Magburaka

Lights de de na mi os! Joepie, we hebben licht, zoals ze dat hier zeggen, ofwel; we hebben elektriciteit!!! Gisteravond toen ik thuiskwam zag ik het licht buiten al branden en ook vanvond toen ik thuiskwam deed het het nog! Nu maar duimen dat het even blijft! Na een maand zonder licht is het echt HEERLIJK om ’s avonds niet met kaarsen te studderen en gewoon licht te hebben! Dus ook je telefoon enzo op te kunnen laden. Okay, het knippert zo nu en dan, maar het is er…
Maar goed, Magburaka dus… een dorpje, zo’n 20 minuten rijden van Makeni, in Tonkolili district. Kate, een VSOer uit Kenia, woont en werkt hier nu ruim een jaar. Ze logeerde regelmatig bij ons in Freetown en had het altijd over terugkeren naar haar ‘village’. Het is officeel Magburaka Town, want het heeft meer dan drie huizen, zoals de meeste dorpjes hier. :) Ik was wel benieuwd naar haar dorpje en had wel zin in een fieldtripje, dus besloot ik haar te bezoeken.

Toevallig werd ik de week ervoor uitgenodigd door Restless Development (RD) om een Youth Dialogue Forum over de rol van jongeren in de komende verkiezingen bij te wonen in Makeni. De verkiezingen zijn pas volgend jaar, maar helaas zijn er nu al rellen tussen de twee grootste partijen: APC en SLPP. APC is de partij van de President, Ernest Bai Koroma en de SLPP is sinds jaar en dag haar geduchte tegenstander. In grote lijnen wordt de APC gesteund door de Temne’s in het noorden van Sierra Leone. Ernest is ook geboren in Makeni en ging naar school in Magburaka! De SLPP heeft haar aanhangers vooral in het zuiden, onder de Mende’s.

Maar goed… donderdagochtend werd ik opgehaald door een door RD geregelde taxi. Dat was nog een gedoe, want ik had mijn telefoon op het Ministerie laten liggen. Gelukkig kon ik tegen een kleine betaling de telefoon van de jongen in het winkeltje waar ik vaak brood en ei koop lenen. Samen met drie jongens van verschillende jongeren organisaties toog ik op weg naar Makeni. Toch een behoorlijke trip nog, voor je Freetown uitbent ben je al minstens een uur verder. We vertrokken uiteindelijk om half 12 en kwamen volgens mij half 5 aan bij het RD kantoor. Na een korte briefing gingen we door naar ons ‘hotel’. Tja, het blijft Sierra Leone, redelijk agenebis (schrijf je dat zo :)) en de hele nacht was het een gigantische herrie! Ik ben een hapje wezen eten met Mohamed, waarmee ik naar Makenis was gereisd en die voor het African Youth Network werkt.
De volgende dag bij het ontbijt zitten kletsen met een Canadees van in de 60 denk ik al die hier al jaren komt en een Sierra Leoonse vrouw heeft. Het blijft toch leuk om nieuwe mensen te ontmoeten en hun verhaal te horen! Ook tijdens het Forum zelf heb ik weer een hoop nieuwe contacten opgedaan. Er waren welgeteld 5 dames en verder heren en ik was de enige blanke… genoeg aanspraak dus. Maar ook het feit dat ik voor het Ministerie werk doet het goed. Ik kwam ook weer een aantal jongens tegen die ik kende van vorige bijeenkomsten, zoals de voorzitter van de Nationale Studenten Bond (vrij vertaald) en de voorzitter van de All Political Party Youth Association. De laatste is uniek in Afrika en misschien wel de wereld: een organisatie die alle politieke partijen vertegenwoordigd!
Al met al was het een interessante dag en heb ik weer een hoop opgestoken over onder andere de door de TRC (Truth and Reconsilidation Commission – na de oorlog opgericht) geinitieerde 10% qouta voor vertegenwoordiging van jongeren in overheidsinstanties.

Aan het einde van de dag werd ik door RD naar de taxi standplaats gereden en ben ik in een taxi naar Magburaka gestapt. In tegenstelling tot Freetown wordt er veel minder gecontroleerd in het binnenland, wat inhoudt dat we gezellig met z’n 7en in de taxi zaten. Ja, ik deelde de front seat met een meisje… Gelukkig hadden we ook een baby en een kip mee. Het was een klein stukje en er is amper verkeer, maar op de terugweg heb ik maar voor twee plaatsen betaald… toch wel relaxter! Kate vertelde me dat ze soms zelfs een 8ste persoon op de stoel van de chauffeur plaatsen!
De rest van het weekend heb ik in Magburaka doorgebracht. We hebben beide avonden wat gedronken in één van de twee barretjes, we hebben zaterdag een hele tour door het dorp gemaakt (zie foto’s). Echt lekker om even Freetown uit te zijn en in de natuur te zijn! Al moet ik zeggen dat het ook wel weer heerlijk was om thuis te komen. :) Ik heb wel bewondering voor Kate, er is echt niets te doen in haar village, ze is bijna de enige expat en ook is er een super beperkt aanbod aan eten… Zondag konden we meerijden van Makeni naar Freetown met de Permanent Secretary (mijn baas in het Ministerie), ook wel mijn ‘one and only friend’ zoals hij zichzelf noemt – ik mag hem geen baas noemen, dat klinkt zo negatief. Kate moest iets regelen bij de bank in Freetown en reed dus mee naar Freetown en bleef één nachtje bij mij logeren.

