Omschakelen
Door: Hilda Alberda
Blijf op de hoogte en volg Hilda
27 Augustus 2011 | Sierra Leone, Freetown
Omschakelen
Het is wel wer gek om hier terug te zijn. Het is net of je de deur achter je ene leven dichttrekt en door een andere deur je andere leven instapt…
Over het algemeen geniet er erg van om weer terug te zijn hier. De chaos, de herrie, de leuke gesprekjes en interacties met locals, mijn bizarre baan bij het Ministerie… Mijn terugkomst op het werk was echt super. Iedereen was helemaal enthousiast dat ik er weer was! Echt leuk! Iedereen, van de messengers tot de Minister, was blij me weer te zien. Ik kreeg weer een ‘warm hug’ van de PS – die erg ook blij is met de kaas die ik voor hem heb meegenomen – en iedereen vraagt me hoe het thuis was en hoe het met mijn familie is. Ook is iedereen het er hier over eens dat ik er geweldig uitzie (ik ben een paar kilo’s aangekomen…). :) Grappig hoe ze hier altijd super direct zijn in zulke dingen.
De afgelopen week was meteen weer lekker hectisch. Maandag vroeg de Minister me mee te gaan naar zijn afspraak met de British High Commissioner. Dat is dan wel weer bizar… Rondgereden worden door de Minister en een ontmoeting met de High Commissioner op mijn eerste werdag! :) De bodyguard mocht niet mee het terrein op en de auto werd volledig gecheckt – met van die rijdende spiegels om onder de auto te kijken. Ook moesten we onze mobiele telefoons achterlaten bij de receptie. De High Commissioner was erg aardig. Ik heb hem gisteren nog gemaild met een vraag en binnen 5 minuten had ik antwoord. :)
Verder heb ik deze week natuurlijk weer veel overlegd en gepraat – dat is hier gewoon een heel belangrijk onderdeel van het werk. Ik ben weer helemaal terug in het politieke gebeuren hier… Het is toch wel bijzonder hoor. Er gebeurt zoveel en ik wordt overal bij betrokken… De (acting) Director of Youth ziet wel een counciller in me om te helpen bij de ‘strubbelingen’ die er zijn tussen de hoge heren in het Ministerie en de National Youth Commission. Volgens hem, omdat iedereen mij waardeert en respecteert. Dat is wel zo (ik heb al heel wat complimentjes over mijn persoon en werk gekregen deze week!), maar ik voel me toch niet te aangewezen persoon om dat te doen…
Dinsdag ging ik met de Deputy Commissioner, Aminata – echt een leuke dame – naar een meeting over het populariseren van de Youth Commission. Jemig… ik heb nog nooit zo’n meeting meegemaakt! Iedereen schreeuwde door elkaar heen en tegen elkaar! In het begin heb ik nog een poging gedaan om enige structuur in het overleg te krijgen – zullen beginnen bij het doel/ wat we willen bereiken en dan van daaruit een aanpak bedenken?! Maar het mocht niet baten… Poeh hé!
Gelukkig was de Technical Working Group on Youth Employment die ik organiseer en voorzit afgelopen donderdag een stuk georganiseerder. De bijeenkomst vondt voor het eerst plaats in het nieuwe gebouw van de Youth Commission en de Commissioner en de Deputy Commissioner gaven een presentatie. Echt een succes! Al moest ik zelf wel weer een beetje inkomen in het voorzitten… :) Gelukkig was iedereen erg enthousiast. Na afloop hebben we nog een korte tour gemaakt door het nieuwe gebouw. Erg leuk!
De week werd vrijdag afgesloten met een behoorlijk heftig gesprek tussen de Director of Youth, mijn collega van de Youth Division en mij… Soms is het zo lastig om met mensen te praten hier. Dan vraag je A en dan beginnen ze te praten over B! Echt irritant! Ik was me behoorlijk aan het opvreten! Dan komt mijn collega even vertellen hoe dingen gaan – mbt de Youth Policy, terwijl hij tot nu toe nog helemaal niet in het proces is betrokken! Gelukkig verstoort zo’n discussie de werkrelaties (meestal) niet. Maar ik zal maandag nog even peilen bij mijn collega’s. :) Ik ging zo op in de discussie dat ik helemaal de tijd vergat. Het was al half 5 en om half 5 had ik bij Restless Development moeten zijn!
