Onwerkelijk

Aanstaande zaterdag ben ik hier alweer 3 maanden… Ik maak nog steeds genoeg mee om elke week een lange blog te plaatsen! Al hoop ik dat ik niet (te vaak) in herhaling val, sommige dingen maken nu eenmaal meer indruk dan andere… :) En, nu ik nog niet zo druk ben kan ik mijn verloren uurtjes op het MYES nog gebruiken om te schrijven! Dat is binnenkort (hopelijk) anders…

Mijn leven hier blijft toch een beetje onwerkelijk… Aan de ene kant komt dat door het feit dat ik in Sierra Leone woon. Elke dag zijn er weer momenten of gebeurtenissen waardoor ik even stil sta bij het feit dat ik in dit geweldige, chaotische en onderontwikkelde land mag wonen! Ondanks dat ik mijn leventje hier redelijk op de rails heb en ik al aan de meeste aspecten van mijn leven gewend ben, maak ik iedere dag nieuwe (onlogische) dingen mee, probeer ik nieuwe dingen en ontmoet ik nieuwe mensen. Het is nooit saai (and I love it!)! Wat te denken van de Vice President die elke ochtend rond 8.30 uur met een hele colonne dure auto’s, waarvan twee open trucks vol met militairen met geweren op hun schoot, over Wilkinson Road racet, waardoor het hele verkeer wordt opgehouden en iedereen langs de kant moet staan?! Geweldig (en soms een beetje irritant)! :)
Ook in mijn vrije tijd is hier altijd wel wat te doen of te beleven. Zo zijn er regelmatig feestjes, heb ik het afgelopen weekend met een hele groep expats op het strand doorgebracht en heb ik gisteren voor het eerst meegetraind met handbaltraining van de heren in het National Stadion (joepie!!!). Qua kracht en snelheid ben ik natuurlijk geen partij voor de meeste jongens, maar qua techniek kan ik het aardig bijbenen. Ze hadden nogal moeite met het vangen van mijn ballen (?!) en vonden dat ik een krachtig schot had... Vol enthousiasme wilden ze me al op de lijst zetten voor hun wedstrijd van vanavond, maar daar kon ik gelukkig onderuit komen. Dat lijkt me iets te enthousiast. Nu ga ik ze waarschijnlijk coachen... We’ll see! :)

Toch is het soms ook wel een beetje een emotionele achtbaan – gelukkig zijn er meer en hogere bergen dan dalen. Er zijn altijd weer zoveel kleine frustraties en tegenslagen te overwinnen. Zo had VSO vrijdagochtend een afspraak gemaakt voor een aantal VSOers die de vorige keer niet konden, om zich te laten registeren (dat is sinds kort verplicht). Aangezien ik niet wist waar het registratiekantoor is en het naast Theo’s werk is, ging ik met Theo mee naar haar werk. We kregen een lift van mijn collega’s van het Ministerie en er was geen file, dus we waren al vroeg op de plaats van bestemming... Helaas was er twee uur later nog steeds niemand. Gelukkig kon ik Theo’s kantoor bekijken (ze werkt voor een lokale organisatie voor vrouwen met HIV/AIDS, het echte werk dus!) en heeft ze me een groot deel van de tijd gezelschap gehouden. Toen ze eindelijk aankwamen werd me meteen gevraagd of ik een kopie van mijn paspoort meehad, dat had was de dag ervoor (aan het einde van de middag!) gemaild. Nee dus, want ik heb nu eenmaal niet altijd toegang tot internet (we hadden niet eens elektriciteit op het ministerie!). Of ik mijn paspoort meehad?! Nee, want dat heeft VSO nog in haar bezit... (zo typisch). Maar goed, ik heb gelukkig altijd een kopie van mijn paspoort in mijn portemonnee, dus was ik iig niet voor niets gekomen... :)
Gelukkig was het gezellig met de andere VSOers en ging het registratieproces super snel (voor SL begrippen) en was het ook vermakelijk: Stap 1 was het opmeten van onze lengte. Zonder dat ik het doorhad ben ik hier gewoon 3 cm gegroeid! Op mijn pas komt 1,86m te staan! Wow! Stap 2 was het beantwoorden van vragen, die een medewerker invulde op een formulier. Gelukkig mocht ik het zelf invullen, want er is bijna geen beginnen aan om alle Nederlandse namen en gegevens door een lokal – die al moeite heeft met het schrijven op zich - te laten opschrijven (wat bij de anderen wel het geval was). Stap 3 was de controle van het formulier door een andere medewerker, dus gingen we weer door alle vragen. Stap 4 was het nemen van een digitale pasfoto en duimafdrukken. En dat was het al... als het goed is zijn de passen vandaag klaar en heb ben ik officieel ingeschreven in SL! Mijn werkvisum is ondertussen nog steeds niet geregeld, dus dan heb ik iig iets van een inschrijvingsbewijs. :)

