Members of the High Table

Madame chairperson, members of the High Table, distinguished ladies and gentlemen, thank you for your attention… Ja, daar zat ik dan; op het podium, achter de High Table, naast de hoge heren en deze keer een vrouwelijke chairperson. Toen ik donderdag in het Auditorium van het Britise Council naar mijn collega Siegfried van GIZ keek die zijn statement maakte voor de International Literacy Day, had ik nog geen idee dat ik daar de volgende dag ook zou zitten.
Nu moet ik zeggen dat ik maandag al - ja, dat is echt super op tijd voor SL begrippen- een uitnodiging had gekregen van Enciss (organisatie die overheid en civil society samenbrengt) om een statement te geven tijdens het door hen georganiseerde Youth Forum Dialogue over Youth Development and Policies. Mijn collega Deen zat ook in de organisatie en zou me brieven over het onderwerp, want dat was opengelaten in de uitnodiging. Wel stond er dat ik was uitgenodigd vanwege mijn ‘enourmous contribution to youth development in Sierra Leone.’ :)

Maar goed, pas donderdag halverwege de middag was het zeker dat ik inderdaad dat statement ging geven en waar het over zou gaan. Ik heb snel een powerpoint presentatie in elkaar gezet. Gelukkig had ik al een mooie format in de kleuren van de vlag. Maar, pas toen ik vrijdagochtend in de auto richting de British Council zat besefte ik me dat ik wel eens aan de High Table zou kunnen zitten… En ja hoor, toen ik binnenkwam werd ik meteen naar de High Table geloodsd. Daar lag ook het programma met mijn naam tussen die van directeuren, board chairman’s, etc.
Ik was op tijd en natuurlijk begonnen we te laat, dus ik had gelukkig de tijd om te wennen aan het uitzicht en mijn presentatie (statement) nog even door te nemen. Toen begonnen we en na drie statements was het mijn beurt… En, het ging super! Ik was super rustig en heb een keurig statement / presentatie gegeven over de huidige status van het herzien van de National Youth Policy. Ik kreeg na mijn presentatie applaus, een goedkeurend knikje van de Director of Youth van het Ministerie en achteraf complimentjes van bekenden en onbekenden over mijn statement. Weer een nieuwe overwinning! :)
Toen ik wegging (het programma liep zo uit) kreeg ik zelfs nog 200,000 Leones (zo’n 40! Euro) voor mijn statement! Tsss! Ik twijfelde nog even of ik het aan moest nemen, maar eigenlijk kan ik het wel gebruiken… zoveel verdienen we hier ook weer niet.

Verder was het ook een druk en chaotish weekje, maar daar houdt ik wel van! Vorige week vrijdag had ik (weer) een aanvaring met de Director of Youth. Onze samenwerking gaat soms prima en soms voor geen meter. Soms zitten we helemaal op één lijn en waardeer ik hem om het feit dat hij echt zijn best doet om vooruitgang te boeken en bovendien echt samenwerkt en informatie deelt. Dan opeens hebben weer zo’n kansloos gesprek, waar hij gewoon niet luistert of vaak ook gewoon geen benul heeft waar het over gaat en dan uit het niets weer zijn autoriteit moet bevestigen (terwijl we allebei de Permanent Secretary als line manager hebben). Ach ja, die hoge heren hier… Gelukkig was het maandag weer uitgepraat en konden we weer aan de slag.

Deze week heb ik zowaar twee projectvoorstellen/ fondsenaanvragen geschreven. Eén voor het populariseren van de African Youth Charter en één voor de African Youth Day viering. Verder is deze week onze stagiair begonnen die onder mijn leiding valt. Ik moet zeggen dat het wel leuk is om een jong iemand, voor wie het hele overheids-/ politieke gebeuren nog nieuw is, erbij te hebben. Zijn taak is om, met twee stagiaires in Makeni en Kenema, een database aan te leggen met alle Youth Organisations in Sierra Leone (ja, op dat niveau is het land dus… er zijn bijna nergens gegevens of overzichten van). Ik begeleid hem en coordineer het project, best leuk! En wel iets voor mij ook. Nu ontdekte ik bijvoorbeeld al dat GIZ een soortegelijk plan heeft. Dus, voor we ons hals over kop in het verzamelen van gegevens storten, wil ik eerst een goed overzicht hebben van welke info er reeds is en welke info daadwerkelijk relevant is voor het Ministerie en de Commission.
Daarnaast lijkt de herziening van het Jeugdbeleid (National Youth Policy) ook op te schieten. Als het goed is is de vacature voor een locale consultant al uitgezet. Ook willen zowel de Director of Youth en de Minister nu dagelijks met z’n drieen (met mij dus) bijelkaar zitten om vaart te maken met het herschrijven. Dat is dus positief! Maar goed, het is altijd maar weer afwachten hoe het allemaal loopt… :)

