Managing expectations

Managing expectations is één van de onderdelen van de twee weken durende In Country Training, die je krijgt bij aankomst in Sierra Leone. Tijdens mijn ICT was dit één van de meest nuttigste onderdelen van de gehele training. Dit maal vroeg VSO mij om dit onderdeel van de training te faciliteren, samen met Daniel de Office/ Volunteer Manager van VSO.

Ik had een beknopt voorstel gemaakt voor de taakverdeling en dit we hebben zowaar 5 minuutjes voor de training nog even samen doorgenomen (jaja, soms werkt er wel iets in SL!). Mijn idee was dat, na een voorstel rondje en het in kaart brengen van hun verwachtingen, Daniel zou beginnen met zijn verhaal en dat ik daarna mijn deel zou doen. Aangezien Daniel nogal lang van stof kan zijn waarschuwde ik hem nog even dat we elk een half uur hadden... Daniel besloot tijdens de training dat ik kon beginnen met mijn stuk en uiteindelijk heb ik bijna het hele uur volgepraat. :) Ik heb een algemene indruk gegeven van mijn placement, waar je tegenaan loopt, de faciliteiten, de aanpak die bij mij succesvol bleek, etc. Verder heb ik het één en ander verteld over mijn dagelijks leven in Sierra Leone en bijvoorbeeld hoe belangrijk het is om een netwerk op te bouwen. Als voorbereiding had ik een kaartje van Freetown uitgeprint en daarop alle belangrijke plaatsen en punten aangegeven en voor iedereen een kopie gemaakt. Bijvoorbeeld de centrale taxipunten, restaurants, supermarkten en uitgaansgelegenheden. Daarnaast heb ik een prijslijst gemaakt met een indicatie van de prijzen voor de meest basic boodschappen als groenten, fruit, Laughing Cow, frisdrank en bier. Ook heb ik net als Beth de basis inhoud van mijn tas laten zien en vooral veel praktische tips gegeven.

Gelukkig waren de nieuwe VSOers net zo enthousiast over mijn verhaal als wij toen waren over dat van Beth. Vooral het kaartje en de prijslijst waren een succes. Het is echt een goed initiatief van VSO om een huidige VSOer uit te nodigen voor deze sessie. Je weet precies waar je zelf tegenaan liep toen je hier net was en bovendien is het erg leuk om nieuwe VSOers op weg te kunnen helpen!

Op het Ministerie is er zo als altijd van alles aan de hand. De persconferentie die de Minister vorige week heeft gegeven over het verloop van de organisatie rond de voetbalwedstrijd heeft behoorlijk wat (negatieve) publiciteit opgeleverd (en ja, daar had ik hem voor gewaarschuwd...). Er gaan berichten rond als: wat fijn dat de President een Minister van voetbal heeft aangesteld (in plaats van een Minister van Sport – om maar te zwijgen van Youth Employment). Niet echt positief dus... Gelukkig voor de Minister kan hij het land even ontvluchten, al was hij vandaag in een prima bui, dus ik weet niet in hoeverre hij zich veel van de persuitingen aantrekt. Maar, de Minister is vandaag vertrokken naar Malibo met de President en reist dan door naar Zuid Korea. Vrijdag vertrekt de PS, dus ik probeer er deze week voor te zorgen dat ik de komende twee weken vooruit kan qua werk.
Verder kwam ik vanochtend op het werk aan om een geweldige ravage aan te treffen. De bouwvakkers hebben blijkbaar een waterleiding geraakt en een deel van de eerste verdieping stond volledig onder water. Natuurlijk bleef het daar niet bij en ook beneden is er waterschade. Vooral het kantoor van de Deputy Minister heeft flinke schade opgelopen. De hele vloerbedekking was kletsnat en ook een deel van zijn documenten... Daar bovenop blijkt dat de jongens die in de eerste instantie aan deze klus zijn begonnen nooit zijn uitbetaald en dat het bouwbedrijf ondertussen anderen heeft aangenomen. Dat eindigde gisteren in een vechtpartij, waarbij de Deputy Director of Youth tussen beiden moest komen. Aangezien ik hier GIZ vertegenwoordig en GIZ het bouwbedrijf heeft aangenomen, mocht ik de boel oplossen. Gelukkig kon eea snel geregeld worden en het kwam ook goed uit dat Florian en Christiane al van plan waren om langs te komen vandaag. Mijn collega’s van het Ministerie hebben het water boven weg geschept (ze kwamen me aan het einde van de dag vertellen dat ze honger hadden van het harde werk… ofwel of ik eten voor ze kon kopen), twee collega’s van GIZ hebben het kantoor van de Minister schoongemaakt en als het goed is is de waterleiding gerepareerd.

