Kusheh-o

Kusheh-o (een warm hallo)
Het alweer vrijdagochtend. De driver was vanochtend erg vroeg, dus ik heb net in het guesthouse waar andere VSOers verblijven ontbeten en zit nu lekker achter mijn laptopje te internetten. Dit verhaal heb ik gisteravond op mijn laptop, aan mijn bureau in mijn kamer – met een gezellig Nederlands muziekje op - getypt. Ik ben nu vijf volle dagen in Freetown, maar het voelt alsof ik er al veel langer ben. Daarom nu alweer een tweede verslag… :) Dat zal naarmate de tijd vordert wel minder worden, als alles went en het leven hier z’n gangetje gaat.

Tenki ya, bedankt voor alle reacties! Erg leuk om te merken dat jullie allemaal meelezen en -leven! Ik heb ook erg veel reacties gekregen op het artikel over mij in de Alkmaarse Courant van afgelopen dinsdag. Net even mijn vader gebeld (super goede verbinding), dus zo lijkt Nederland nog best dichtbij!

Woensdagmiddag hebben we onze eerste Krio les gehad. Engels is de officiële taal in Sierra Leone, maar iedereen spreekt hier Krio. Krio is een mix van Engels, Creools en wat Portugese en Franse invloeden. De grammatica is redelijk simpel en er zijn dus veel overeenkomsten met Engels, waardoor het over het algemeen wel te doen is een gesprek te voeren met iemand die alleen Krio spreekt. A go waka na beach, betekent bijvoorbeeld I am going/ walking to the beac.
Aangezien de stroom was uitgevallen en er rook uit de generator kwam, waardoor de airco het niet deed, kregen we die middag buiten les. In de hoek van het terrein van het PO (programma office, ofwel programma kantoor) staat een rond stenen, open ‘huisje’. Daar werden stoeltjes en een flipover neergezet en zo zaten we heerlijk in de schaduw met een verkoelend zeebriesje.

We hebben les van de Krio leraar die ook door de Bradt Guide van Sierra Leone wordt aangeprezen. Hij doet het dan ook goed en de basis is er. Hij begon met een algemeen verhaal over Sierra Leone en de cultuur en geschiedenis. Daarna kregen we uitspraak en grammatica. Toen pakte hij zijn verhaal over Sierra Leone weer op. Dit verhaal begon in Krio en ging geleidelijk over in Engels, waarmee hij van algemene geschiedenis overging in zijn persoonlijke verhaal van en rol in de oorlog. Hij was in die tijd een ‘student-leader’ op één van de universiteiten. We waren er allemaal stil van… hoe die man dat op zo’n rustige, evenwichtige manier – totaal onverwachts aan ons uit de doeken deed! Wauw! Erg bijzonder!

Een ander onderdeel van de training, heel iets anders, was het verhaal van Beth. Mijn huisgenoot en een VSOer die hier nu bijna 4 maanden is. Erg fijn om die inside informatie te krijgen! Haar onderdeel heette ‘managing expectations’ wat ze meteen veranderde in ‘lowering expectations’ met als ondertitel ‘nothing works’. Een mooi begin… Het komt erop neer dat in Sierra Leone, als één van de armste landen ter wereld, eigenlijk niets werkt en gaat zoals je gewend bent. Verwacht niets, dan valt het altijd mee. Flexibiliteit en aanpassingsvermogen zijn erg belangrijk.
Ook liet ze ons de inhoud van haar tas zien, om aan te geven wat er eigenlijk altijd in je tas moet zitten hier. Slim!