Ook naast het werk heb ik het weer erg naar mijn zin! Dinsdag ben ik weer wezen tennissen, wat best zwaar was… Woensdag heb ik Susan van de Pelican Express (het bootje) opgehaald, zij kwam weer terug uit de UK en bleeft tot vrijdagochtend bij mij logeren. Donderdag zijn we een hapje wezen eten met Carol (ex VSO, werkt nu voor de Tony Blair Stichting) en Becky (verpleegkundige bij het kinderziekenhuis). Voor vandaag was het plan om ’s ochtends met Audrey op stoffenjacht te gaan (al mijn Nederlandse jurken vallen hier uitelkaar), daarna met Rosalie en Floor (ja, beiden Nederlands) naar het National Museum te gaan (Rosalie werkt daar) en vanavond met Nadine (mijn collega van GIZ die Nederlands spreekt) te eten. Eigenlijk zou ik gisteravond al met haar en Beatrice en Christiane (beiden GIZ) eten en wat drinken, maar ik was zo moe dat ik heb afgezegd en lekker op tijd mijn bed ben ingedoken. Vanochtend werd ik op tijd wakker en nu zit ik lekker met een kopje thee aan de eettafel te typen, terwijl het buiten hoost en onweert… Snel de ramen dichtgedaan, want maandagochtend ontdekte ik dat er zowel in mijn slaapkamer als in de woonkamer een behoorlijke plas water stond. Bovendien werden we gisteren door VSO gebeld dat er plannen zijn voor een protest, rellen waren na de voetbalwedstrijd in Kono (oosten) en of het APC of het SLPP (ik haal ze altijd door elkaar, de twee grote partijen hier) kantoor in Bo is afgebrand… Er wordt ons dus geadviseerd om binnen te blijven. Maar even kijken hoe dat vandaag uitpakt dus!

Verder ben ik de afgelopen week voor het eerst gevallen hier… Er waren kinderen aan het vechten en daar werd ik door afgeleid. Boem! Ik viel niet hard, maar heb wel een behoorlijk blauwe scheen die best zeer doet! De kinderen waren wel meteen afgeleid en ik werd overladen met ‘Sorry-o’s’ en mijn tassen en boodschappen werden keurig opgeraapt en aangegeven. Wat dat betreft z ijn mensen hier zoveel socialer en attenter dan in Nederland. Hier kan je nooit iets verliezen, vallen of wat dan ook gebeuren zonder dat mensen je te hulp schieten.

Maar ja, het leven hier brengt ook wel z’n frustraties met zich mee... Zo had ik voor ik op vakantie ging een stapel met was achtergelaten voor Martha, onze cleaning lady in ons oude huis. En, ondanks herhaaldelijk vragen van Audrey kwam ze de was natuurlijk niet op tijd terugbrengen Op de dag dat Audrey vertrok uit ons huis kwam ze wel langs, maar zonder was. Dus heeft Audrey gezegd dat ze de was maar voor mij moest bewaren.
Toen ik weer terug was ben ik bij Martha langsgegaan om mijn was op te halen. Ik kreeg een tas vol vieze was mee, want ondertussen was het dus nog steeds niet gedaan. Gelukkig hebben wij hier T-Boy die een stuk betrouwbaarder is (al ga ik hem vandaag of morgen nogmaals uitleggen dat je mijn jurken en shirtjes niet hoeft te schrobben als er geen vlekken inzitten, want dan vallen ze dus uitelkaar na twee keer wassen – maar dat is hier niet uniek). Helaas miste ik een aantal dingen, onder andere mijn sportbeha, mijn sportshirt, een legging en sportsokken. Dus ben ik teruggegaan om te vragen of ze die spullen nog had. Ze beloofde ernaar te zoeken.
Zoals ik al verwachtte had ze ze niet gevonden toen ik de week daarna weer langskwam. Daar baal ik van, want dat houdt dus in dat ik nieuwe spullen moet aanschaffen. Dat kost niet alleen een hoop geld, maar een sportbeha kopen in Sierra Leone is niet echt een optie. Er zijn hier geen winkels met nieuwe kleding, alles in tweede hands. En, al zou ik een tweedehands bh willen, vind er maar eens één in jouw maat…
Ik wist dus dat ik toch met lege handen weg zou gaan, maar ik wilde toch even mijn punt maken. Zo ga je niet met andermans spullen om. We betaalden haar goed voor het doen van de was en ik vertrouwde haar mijn spullen toe. Uiteindelijk denk ik dat ik daar wel een uur heb gestaan. Op het einde stond ik met de hele buurt, zelfs de lokale alcoholist kwam langs. Telkens kwam er iemand bij die weer op de hoogte werd gebracht van wat er gaande was. :) De discussie verliep verder rustig. Omstanders vertaalden Krio en Engels waar nodig en gaven advies, maar kozen geen partij. Al met al was het best grappig om mee te maken en zal Martha voortaan wel voorzichtiger zijn met andermans spullen.

Zo, dat waren mijn belevenissen van deze week wel denk ik. Weer een heel verhaal! Nu hopen dat het internet het doet en dan ga ik lekker een ontbijtje (met banaan, guave en sterfruit!) maken en even rommelen in mijn (fijne) huisje! Waar we nog steeds zonder stroom zitten… :)

Liefs uit Freetown!
Groetjes,
Hilda