Nothing works, but everything is possible

Het is 11uur zondagochtend en ik heb net mijn ontbijtje (papaya, appel, banaan, gedroogde vijgen, yoghurt, muesli en honing…!) achter de kiezen. Nu even mijn ervaringen van de afgelopen week op ‘papier’ zetten. Dat doe ik vanuit de schaduw op de trap voor ons huis, met uitzicht op de heuvels van Freetown… :) Daarna aan de schoonmaak (met Tboy), want het huis moet natuurlijk wel netjes zijn als mijn moeder aankomt! :) Nog 1 weekje en dan staat ze hier op de stoep! Ik heb er echt zin in! Ze komt op een goed moment, want ik ben echt toe aan een break en bezoek uit Nederland! Ik heb een auto geregeld voor een tripje naar het National Park in het noorden en verder staan het verkennen van Freetown, ontmoetingen en etentjes met mijn vrienden en natuurlijk het strand op de agenda.

Ik kijk er erg naar uit om haar een kijkje in mijn leven hier te geven... Ondanks dat ik al behoorlijk ingeburgerd ben hier, blijf je momenten houden dat je je beseft hoe bijzonder of bizar soms het is om in een land te leven dat zo ontzettend anders is dan je thuisland. Er zijn hier meer verschillen dan overeenkomsten met Nederland lijkt het wel. Toen ik vorige week met Pablo en Florian in de auto naar het strand zat en we een vrouw achterop een okada (motortaxi) zagen zitten met een gigantische teil met spullen op haar hoofd zei ik: Nothing works, but everything is possible. En zo is het hier ook. Niets werkt hier, maar je ziet hier echt de gekste dingen. Vaak moet ik daar om lachen, maar soms wordt je er ook wel eens helemaal gek van. Waar ons landje (NL) één van de meest gestructureerde en georganiseerde landen ter wereld is, is dit één van de meest ongeorganiseerde en ongestructureerde landen. Zo is er bijvoorbeeld het aanleggen van de weg hier in het Westelijk deel van Freetown. Dat zou in juni af moeten zijn, maar nu zijn ze nog steeds niet klaar. Er wordt ook niet systematisch gewerkt, maar ze zijn constant op een andere plek en met iets anders bezig. En, de stukken die wel af zijn worden nu weer opgebroken, waarschijnlijk vanwege de waterleiding of elektriciteitsleidingen… Tja, vooruit kijken is iets wat ze hier niet graag doen. Zo is er ook niet echt over nagedacht dat, als je aan beide kanten van de weg alles plat buldozerd om ruimte te maken voor een vierbaansweg, mensen op zoek moeten naar parkeergelegenheid… En, aangezien dit Sierra Leone is parkeren ze dus gewoon op de weg, wat inhoudt dat het nog steeds een tweebaansweg en dus een chaos blijft. :) Wat een heerlijk land is dit toch!

