Levenslessen

Het blijft heerlijk om wakker te worden en de zon door je raam te zien schijnen, al betekent dat hier dat het gewoon heet wordt en niet een heerlijk zacht zomers dagje. :) Het wordt en dus weer warm (in Krio zeggen ze niet heet, maar warm) in Salone. Ik zit op de bank met mijn laptopje op schoot en het zweet staat op mijn voorhoofd. Er valt zo nu en dan nog een regenbui, die aan het einde van het regenseizoen vaker gepaard gaan met flink onweer. De regen die valt wordt meteen verdampt door de zon, wat het ontzettend vochtig maakt. Maar goed, de zon schijnt! :)

Laat ik meteen doorgaan met een update van mijn werksituatie, want dat speelde de afgelopen week toch nog wel een hoofdrol in mijn leven hier. Gelukkig hebben ze me op het Ministerie gerustgesteld door aan te geven dat ze achter me staan (iedereen eigenlijk). Het standpunt is min of meer: Hilda werkt voor het Ministerie en we zijn ontzettend tevreden met haar en haar werk en als er iemand iets over haar te zeggen heeft dan moet dat of aan het Ministerie worden geadresseerd of door het Ministerie worden gedaan. Vorige week, nadat ik mijn blog gepost had, nam ik onder het genot van een frisdrankje met de Director en de Minister de hele situatie nog eens door. Elke keer hoor ik weer meer verhalen die me tegelijk verbazen en teleurstellen. Dat ik er nu op deze manier in betrokken ben vinden ze aan de ene kant sneu voor me, maar aan de andere kant vinden ze – vooral de Minister – het ook wel goed dat ik nu begrijp hoe het er hier aan toegaat. Het enige wat ik kon doen was de Minister gelijk geven… hij had me de dag ervoor gewaarschuwd voor sommige mensen en kreeg dus, te snel, gelijk.
Toch vertik ik het om niemand meer te vertrouwen. Ik kan me gewoon geen leven of werksituatie voorstellen waar ik niemand kan vertrouwen! Natuurlijk ben ik voorzichtiger geworden, maar ik wil mensen toch het voordeel van de twijfel geven. Wel brengt dat dillema’s met zich mee; luister je naar je eigen instinct of naar je collega’s die je voor iemand waarschuwen, zelfs als dit een directe collega is die je erg graag mag…

Gelukkig was het qua werk deze eigenlijk een heerlijke week. Ik heb het gebeuren redelijk van me af kunnen zetten en er is zoveel te doen in het Ministerie dat ik de hele week hard heb gewerkt. Het mooiste is dat ik hulp heb gekregen uit onverwachte hoek. Voor de Youth Policy review wilde ik graag in contact komen met de Strategic Policy Unit (SPU) van het Statehouse. Toen er vorige week iemand van de SPU op het Ministerie was en de Director geen tijd had (die kan maar 1 ding tegelijk) vroeg ik of ik dan even met hem mocht zitten. Dat was echt een goede move, want het blijkt dat hij door de Chief of Staff/ President (o.a.) is toegewezen aan ons Ministerie en we hadden in no-time een heel plan opgesteld om zowel de zichtbaarheid als de capaciteit van het Ministerie te vergroten. We zijn meteen met onze ideeen naar de Minister gegaan die (zoals gewoonlijk) helemaal enthousiast was. De dagen erna heb ik nog een paar keer met Dylan (van SPU) gezeten om onze ideeen verder uit te werken.
Maandag hebben we weer een management meeting en gaan we onze plannen presenteren. Ik ben echt benieuwd hoe het allemaal uitpakt, maar tot nu toe ben ik erg blij met de onverwachtse hulp. Toevallig had ik juist de laatste week een beetje een gevoel van onmacht; er is zo ontzettend veel te doen in het Ministerie en het is gewoon onmogelijk om dat in mijn eentje voor elkaar te krijgen. Dit ondanks alle support die ik krijg binnen het Ministerie, maar er is gewoon echt een gebrek aan capaciteit. De Director zei deze week nog tegen me: “If you weren’t here, I would die!”