Verder wordt komt ook mijn leventje naast het werk weer wat tot leven. Vrijdagavond hebben we met onze huisgenoten en Laura en David de Oostenrijkse Dumplings met Mozartballen gegeten. Dat was weer erg lekker. Daarna zijn we naar een feestje van Catharina geweest, zij werkt hier voor Restless Development. Onderweg begon het echt ontzettend te hozen, dus we kwamen enigszins verregend aan (lang leve de paraplu’s). Ik kende Catherine nog niet echt, maar heb een tijd met haar staan kletsen over Youth/ Youth Employment waar Restless Development zich vooral op focust (ze doen heel veel aan participatie, een beetje a la NJR/Jeugdraad). Een beetje werken in mijn vrije tijd, maar een erg nuttig contact voor beide zijden. Vandaag kreeg ik een uitnodiging van haar om morgen een soort van diploma ceremonie van hun volunteers bij te wonen in het Stadium. Dan kan ik meteen de rest van het team ontmoeten. Dat ga ik zeker proberen.
Zaterdagavond hebben Alex en Theo groundnut soup gekookt en hadden we een hele groep mensen over de vloer. Dat was erg gezellig! Zondag ben ik met Pablo, Simon (GIZ Country Office) en Eric (Amerikaan die voor monitoring doet voor microfinance organisaties) naar het strand geweest. We zijn eerst helemaal naar Tokeh gereden, wat een behoorlijk eind is. Vooral nu de weg behoorlijk verregend is en er overal plassen staan. Het eerste uur/ anderhalf uur was het heerlijk op het strand en hebben we ook een tijd gezwommen. Het water was super. Daarna begon het helaas te regenen. Gelukkig konden we overdekt lunchen. Na de lunch zijn we teruggereden en uiteindelijk was er weer een stralende lucht toen we bij Lakka Beach aankwamen, dus hebben we daar nog wat gedronken in het Hard Rock Restaurant (een restaurant op een – harde – rots :)). Terug in Freetown wilden twee jongens pinnen, maar de twee bereikbare pinautomaten (er zijn er in totaal drie die Visa/ Matercard accepteren) waren of leeg of out of order. Toen hebben we groenten gekocht en bij Eric en Simon thuis gekookt.
Simon kende ik al een beetje, maar Eric nog niet. Het is toch altijd weer leuk om nieuwe mensen te ontmoeten hier. Ook dit keer was er weer een mooi verhaal... Blijkbaar zijn er in de buurt van hun huis twee bendes: de Black Leo’s en de Dry Eyed Gang. Nu is Eric door de Black Leo’s bedreigd en nu moet hij ze telkens van water voorzien (van die zakjes van 500 ml). Ze vragen er niet om, maar maken een geluidje en draaien hun vuist voor hun mond. Aangezien Eric zich blijkbaar echt bedreigd voelde voorziet hij nu dus de hele bende van water. Dat leverde natuurlijk een hoop grappen op de hele dag, maar... wat een verhaal! Volgens mij is er bij ons in de buurt ook iets van een bende, aangezien er op veel muren Carlton Kings staat geklad, maar gelukkig ben ik ze nog nooit tegengekomen!

Gisteren was het de dag van Alex’s vertrek. Ik had de dag vrijgenomen en ’s ochtends heb ik Alex getrakteerd op ontbijt in de nieuwe Crown Bakery Express een stukje verderop langs Wilkinson Road. Ik had gehoord dat het er erg goed uitzag en dat was zeker zo! Van buiten zie je niet veel bijzonders, maar van binnen doet het niet onder voor een Nederlands tentje. Het ziet er super strak uit! Ook de kaart is super – natuurlijk wel wat aan de prijs. We hebben eieren met brood, shakes en een pannenkoek met maple syrup toe gegeten. Op de terugweg waren er geen taxi’s, dus hebben we Alex’s laatste ritje in een Poda Poda gemaakt. :) Thuisgekomen stond Henrietta al te wachten, een National Volunteer van UNDP waar Alex veel mee heeft gewerkt. Langzaam aan druppelden ook Henrietta’s vriend, Suleman (Alex’s stagiair) en Theo binnen. We hebben samen geluncht en daarna zijn we met z’n allen in de auto gestapt om Alex weg te brengen... Ik vind het wel echt jammer dat ze weg is en ga haar zeker missen! Sinds ik hier aankwam hebben we veel samen opgetrokken en toen ze bij ons introk hebben we natuurlijk helemaal veel samen gedaan. Ik hoop dat we contact houden en we elkaar nog eens op kunnen zoeken.

Dat was het voor nu. Mijn internet heeft het opgegeven lijkt het wel, dus ik hoop morgen bij GIZ even mijn mail te kunnen checken en mijn blog te kunnen plaatsen. Ik heb een afspraak met Christiane, dus ben er dan toch.

Als het meezit heb ik trouwens vanmiddag mijn eerste privé tennisles! Gisteren wilde ik handballen of volleyballen, maar er was niemand te bekennen op de velden. Ik weet niet waarom de volleyballers er niet waren, maar blijkbaar hebben de handballers ruzie ofzo… Toen stelde Bimba, onze messenger, voor dat ik wel kon gaan tennissen. Hij riep de coach, een jonge jongen, en ik heb afgesproken dat ik vandaag (woensdag) om 17uur mijn eerste tennisles heb. Ik hoop dat het doorgaat en wat is! :)

Liefs,
Hilda