Leven in Sierra Leone
Door: Hilda Alberda
Blijf op de hoogte en volg Hilda
07 April 2011 | Sierra Leone, Freetown
I love my life, I love my life… Een stukje uit een liedje dat hier op dit moment populair is en veel wordt gedraaid en gezongen (misschien kennen jullie het ook?!). Gisteren nog, toen ik in een taxi zat die muurvast stond in de file – en ik op z’n SLs gewoon lekker bleef zitten wachten tot we ein-de-lijk op de plek van bestemming aankwamen (ZO geintegreerd!)– zong een jongen dit liedje terwijl hij met zijn verkoopwaren op zijn hoofd langs de files liep. Geweldig!
En, I love my life in Sierra Leone! Het is intens en je moet zo nu en dan even de tijd nemen om bij te komen en alles te laten bezinken, maar het is geweldig! Op het Ministerie sta ik al bekend om mijn stralende glimlach... PS begint zelf ook al te stralen als hij mij ziet. :) Ik geniet ervan dat het leven hier zo lekker ‘random’ is. Geen stress, geen planning, gewoon alles op z’n beloop laten gaan. Heerlijk! Ook naast het werk is dit hoe mijn leventje er hier uitziet. Na het werk ga ik uiteten, haal ik onderweg iets of eet/ kook ik thuis, soms alleen, soms met Alex, soms met Alex en Theo, soms met ander bezoek. Soms heb ik al trek als ik in de taxi naar huis zit en koop ik popcorn, plantain chips, biscuits, water of iets anders bij een van de vele verkopers die langs de files lopen. Heb ik geen zin om te koken dan haal ik brood, eieren of iets anders bij een van de winkeltjes bij ons in de straat. Al is de keus wat beperkter, er is altijd wel wat te eten voorhanden, waar je ook bent – het is nooit ver weg. En ook andere dingen zijn makkelijk te regelen: is het water op, dan vraag ik de buurjongen om onze barrels te vullen (dat is nu de oplossing, nu de watertank nog steeds niet functioneert...). Wil ik mijn was gedaan hebben dan breng ik het naar mijn buurmeisje... Dat uitbesteden ligt me wel! ;) Dit alles wel met de kantekening dat je niet te kritisch moet zijn. Mijn witte hemdjes zijn bijvoorbeeld al volledig doorschijnend en vormloos, de kleermaker doet nooit in een keer wat je vraagt en de timmerman komt of niet opdagen of te laat... Maar, uiteindelijk komt het (meestal) goed! :)
Al met al kan ik zeggen dat ik erg relaxed ben hier. En, om de vraag die velen van jullie me stellen te beantwoorden: ik voel me ook goed, fit en ook qua gezondheid/ lichamelijk gaat het erg goed! Al heb ik natuurlijk ook mijn momenten als je buikklachten hebt of je baalt van de files, rijgedrag van okada’s, stof en hitte… Maar goed, dan krijg ik weer een onverwachte lift van GIZ of een onbekende of roept er opeens een jongen: I love you en dan een ander: I love you too of wordt je Chinees genoemd door een groep kindertjes! En dan moet ik toch weer lachen! :)
Hopelijk blijft dat zo, maar er zullen allicht meer moeilijke momenten/ dipjes komen... Ook van andere expats/ ontwikkelingswerkers die ik hier spreek hoor ik dat Sierra Leone heftiger is dan andere landen waar ze hebben gewoond en gewerkt. Mogelijk is dat de reden dat VSO hier in plaats van 2 jarige placements alleen 1jarige heeft… Het is nu eenmaal één van de allerarmste en onderontwikkeldste landen in de wereld, dat bovendien nog steeds worstelt met de gevolgen van en herinneringen aan een lange en heftige oorlog. Dat maakt het niet het makkelijkste land om in te wonen... Maar de staat van het land is dan juist weer de reden dat ik hier ben!
