Ziek in Sierra Leone

Even een korte up date vanuit Sierra Leone. De afgelopen twee weken ben ik helaas ziek thuis en viel er dus niet zo heel veel te vertellen. Bovendien had ik erg weinig puf om achter mijn computer te zitten. Het gaat nu enigszins beter, dus bij deze een kort verslag van ziek zijn in Sierra Leone.

Na een geslaagd weekend, met de voetbalwedstrijd, dacht ik dat ik er vorige week maandag weer helemaal tegenaan kon. Vol goede moed ging ik naar mijn werk en maakte ik een praatje met mijn collega’s. Er heerste natuurlijk grote euforie door de gewonnen voetbalwedstrijd. Het bleek trouwens dat er voor mij ook een Presidential Suite ticket was, maar ik zat in de taxi toen de Deputy Director of Sports mij belde en verstond hem niet. Daarna ben ik vergeten terug te bellen… Daarnaast bleek de City Council in bezit te zijn geweest van een voorraad van dezelfde tickets/ armbandjes die door iemand in omloop zijn gebracht tegen een lagere prijs… Hier gaat ook nooit iets zonder corruptie! Ook heeft PS dat weekend ontdekt dat de hele buurt hier in het weekend water komt halen bij onze waterkraan… Blijkbaar laat onze security guard ze binnen. Daar was hij behoorlijk geïrriteerd over!

Maar goed, nog steeds vol goede moed drukte ik PS op het hart dat ik deze week echt met de National Policy, of ten minste het aanloop proces wilde beginnen. Nog een rondje gemaakt langs mijn collega’s in hostel en het nieuwe Youth Commission gebouw, maar toen bleek dat ik er toch nog niet helemaal bovenop was. Ik voelde me niet helemaal top en zonder een echte reden liepen die dag drie keer de tranen over mijn wangen… Na overleg met Alex besloot ik toch maar een afspraak te maken met de dokter. Gelukkig wilde Eunice me wel brengen, mijn grote vriendin in het Ministerie. Ik had ook echt geen puf om taxi’s aan te houden enzo. De dokter verwees me door naar het lab, waar ik een urine- en bloedtest moest laten doen. Bij de dokter hebben VSOers altijd voorrang, maar bij het lab heb ik echt uren zitten wachten. Niet echt fijn als je je al beroerd voelt. Daarna maar wat gegeten, want ik was echt afgepeigerd. Toen in de taxi richting het Ministerie/ huis. Ik ben op Syke Street uitgestapt om een taxi naar huis te pakken. Helaas duurde het echt 10 minuten voor er een taxi kwam en toen stouwden een paar grote Afrikaanse dames zich in de taxi… Ik had geen puf om er iets aan te doen. Dus weer wachten. Toen ik eindelijk een taxi had kwam ik er al snel achter dat ze weer het zakkenrol trucje probeerden. Of ik groot wisselgeld had? Daar zeg ik al meteen nee op. Of ik 1000 had?! Voor de vorm keek ik in mijn kleine portemonneetje, waar alleen klein geld inzit. Ik keek bewust op naar de man naast me die rustig met me meekeek in mijn portemonneetje. Precies wat ik dacht dus. Zij hadden ook wel door dat dit niet opschoot, dus toen bedacht de vrouw links zich natuurlijk dat ze eigenlijk naar het hostel moest. ‘Nou, dat is dan stom van haar’, zei ik, ‘dan laat je haar uitstappen en teruglopen.’ Natuurlijk was ik degene die moest uitstappen en ging de deur niet open. Ik heb het maar één keer geprobeerd en heb toen gezegd dat ik het trucje ken en gevraagd of iemand de deur voor me open wilde doen… Daar stond ik mooi midden op Main Road, waar de taxi’s dus zeker vol zijn. Maar, ik had geluk, er stapte iemand uit en ik kreeg een lift naar Indian Temple! Poeh!