Het is toch ook wel even wennen om in één keer weer van de luxe van Nederland in het onderontwikkelde Sierra Leone terrecht te komen. ‘Thuis,’ in mijn huisje aan Barracks Road, moet ik ook nog even mijn weg vinden. Het is een heerlijk huisje, maar ik moet er nog even mijn draai in vinden. Grappig hoe verknocht je aan een huis kan raken. Ik had het prima naar mijn zin in ons oude huis aan Carlton Carew Road en heb er natuurlijk een geweldige tijd gehad met Alex en Theo. Aan de ene kant is het heerlijk om een eigen plek te hebben. Maar, aan de andere kant mis ik het hebben van, het kletsen en samen koken met huisgenoten ook wel weer… Het is dus toch even wennen op opeens alleen te wonen (ookal heb ik bovenburen, die met net hebben uitgenodigd voor de lunch… :)). Ik bedenk met net dat ik, op een half jaar in Utrecht na, eigenlijk nooit alleen gewoond, dus opzich is het ook niet gek dat ik eraan moet wennen…
Verder speelt hier echt de overgang van luxe naar… wat minder luxe een rol. Het gemis van stromend water kan ik wel handelen. Ook het feit dat we regenwater gebruiken maakt me niet zoveel uit. Wel is het irritant dat we nu al de halve week geen stroom hebben! Dat betekent dus ’s avonds geen licht, telefoon en laptop op kantoor opladen (als daar stroom is) en het strijken gaat T-Boy straks met het houtskool strijkijzer doen… Ik moet maar snel wat goede lampen op batterijen/ zonneenergie aanschaffen!
Bovendien heb ik nog geen gas, dus kan ik nog niet koken. Dat is ook wel onhandig. Ik heb vanochtend maar bij de bovenburen een pannetje water gekookt voor een kopje thee. :) Ook moet ik nog even mijn weg vinden in het laat thuiskomen, want ik heb al gezien dat het hier ’s nachts behoorlijk uitgestorven is. Op straathonden na, die ook niet erg leuk gezelschap zijn! Wel komt dit huis met een gezellige wekservice... Zonder oordoppen kom je hier de nacht niet door. Er zit(ten) hier één of misschien meerdere moskee’s in de buurt. Dat is even wennen! :)
Wat ook niet erg meehelpt is dat ik bedbugs heb. Errug irritant! Ik heb al wat gegoogled en rondgevraagd hier en ondertussen twee geimpregneerde klamboes van VSO gekregen. Met de één heb ik mijn matras ingepakt, de ander heb ik in mijn kledingkast gehangen. Volgens mijn collega moet dat helpen. Verder heb ik net weer mijn kamer volledig vergast. Hopelijk helpt dat… Anders zit er waarschijnlijk niets anders op dan het hele huis te laten behandelen. Maar, dan moeten we hier wel iemand vinden die dat kan doen. En, ik moet dan zeker twee dagen het huis uit. En… wat doe ik dan met bijvoorbeeld mijn kleding. Eén manier om ze uit je kleding en bijvoorbeeld beddengoed te krijgen is wassen op 60 graden… Best lastig zonder wasmachine en gas. En, als ik bij iemand logeer dan breng ik de bedbugs daarheen… Nog een heel gedoe dus! Tips zijn van harte welkom! :)
Na even rondvragen blijkt wel dat ik niet de enige ben met bedbugs. Een schrale troost, maar ja… kunnen we ervaringen en tips uitwisselen. :) Cathrin (country director van Restless Development) heeft ze ook, onze VSO country director heeft ze gehad en ook de Nederlandse meiden die ik hier ken was het niet vreemd.
Ik moest ook erg lachen om Christien – Nederlandse die met dezelfde vlucht als ik aankwam. Zij slaapt nu tijdelijk in een hotel en is net van kamer veranderd. In de kamer waar ze eerst verbleef kwam geen daglicht binnen en het matras was erg oud en doorgelegen. Nu had ze een andere kamer met pislucht… maar dat was niet zo erg. Haha… je leert hier wel relativeren!
Qua vrijetijdsbestedingen is het nog een beetje rustig. Het is ook wel lekker om even bij te komen en wat extra slaapuurtjes te maken. Ik ben wel drie keer met Chin wezen eten bij lokale restaurantjes, dat kwam toevallig zo uit – en handig voor mij zo zonder gas! Donderdag ben ik met Floor en Christien wezen eten en naar de pubquiz in O’Caseys. Dat was erg gezellig! De quiz was wel lastig… we zijn 5e van de 11 teams geworden.
Vandaag zouden we naar het strand – met Laura en David, maar in tegenstelling tot de afgelopen dagen schijnt de zon vandaag niet en regent het. Helaas… Dus ben ik een beetje thuis aan het rommelen. Mijn ondergoed gewassen, alle kaartjes uitgestalt, de Tibetaanse vlaggetjes (van Linda gekregen) opgehangen in mijn woonkamer… Morgen ga ik als het goed is wat met Audrey ondernemen.
Dat was ‘m weer!
Liefs uit Freetown!
X Hilda
PS: zie de foto’s van mijn huisje bij mijn vorige blog – die heb ik er later bijgezet.