De afgelopen week was het ook op mijn werk (weer) een chaos. Natuurlijk wist ik al dat niets werkt, niemand erg productief is en ook dat bijna niemand echt gekwalificeerd is voor het werk dat hij doet in het Ministerie. Maar, als je zelf wel hard werkt, duidelijk andere prioriteiten stelt dan je collega’s – tja, korte termijn doelen zijn nu eenmaal beter te overzien, dus waarom zou je aan het strategisch plan voor de komende drie jaar werken als je je bezig kunt houden met het organiseren van de African Youth Day… - zo’n verschrikkelijke irritant verantwoordelijkheidsgevoel hebt en gewoon moe bent, dan gaat die houding je toch frustreren!
Helaas begint het me nu echt een beetje op te breken en maandagochtend besefte ik me dat ik echt toe ben aan een break. Ik heb zoveel aan mijn hoofd en ben de hele week zo hard aan het werk dat ik ’s avonds helemaal niet lekker slaap en ik ’s ochtends moe wakker wordt. Gelukkig heb ik maandagavond de knop al half om kunnen zetten en werk ik nu op een iets lager tempo en probeer ik iets meer afstand te houden van mijn werk. Maar toch schoot ik woensdag uit mijn slof tegen de Deputy Permanent Secretary.
Woensdag was dus de dag dat we ons strategisch plan moesten presenteren aan het Ministerie van Financien. Ik had mijn versie natuurlijk ruim op tijd af, maar helaas hadden we dinsdag de hele dag geen stroom. Het feit dat we de volgende dag 50 kopien van de strategie moeten kunnen uitdelen bracht helaas niemand ertoe om op zoek te gaan naar een werkende printer. Ik heb het voorgesteld, maar dat was blijkbaar teveel moeite. Aan het einde van de dag had ik het wel gezien en ben ik gaan tennissen. Ik heb mijn USB stick met de laatste versie van het strategisch plan van de Youth Division aan de Deputy Permanent Secretary gegeven, met een briefje met de naam van het document en heb hem beleefd maar dringend – zo’n 10x – gevraagd om ALSTJEBLIEFT de laatste versie van dat document in het strategische plan te integreren. Opzich geen lastige opdracht…
Je voelt ‘m natuurlijk al aankomen… Woensdag hadden we een extra ingelaste Senior Management Meeting, die alleen over voetbal ging en waar ik dus helemaal niet bij wilde zijn en die bovendien eeuwig duurde… Na veels te lang geluisterd te hebben naar de problemen tussen het Ministerie en de SLFA (Sierra Leonean Football Association) vroeg ik de Minister of ik me mocht excuseren. We hadden namelijk ook nog een bijeenkomst met Youth Organisaties op dat tijdstip, maar eigenlijk wilde ik ook checken hoe het ervoor stond met de strategie. Natuurlijk was er nog niets geprint en was de accountant nog bezig met het afronden van het budget. Toen ik de laatste versie onder ogen kreeg bevatte deze natuurlijk niet de laatste versie van mijn document! ARGH!!! Echt… nu vraag ik je! Dus ik naar de Deputy PS, die ondertussen ook ontsnapt was uit de meeting, om te vragen hoe dat kon. Natuurlijk allemaal vage excuses… Toen had ik het echt gehad en werd ik gewoon boos op hem. Hoe moeilijk is het om het juiste document in te voegen?! Ik heb het hem zeker 10 keer gevraagd! De PS probeerde me nog gerust te stellen, maar ik was er echt klaar mee… Met het gevolg dat de Deputy wegrende met de woorden: I am not taking orders from you! Gelukkig herstellen ze zich hier weer snel en uiteindelijk kreeg ik het voorelkaar dat ik hun versie van het document kreeg en ik de twee – snel – kon samenvoegen. Het was ondertussen natuurlijk al 2pm, de tijd van onze presentatie en er was nog niets geprint! Binnen 5 minuten had ik de documenten samengevoegd en drie versies geprint. Toen ik bovenkwam was de Deputy al begonnen met het kopieren van het oude document. Gelukkig waren de eerste 3 pagina’s hetzelfde en kon hij verder met het kopieren van mijn versie – mijn printer inkt was op.
Ik had even tijd om iemand voor brood en kaas (La vache qui rite) te sturen, want voor lunch had ik geen tijd gehad. De PS schoot me even aan op de trap en verzekerde mij dat ik me geen zorgen moest maken; hij is degene die mijn evaluatie schrijft en hij weet dat ik mijn best doe. Maar ja, daar ging het mij natuurlijk niet om… tenminste, niet op dat moment: het ging mij erom dat we een driejarig plan moeten presenteren en we ik wilde dat we iets goeds konden afleveren! Ook kwam ik de Minister nog even tegen en hebben we samen gelachen om het feit dat ik uit mijn slof schoot. Ja zei hij: we moeten de boel nu echt gaan ‘pushen’. Wat een baan!

Bij het Ministerie van Financien aangekomen was onze plek natuurlijk ingenomen door een ander MDA’s (overheidsinstanties) en moesten we een tijd wachten. Uiteindelijk waren wij aan de beurt en begon de PS met het voorstellen van het aanwezige team. De Deputy PS, Director of Sports, Hilda, our VSO Advisor, Director of Youth… Uhhh, verkeerde volgorde?! Haha. Ik heb de PS nog gevraagd of hij dat express deed, maar daar gaf hij geen direct antwoord op. Ik heb zo’n vermoeden van wel, want hij is veels te ervaren om zulke fouten te maken… :)
We kregen een paar vragen, maar uiteindelijk werd onze strategie met budget aangenomen door de aanwezige (civil society) organisaties. Dat houdt niet in dat we al het geld krijgen waar we om vragen, maar in ieder geval is het voorstel geaccepteerd. Na afloop werd ik door al mijn collega’s bedankt en gefeliciteerd voor het harde werk… Toch wel weer aardig, al moet ik nog maar zien of ons budget wordt geaccepteerd. Ik heb mijn best gedaan om de accountant en Director aan te sporen op te komen met een budget dat onze strategie onderbouwd, maar uiteindelijk hebben we alleen maar algemene budgetten gepresenteerd… Ach ja, weer een nieuwe ervaring. :)