De volgende dag had GIZ een auto met chauffeur voor me geregeld om de testresultaten op te halen en naar de dokter te brengen. Na 11en zouden de resultaten klaar zijn… 2uur later liep ik het lab uit! Toen naar de dokter die een blaasontsteking constateerde en me antibiotica meegaf. Toen op weg naar huis, ik was echt super blij dat ik thuis was!

De rest van de week zakte de koorts helaas niet echt en bleef ik een moe en pijnlijk lichaam, hoofdpijn en andere klachten houden. Ook was ik toch niet helemaal zeker van de diagnose en bleken sommige medicijnen elkaar te beïnvloeden... Je moet hier altijd zorgen dat je je verstand gebruikt en alles dubbel checkt! Ik had mijn testresultaten ook doorgestuurd naar de man van een VSO collega die uroloog is en hij dacht ook dat het geen blaasontsteking was. Toen mijn collega Pablo van GIZ dat zaterdag hoorde dwong hij me bijna om een ticket naar huis te boeken! Haha. Uiteindelijk heeft hij mij naar het Choitram ziekenhuis gebracht voor een bezoek aan de dokter daar. Daar kreeg ik meteen een berg medicijnen mee, onder andere een malaria kuur, die ze met mijn symptomen blijkbaar altijd moeten geven. Het lab was helaas al dicht, dus zondagochtend – dit keer met de VSO auto en chauffeur – weer op weg naar het ziekenhuis voor de tests. De malaria test was voor de derde keer negatief, maar dat zegt niet altijd alles. Maandagochtend weer met VSO naar Choitram voor de rest van de uitslagen. De diagnose was Buiktyfus en een Blaasontsteking. Ik kreeg weer een stapel antibiotica mee…

Deze week bleef ik koorts houden en me niet lekker voelen. Ondertussen heb ik de arts van de Travel Clinic in Nederland aan de telefoon gehad en alles doorgesproken. Hij denkt niet dat ik een blaasontsteking en buiktyfus heb, maar wat het dan wel is is ook niet duidelijk. Wel helpt de antibiotica die ik nu heb tegen ongeveer alle mogelijkheden die hij kon bedenken, dus maar hopen dat het toch aanslaat.

Op dit moment lijk ik me iets beter te voelen. Wel werd ik vanochtend –naast bezweet en met hoofdpijn, wat al 1,5 week zo is – met opgezette oogleden en keelpijn wakker… Maar goed. De koorts is niet zo hoog om echt gevaarlijk te zijn en er lijkt dus enige verbetering in te zitten. Hopelijk ben ik snel weer de oude en kan ik Sierra Leone weer in! Daar moet ik echt wel weer volledig voor opgeladen zijn, want nu met het ziek zijn en het dipje besef ik pas echt hoe intens het leven hier is. Vooral het gebrek aan variatie in voedsel begint me parten te spelen! Ik kijk reikhalzend uit naar vers fruit anders dan mango’s, bananen en ananas, verse melk (ipv poedermelk), lekkere yoghurt, bruin brood en alles wat maar enigszins gezond is en geen wit brood, witte rijst bevat of enige variatie op casava leaves bevat!!!

Maar goed, toch nog wel met goede moed sluit ik af. Ik ga weer even liggen! En, daarna een film kijken! Ik heb van Christiane, mijn GIZ collega, haar hard drive met films geleend, echt super! Ik verveelde me rot! De tv heb ik in geen maanden gemist, maar nu wilde ik toch wel wat anders dan een boek lezen… :) Ohw, en mijn huisgenoten, vooral Alex, zorgen trouwens super goed voor me, dus dat is erg fijn! Ook bellen mijn collega’s van GIZ en het Ministerie regelmatig om te checken en zijn er zelfs al twee op bezoek geweest. Aan aandacht en hulp geen gebrek dus!

Liefs uit een regenachtig Freetown!
X Hilda