Weer thuis

Ik ben weer ‘thuis’ in Freetown. Nou ja, niet in mijn oude huis, maar het voelt wel een beetje als thuiskomen. Het grappige is dat ik net een mailtje krijg van Cheaptickets, waar ik mijn ticket heb geboekt, met Beste Hilda, welkom thuis… :) Ik zit nu, met Acda en de Munnik op de achtergrond, aan mijn nieuwe eettafel bij het raam met uitzicht over Freetown… :)

Mijn drie weken vakantie vlogen voorbij. Ik heb erg genoten van het weerzien van familie en vrienden en van al het lekkere eten. Vooral de witte wijn, (franse) kaas(jes), fruit (aardbeien!) en taartjes en dessers waren heerlijk!
De laatste dagen voor mijn vertrek waren onverwachts nog redelijk hectisch of in ieder geval had ik wat pech: Ondanks alle voorbereiding van Ruud lukte het Asus helaas niet om binnen de drie weken mijn laptop te repareren (er loopt een streep over het beeldscherm). Dinsdag aan het einde van de middag kreeg ik ‘m terug, met streep , maar zonder MS Office 2010, Panda Internet Security en andere programma’s en documenten… Mijn laptop was volledig gedelete. Ruud is bijna twee volle dagen bezig geweest om alles weer op orde te krijgen. Gelukkig voor mij had hij de zin en tijd om dat te doen!
Verder had ik een nieuwe bril gekocht, waar ik erg blij mee ben. Helaas merkte ik dat ik wat last van mijn ogen kreeg en toen ik terug ging naar Specsavers bleek dat de glazen niet goed waren. Dus zat er weinig anders op dan mijn bril daar weer achter te laten. Hopelijk lukt het om ‘m binnen redelijke tijd weer hier te krijgen!

En, alsof dat nog niet genoeg was, brak er woensdag een stukje van mijn kies af… Ik heb meteen de tandarts gebeld en kon ook meteen terrecht. Ik baalde wel, maar ben ook wel blij dat het in Nederland gebeurde. Gelukkig had ik die dag ook nog wat geluk: het Noord Hollands Dagblad belde me om een afspraak te maken voor een tweede interview. Een half uurtje later zat ik – met verdoving – bij het NHD voor een update over mijn werk in SL!
Donderdag ben ik van de Oudegracht teruggefietst naar mijn moeder, terwijl zij met mijn spullen terugreed. Daar heb ik de hele dag besteed aan het inpakken van mijn koffer. Opa en Oma zouden langskomen voor de lunch, maar door miscommunicatie kwamen ze niet… Jammer, maar het kwam qua tijd ook niet heel slecht uit. ’s Middags heb ik nog snel even geregeld dat ik een nieuwe voorraad Lariam mee kon krijgen, aangezien ik toch last houd van de Malarone. Dat ging gelukkig soepel. Ook het inpakken van mijn koffer ging goed, die was een stuk lichter dan ik had verwacht! Na wat overleg besloten we om ‘m maar vol te stoppen met de spulletjes had en dan zou ik eventueel overgewicht over kunnen gooien in mijn handbagage. Die avond kwamen Jennifer en Jojanneke (dochter Ruud) bij ons eten en hebben we heerlijk gegeten en zitten kletsen. Dat was echt een leuke afsluiter!

Na een goede nacht en een lekker laatste Nederlands ontbijt met yoghurt, muesli en heul veul fruit vertrokken we richting Schiphol met mijn moeder en Ruud en mijn vader. Mijn koffer werd gelukkig zonder moeite ingecheckt, dus dat scheelde een hoop gesleep met handbagage! Daarna hebben we nog even koffie gedronken met mijn Opa en Oma en Linda, wat nog even gezellig was. En, toen was het alweer tijd om door de douane te gaan… en dus om afscheid te nemen. Op weg naar Sierra Leone…
Mijn vlucht zat nog vol verrassingen… Dat begon al toen ik in de rij voor de douane stond. Ik stond namelijk achter een jonge man die was aangekleed als vrouw. Ik weet ik echt zeker dat het geen vrouw was; de manier waarop hij stond, hoe hij zijn kleding droeg en de vage waas van baardgroei. Maar, hij kwam dus wel door de douane. Ik ben wel benieuwd wat het verhaal daarover was… misschien echt een man, misschien transsexueel… Ook stond ik naast Jacque D’ancona (hoe schrijf je dat?!).