Vandaag hadden we een rustige dag. Itte en ik werden al voor 8uur opgehaald, maar uiteindelijk vertrokken we pas tegen 11uur richting de bank. Daar hebben we allemaal een bankrekening geopend. Dat ging nog best snel, al was het op z’n Afrikaans (zo’n 20 mensen lopen rond of staren voor zich uit, er moeten 10 verschillende formuliertjes en registerboeken worden ingevuld – door iemand van de bank, met jouw gegevens – en ik heb zo’n 10 handtekeningen gezet). Nu heb ik een prachtig gelamineerd pasje met pasfoto waarmee ik geld kan halen bij de bank. Mijn salaris wordt op deze rekening gestort. Het eerste geld hebben we cash gekregen, wat een heel rijk gevoel geeft… :) Briefpapier gaat tot 10.000 Leones, wat zo’n 2 Euro is en inhoudt dat ik met ruim een miljoen Leones rondliep.

Gisteravond heb ik met Connie en Lavan (Brits stel) en Jodi (van andere NGO) bij Basha Bakery gegeten, een Libanees restaurant hier om de hoek dat Beth had aangeprezen. Hmm… falafal wrap! :) Vandaag met Ruud, Connie en Lavan bij Paddy’s gegeten: gegrilde snapper met gebakken rijst, een Star biertje en uitzicht op zee… :) Na het eten heb ik voor het eerst zelf een taxi naar huis gepakt. Dat ging gelukkig prima. Meestal rijdt je hier in een taxi tussen een aantal landmarks, wat inhoudt dat je van daar een andere taxi pakt. Ik zou eerst tot Aberdeen Junction gaan en dan de taxi naar Wilkinson Road pakken. Uiteindelijk had ik een redelijke deal en bracht hij me, zonder medepassagiers voor 5000 Leones tot de deur. Na het uitstappen heb ik onze overbuurvrouw (in bh) en haar dochters ontmoet. Zij wonen in één van de golfplatenhuisjes tussen de huizen van de Libanezen. Erg aardig. Ze heet Fanta. :) Het is goed om de buren te leren kennen, dan loop je hier een stuk relaxter en houden ze je een beetje in de gaten.
We worden – dat had ik volgens mij al geschreven – de eerste twee weken steeds opgehaald door in een 4wheeldrive, door een driver van VSO. Erg handig! Ik heb laatst de rijen voor de PodaPoda’s (busjes die helemaal volgepropt worden met mensen) gezien, die zijn echt gigantisch. Mensen staan ’s ochtends uren te wachten. Er is ’s ochtends alleen niet door het verkeer te komen, alles staat vast. ‘Traffic’ is hier dus een goed excuus!

We gaan daarom niet over de verharde weg (waar ze dus ook mee bezig zijn) maar over de tussendoor weggetjes. Daar kom je eigenlijk allen 4wheeldrives (vooral de witte van de vele NGO’s – Oxfam, Artsen Zonder Grenzen, USAID, UNDP… noem maar op) tegen, want het is echt geen doen die weggetjes. Maar goed, wel sneller blijkbaar.

Wat ook bijzonder is, zijn dat jongens die met stapels Leones op straat lopen die je voor dollars kan inwisselen… ze staan midden op straat in de chaos met stapels geld in hun hand. Dat kan in Salone (zoals Sierra Leone liefkozend wordt genoemd).

Dat waren mijn belevenissen tot nu toe. Morgen nog een dag training. ’s Avonds is het plan Chinese Food and Karaoke met een groep VSOers. Zaterdag gaan we waarschijnlijk naar één van de zuidelijke (mooie) stranden van Freetown, zondag misschien Indian Temple(bij ons om de hoek) en yoga op het strand (dat geeft Beth)…

Ik duik mijn bed in, hopelijk is het iets minder heet (ik moet misschien toch een ventilator kopen) en stiller (voetbalwedstrijd, generator, hele bijzondere vogel/lizardgeluiden – net een computer, een heel hoog en constant fluitgeluid, blaffende straathonden, naast de gewone geluiden waar ik al aan gewend ben). - Vrijdagochtend: helaas was het erg heet en deden de schreeuwende (en niet een beetje schreeuwen) buren nog een schepje bovenop deze herrie…

Gud ivnin-o.

Hilda