Nog wat insights in het land en mijn leventje hier:
Wat betreft de lokale bevolking zijn er twee dingen die opvallen. Aan de ene kant is iedereen erg positief en leeft er een forgiveandforget mentaliteit. Het leven is hier prettig, mensen zijn over het algemeen erg aardig en er wordt veel gelachen. Aan de andere kant is het beangstigend hoe snel mensen hier ontploffen! Vooral het verkeer is regelmatig een reden voor mensen om ruzie te krijgen. Toen ik laatst op weg was naar mijn werk pakte een man mijn hand en trok hij me aan de kant, waardoor ik net ontsnapte aan een okada (motortaxi) die moest uitwijken voor iemand die overstak en daardoor de controle verloor en op een taxi knalde. De driver en de passagier vlogen in een klein boogje door de lucht, maar stonden gelukkig weer snel op. Zodra hij weer op zijn voeten stond begon de driver naar de voetganger te schreeuwen die de oorzaak was van het ongeluk (waarschijnlijk). Meteen vloog het grootste deel van de omstanders eropaf. Ik ben maar doorgelopen… dit eindigt altijd in een gigantische schreeuw en soms vechtpartij. Zoals laatst, toen een man een steen pakte om op een auto in te slaan die blijkbaar niet goed reed oid.
Ondanks zulke incidenten voel ik mehier wel heel veilig gelukkig! Vooral in het westen van Freetown waar alles expats wonen kan je zonder problemen alleen over straat, ook ’s avonds. Down town en in het oostelijke deel is dat iets lastiger. Daar val je nog meer op, moet je toch meer op je spullen letten en wordt je veel vaker aangeklampt door bedelaars. Er verzamelen zich vaak hele groepen bedelaars, vaak gehandicapte mannen (veel met polio), rond plaatsen waar mensen met geld komen, zoals supermarkten en restaurants. Dat maakt het intenser om er (alleen) rond te lopen, al is het nog steeds goed te doen. ’s Avonds kan je daar beter niet alleen rondlopen.
Over het algemeen valt het me erg mee hoe vaak me hier om geld wordt gevraagd. Natuurlijk gebeurt het wel, maar minder vaak dan ik had gedacht of opmaakte uit verhalen van anderen. Wel verzamelen elke zondag hele groepen blinden zich met hun begeleiders, vaak (hun?) kinderen, en gaan ze alle huizen af.
Het voordeel van Sierra Leone is dat het door de oorlog en de staat van ontwikkeling nog weinig toeristen aantrekt. Ik gok dat zeker 90% van de expats hier ontwikkelingswerk doen of aan een (road) construction of mining organisation, ed. verbonden zijn. Hier en daar zijn er wat zakenlui en dan een handje vol toeristen, dat zijn er echt heel weinig. Dat maakt dat je over het algemeen niet wordt afgezet en de meeste locals de juiste prijs noemen. Zo nu en dan is er iemand die het probeert, maar ze hebben snel door dat je weet hoe het hier werkt.
Dan, een ander veel besproken onderwerp, net als in Nederland: het weer! Maart is hier de heetste maand, maar die ben ik gelukkig redelijk goed doorgekomen. Nu het april is verwacht iedereen hier dat het gaat regenen. Helaas (of niet) hebben we nog maar een paar regenbuien gehad en is het nog steeds (heel) warm. Een nacht leek het wel of de hemel naar beneden kwam... wat een regen/ herrie. Toen ik dat de volgende dag tegen een lokale collega vertelde zei hij: pf, dat is nog niets! De regen blijkt hier ongelooflijk heftig te zijn... dat belooft nog wat! Iedereen duimt hier dat de wegen tegen die tijd af zijn, maar dat zal erom hangen.
