gegaan met de door mij beschreven oplossingen. Mijn blog was daar natuurlijk al het begin van – het van me afschrijven. En die triggerde meteen een hoop lieve mailtjes, smsjes en andere reacties van het thuisfront! Ontzettend bedankt daarvoor! Dat helpt echt!
Mijn werk bracht vorige week helaas niet erg veel afleiding en toen ik me woensdag ook niet zo lekker voelde besloot ik aan het begin van de middag naar huis te gaan. Ik heb die middag en de volgende dag lekker veel geslapen, gelezen, getut en gewoon gerelaxt. Dat was echt even nodig! Vrijdag ben ik wel weer naar mijn werk gegaan, ook omdat je hier, als je er niet bent, altijd zoveel mist… Het plan was namelijk dat we zondag richting Bo zouden vertrekken voor de reeds een aantal malen verplaatste workshop. Helaas – of het komt eigenlijk wel goed uit – had ik vrijdag een mailtje in mijn inbox met de melding dat de workshop weer is verplaatst… Nu vindt deze waarschijnlijk komende vrijdag en zaterdag plaats. Dat komt me dan weer niet echt goed uit, want ik hoopte in Freetown te zijn dan, aangezien er uit het hele land VSOers hierheen komen voor de ‘leavers workshop’ (voor de vertrekkers)… Maar ja. Let’s see of het inderdaad doorgaat.
Vrijdag was best een goede dag op het werk – een paar moeilijke momentjes (het is toch bizar hoe die emoties werken en je er bijna geen vat op hebt), maar verder heb ik vooral veel gekletst en lol gemaakt met collega’s. Ze snappen niet helemaal wat een cultuurshock inhoudt, maar waren wel heel lief. Verder ben ik achter de tickets voor de wedstrijd tegen Niger aangegaan – ik heb iedereen van de Minister, de Director of Sports tot de secretaresses om advies gevraagd en gezorgd dat ze wisten dat ik een ticket wilde. Beter safe than sorry! :) Die vrijdagochtend was het namelijk nog steeds niet duidelijk wat voor tickets het zouden worden en wanneer ze klaar zouden zijn… :) Uiteindelijk had ik het qua werk niet echt druk, dus toen één van mijn vrienden hier – Omar, hij komt oorspronkelijk uit Congo – voorstelde om te lunchen heb ik dat ook niet afgeslagen. We zijn even naar het stadion gelopen waar de selectie zou trainen, maar die had blijkbaar net pauze. Toen zijn we doorgelopen naar een restaurantjes, waar we een paar uur hebben zitten kletsen, wat me echt goed deed! Ik was echt helemaal opgebeurd!
Toen ik bevestigd had dat één van de secretaresses 4 tickets voor me zou reserveren ben ik via mijn kleermaker naar GIZ gegaan om de wekelijkse groenten op te halen. Ook daar even mijn hart uitgestort bij mijn collega’s die allemaal weten hoe het is… Het is ook wel grappig om er over te praten en te horen hoe iedereen het hier ervaart. Pablo gaf bijvoorbeeld aan dat hij zich hier sowieso alles veel meer aan lijkt te trekken en ook Omar uit Congo heeft zijn dipjes hier gehad. Alex vertelde me dat ze het er met Theo over had dat ik in de korte tijd dat ik hier ben al zoveel meer heb meegemaakt dan zij (zij zijn allebei in september aangekomen). Maar, ook zij hebben hun dipjes gehad.
Gelukkig heb ik dus ook hier in Sierra Leone hele fijne mensen om me heen verzameld. Een weekje als dit bevestigd maar weer hoe belangrijk het is om mensen om je heen te hebben die om je geven, ook al ken je ze nog maar kort. Vooral Alex en Theo hebben me door dit dipje heen geholpen! – Ondertussen lijkt het of het huis van één van de buren in de fik staat, maar dat zal wel brandend afval zijn. :)
Zaterdagochtend werd ik zelfs in een super humeur wakker en heb ik keihard meegezongen met Acda en De Munnik en andere Nederlandse klassiekers (dat hoort hier toch niemand, gezien de generatoren, maar anders boeit het ook niemand :)). Nu maar duimen dat ik wegkom met het kortste dipje ooit! Ik wil het geen cultuurshock of depressie noemen, want ik heb het even gecheckt maar heb lang niet alle symptomen – maar desalniettemin was het even flink balen. Ik heb behoorlijk bijgeslapen, wat me erg goed heeft gedaan, dus hopelijk kan ik er weer tegenaan… :) Anders horen jullie het wel weer! Nogmaals dank voor jullie support!
