Ladjila!

Wat is je favoriete uitspraak in het Krio vroegen Bernard (VSO driver) en Briman (VSO Support Officer) me woensdag. Daar hoefde ik niet lang over na te denken… dat is: ‘ladjila’ (fonetisch). Niet ‘eeeh booh’ zoals Bernard en Briman dachten. Ze moesten er erg om lachen dat ik dat woord ken, zoals de locals daar meestal om moeten lachen. Het is net als ‘eeeh booh’ een uitroep van verrassing, irritatie, etc.

En, ladjila! Het is toch heel wat anders om na een vakantie in het luxe Nederland terug te keren in het regenachtige (is vochtige) en onderontwikkelde Sierra Leone! Als je hier voor het eerst aankomt heb je eigenlijk weinig tot geen verwachtingen en is alles spannend en nieuw. Nu weet je waar je naar terugkeert. En toch valt dat best tegen! Tenminste, je gaat door bijzondere emoties. Het mooie is altijd dat je eerst denkt, jeetje wat is er met me aan de hand. Wat ben ik onrustig of wat gaan mijn emoties alle kanten op. Dan spreek je andere expats die net terugkomen en die herkennen dat gevoel precies! Grappig is dat!
Gelukkig voel ik me nu weer helemaal op mijn plek hier. Nederland lijkt alweer zo ver weg, al ben ik net twee weken terug! Ik ben helemaal gesettled in mijn huisje en geniet erg van mijn eigen plekje. De bedbugs – of waren het vlooien?! – zijn zo goed als verdreven en ook het vocht en de schimmel heb ik redelijk kunnen bestrijden. Als het goed is komen er nog wat vochtvreters mijn kant op… Het is echt ongelooflijk hoe vochtig het hier is! Ik was er zelfs een klein beetje door geobserdeerd! :) Gelukkig worden de buien nu afgewisseld met zonnige periodes of zelfs dagen, dus ik heb van zo’n dag gebruik gemaakt om al (nou ja, een deel van) mijn spullen in de zon te zetten. Onder andere mijn matras en schoenen. Woensdag met Bernard en Briman onder andere mijn bed, matras en gasfles uit ons oude huis opgehaald. Ik slaap nu dus weer op mijn oude matras en kan koken! Net even boodschapjes gedaan – onder andere buiten de koelkast houdbare boter – dus ik kan aan het kokkerellen! Helaas nog steeds geen elektriciteit…
Ook geniet ik erg van onze tuin en het geweldige uitzicht! Dat is toch echt wel een kadootje! Uitzicht op de heuvels van Freetown en de zee! Ook heb ik ontdekt dat we een limoen- en sinasappelboom in de tuin hebben! Echt grappig! De limoenen zijn nu rijp, de sinasappels moeten nog even.


Ook heb ik de afgelopen week weer een aantal van mijn vrienden hier ontmoet. Nogmaals een bevestiging van hoe belangrijk het is om mensen om je heen te hebben! Ook Pablo en Christiane zijn weer terug in Freetown. Er zijn toch een hoop mensen (voor goed) vertrokken, dus ik ben ben blij dat zij weer terug zijn!

Qua werk was het op zich een rustig weekje, aangezien ik maar twee dagen heb gewerkt. Maandag heb ik gewerkt maar was ik al behoorlijk verkouden. Dinsdag was een vrije dag, in verband met het einde van de rammadan. Toen werd ik toch ook wat grieperig. ’s Avonds had ik zelfs koorts, dus ik ben woensdag voor de zekerheid met Bernard naar het ziekenhuis gereden voor de standaard testjes. Malaria test krijg je meteen, die was negatief. De rest kon ik na 2! dagen ophalen en was ook negatief. Gewoon een griepje dus.
Laura kwam woensdag langs met bananen en Audrey heeft woensdag bij mij en donderdag bij haar voor me gekookt. Dat was erg lief!

Maandag ben ik met de Director of Youth en GIZ meegeweest naar een bijeenkomst in het State House (ja, van de President!). Was opzich geen bijzondere meeting, maar wel leuk om er eens geweest te zijn!
Verder was het Ministerie weer eens in de ban van voetbal. Gisteren speelde de Leon Stars tegen Egypte. Aangezien ik vorige keer tickets had gekocht en er toen een kaartje voor me bleek te zijn, heb ik dit keer geen ticket gekocht… Natuurlijk – het kan ook niet anders hier – waren er deze keer geen complementary tickets! Grrr… ik baalde wel, vooral toen ik de supporters hoorde juichen en Sierra Leone uiteindelijk met 2-1 heeft gewonnen! Gelukkig heb ik het team nog wel zien trainen (het voordeel van toegang hebben tot het stadion en heb ik ook de coaches ontmoet in het Ministerie. Het was ook erg leuk om iedereen op straat te zien juichen. Dat kan een land als dit wel gebruiken!
En verder heb ik toch een leuk dagje gehad. Met Audrey wat winkeltjes verkent hier in de buurt. We wilden eigenlijk naar het centrum, maar in verband met de wedstrijd was het onmogelijk om een taxi of poda te vinden. Dus zijn we maar in de buurt gaan rondkijken, wat nog best leuk was!
’s Avonds ben ik met Audrey en Kate (die dit weekend bij mij logeert) meegeweest naar een receptie in het huis van de Ierse Ambassadeur. Weer eens iets anders! Een redelijk statig gebeuren met verschillende hoge gasten. Gelukkig had ik mijn nette jurk en hakken aan. :) Wel leuk om eens mee te maken!
Na de receptie zijn we met een hele groep Ieren naar een bar langs het strand gegaan en hebben we daar nog wat gedronken – want dat kunnen die Ieren wel! :)

Vrijdag was ik met Pablo een hapje wezen eten bij Bliss. Daarna hebben we bij hem een filmpje gekeken, zijn we met Leslie wat wezen drinken in een nieuwe bar van één van zijn vrienden en uiteindelijk met Nadine (GIZ) en Andrea (Goal) en een aantal Libanezen in Atlantic belandt. Atlantic is een soort grand café die zijn naam eer aan doet… één kant van het gebouw is open en je loopt zo het strand op. Oftewel: uitzicht op zee!

Verder ben ik echt weer in Sierra Leone. Qua werk zit ik ook weer helemaal in het politieke geneuzel… soms is dat best frustrerend! Maar goed, over het algemeen is het facinerend. Zoals de PS (permanent secretary) tegen me zei: ‘You are learning a lot… about African Politics! :) Ik ontmoet echt zoveel politieke, invloedrijke en bekende personen en kom vaak in bijzondere situaties terrecht. Zoals laatste, toen ik bij de Minister in de auto zat kwamen er allemaal jongens/ jonge mannen op de auto afgerend die de Minister toejuichten. De Minister maakte een praatje met ze en gaf ze wat geld. Later vertelde hij me dat het ex-combattands waren… waarschijnlijk dus oud-rebellen/ kindsoldaten.
Ook was er een maandag een groep jongens in rolstoelen, die hun armen en/ of benen misten. Ze klommen uit hun rolstoelen en zijn de trap naar boven opgegaan, naar de Minister. Daar zaten ze in de gang te wachten. Dat is wel heftig! Natuurlijk spreken ze altijd ‘the white woman’ aan en wordt ik om geld of andere hulp gevraagd.

Dat was het weer. Vandaag lekker op tijd mijn bed in en morgen weer aan het werk!
Liefs uit Freetown,
Hilda