Het fijne is dat Dylan SPU ongeveer even oud als ik, een groot deel van zijn leven in de UK gewoond en gestudeerd heeft, en we tot nu toe redelijk op één lijn zitten en snel kunnen schakelen. Dat miste ik ook wel de laatste tijd, dingen gaan zo traag in het Ministerie – ze hebben er de hele week over gedaan om een aantal brieven te versturen (en dat wordt dan door de Director gedaan, want de secretaresses spelen de hele dag kaartspelletjes)! En dat terwijl ik de brief en bijgaand voorstel al had geschreven en die dus alleen geadresseerd en geprint hoefte te worden… Bovendien komt Dylan van Statehouse, dat boven het Ministerie staat in de hierarchie (veel hoger kan je niet komen), wat hem en onze plannen extra gewicht geeft. Het heeft nu ook een andere insteek; als VSOer deel ik mijn skills en geef ik adviezen en support, maar de uiteindelijke beslissing en het resultaat hangen toch voornamelijk af van mijn collega’s in het Ministerie, zijn opdracht is om (snel) resultaten te boeken. Natuurlijk kunnen we niets doen zonder de steun van de Minister en andere collega’s, maar in ieder geval kunnen we iets meer druk uitoefenen. Gelukkig lijkt iedereen tot nu toe enthousiast, de wil om te groeien is er zeker!

Al met al leer ik dus ontzettend veel hier, waaronder een aantal toch wel belangrijke levenslessen: Eén van de dingen die ik hier heb geleerd is bijvoorbeeld om te genieten van wat je hebt. Dit omdat het zo en volkomen onverwachts weer volledig om kan slaan. Terugkijkende op de afgelopen weken lijkt het erop dat ik flexibeler en sterker ben geworden hier; ik heb de situatie toch snel van me af kunnen zetten en de draad weer opgepakt.
Wat ik hier verder heb geleerd is om geen verwachtingen te hebben… Dat lukt me steeds beter, ook gezien de les hierboven (flexibiliteit), maar het blijft toch moeilijk! Bovendien vind ik mijn positiviteit juist één van mijn sterke eigenschappen en die wil ik koesteren. Zoals wel blijkt uit het stuk hierboven heb ik weer goede hoop dat we nu echt wat kunnen gaan veranderen in het Ministerie… de tijd zal het leren!
De derde, harde, les is dat sommige mensen gewoon echt niet te vertrouwen zijn of – ik weet niet hoe ik het anders uit kan drukken - soms gewoon echt slecht zijn. Ik weet nog goed hoe iemand me, een aantal jaren geleden, in een gesprek eens vroeg of ik dacht dat mensen altijd authentiek waren… dat opende mijn ogen wel. Helaas gaat wat ik hier leer nog veel verder. Hier ontmoet ik mensen die dingen zeggen en doen die echt niet kunnen, maar zich daar absoluut niet voor schamen en zelfs vinden dat het volkomen normaal is/ ze het recht hebben om anderen zo te behandelen… En toch blijf ik mensen het voordeel van de twijfel geven! :)

Nou, dat was redelijk filosofisch… Nu nog wat leuke/ opvallende belevenissen van de afgelopen week: deze week heb ik voor het eerst een brief naar de President getypt! Er was een brief gemaakt waar de Minister niet blij mee was, dus hij heeft mij een nieuwe gedicteerd die ik heb uitgewerkt. Your Excellenty the President… toch leuk! :)
Verder werd ik vrijdag na het werk aangesproken door een klein jochie en zijn vriendjes die van school naar huis liepen. Een klein jochie met een hele bos dreads en een behoorlijk bijdehandje, maar wel beleefd. We liepen een stukje samen op en na de standaard uitwisselingen zei hij me vol overtuiging: ‘You look fantastic!’ Haha… ik vroeg hoe oud hij was, 10 jaar zei hij. Echt ongelooflijk die kinderen hier!
Verder heb ik gewoon een tennisracket gekregen van Hadi, de Libanees waarmee we naar Tiwai waren… Ik had mijn eigen racket meegenomen, maar dat is echt te oud om mee te spelen. Blijkbaar heb ik hem dat verteld en vrijdag toen ik met Susan, Dickya en Audrey wat ging eten kwam Susan met dat racket op de proppen. Nou ja! Het is natuurlijk veels te gek, maar het komt wel super goed uit… er was altijd iets aan de hand met de rackets die ik van de coach leende.
Dinsdag had ik echt een super goede training. Vorige week had de coach al gezegd dat hij wil dat ik meespeel in een tournament in december. Nu stelde hij me voor aan de Sierra Leoonse under-18 champion waar ik het tegen op moet nemen. :) Natuurlijk moest ik wel even indruk maken, wat volgens mij aardig is gelukt… Haha. Dat geeft wel extra motivatie. Ze staat derde op de lijst van de volwassenen… niet gek.
Donderdag heb ik samen met een aantal Nederlanders gegeten en daarna met een hele groep meegedaan aan de pubquiz. We eindigden helaas als laatste… shame… maar, het was wel gezellig!

Dat was het voor deze week… ik geniet van een gezellig, maar ook rustig weekend! Morgen weer aan de bak…

X Hilda