Dan overwinning nummer 2: de voetbalwedstrijd tegen Niger. ’s Ochtends hadden mijn collega’s inderdaad 4 kaartjes voor me achtergehouden. Toen ik om 10.30u aankwam om ze op te halen was het nog erg rustig, dus dat ging allemaal erg soepel! De kaartjes waren trouwens van die papieren festivalbandjes, die nog over waren van één of ander concert in 2010… Geweldig! Om 15uur hadden Alex en ik met Christiane (mijn collega van GIZ) en Suilleman (stagiair van Alex, ofwel intern of the year) afgesproken voor het stadion. Er stond een gigantische rij voor de ingang, maar omdat wij ‘cover stands’ hadden (50.000 Leones ipv 10.000 - dan sta je in één van de twee vakken naast de Presendential Suite (toegang 250.000 Leones) die ook nog eens overdekt zijn), werden we door de aanwezige militairen langs de rij naar binnengeleid. Wat een luxe! Onderweg naar ons vak kwam ik al de General Manager van het stadion en een aantal collega’s tegen, dat tussen al die mensen!
De wedstrijd was… bijzonder! Het was geweldig om mee te maken natuurlijk! Het is al bijna geen verrassing meer, maar de President was ook aanwezig en kwam zelfs het veld op tijdens het zingen van de volksliederen. Natuurlijk was ook ‘mijn’ minister er, die ondanks zijn grote woorden tijdens de persconferentie – dat behalve de coaches en technische staff niemand bij het team mocht komen - toch tijdens de rust onder luid gejuich het veld overstak om het team toe te spreken… :) Het niveau van het spel is net wat lager dan dat van ons Nederlandse team of bijvoorbeeld FC Barcelona en Manchester United (waar er hier velen fan van zijn), maar het was toch leuk om mee te maken. In de eerste minuten van de tweede helft scoorde de Leone Stars gelukkig en stonden we 1-0 voor. Dat deed de sfeer in het stadion natuurlijk wel goed! De spits die had gescoord liep daarna helaas een klein ongelukje op, maar nadat zijn hoofd volledig was verbonden ging hij gewoon het veld weer op… echt een super suf gezicht! :) Toen hij toch gewisseld werd kreeg hij een groot applaus!
Toen de wedstrijd werd afgefloten brak het feest pas echt los… Geen idee waar ze vandaan kwamen, maar opeens stroomden van alle kanten supporters het veld op om de overwinning te vieren en de spelers te eren. Ondanks dat het halve leger aanwezig was. Dat kon alleen machteloos toekijken. Echt een gekkenhuis! Gelukkig bleef het zonder vervelende opstootjes en konden we heelhuids het stadion verlaten. Aangezien er geen taxi te krijgen was zijn we terug gaan lopen, wat best gezellig was met al die supporters. Onderweg zijn Alex gestopt en hebben we onszelf getrakteerd op een lekkere shake en hapjes in Oasis, een voor Sierra Leonse begrippen bijzonder goed verzorgd en creatief tentje.
Om het weekend nog beter te maken waren we eigenlijk van plan om vandaag sinds tijden weer eens naar de UN pool te gaan, maar helaas is het niet erg zonnig. Dat komt dus een andere keer. Een dagje thuis vind ik ook niet verkeerd!
Zo, toch weer een heel verhaal! Zie de foto’s voor een goede indruk van de chaos tijdens de wedstrijd!
Liefs,
Hilda
PS: Voor de geinteresseerden, met dank aan mijn moeder: een interview met Sander de Kramer over zijn werk en ervaringen in Sierra Leone dat in 2006 als de slechte plek op aarde werd aangewezen. Hij zegt het afgelopen jaar 4 jaar ouder te zijn geworden en heeft hier niet eens gewoond... Dus schrik niet als ik met grijze haren terugkom! :)
http://www.sp.nl/nieuws/zo/200902/sander_de_kramer.shtml
Nadat ik in mijn vorige blog schreef dat deze week dan toch het voorspelde dipje zich had aangediend, ben ik hard aan de slag gegaan met de door mij beschreven oplossingen. Mijn blog was daar natuurlijk al het begin van – het van me afschrijven. En die triggerde meteen een hoop lieve mailtjes, smsjes en andere reacties van het thuisfront! Ontzettend bedankt daarvoor! Dat helpt echt!
Mijn werk bracht vorige week helaas niet erg veel afleiding en toen ik me woensdag ook niet zo lekker voelde besloot ik aan het begin van de middag naar huis te gaan. Ik heb die middag en de volgende dag lekker veel geslapen, gelezen, getut en gewoon gerelaxt. Dat was echt even nodig! Vrijdag ben ik wel weer naar mijn werk gegaan, ook omdat je hier, als je er niet bent, altijd zoveel mist… Het plan was namelijk dat we zondag richting Bo zouden vertrekken voor de reeds een aantal malen verplaatste workshop. Helaas – of het komt eigenlijk wel goed uit – had ik vrijdag een mailtje in mijn inbox met de melding dat de workshop weer is verplaatst… Nu vindt deze waarschijnlijk komende vrijdag en zaterdag plaats. Dat komt me dan weer niet echt goed uit, want ik hoopte in Freetown te zijn dan, aangezien er uit het hele land VSOers hierheen komen voor de ‘leavers workshop’ (voor de vertrekkers)… Maar ja. Let’s see of het inderdaad doorgaat.