Net als de hitte enigzins went, went ook het eten steeds meer... Ik eet nu regelmatig casava leaves, grin grin, potato leaves, groundnut soup met rijst als lunch en soms zelfs als avondeten (Theo maakt het soms klaar – mijn huisgenoot die in Sierra Leone is geboren, maar in Engeland is opgegroeid). En ik ga het zelfs nog lekker vinden ook! Daarnaast is er nog genoeg om uit te proberen. Gisteren heb ik voor het eerst Fo Fo gegeten, een soort deegbal gemaakt van casava met bitter, een soort sausje van iets ondefinieerbaars. Toen ik mijn collega vroeg wat er verder inzat, zei hij: cow skin... Iewhl! Dat heb ik er maar uit laten scheppen. :)
Dan nog een kleine update:
Op dit moment is er weer een blackout, maar we hebben al zo’n 1,5 week elektriciteit op het ministerie! Wat een luxe! (Helaas hadden we gisteren de hele avond thuis geen elektriciteit, de wegwerkzaamheden zijn nu ter hoogte van onze buurt...). En... ik heb mijn eigen kantoor! Jahoe! Compleet met airco, water dispenser met mini koelkastje (vriezer lijkt het wel), desk top (met een batterij die het blijkbaar even volhoudt zonder elektriciteit maar dan toch zonder enige waarschuwing afsluit...), een eigen, schone (!) wc en... het topstuk (vind ik zelf) een lederen bureaustoel! Ik voel me net een of andere belangrijke baas. :) De messengers zetten ’s ochtends koffie voor me en kunnen eigenlijk alles voor me doen en regelen, de receptioniste verwelkomt mijn gasten, beheert de sleutel en maakt mijn kantoor schoon, haalt water voor me... Wat een leven!
En, ik heb gisteren gevolleybald! Echt super leuk! Maandag kwam ik Francess tegen, van het handbalteam. Aangezien het handbalveld nog steeds wordt bezet door de Trade Fair wordt er dus niet getraind. Ze vertelde me dat zij volleybalt... Dus had ik dinsdag mijn sportkleding mee en heb ik meegespeeld! Ik was naast Francess het enige meisje (:)) en aangezien ik in geen jaren (15?!) echt gevolleybald heb en in geen drie maanden (echt) gesport, was het behoorlijk afzien! Maar, wel leuk! Het is ook een leuke manier om wat locals van mijn leeftijd te ontmoeten, want ik ben echt de enige blanke daar... Dat zorgt vast voor wat meer bekijks, maar de wedstrijd was een van de weinige momenten dat ik niet zo bewust was van mijn ‘witheid’ hier. Een aantal jongens zijn erg goed, wat het ook leuk maakt om te kijken (nadat ik afgepeigerd afhaakte... :)). Volgende week weer!
Dat was het wel weer... Fijne dag!
X Hilda
En, I love my life in Sierra Leone! Het is intens en je moet zo nu en dan even de tijd nemen om bij te komen en alles te laten bezinken, maar het is geweldig! Op het Ministerie sta ik al bekend om mijn stralende glimlach... PS begint zelf ook al te stralen als hij mij ziet. :) Ik geniet ervan dat het leven hier zo lekker ‘random’ is. Geen stress, geen planning, gewoon alles op z’n beloop laten gaan. Heerlijk! Ook naast het werk is dit hoe mijn leventje er hier uitziet. Na het werk ga ik uiteten, haal ik onderweg iets of eet/ kook ik thuis, soms alleen, soms met Alex, soms met Alex en Theo, soms met ander bezoek. Soms heb ik al trek als ik in de taxi naar huis zit en koop ik popcorn, plantain chips, biscuits, water of iets anders bij een van de vele verkopers die langs de files lopen. Heb ik geen zin om te koken dan haal ik brood, eieren of iets anders bij een van de winkeltjes bij ons in de straat. Al is de keus wat beperkter, er is altijd wel wat te eten voorhanden, waar je ook bent – het is nooit ver weg. En ook andere dingen zijn makkelijk te regelen: is het water op, dan vraag ik de buurjongen om onze barrels te vullen (dat is nu de oplossing, nu de watertank nog steeds niet functioneert...). Wil ik mijn was gedaan hebben dan breng ik het naar mijn buurmeisje... Dat uitbesteden ligt me wel! ;) Dit alles wel met de kantekening dat je niet te kritisch moet zijn. Mijn witte hemdjes zijn bijvoorbeeld al volledig doorschijnend en vormloos, de kleermaker doet nooit in een keer wat je vraagt en de timmerman komt of niet opdagen of te laat... Maar, uiteindelijk komt het (meestal) goed! :)
Al met al kan ik zeggen dat ik erg relaxed ben hier. En, om de vraag die velen van jullie me stellen te beantwoorden: ik voel me ook goed, fit en ook qua gezondheid/ lichamelijk gaat het erg goed! Al heb ik natuurlijk ook mijn momenten als je buikklachten hebt of je baalt van de files, rijgedrag van okada’s, stof en hitte… Maar goed, dan krijg ik weer een onverwachte lift van GIZ of een onbekende of roept er opeens een jongen: I love you en dan een ander: I love you too of wordt je Chinees genoemd door een groep kindertjes! En dan moet ik toch weer lachen! :)
Hopelijk blijft dat zo, maar er zullen allicht meer moeilijke momenten/ dipjes komen... Ook van andere expats/ ontwikkelingswerkers die ik hier spreek hoor ik dat Sierra Leone heftiger is dan andere landen waar ze hebben gewoond en gewerkt. Mogelijk is dat de reden dat VSO hier in plaats van 2 jarige placements alleen 1jarige heeft… Het is nu eenmaal één van de allerarmste en onderontwikkeldste landen in de wereld, dat bovendien nog steeds worstelt met de gevolgen van en herinneringen aan een lange en heftige oorlog. Dat maakt het niet het makkelijkste land om in te wonen... Maar de staat van het land is dan juist weer de reden dat ik hier ben!