Het is wel wer gek om hier terug te zijn. Het is net of je de deur achter je ene leven dichttrekt en door een andere deur je andere leven instapt…
Over het algemeen geniet er erg van om weer terug te zijn hier. De chaos, de herrie, de leuke gesprekjes en interacties met locals, mijn bizarre baan bij het Ministerie… Mijn terugkomst op het werk was echt super. Iedereen was helemaal enthousiast dat ik er weer was! Echt leuk! Iedereen, van de messengers tot de Minister, was blij me weer te zien. Ik kreeg weer een ‘warm hug’ van de PS – die erg ook blij is met de kaas die ik voor hem heb meegenomen – en iedereen vraagt me hoe het thuis was en hoe het met mijn familie is. Ook is iedereen het er hier over eens dat ik er geweldig uitzie (ik ben een paar kilo’s aangekomen…). :) Grappig hoe ze hier altijd super direct zijn in zulke dingen.
De afgelopen week was meteen weer lekker hectisch. Maandag vroeg de Minister me mee te gaan naar zijn afspraak met de British High Commissioner. Dat is dan wel weer bizar… Rondgereden worden door de Minister en een ontmoeting met de High Commissioner op mijn eerste werdag! :) De bodyguard mocht niet mee het terrein op en de auto werd volledig gecheckt – met van die rijdende spiegels om onder de auto te kijken. Ook moesten we onze mobiele telefoons achterlaten bij de receptie. De High Commissioner was erg aardig. Ik heb hem gisteren nog gemaild met een vraag en binnen 5 minuten had ik antwoord. :)
Verder heb ik deze week natuurlijk weer veel overlegd en gepraat – dat is hier gewoon een heel belangrijk onderdeel van het werk. Ik ben weer helemaal terug in het politieke gebeuren hier… Het is toch wel bijzonder hoor. Er gebeurt zoveel en ik wordt overal bij betrokken… De (acting) Director of Youth ziet wel een counciller in me om te helpen bij de ‘strubbelingen’ die er zijn tussen de hoge heren in het Ministerie en de National Youth Commission. Volgens hem, omdat iedereen mij waardeert en respecteert. Dat is wel zo (ik heb al heel wat complimentjes over mijn persoon en werk gekregen deze week!), maar ik voel me toch niet te aangewezen persoon om dat te doen…
Dinsdag ging ik met de Deputy Commissioner, Aminata – echt een leuke dame – naar een meeting over het populariseren van de Youth Commission. Jemig… ik heb nog nooit zo’n meeting meegemaakt! Iedereen schreeuwde door elkaar heen en tegen elkaar! In het begin heb ik nog een poging gedaan om enige structuur in het overleg te krijgen – zullen beginnen bij het doel/ wat we willen bereiken en dan van daaruit een aanpak bedenken?! Maar het mocht niet baten… Poeh hé!
Gelukkig was de Technical Working Group on Youth Employment die ik organiseer en voorzit afgelopen donderdag een stuk georganiseerder. De bijeenkomst vondt voor het eerst plaats in het nieuwe gebouw van de Youth Commission en de Commissioner en de Deputy Commissioner gaven een presentatie. Echt een succes! Al moest ik zelf wel weer een beetje inkomen in het voorzitten… :) Gelukkig was iedereen erg enthousiast. Na afloop hebben we nog een korte tour gemaakt door het nieuwe gebouw. Erg leuk!
De week werd vrijdag afgesloten met een behoorlijk heftig gesprek tussen de Director of Youth, mijn collega van de Youth Division en mij… Soms is het zo lastig om met mensen te praten hier. Dan vraag je A en dan beginnen ze te praten over B! Echt irritant! Ik was me behoorlijk aan het opvreten! Dan komt mijn collega even vertellen hoe dingen gaan – mbt de Youth Policy, terwijl hij tot nu toe nog helemaal niet in het proces is betrokken! Gelukkig verstoort zo’n discussie de werkrelaties (meestal) niet. Maar ik zal maandag nog even peilen bij mijn collega’s. :) Ik ging zo op in de discussie dat ik helemaal de tijd vergat. Het was al half 5 en om half 5 had ik bij Restless Development moeten zijn!