Vandaag dus weer aan het werk. Het is altijd weer een verrassing wat de week brengt. Vorige week was kort, vanwege de workshop in Makeni, maar er gebeurde weer genoeg! Nu de National Youth Commission zo goed als functioneert begint het touwtrekken tussen het Ministerie en de Commissie over wie waarvoor verantwoordelijk is. In grote lijnen is het Ministerie verantwoordelijk voor beleid en de Commissie voor het implementeren ervan. Helaas loopt dat in de praktijk uit tot heel wat onduidelijkheden, onenigheden en flinke discussies (als je dat nog zo kunt noemen…). En, lucky me, ik zit overal bij en wordt door iedereen in vertrouwen genomen. Het blijft toch bijzonder! Maar, ondertussen probeer ik nog steeds de herziening van het huidige Jeugdbeleid te pushen. Vorige week hadden we eindelijk alle heren bij elkaar, maar helaas kwam het niet tot het volgen van de door mij en de Director opgezette agenda. Maar goed, we blijven proberen!
Verder heb ik woensdag 3/4e van de dag bij GIZ doorgebracht. Ik had afspraken met Florian, Beatrice, Siegfried en met Christiane… over van alles en nog wat. Siegfried is bijvoorbeeld bezig met een twee weekse CEFE business training (een bijzondere trainingsmethode voor ongeschoolde of weinig geschoolde deelnemers) waar hij mij als trainer bij wilde betrekken. Er komt speciaal een befaamde trainer voor naar Sierra Leone die mijn CV had gezien en enthousiast was. Helaas valt het grotendeels samen met de weken dat mijn moeder langskomt, dus ik ben bang dat dat niet doorgaat. Hij had al helemaal bedacht dat ik een CEFE gecertificeerde trainer kon worden… Wie weet komt er nog een oplossing, je weet het nooit in SL! Verder met Florian het verlengen van mijn placement besproken. GIZ wil me erg graag houden, maar we moeten nog even zien hoe het allemaal loopt en geregeld kan worden.

Naast het werk en mijn tripje naar Magburaka ben ik verder vorig weekend nog naar het strand geweest met Tom en Marian van Concern en Audrey. Dat was echt heerlijk! Even eruit, lekker zwemmen, boekje lezen… Zaterdag ben ik naar het National Museum geweest. Ik zou eigenlijk met Floor gaan, maar zij moet zaterdag altijd werken en dat liep deze keer nogal uit. Toen ben ik alleen gegaan en heb ik een rondleiding van Rosalie gekregen. Rosalie is nu weer terug in Nederland, maar was een paar maanden in Sierra Leone om de collectie van het museum te digitaliseren – ofwel alles op de foto te zetten voor de website. Een behoorlijke klus! Dat was erg leuk, ik zal een foto bijvoegen. Het museum is echt op z’n Sierra Leoons opgezet (sommige stukken zijn met plakband gerepareerd), maar het is leuk om de verhalen te horen achter bijvoorbeeld de duivels en de maskers. Zo had ze een mooi verhaal over Bai Burah, de eerste grote Sierra Leoonse held die verbannen werd naar Guinea (als ik het me goed herinner). In het museum staat een beeld van hem, dat een Peacecorp Volunteer (Amerikaanse organsatie die jonge vrijwilligers uitzendt) heeft laten maken door een lokale kunstenaar, naar aanleiding van een en-profil schilderijtje van de man. Het beeld ziet er nogal vreemdig uit: de neus en lippen zijn te groot voor het hoofd en het heeft een raar hoedje op. Toen ik het zag zei ik meteen: ‘Hé, dit ken ik!’ Dat klopt, want het is afgebeeld op het 1000 Leones biljet. Het grappige is dus dat die afbeelding op het beeld is gebaseerd en dus niet op hoe de man er daadwerkelijk uitzag! :)
Een ander mooi verhaal is dat van Appollo: toen de eerste vlucht naar de maan werd gemaakt, schonk president Nixon Sierra Leone twee stukjes maan. Rond de tijd dat die steentjes in Sierra Leone aankwamen heerste er een hardnekkige ooginfectie. De mensen weten die infectie aan de steentjes die nu in hun land waren… Toevallig heb ik een paar mensen met ooginfectie gezien hier en ik vond Appollo al zo’n vreemde naam voor een infectie. :)

Dat waren volgens mij wel de hoogtepunten van de afgelopen anderhalve week… Ik ga nog even genieten van mijn knipperende licht en de Verkade chocolade die ik van Tante Lies heb gekregen en hoop dat het lukt om wat foto’s bij mijn blog te plaatsen!

Liefs,
Hilda