Nog iets onverwachts: onze onderburen zijn verhuisd en hebben hun hond en kat (met kitties) achtergelaten zonder ons iets te zeggen… Beth was de grote dierenvriend in ons huis en Alex, Theo en ik hebben helaas alle drie niet echt iets met honden en katten. Toch zijn we een beetje gehecht geraakt aan Zorro (de hond) en Sasha (de kat) en we kunnen ze natuurlijk niet laten verhongeren. Dus, we zijn ze eten gaan geven, ook al hadden we daar alle drie niet echt zin in (ik het minst denk ik, maar uiteindelijk ben ik degene die ze het vaakst eten geeft :)). Helaas kwam ik op een dag thuis en was Zorro verdwenen en ook de kitties zijn weg… Hoogstwaarschijnlijk (tenminste dat hopen we) zijn de onderburen teruggekomen om ze op te halen, maar weer zonder iets te zeggen… Nu zorgen we dus nog (met gezonde tegenzin) voor Sasha – die heerlijk klagelijk kan miauwen. Eigenlijk wil ik hier geen dieren aanraken (gezien Rabiës etc.), maar gisteren deed ze zo haar best met kopjes geven dat ik haar toch maar geaaid heb. Ik ga haar nog aan haar gehecht raken! :)

En dan is er, aan de andere kant, mijn (bizarre) werkleventje. Gisterochtend heb ik een bezoek gebracht aan het UNDP kantoor (in UNDP truck met chauffeur, die me aanbood om me elke dag naar werk en huis te brengen, wat hij vanochtend al in de praktijk heeft gebracht, zonder dat ik ja heb gezegd…) om een formulier in te vullen voor vergoedingen (voor eten, transport en overnachting, daar zijn ze hier gek op, want het is meestal een riant bedrag) van werk gerelateerde reisjes. Een aantal van mijn collega’s in het Youth Secretariat (dat valt onder de director of Youth van het Ministerie) zijn UNDP werknemers en bovendien werkt het YS/ Ministerie (MYES) nauw samen met UNDP, vandaar de trucks en de vergoedingen. Volgende week ga ik op mijn eerste fieldtrip met het MYES (!). Er is een bijeenkomst omtrent het impact assessment van Youth Employment Programmes in Sierra Leone in Makeni. Verder is er ook mijn werk in het Ministerie nooit saai. Vorige week hadden we bijvoorbeeld twee persconferenties op één dag. Eén van de Deputy Minister die uit zijn politieke partij is gestapt, de ander van onze Minister over het Nationale voetbalteam en alle commotie rond de verloren wedstrijd tegen Niger. Beide persconferenties waren hier natuurlijk op tv (ik heb alleen een interview met de Deputy Minister gezien, dus ik weet niet of ik ook in beeld was :)). Ik was door de Minister uitgenodigd voor zijn persconferentie, wat een hele belevenis was! De persconferentie vond plaats in het kantoor van de Minister, op de comfortabele banken die er staan en de stoelen die er omheen waren gezet. De journalisten waren eigenlijk allemaal jonge mannen, alleen Florence (die ik ken van handbal) was er als vrouwelijke journalist. Het was erg informeel: er liepen constant mensen in en uit en achter elkaar gingen telefoons, die natuurlijk ook gewoon worden opgenomen… Aangezien ik vaak nog niet helemaal kan uitmaken of de gang van zaken gewoon typisch is voor SL of dat het iets is om aan te werken binnen het ministerie, heb ik gewoon geobserveerd en wat aantekeningen gemaakt en genoten van het hele gebeuren!
Helaas is de meeting met de Directory Staff over de visie/ strategie/ organisatie van het ministerie al tig keer uitgesteld (gisteren omdat de minister naar de Vice President moest, tsss ;))… Eén agendapunt van de meeting is mijn ToR, dus ik hoop maar dat de meeting snel plaatsvindt! Wel wordt ik ondertussen voor steeds meer bijeenkomsten uitgenodigd, wat erg leuk is! Het blijft nog erg onwerkelijk om met al die belangrijke heren in een meeting te zitten als enige blanke en enige vrouw. En ook vermakelijk: maandag tijdens een presentatie van een kabinetslid/ schaduw minister (tja, je ontmoet nog eens iemand) uit Engeland had iedereen moeite om wakker te blijven… er begon zelfs iemand te snurken! Het zijn stuk voor stuk bijzondere persoonlijkheden en maandag tijdens de meeting realiseerde ik me dat ik al een beetje ‘gehecht raak’ aan deze heren/ mijn collega’s. Ze zijn allemaal zo aardig en ontvangen me hier met open armen! Ik vind het erg bijzonder om te zien wat alleen al mijn aanwezigheid, het feit dat ik ‘één van hen ben’ en mijn interesse in het land, ministerie (en gerelateerde issues) en de mensen zelf al losmaakt! PS kwam me vanmiddag even bezoeken in mijn kantoor, nadat hij en de Minister van het Parlement terugkwamen. Voordat ik mijn kantoor had, zat ik vaak in zijn kantoor, dus hij mist me nu een beetje... :)