Vrijdag was best een goede dag op het werk – een paar moeilijke momentjes (het is toch bizar hoe die emoties werken en je er bijna geen vat op hebt), maar verder heb ik vooral veel gekletst en lol gemaakt met collega’s. Ze snappen niet helemaal wat een cultuurshock inhoudt, maar waren wel heel lief. Verder ben ik achter de tickets voor de wedstrijd tegen Niger aangegaan – ik heb iedereen van de Minister, de Director of Sports tot de secretaresses om advies gevraagd en gezorgd dat ze wisten dat ik een ticket wilde. Beter safe than sorry! :) Die vrijdagochtend was het namelijk nog steeds niet duidelijk wat voor tickets het zouden worden en wanneer ze klaar zouden zijn… :) Uiteindelijk had ik het qua werk niet echt druk, dus toen één van mijn vrienden hier – Omar, hij komt oorspronkelijk uit Congo – voorstelde om te lunchen heb ik dat ook niet afgeslagen. We zijn even naar het stadion gelopen waar de selectie zou trainen, maar die had blijkbaar net pauze. Toen zijn we doorgelopen naar een restaurantjes, waar we een paar uur hebben zitten kletsen, wat me echt goed deed! Ik was echt helemaal opgebeurd!
Toen ik bevestigd had dat één van de secretaresses 4 tickets voor me zou reserveren ben ik via mijn kleermaker naar GIZ gegaan om de wekelijkse groenten op te halen. Ook daar even mijn hart uitgestort bij mijn collega’s die allemaal weten hoe het is… Het is ook wel grappig om er over te praten en te horen hoe iedereen het hier ervaart. Pablo gaf bijvoorbeeld aan dat hij zich hier sowieso alles veel meer aan lijkt te trekken en ook Omar uit Congo heeft zijn dipjes hier gehad. Alex vertelde me dat ze het er met Theo over had dat ik in de korte tijd dat ik hier ben al zoveel meer heb meegemaakt dan zij (zij zijn allebei in september aangekomen). Maar, ook zij hebben hun dipjes gehad.
Gelukkig heb ik dus ook hier in Sierra Leone hele fijne mensen om me heen verzameld. Een weekje als dit bevestigd maar weer hoe belangrijk het is om mensen om je heen te hebben die om je geven, ook al ken je ze nog maar kort. Vooral Alex en Theo hebben me door dit dipje heen geholpen! – Ondertussen lijkt het of het huis van één van de buren in de fik staat, maar dat zal wel brandend afval zijn. :)
Zaterdagochtend werd ik zelfs in een super humeur wakker en heb ik keihard meegezongen met Acda en De Munnik en andere Nederlandse klassiekers (dat hoort hier toch niemand, gezien de generatoren, maar anders boeit het ook niemand :)). Nu maar duimen dat ik wegkom met het kortste dipje ooit! Ik wil het geen cultuurshock of depressie noemen, want ik heb het even gecheckt maar heb lang niet alle symptomen – maar desalniettemin was het even flink balen. Ik heb behoorlijk bijgeslapen, wat me erg goed heeft gedaan, dus hopelijk kan ik er weer tegenaan… :) Anders horen jullie het wel weer! Nogmaals dank voor jullie support!
Dan overwinning nummer 2: de voetbalwedstrijd tegen Niger. ’s Ochtends hadden mijn collega’s inderdaad 4 kaartjes voor me achtergehouden. Toen ik om 10.30u aankwam om ze op te halen was het nog erg rustig, dus dat ging allemaal erg soepel! De kaartjes waren trouwens van die papieren festivalbandjes, die nog over waren van één of ander concert in 2010… Geweldig! Om 15uur hadden Alex en ik met Christiane (mijn collega van GIZ) en Suilleman (stagiair van Alex, ofwel intern of the year) afgesproken voor het stadion. Er stond een gigantische rij voor de ingang, maar omdat wij ‘cover stands’ hadden (50.000 Leones ipv 10.000 - dan sta je in één van de twee vakken naast de Presendential Suite (toegang 250.000 Leones) die ook nog eens overdekt zijn), werden we door de aanwezige militairen langs de rij naar binnengeleid. Wat een luxe! Onderweg naar ons vak kwam ik al de General Manager van het stadion en een aantal collega’s tegen, dat tussen al die mensen!
