Mijn eerste week bij het MYES

Mijn eerste week bij het ministerie was een typische Salone week: vol onverwachte gebeurtenissen en ontmoetingen. Het begon zaterdag met de ‘nationale schoonmaak dag’, waarop we ’s ochtends tot 12uur de straat niet op mochten in verband met schoonmaakwerkzaamheden (waarschijnlijk in voorbereiding op de 50jaar Onafhankelijkheidsdag), een overblijfsel van vroegere tijden. Dit is zover ik weet pas vrijdag (door de burgemeester?!) besloten, maar de tamtam doet hier aardig zijn werk. Gelukkig was ik wezen stappen en werd ik pas 12.30u (!) wakker, al heb ik ’s middags toch wat schoongemaakt.

Zaterdag was ook de dag dat Itte en Alex van kamer en dus huis hebben geruild, wat inhoudt dat Alexandra zaterdag bij ons introk!!! Erg gezellig en ook relaxed om een huis (en badkamer) met alleen dames te delen. Vanaf haar komst hebben Alex en ik al een paar keer samen gegeten (zelfs ontbeten) en gekookt! Overbodig om te zeggen dat ik erg blij ben met de switch! :)

Ook mijn eerste dagen bij het MYES (Ministry of Youth Employment and Sports) waren typisch voor Salone. De enige afspraak die ik in mijn agenda had staan, mijn introductie bij de directing staff, ging niet door. Ik heb samen met de directing staff 2,5uur zitten wachten, er kwam iets met budgets voor een internationale voetbalwedstrijd tussen… De rest van de week heb ik afwisselend workshops bijgewoond of het Ministerie verkend en met mijn nieuwe collega’s gesproken. Ik heb een aantal keren met de Minister gesproken en heb verder onder andere de Director of Youth, waar ik waarschijnlijk veel mee ga samenwerken, zijn Deputy, de Director of Sports, de Deputy Minister en de Permanent Secretary, de General Manager van het National Stadion en nog een heleboel andere belangrijke mannen (waar zijn de vrouwen in topfuncties hier?!) die in en uitliepen, ontmoet. Verder is er een hele bubs secretaresses (dat zijn dan weer wel allemaal vrouwen) en ‘messengers’ (dat zijn dan weer allemaal mannen) die hier alle boodschappen en klusjes doen. En er dan zijn er natuurlijk de bodyguards van de minister (volledig in militair uniform met geweer en altijd in voor een praatje). Ik moet zeggen dat ik door iedereen, van minister tot messengers, met open armen wordt ontvangen! Echt super!

Tussen mijn afspraken door zit ik vaak bij de secretaresses. PS (permanent secretary) noemde ze al mijn Sierra Leonean sisters. Zij leren mij Krio (ze hadden vandaag zelfs drie Krio leerboekjes mee – Krio is ip geen geschreven taal) en ik leer ze het eea op de computer enzo. Er is al de hele week geen stroom, dus genoeg tijd voor kongo sa (roddels)! :) Gisteren kwam Nancy al aan met een lappa (stuk stof) om een African dress voor me te laten maken, vandaag kwam Eunice met een volledige outfit voor me aan! Het is een top met een lange rok in bruin met gouden details. Sjiek dus! Volgende week vrijdag kan ik dus net als mijn collega’s in mijn African dress naar het werk! Ik zal een foto maken samen met Eunice, zij is bijna even lang als ik ben. :)

Verder heb ik dus vooral workshops en meetings bijgewoond. Van een workshop over Development in a Post War Context in de Presidential Suite van het National Stadium, een lunchafspraak met UNDP en GIZ mbt mijn placement in het ministerie, tot de lancering van de nieuwe UNDP Youth Employment and Empowerment Strategy (waar ik samen met de minister, director of youth en bodyguard fashionable late aankwam :)). Wel leuk om het National Stadion van binnen te hebben gezien. Bijzonder detail: op het midden van het veld zit blijkbaar altijd een groep gieren…

En… het mooiste komt nog… donderdag hadden we een bijeenkomst georganiseerd door MYES (Ministerie van Youth Employment and Sports) en het Ministerie Finance and Economic Development waar het nieuwe ‘Cash for work’-programma van $20 miljoen (gefinancierd door de World Bank) werd gelanceerd. Een officiële lancering waarbij naast de ministers van bovenstaande ministeries en vertegenwoordigers van de World Bank en UN, ook de President en Vice-President aanwezig waren (met matchende witte 50 year independence-petjes, echt waar!)! Aangezien ik nu onderdeel van het MYES ben mocht ik er ook bij zijn! Erg bijzonder om mee te maken! Na binnenkomst van de President en zijn gevolg (de bodyguards hadden de ruimte, inclusief het bloemstuk op tafel, reeds grondig geïnspecteerd) werd het volkslied gespeeld. Daarna volgden een Christelijk gebed en een Islamitisch gebed (dat is hier standaard). Na de gebeden volgden een hele rits statements van o.a. de twee ministers, UN, World Bank en, na een muzikale onderbreking van een jonge zanger, het statement van de President. Daarna werd het volkslied weer gespeeld en vertrok de President. Dit programma duurde de gehele ochtend. Het middagprogramma bestond uit verdere uitleg over het project voor de uitgenodigde gasten, voornamelijk vertegenwoordigers van districten en jongerenorganisaties. Goh, en dat in mijn eerste week bij het MYES! Ik zei al tegen PS dat ik de President volgende keer op z’n minst een hand wil geven… :)