Nog wat insights in het land en mijn leventje hier:
Wat betreft de lokale bevolking zijn er twee dingen die opvallen. Aan de ene kant is iedereen erg positief en leeft er een forgiveandforget mentaliteit. Het leven is hier prettig, mensen zijn over het algemeen erg aardig en er wordt veel gelachen. Aan de andere kant is het beangstigend hoe snel mensen hier ontploffen! Vooral het verkeer is regelmatig een reden voor mensen om ruzie te krijgen. Toen ik laatst op weg was naar mijn werk pakte een man mijn hand en trok hij me aan de kant, waardoor ik net ontsnapte aan een okada (motortaxi) die moest uitwijken voor iemand die overstak en daardoor de controle verloor en op een taxi knalde. De driver en de passagier vlogen in een klein boogje door de lucht, maar stonden gelukkig weer snel op. Zodra hij weer op zijn voeten stond begon de driver naar de voetganger te schreeuwen die de oorzaak was van het ongeluk (waarschijnlijk). Meteen vloog het grootste deel van de omstanders eropaf. Ik ben maar doorgelopen… dit eindigt altijd in een gigantische schreeuw en soms vechtpartij. Zoals laatst, toen een man een steen pakte om op een auto in te slaan die blijkbaar niet goed reed oid.
Ondanks zulke incidenten voel ik mehier wel heel veilig gelukkig! Vooral in het westen van Freetown waar alles expats wonen kan je zonder problemen alleen over straat, ook ’s avonds. Down town en in het oostelijke deel is dat iets lastiger. Daar val je nog meer op, moet je toch meer op je spullen letten en wordt je veel vaker aangeklampt door bedelaars. Er verzamelen zich vaak hele groepen bedelaars, vaak gehandicapte mannen (veel met polio), rond plaatsen waar mensen met geld komen, zoals supermarkten en restaurants. Dat maakt het intenser om er (alleen) rond te lopen, al is het nog steeds goed te doen. ’s Avonds kan je daar beter niet alleen rondlopen.
Over het algemeen valt het me erg mee hoe vaak me hier om geld wordt gevraagd. Natuurlijk gebeurt het wel, maar minder vaak dan ik had gedacht of opmaakte uit verhalen van anderen. Wel verzamelen elke zondag hele groepen blinden zich met hun begeleiders, vaak (hun?) kinderen, en gaan ze alle huizen af.
Het voordeel van Sierra Leone is dat het door de oorlog en de staat van ontwikkeling nog weinig toeristen aantrekt. Ik gok dat zeker 90% van de expats hier ontwikkelingswerk doen of aan een (road) construction of mining organisation, ed. verbonden zijn. Hier en daar zijn er wat zakenlui en dan een handje vol toeristen, dat zijn er echt heel weinig. Dat maakt dat je over het algemeen niet wordt afgezet en de meeste locals de juiste prijs noemen. Zo nu en dan is er iemand die het probeert, maar ze hebben snel door dat je weet hoe het hier werkt.