De wedstrijd was… bijzonder! Het was geweldig om mee te maken natuurlijk! Het is al bijna geen verrassing meer, maar de President was ook aanwezig en kwam zelfs het veld op tijdens het zingen van de volksliederen. Natuurlijk was ook ‘mijn’ minister er, die ondanks zijn grote woorden tijdens de persconferentie – dat behalve de coaches en technische staff niemand bij het team mocht komen - toch tijdens de rust onder luid gejuich het veld overstak om het team toe te spreken… :) Het niveau van het spel is net wat lager dan dat van ons Nederlandse team of bijvoorbeeld FC Barcelona en Manchester United (waar er hier velen fan van zijn), maar het was toch leuk om mee te maken. In de eerste minuten van de tweede helft scoorde de Leone Stars gelukkig en stonden we 1-0 voor. Dat deed de sfeer in het stadion natuurlijk wel goed! De spits die had gescoord liep daarna helaas een klein ongelukje op, maar nadat zijn hoofd volledig was verbonden ging hij gewoon het veld weer op… echt een super suf gezicht! :) Toen hij toch gewisseld werd kreeg hij een groot applaus!
Toen de wedstrijd werd afgefloten brak het feest pas echt los… Geen idee waar ze vandaan kwamen, maar opeens stroomden van alle kanten supporters het veld op om de overwinning te vieren en de spelers te eren. Ondanks dat het halve leger aanwezig was. Dat kon alleen machteloos toekijken. Echt een gekkenhuis! Gelukkig bleef het zonder vervelende opstootjes en konden we heelhuids het stadion verlaten. Aangezien er geen taxi te krijgen was zijn we terug gaan lopen, wat best gezellig was met al die supporters. Onderweg zijn Alex gestopt en hebben we onszelf getrakteerd op een lekkere shake en hapjes in Oasis, een voor Sierra Leonse begrippen bijzonder goed verzorgd en creatief tentje.
Om het weekend nog beter te maken waren we eigenlijk van plan om vandaag sinds tijden weer eens naar de UN pool te gaan, maar helaas is het niet erg zonnig. Dat komt dus een andere keer. Een dagje thuis vind ik ook niet verkeerd!
Zo, toch weer een heel verhaal! Zie de foto’s voor een goede indruk van de chaos tijdens de wedstrijd!
Liefs,
Hilda
PS: Voor de geinteresseerden, met dank aan mijn moeder: een interview met Sander de Kramer over zijn werk en ervaringen in Sierra Leone dat in 2006 als de slechte plek op aarde werd aangewezen. Hij zegt het afgelopen jaar 4 jaar ouder te zijn geworden en heeft hier niet eens gewoond... Dus schrik niet als ik met grijze haren terugkom! :)
http://www.sp.nl/nieuws/zo/200902/sander_de_kramer.shtml
-
05 Juni 2011 - 14:50
Annelies:
Dat klinkt weer als Hilda. Lekker positief ;-) Je beleeft ook heel veel daar. Geniet ervan en pas op jezelf.
Liefs, Annelies -
05 Juni 2011 - 15:17
Eline:
Hee had je vorige blog (nog) niet gelezen dus had je dipje nog niet meegekregen maar klinkt niet vreemd na al je belevenissen etc. Even een momentje van 'waar ben ik ook alweer, wat gebeurt er allemaal, en waar waren we gebleven'. Goed dat je even afstand hebt genomen, even een rondje overslaan in de achtbaan kan geen kwaad ;-).. En fijn te lezen dat je dan even lief bent voor jezelf zonder vooruit te blijven kijken. Ik ga nog op je mail antwoorden, hier beetje te druk gehad en daarna ook een klein dipje maarja dat kan ik niet aan een cultuurshock wijten hahaha.. Sterkte en geniet, en doe in de tussentijd maar lekker rustig an. LIefs eline -
05 Juni 2011 - 15:18
Eline:
haha ik bedoel natuurlijk 'zonder te vergeten vooruit te blijven kijken' -
05 Juni 2011 - 16:39
Susanne:
Fijn te lezen dat je weer wat beter in je vel zit! Wat bizar, zeg', zo'n voetbalwedstrijd. Uniek om daar bij te zijn! -
05 Juni 2011 - 17:35
Hilda Alberda:
Even een toevoeging aan het bovenstaande: okay, misschien ben ik toch nog niet helemaal de oude. :) Haha, net weer een klein terugvalletje, toch nog wel moe... ik moet ook niet te snel willen! Zal nog wel even shaky blijven, maar de zon schijnt weer (nog steeds eigenlijk) alleen hier en daar een wolkje!
x
