Strand en een lekke band

De wegen en straten in Sierra Leone zijn, op z’n zachts gezegd, nogal slecht begaanbaar… Het zijn grotendeels zogenaamde feeder roads, een soort verharde zandweg. Wanneer deze wegen net zijn aangelegd zijn ze goed begaanbaar. Helaas zijn deze wegen niet bestand tegen het regenseizoen, dan spoelen ze grotendeels weg en blijft er een weg met afwisselend grote stenen en gaten over. Ook wanneer wegen geasfalteerd zijn zitten ze vaak vol gaten (zoals alle main roads in Freetown). Alleen de wegen tussen Freetown en Bo en Freetown en Makeni zijn redelijk vrij van gaten, maar hier hebben ze dan weer hobbels ingemaakt (vooral bij de dorpjes, al is een groot aantal weer weggehaald). Deze wegen zijn door Chinezen aangelegd en gefinancierd door de EU. Er staan hier en daar ook borden langs de weg met de toegestane snelheid. Meestal is die tussen de 50 en 80 km/uur en wordt er ruim 120 gereden… Tja, zoals ze hier wel zeggen: Sierra Leone heeft goede wetten, maar er is niemand om ze te hanteren.

Naast de wegen zijn ook alle (nou ja, op de NGO trucks en een paar rijke locals na) auto’s en bussen/ busjes in behoorlijk slechte staat. De gemiddelde taxi rammelt aan alle kanten, heeft geen ramen meer of op z’n minst barsten in de ramen, een rammelende achterklep, een motor die zo nu en dan uitvalt en een compleet uitgeleefd interieur. Het overgrote deel van e auto’s wordt hier(afgeragd en wel) gedumpt door Westerse landen. Nederland heeft hier een groot aandeel in: regelmatig zie ik busjes rijden met de naam van een Nederlands bedrijf, taxi’s met een NL sticker en vandaag zag ik zelfs twee gele NZH bussen.

Het mooie is dat deze afgeragde auto’s over de hierboven beschreven wegen rijden en altijd overladen zijn met passagiers of goederen… het is elke keer weer verrassend dat ze het blijven doen. :) Toch maak ik net als de locals veel gebruik van de taxi’s. Heel soms neem ik een poda poda, maar voor korte afstanden zijn die even duur als taxi’s en dan zit ik liever met 6 mensen in een taxi dan met 25 mensen in een poda poda (ze slopen hier de banken uit en bouwen er twee keer zoveel houten bankjes in, met uitschuif plaatsen in het gangpad aan de rechterkant). Ook vrijdagnacht zat ik weer in een taxi met een aantal expats op weg naar Asus, één van de discotheken hier. Jaja, ik heb ein-de-lijk het nachtleven hier verkend! :) Nou ja, één discotheek dan. Maar, het was leuk! Asus is gedeeltelijk binnen en buiten. Er is een dansvloer, pooltafels en zelfs een tafeltennistafel. Er waren een aantal expats, maar vooral veel locals (en prostituees). We hebben ons heerlijk uitgeleefd op de dansvloer, op afwisselend lokale en internationale muziek.

De volgende dag hadden we met een hele groep afgesproken op Tokeh Beach, in het zuiden van Freetown. Samen met vier andere meiden reed ik mee met Nathalie, die haar eigen auto heeft. Zoals gezegd zijn de wegen hier nogal heftig en toen we er bijna waren hoorden we opeens een vreemd geluid. Een lekke band… Er zat een gigantisch gat in de rechter voorband. We waren net heel moedig opzoek gegaan naar de krik, toen we al hulp kregen van twee locals. Niet veel later stopte er nog een auto en kwamen (wat een toeval) de buren van Christiana (zij is een collega van GIZ) helpen. Even later stopte er nog een IMAT truck, maar toen was de band al bijna verwisseld, dus zij reden weer verder. Hulp genoeg dus… uiteindelijk hebben wij toe staan kijken hoe de mannen onze band verwisselden… :) Zie foto’s… Gelukkig waren we snel weer op weg en niet lang daarna reden we Tokeh binnen. Onderweg moesten we nog één keer de auto uit om te duwen, want we zaten vast in het mulle zand (net als de rest die in twee andere auto’s kwamen… :)).

We hebben het weekend op het strand doorgebracht, wat echt heerlijk was! We waren met een hele groep (altijd weer nieuwe mensen) en hebben op het strand gegeten en overnacht. Sommigen hadden een tent mee, anderen sliepen onder een klamboe of zelfs in de open lucht (onder de rook van het kampvuur… :)). Ik sliep met Alexandra in één van de ‘hutjes’ onder onze klamboes (ik had mijn oplegmatrasje meegenomen/ zie foto). Het suffe was dat Alex ’s middags zei dat het zo heerlijk is dat je weet dat het hier niet zal regenen, nu het geen regenseizoen is… en ja, ’s nachts heeft het gewoon geregend! Nou ja, drie spetters, maar toch, ik werd er wakker van!

De volgende dag hebben we heerlijk ontbeten met brood, gebakken ei, gebakken banaan (noemen ze hier plantain en is echt heerlijk), frietjes (uhuh), papaja en ananas, met uitzicht op een azuur blauwe zee... Het was een prachtig strand dat we bijna helemaal voor ons zelf hadden. Enige nadeel was dat er verder geen (was)faciliteiten waren. Er was alleen een lokale wc, dat is een hokje met drie ‘muurtjes’ van gevlochten bladeren en dus geen deur/ één open kant, gewoon op het strand en strand (als in uitkijkend op de zee en zonder gat oid)... Maar goed, het is al luxer dan de ‘bush’ en zo gaat het merendeel van de bevolking hier naar de wc, nou ja, zonder het uitzicht op zee dan.

Ik was om een uur of 16u weer thuis, heb lekker gedoucht en net een bord gari klaargemaakt (best lekker, smaakt een beetje als griesmeel) en zit nu lekker op het balkon. Vanavond lekker op tijd naar bed en morgen weer aan het werk.

Op het strand ben ik begonnen in het boek ‘Green oranges on Lion Mountain’ (sinasappels zijn hier vaak groen en Lion Mountain is de naam die Pedra da Cinta, een Portugese zeevaarder aan Sierra Leone gaf toen hij voor het eerst langs Freetown voer. Dit was of omdat het donderde en dit klonk als het gebrul van leeuwen of omdat de bergen er van een afstand uitzagen als een gigantische leeuw). Het boek is geschreven door een Britse vrouw die begin jaren ’90 via VSO in Sierra Leone werkte als arts. Ik ben nog niet zo ver, maar het is nu al erg herkenbaar! Door de oorlog is veel nog vergelijkbaar met haar beschrijvingen van jaren terug. Er staat ook een lijstje met feitjes voorin het boek, die een indruk geven van de ‘staat’ en ontwikkeling van het land:

Sierra Leone 1990 - 2009
Populatie: 4 miljoen - 6,2 miljoen
Gemiddelde levensverwachting: 42 - 41,8
Kindersterfte (onder 5): 20% - 20%
Alfabetisme: 17% - 35%
HIV percentage: 3% - 7% (de vraag is of dit cijfer klopt, aangezien velen niet getest zijn)
UN Human Development Index: onderaan – derde van onder

…… tja, dat zegt genoeg denk ik. Een schril contrast met de mooie witte stranden. Gelukkig zijn de meeste NGO’s hier overgegaan van noodhulp naar opbouwwerk en lijken ze nu ook hier voorzichtig na te gaan denken over een exit strategie of in ieder geval sustainability . Er is dus hoop!

Liefs,
Hilda