Ook voor het Ministerie en qua Jeugdbeleid is het hier een enerverende tijd. Iedereen voelt hier dat er iets gedaan moet worden aan de jeugdwerkeloosheid en daarom heeft Zijne Excellentie President Dr. Ernest Bai Koroma het Ministerie van Youth Employment and Sports in het leven geroepen en maakt hij binnenkort de naam bekend van de nieuwe Youth Commissioner. Naast het MYES krijgt de Youth Commission een grote rol qua Jeugdbeleid in SL. Als het goed is krijg ik ook een rol in het opzetten van de Youth Commission, maar het is nog afwachten hoe en wanneer dit allemaal wordt gerealiseerd. Het kantoor wordt in ieder geval al verbouwd. Onze Director of Youth heeft gesolliciteerd op de functie van Youth Commissioner en hoogstwaarschijnlijk gaan er meerdere werknemers van het Ministerie die kant op... De Youth Commissie zal onder het MYES vallen, maar het is me nog niet helemaal duidelijk (en volgens mij niet allen mij) welke taken in de toekomst onder het MYES en de YC zullen vallen... Dat wordt nog interessant!

Verder organiseer ik nu met Christiana van GIZ en Mr. Wudie van het MYES/UNDP de maandelijkse bijeenkomst van de Technical Working Group on Youth Employment. Vorige week donderdag heeft Alexandra namens NaCSA (National Commission for Social Action) samen met iemand van Restless Development een presentatie gegeven over National Volunteering. Volgende keer presenteert iemand van Plan UK samen met (weer) iemand van NaCSA hun ervaringen met betrekking tot jongeren en microcredit. Een leuke manier om kennis uit te wisselen op het gebied van Youth Employment.
Toevallig is er nog een Nederlandse dame, die namens Brac (organisatie uit Bangladesh, initiator van microcredit) deelneemt aan de Working Group. Zij is eigenlijk de enige Nederlander buiten VSO die ik hier heb ontmoet. Grappig om weer Nederlands te praten. De avond ervoor kwam Nadine (GIZ) bij mij eten en zij spreekt ook Nederlands, maar op de een of andere manier switch ik bij haar steeds over naar Engels. Met Floor ging het een stuk beter! Als het goed is ga ik morgen met haar wat eten en meedoen aan de pubquiz in O’Caseys! :)

Volgens mij heb ik nog niet eens verteld over de laatste ontwikkelingen mbt het aankomende 50 years Independence feest op 27 April... Dat moet een groot feest worden! Er wordt hard gewerkt om de wegen voor die tijd af te hebben (wat waarschijnlijk niet gaat lukken) en overal worden vlaggetjes, posters, banners, etc opgehangen in de kleuren van de vlag. Ook zie je steeds meer mensen met armbandjes, oorbellen, kettinkjes, shirts en hele outfits in de kleuren van de vlag lopen. Blijkbaar is er een groot feest in het National Stadium, maar dat wordt volgens mij gigantisch druk! De president zit in de VVIP lounge (zoals PS het noemde), maar ook gewone mensen als Hilda Alberda mogen komen. :) Het betekent als het goed is ook dat iedereen een week lang vakantie heeft!

Ohw, vergeet ik bijna te vertellen over mijn kook-experiment met Theo. Zondagavond, toen we terugkwamen van het strand, heeft Theo mij geleerd om groundnutsoup te koken, één van de lokale gerechten (Theo is hier geboren en heeft van haar moeder deze gerechten leren koken). Naast groundnutpasta gingen er o.a. aubergine (Theo’s toevoeging), tomaten, uien en een heleboel pepers in, die allemaal fijngestampt moesten worden in de mortar (de foto’s staan op Alex’s camera, dus die moet ik nog overzetten). De groenten worden gekookt en dan worden stap voor stap alle andere ingrediënten toegevoegd. Ik kookte een vegetarische variant, Theo de visvariant. Toen we de pepers toevoegden begonnen we één voor één te hoesten en kregen we traanogen… echt een suffe ervaring, maar erg lachwekkend. Uiteindelijk werd het de heetste groundnutsoup die ik hier ooit heb gegeten… haha. Ik had twee zakjes water nodig om mijn bord leeg te eten! Mijn collega’s vinden het geweldig dat ik groundnutsoup heb gekookt! :)

Tot zover weer een lang verslag vanuit Sierra Leone... (nog steeds zonder regen en erg warm!).

Liefs,
Hilda