Dan, een ander veel besproken onderwerp, net als in Nederland: het weer! Maart is hier de heetste maand, maar die ben ik gelukkig redelijk goed doorgekomen. Nu het april is verwacht iedereen hier dat het gaat regenen. Helaas (of niet) hebben we nog maar een paar regenbuien gehad en is het nog steeds (heel) warm. Een nacht leek het wel of de hemel naar beneden kwam... wat een regen/ herrie. Toen ik dat de volgende dag tegen een lokale collega vertelde zei hij: pf, dat is nog niets! De regen blijkt hier ongelooflijk heftig te zijn... dat belooft nog wat! Iedereen duimt hier dat de wegen tegen die tijd af zijn, maar dat zal erom hangen.
Net als de hitte enigzins went, went ook het eten steeds meer... Ik eet nu regelmatig casava leaves, grin grin, potato leaves, groundnut soup met rijst als lunch en soms zelfs als avondeten (Theo maakt het soms klaar – mijn huisgenoot die in Sierra Leone is geboren, maar in Engeland is opgegroeid). En ik ga het zelfs nog lekker vinden ook! Daarnaast is er nog genoeg om uit te proberen. Gisteren heb ik voor het eerst Fo Fo gegeten, een soort deegbal gemaakt van casava met bitter, een soort sausje van iets ondefinieerbaars. Toen ik mijn collega vroeg wat er verder inzat, zei hij: cow skin... Iewhl! Dat heb ik er maar uit laten scheppen. :)
Dan nog een kleine update:
Op dit moment is er weer een blackout, maar we hebben al zo’n 1,5 week elektriciteit op het ministerie! Wat een luxe! (Helaas hadden we gisteren de hele avond thuis geen elektriciteit, de wegwerkzaamheden zijn nu ter hoogte van onze buurt...). En... ik heb mijn eigen kantoor! Jahoe! Compleet met airco, water dispenser met mini koelkastje (vriezer lijkt het wel), desk top (met een batterij die het blijkbaar even volhoudt zonder elektriciteit maar dan toch zonder enige waarschuwing afsluit...), een eigen, schone (!) wc en... het topstuk (vind ik zelf) een lederen bureaustoel! Ik voel me net een of andere belangrijke baas. :) De messengers zetten ’s ochtends koffie voor me en kunnen eigenlijk alles voor me doen en regelen, de receptioniste verwelkomt mijn gasten, beheert de sleutel en maakt mijn kantoor schoon, haalt water voor me... Wat een leven!
En, ik heb gisteren gevolleybald! Echt super leuk! Maandag kwam ik Francess tegen, van het handbalteam. Aangezien het handbalveld nog steeds wordt bezet door de Trade Fair wordt er dus niet getraind. Ze vertelde me dat zij volleybalt... Dus had ik dinsdag mijn sportkleding mee en heb ik meegespeeld! Ik was naast Francess het enige meisje (:)) en aangezien ik in geen jaren (15?!) echt gevolleybald heb en in geen drie maanden (echt) gesport, was het behoorlijk afzien! Maar, wel leuk! Het is ook een leuke manier om wat locals van mijn leeftijd te ontmoeten, want ik ben echt de enige blanke daar... Dat zorgt vast voor wat meer bekijks, maar de wedstrijd was een van de weinige momenten dat ik niet zo bewust was van mijn ‘witheid’ hier. Een aantal jongens zijn erg goed, wat het ook leuk maakt om te kijken (nadat ik afgepeigerd afhaakte... :)). Volgende week weer!
Dat was het wel weer... Fijne dag!
X Hilda
-
07 April 2011 - 17:30
Susanne:
Hey Hil,
leuk om weer je verslag te lezen! Bureaustoel ziet er sjieker uit dan die van mij hoor ;-))) Geniet nog maar van de droogte, voor de buien straks losbarsten; paraplu al stand-by? Toevallig zelf vandaag met de kinderen ook gevolleybald met gym; leuk om te doen inderdaad! Fijn dat je er zo in rolt en mee kan doen. Werkze morgen en alvast een fijn weekend! Nog leuke plannen? Of ook ter plekke maar zien?
x Suus
