Back to life, back to reality!

Even een berichtje tussendoor om te laten weten dat ik weer voorzichtig deelneem aan het gewone leven hier! :)

Het is maandagochtend en ik ben sinds twee weken weer op het Ministerie! Er is sinds twee weken eigenlijk geen licht en ook geen stromend water meer, maar het is goed om weer terug te zijn! Het internet is echt onmogelijk traag, dus het wordt lastig om mijn werkmail te checken… dus ik dacht ik maak een beginnetje met mijn nieuwe blog. Ik wil het vandaag toch rustig aan doen.

Na twee weken behoorlijk ziek te zijn geweest voel ik me sinds zaterdag ein-de-lijk beter. Misschien is de antibiotica dan toch eindelijk aangeslagen (het was al de tweede kuur). Vrijdaggavond ben ik, ondanks dat ik nog steeds ziek was, voor het eerst in bijna twee weken weer echt het huis uit geweest. Alex, Theo, Banke en Dorcas gaven een afscheidsfeestje en ik had besloten dat ik daar toch op z’n minst een uurtje bij wilde zijn. Niet alleen wilde ik het niet missen, maar hoe langer je thuiszit hoe groter de stap om weer naar buiten te gaan. Helemaal nu ik hier ben in Sierra Leone en alles al zoveel meer energie en moeite kost en dan is het regenseizoen ook nog eens begonnen... :)
Ik heb me in alle rust aangekleed, opgetut en ben toen met Theo naar Banke’s huis gegaan, zo’n 10 a 15 minuten met de taxi van ons huis (natuurlijk één keer overstappen). Uiteindelijk heb ik het zelfs wat langer dan een uur uitgehouden. Het was goed om weer onder de mensen te zijn en iedereen weer te zien! Na afloop was ik wel af en had ik flinke hoofdpijn, maar het was echt goed om er even uit te zijn geweest!

De volgende ochtend werd ik echt stukken fitter wakker dan ik me in twee weken had gevoeld! Eindelijk! Ik ben die zaterdag zelfs met Alex wezen lunchen bij Bliss, mede om iets van variatie op het saaie dieet hier te krijgen! We hebben een vegetarische lasagne gegeten die best okay was – ondanks de groenten uit blik en een overdosis aan niet zulke goede kaas – en we hebben zelfs croissants en (bijna) bruinbrood mee naar huis genomen! De rest van de dag uitgerust en ook zondag heb ik het rustig aangedaan. Alex en ik hebben pannenkoeken gebakken van casava meel met een vulling van groenten met tomatensaus (soort enchillada)! Dat ga ik wel missen, samen komen we toch altijd weer tot een origineel recept! Ik heb de pannenkoeken gebakken, Alex heeft de vulling gemaakt. ’s Avonds ben ik zelfs even naar het strand geweest voor een drankje en wat frisse lucht.

Rond 23.00u zondagavond kwam Audrey, onze nieuwe huisgenote uit Ierland aan. We hebben haar met z’n drietjes opgewacht en haar het huis laten zien en de basis dingetjes uitgelegd (water in de barrels beneden, toilet handmatig doorspoelen, bucketshower…). Vanochtend hebben Alex, Audrey en ik samen ontbeten. Zij heeft de komende twee weken In Country Training (waar ik morgen op verzoek van VSO een onderdeel voor ga faciliteren, ik ben wel benieuwd naar de andere volunteers). Wel een gekke gewaarwording om haar te zien aankomen en te zien hoe alles nieuw voor haar is terwijl in die paar maanden voor mij alles al zo gewoon is geworden. Ze is nog wel wat gespannen, maar het lijkt een aardige dame (eind 30/ begin 40?!), dus dat is wel fijn!

En nu dus weer op het werk! Het is echt een heerlijk gevoel om weer terug te zijn hier en lekker aan de slag te kunnen! Eerst een rondje gemaakt om iedereen gedag te zeggen. Ze hebben me allemaal gemist en zijn blij dat ik er weer ben. Dat is wel fijn om te horen! Tussen de middag extra lang geluncht met Eunice, dat was ook weer leuk! Er was gelukkig Fish Stew (een hele geroosterde vis met een sausje van onherkenbare groenten – waarschijnlijk vooral uien en peper – in palm olie, mijn lievelings! :) Ondanks dat mijn keel zowat wegbrandde, die is nog steeds een beetje gevoelig en blijkbaar moet ik ook weer wennen aan het spicey eten, smaakte het me goed!

Ondertussen in de YouthCommission van start gegaan en zijn mijn collega’s in het nieuwe gebouw getrokken. Ik heb ook de Deputy Commissioner al onmoet: een aardige en volgens mij capabele dame! Morgen is de eerste Board Meeting van de YC en daar zal PS onder andere mijn werk ter sprake brengen, dus dan kan ik hopelijk snel aan de slag met de National Youth Policy en de rest van mijn workplan! De Minister is net aangekomen (dat zijn de betere werktijden!) en ik hoop dat we zo de management meeting hebben.

Het is nu dinsdagmiddag en ik ben een beetje door mijn werk van vandaag heen, omdat ik moet wachten tot PS terug is van de Board Meeting en omdat ik mijn werkmail niet kan checken want het internet doet het nu helemaal niet meer. De management meeting ging gisteren natuurlijk niet door en ook vandaag komt het er niet van. Ik was net even bij de Minister, maar hij heeft malaria en lag op de bank. Ik heb er ongeveer een half uur gezeten en geluisterd naar een van zijn vele verhalen over zijn tijd in de gevangenis en strijd tegen corruptie (als hij eenmaal begint kom je er echt met geen mogelijkheid tussen). Ook rond de voetbalwedstrijd is er dus weer van alles misgegaan en hij neemt harde maatregelen. Zo ver ik het nu begreep is de general manager van het stadion zijn baan kwijt...

Net was ik even in het nieuwe gebouw van de Youth Commission, dat al bijna helemaal af is, het is al half ingericht zelfs. Op de heen weg moesten we ons een weg banen door een hele groep fysiek gehandicapten die voor de ingang van het zwembad (daar is het gebouw naast) stonden te dringen. Toen ze doorhadden dat ik er doorwilde maakten ze wel heel galant de weg voor me vrij. Op de terugweg werd ik aangesproken door een jonge jongen. Ik wordt heel regelmatig aangesproken op straat en meestal maak ik wel een kort praatje met degene die me aanspreekt. Vaak is het gesprek iets in de trant van: what’s your name?, I like you, I wanna be your friend, can I have your phone number? Waarop ik iets antwoord als: Hilda, what’s your name?, thank you, sure why not of yes, you and the rest of Sierra Leone (wat ze nooit de eerste keer snappen), no I’m sorry... Ook wordt er natuurlijk regelmatig om geld of andere hulp gevraagd, toch doen ze dat altijd heel beleefd en na zich te hebben voorgesteld. Deze jongen stelde zich voor als een lid van een polio voetbal team. Hij riep zijn teamgenoten en coach erbij en ze vertelden me wat over hun team en lieten me foto’s zien. Donderdagochtend trainen ze hier naast het Stadion/ Ministerie en ik ben uitgenodigd om te komen kijken. Als ik eraan denk ga ik dat zeker even doen, al verwachten ze hoogstwaarschijnlijk wel iets van me, maar waarschijnlijk vinden ze het ook al mooi als ik kom kijken. Het blijft heftig dat een ziekte als polio nog steeds zoveel slachtoffers maakt!

Dat was het voor nu...
Liefs,
Hilda