Het is toch ook wel even wennen om in één keer weer van de luxe van Nederland in het onderontwikkelde Sierra Leone terrecht te komen. ‘Thuis,’ in mijn huisje aan Barracks Road, moet ik ook nog even mijn weg vinden. Het is een heerlijk huisje, maar ik moet er nog even mijn draai in vinden. Grappig hoe verknocht je aan een huis kan raken. Ik had het prima naar mijn zin in ons oude huis aan Carlton Carew Road en heb er natuurlijk een geweldige tijd gehad met Alex en Theo. Aan de ene kant is het heerlijk om een eigen plek te hebben. Maar, aan de andere kant mis ik het hebben van, het kletsen en samen koken met huisgenoten ook wel weer… Het is dus toch even wennen op opeens alleen te wonen (ookal heb ik bovenburen, die met net hebben uitgenodigd voor de lunch… :)). Ik bedenk met net dat ik, op een half jaar in Utrecht na, eigenlijk nooit alleen gewoond, dus opzich is het ook niet gek dat ik eraan moet wennen…
Verder speelt hier echt de overgang van luxe naar… wat minder luxe een rol. Het gemis van stromend water kan ik wel handelen. Ook het feit dat we regenwater gebruiken maakt me niet zoveel uit. Wel is het irritant dat we nu al de halve week geen stroom hebben! Dat betekent dus ’s avonds geen licht, telefoon en laptop op kantoor opladen (als daar stroom is) en het strijken gaat T-Boy straks met het houtskool strijkijzer doen… Ik moet maar snel wat goede lampen op batterijen/ zonneenergie aanschaffen!
Bovendien heb ik nog geen gas, dus kan ik nog niet koken. Dat is ook wel onhandig. Ik heb vanochtend maar bij de bovenburen een pannetje water gekookt voor een kopje thee. :) Ook moet ik nog even mijn weg vinden in het laat thuiskomen, want ik heb al gezien dat het hier ’s nachts behoorlijk uitgestorven is. Op straathonden na, die ook niet erg leuk gezelschap zijn! Wel komt dit huis met een gezellige wekservice... Zonder oordoppen kom je hier de nacht niet door. Er zit(ten) hier één of misschien meerdere moskee’s in de buurt. Dat is even wennen! :)
Wat ook niet erg meehelpt is dat ik bedbugs heb. Errug irritant! Ik heb al wat gegoogled en rondgevraagd hier en ondertussen twee geimpregneerde klamboes van VSO gekregen. Met de één heb ik mijn matras ingepakt, de ander heb ik in mijn kledingkast gehangen. Volgens mijn collega moet dat helpen. Verder heb ik net weer mijn kamer volledig vergast. Hopelijk helpt dat… Anders zit er waarschijnlijk niets anders op dan het hele huis te laten behandelen. Maar, dan moeten we hier wel iemand vinden die dat kan doen. En, ik moet dan zeker twee dagen het huis uit. En… wat doe ik dan met bijvoorbeeld mijn kleding. Eén manier om ze uit je kleding en bijvoorbeeld beddengoed te krijgen is wassen op 60 graden… Best lastig zonder wasmachine en gas. En, als ik bij iemand logeer dan breng ik de bedbugs daarheen… Nog een heel gedoe dus! Tips zijn van harte welkom! :)
Na even rondvragen blijkt wel dat ik niet de enige ben met bedbugs. Een schrale troost, maar ja… kunnen we ervaringen en tips uitwisselen. :) Cathrin (country director van Restless Development) heeft ze ook, onze VSO country director heeft ze gehad en ook de Nederlandse meiden die ik hier ken was het niet vreemd.
Ik moest ook erg lachen om Christien – Nederlandse die met dezelfde vlucht als ik aankwam. Zij slaapt nu tijdelijk in een hotel en is net van kamer veranderd. In de kamer waar ze eerst verbleef kwam geen daglicht binnen en het matras was erg oud en doorgelegen. Nu had ze een andere kamer met pislucht… maar dat was niet zo erg. Haha… je leert hier wel relativeren!
Qua vrijetijdsbestedingen is het nog een beetje rustig. Het is ook wel lekker om even bij te komen en wat extra slaapuurtjes te maken. Ik ben wel drie keer met Chin wezen eten bij lokale restaurantjes, dat kwam toevallig zo uit – en handig voor mij zo zonder gas! Donderdag ben ik met Floor en Christien wezen eten en naar de pubquiz in O’Caseys. Dat was erg gezellig! De quiz was wel lastig… we zijn 5e van de 11 teams geworden.
Vandaag zouden we naar het strand – met Laura en David, maar in tegenstelling tot de afgelopen dagen schijnt de zon vandaag niet en regent het. Helaas… Dus ben ik een beetje thuis aan het rommelen. Mijn ondergoed gewassen, alle kaartjes uitgestalt, de Tibetaanse vlaggetjes (van Linda gekregen) opgehangen in mijn woonkamer… Morgen ga ik als het goed is wat met Audrey ondernemen.
Dat was ‘m weer!
Liefs uit Freetown!
X Hilda
PS: zie de foto’s van mijn huisje bij mijn vorige blog – die heb ik er later bijgezet.
-
07 September 2011 - 08:39
Doortje:
Hai Hilda,
Superleuk om al je verhalen te lezen! En wat ´n prachtige foto´s!
Liefs, Door