Het enige nadeel van deze job is dat het ministerie een stukje verder down town is dan GIZ. Alexandra, Theo en Beth moeten gelukkig allemaal dezelfde kant op, dus als we rond dezelfde tijd vertrekken kunnen we samen reizen wat het een stuk gezelliger en relaxter maakt. Het lukt niet altijd (meteen) om een taxi te vinden – als dat überhaupt zin heeft gezien de verkeersopstoppingen - en lopen is door het verkeer en de wegwerkzaamheden ook best een gedoe. Het is dus nog een hele tour om op mijn werk of thuis te komen (in de hitte en stof). Al valt het qua tijd dan vaak wel weer mee, het voelt vaak langer dan het is. Het komt tot nu toe meestal neer op zo’n half uur lopen en het eerste of laatste stuk uitwaaien in de taxi (nog geen 10 minuten). Al had ik dinsdag mijn eigen GIZ auto met chauffeur tot mijn beschikking (!) en kreeg ik dinsdag op weg naar huis twee keer spontaan een lift aangeboden, 1x van zomaar een SLer en 1x van een military truck met drie soldaten in uniform… :). Van de militairen kreeg ik een SLnaam (Kundo ofzo). Natuurlijk vroegen ze allemaal om mijn nummer (dat is hier ongeveer een standaard vraag, naast ‘mag ik je vriend zijn?’). Als ik vriendelijk uitleg dat ik daar niet aan kan beginnen, aangezien ik dan de hele dag gebeld wordt door al mijn ‘vrienden’ in SL, begrijpen ze dat (meestal) wel. Al zijn ze vaak wel teleurgesteld… :) Voordeel is wel weer dat het aantal opties om onderweg boodschappen te doen en om te lunchen aanzienlijk is gegroeid nu ik verder down town reis. En er is nog genoeg om uit te proberen… Gisteren heb ik garra gekocht (soort zoet cakeje van rijst, pinda’s en suiker, Le$500), vandaag heb ik na de lunch fry fry gekocht (volgens mijn collega’s): plaintain (bakbanaan), gebakken zoete aardappel en cake (een soort kleine oliebollen), totaal Le$1000,- gekocht. Verder is het mango seizoen begonnen…!!!

Verder heb ik tijdens het wachten op maandag een tijd met de manager van het National Stadion (dat is pal naast het ministerie) zitten praten. Hij vertelde mij dat er ook wordt gehandbald in het Stadion! Wauw! Hij zou voor me uitzoeken wanneer de dames trainen (er is gewoon een dames handbalteam!)… Toen in een restaurantje om de hoek zat te lunchen, kwam er uit het niets een jongen naar me toe met een foto en magazine en vroeg me of ik die sport kende… Het was een magazine over handbal en een foto van hem tijdens een handbalwedstrijd. Wat een toeval! Hij blijkt voor Lion Mountains te spelen, één van de handbalteams hier en vertelde me dat er dinsdag een wedstrijd was in het National Stadion. Geweldig! Dus dinsdag ben ik om 16uur richting het stadion gelopen en ik zag al snel het handbalveld. Er waren al een aantal jongens op doel aan het schieten. Ik kon het aanbod om mee te doen natuurlijk niet afslaan, dus heb ik in mijn jurkje, half op mijn Birkenstocks of op blote voeten op doel geschoten! :) Echt leuk! Er was inderdaad een wedstrijd en ik mocht als eregast de score bijhouden en bij de zaaldienst (alleen zijn het hier officials die heel wat meer te zeggen hebben) aanschuiven. Grappig! Het was erg leuk om te zien, al was het wel een heftig potje. We hadden constant 1 of 2 jongens met 2 minuten tijdstraf aan de kant zitten en om de paar minuten moest er een auto over het veld rijden… Ze waren erg enthousiast over het feit dat ik mee wil trainen/ spelen, dus ik heb mijn nummer aan de coach van het damesteam en twee andere coaches gegeven. De komende week/ weken is er een tradefair en kan er niet worden gehandbald op het veld. Maar, er zijn plannen voor een training op vrijdag van het damesteam, een competitie en een wedstrijd op het strand waar ik (hopelijk) voor wordt uitgenodigd. Gelukkig is het om de hoek bij mijn werk en kwam ik vandaag mijn 'vriend' van de Lion Mountains weer tegen. Hij is helemaal gelukkig dat hij mij als eerste heeft ontmoet en wil eigenlijk niet dat ik ook ‘vrienden word’ met de rest… Na één van zijn doelpunten wees hij naar mij en schreeuwde hij: this one’s for you! :)

Donderdagavond hadden we het afscheidsfeestje van Beth (mijn derde huisgenoot). Haar placement van 6 maanden is afgelopen en ze gaat vrijdag naar huis. Er wordt gewerkt aan een nieuw placement, dus mogelijk komt ze weer terug…

Vandaag is het vrijdag en zit mijn eerste werkweek er alweer bijna op… :) De minister wordt geïnterviewd over een amputee voetbalteam en ik gebruik mijn tijd even om mijn verslag af te maken en met de bodyguards en andere bezoekers (van een beveiligingsbeambte van de Special Court tot de Chinese Ambassadeur – die erg verrast opkeek toen hij mij hier zag zitten :)) die hier op de minister wachten of gewoon rondhangen te kletsen. Er lopen hier de hele dag mensen in en uit. :)

Al met al een enerverende eerste week… ik ben benieuwd wat volgende week me brengt!

Fijn weekend!
X Hilda