De vlucht naar Londen was prima. Ik had een prima plek en ook een geweldig uitzicht op het centrum van Londen! Echt bijzonder is dat! Op Heathrow lukte het allemaal net qua tijd, het is daar ook zo groot! Eerst een stuk met de bus, dan in de rij voor de bagage check en dan een eind lopen naar de gate. Bij de gate aangekomen werd er nog niet ingecheckt en ging er een behoorlijk overheersend alarm af… Ook kwamen er twee heren met een hond langs en moest iedereen zijn bagage op de grond zetten. Dat had ik nog nooit meegemaakt! Gelukkig liep de vlucht verder voorspoedig. Ik had een plek bij het raam en geen buurman of –vrouw, dus ik heb lekker wat kunnen slapen. Van Floor (die ik ken uit SL) wist ik dat een bekende van haar dezelfde vlucht had. Toevallig stond ik achter haar toen we het vliegtuig ingingen op Londen. Dat was wel toevallig!
Helaas had ik op het vliegveld in Freetown weer even pech… VSO is blijkbaar vergeten een visum voor me te regelen. Ik had wel een permit, maar geen visum, dus mocht ik het land niet in zonder te betalen… Ik heb geprobeerd VSO te bellen op de Emergency line (deed mijn telefoon natuurlijk net weer moeilijk!), maar daar werd niet opgenomen. Toen heb ik maar gewoon betaald (iets meer dan 50 Dollar), zodat ik de boot niet zou missen (letterlijk!). Ik zat naast Pien (zo heet ze) voorin het bootje, wat wel fijn was. Lekker een fris windje! Gelukkig viel deze boottocht erg mee, het was lang niet zo heftig als de heenweg.

Bij aankomst kon ik helaas geen GIZ auto ontdekken… Dat had ik toch niet verwacht! Gelukkig kon ik met Pien meerijden, die me netjes voor de deur van mijn nieuwe huis heeft afgezet. Daar stonden al mijn spullen beneden in de gang – waarvan de deur nooit op slot is/ mijn huisje is beneden en vanuit de hal kan je met de trap naar het huis boven. Gelukkig was Itte er om me op te vangen en T-boy, een jongen uit de straat die hier schoonmaakt, de was doet, water haalt, etc. Zij hebben me geholpen met mijn spullen. Ik heb even een broodje gegeten bij Itte en heb toen mijn bed opgemaakt om er meteen in te duiken…

Zaterdag was ik vroeg wakker en ben ik meteen aan de slag gegaan. Ik woon nu dus in een appartement op de onderste verdieping van een VSO huis. Boven wonen drie Indiers (mannen). Meestal bewoon je dit appartementje alleen, aangezien de tweede kamer erg klein is (en er dus geen ruimte is voor kasten en bijvoorbeeld een bureau). Gisteren heb ik de boel meteen helemaal omgegooid, opgeruimd en schoongemaakt. Het ziet er nu erg leuk uit. Ik heb wat van de stoffen gebruikt die ik voor mijn verjaardag heb gekregen, voor over de bank en als tafelkleed. De woonkamer is nu ook veel ruimer met deze indeling. Vandaag is T-boy al de hele ochtend bezig in de keuken – hij is echt heel secuur! En straks gaat hij aan de slag in de badkamer. Dat is wel heel fijn. Ook de vloer moet nog gedweild, ik had alles wel geveegd, maar had geen spullen voor het dweilen. Met wat kleine aanpassingen (mijn matras wil ik omruilen met dat van mijn oude huis, aangezien deze naar vocht ruikt) lijkt het me wel wat! We wonen om de hoek bij de Vice President, maar wel aan het meest beroerde straatje dat ik ken in Freetown, qua bestrating. :) Wel hebben we een geweldig uitzicht hier! Ik zal wat foto’s maken voor een eerste indruk.

Gisteravond heb ik gezellig met Audrey (mijn oude huisgenoot) en Chin (mijn bovenbuurman) pizza gegeten, op loopafstand van mijn huis hier. Echt een grappig tentje: het is een soort houten kabine met van die klapluiken die dan als afdak dienen. Daarin is een houtoven gebouwd en staat een Fransman pizza’s te bakken. Er zijn maar twee tafeltjes en wij zaten in campingstoelen met van die gaten voor je drankje, onder een parasol. Maar, de pizza was heerlijk en ook de Savanah (appelcider uit Zuid Afrika) smaakte weer prima! Ook logeerde Kate (VSO die up- country werkt) hier vannacht, dus dat was ook gezellig!

Toen we zo over straat liepen was ik toch wel weer blij dat ik terugben. Ik voel me hier toch wel thuis en heb het toch ook wel gemist!

Zo, dat was toch weer een hele lap tekst… Bedankt voor de leuke tijd in Nederland, de leuke ontmoetingen en ook voor de lieve smsjes voor mijn vertrek (ik ben er niet aan toe gekomen ze te beantwoorden, maar ik stuur de zenders nog een mailtje binnenkort).

Liefs uit het – gelukkig – droge Freetown!
Hilda