Maar goed, ondertussen ben ik toch serieus aan het overwegen om op zoek te gaan naar een andere baan, in SL, Nederland… of ergens anders?! Aan de ene kant kunnen ze mijn support ontzettend goed gebruiken en willen ze me graag houden in het Ministerie. Maar, aan de andere kant is het wel een hele intense baan: zowel door de corruptie/ African Politics, wat me toch wel zwaar valt, als door het feit dat ik soms echt geen toekomst zie voor dit Ministerie. Als VSO Advisor kan ik adviseren en ondersteunen zoveel ik wil, maar in mijn eentje en zonder de nodige autoriteit om dingen door te drukken lijkt het soms een onmogelijke opgave om er iets van te maken(dat is het ook… :)). Dit ondanks het feit dat het al ongelooflijk is hoeveel (kleine) veranderingen ik teweeg heb kunnen brengen in de aanpak en houding van mijn collega’s. En dat op dit niveau! Maar, uiteindelijk moeten ze het zelf gaan doen… Gelukkig heb ik nu de back-up van State House (dat zijn de overheidsorganisaties rond The Office of the President), dat inhoudt dat er enige druk uitgeoefend kan worden om de organisatie. En nog gaat het verre van makkelijk… uiteindelijk ben ik degene die van dag tot dag bezig is om onze plannen – reporting formats, visability building, etc – moet implementeren. En als alle drie de afspraken die je hebt met de verschillende divisies niet doorgaan, dan is het toch lastig om dingen te implementeren… In combinatie met een intense baan breken ook de gebrekkige faciliteiten me een beetje op, met name het openbaar vervoer: er is altijd file, gevecht om taxi’s… best vermoeiend! Het zou best relaxed zijn om elke dag in zo’n witte truck te worden rondgereden. :) Maar goed, zoals ik al vaker heb beschreven gaan mijn gevoelens hier alle kanten op, wat inhoudt dat ik de ene dag echt zeker weet dat ik met dit werk wil stoppen en ik het de volgende dag weer helemaal zie zitten… haha!

Gelukkig is mijn werk hier nooit saai… Zo hebben we nu een officer van het Ministerie van Informatie toegewezen gekregen. Opzich kan het Ministerie hem zeker gebruiken, maar hij snapt nog niet helemaal hoe het werkt… Zijn introductie was bijna grappig, of eigenlijk embarrasing… Hij was woensdag, op uitnodiging van de PS, aanwezig bij de Senior Management Staff meeting, maar daar was de Minister niet zo van gediend. Hij wil hem eerst beter leren kennen voordat deze meneer deel mag nemen aan de management meetings. Opzich geen gek idee. Maar, in plaats van netjes te vertrekken begon de officer te verkondigen dat het onderdeel van zijn taakomschrijving is dat hij bij deze meetings aanwezig moet zijn. Toen de Minister nogmaals aangaf dat hij nu nog niet wil dat hij erbij is ging hij nog steeds in verdediging. Iedereen zat de officer subtiel te hinten dat hij toch echt beter weg kon gaan… Haha, wat een figuur! Lekkere binnenkomst. Sjonge jonge… Hij heeft ook een hele lijst met eisen – zoals transport, computer, camera, geld voor top-up, etc. Dus, toen ik hem later sprak vroeg ik hem of hij enige idee had dat een groot deel van de senior staff geen geld voor top-up krijgt, laat staan transport heeft… Ja, maar het was onderdeel van zijn taakomschrijving. Nadat ik vroeg wie de documenten die hij me gaf met betrekking tot zijn taakomschrijving had opgesteld, bleek dat hij dat zelf had gedaan… Uhhh?! Lekker vaag. Toen ik naar zijn plan/ eerste stappen vroeg gaf hij aan dat zodra hij een prikbord heeft en een camera, hij verhalen gaat schrijven over de activiteiten die het Ministerie onderneemt en die op dat bord prikt. Hmmm, dat lijkt me nou niet een communicatie strategie die de meest urgente issues binnen dit Ministerie aanpakt. Ik heb hem het plan gegeven dat ik met de afgevaardigde van State House heb geschreven, ik ben benieuwd of hij daar iets mee kan…

Nou, alweer een hele lap tekst… Nog even kort een update van mijn sociale activiteiten: dinsdag lekker getennist, woensdag met een hele groep bij Beth gegeten, donderdag met een collega wezen eten, vrijdag eerst sundowners gedaan aan het strand met Floor en Christien (drankjes bij zonsondergang), daarna aangeschoven bij een groep VSOers en andere bekenden, daarna door naar Banke’s huis voor een feestje… Gisteren de hele dag op het strand vertoeft met Pablo, Hendrike (net aangekomen stagiair van GIZ, die eigenlijk naar Liberia gaat, maar tijdelijk hier is ivm de verkiezingen), Marie (stagiair van GIZ die hier voor 1 week is om een document af te leveren… uhuh) en Valeria (ook een intern van GIZ). Het was heerlijk weer en ook het water was heerlijk! Terug in Freetown hebben we bij een Chinees gegeten… het zag er allemaal krakkemikkig uit, maar het zat vol met Chinezen en het eten was heerlijk! Daarna naar huis en heerlijk lang en lekker (!) geslapen! Vandaag wat rommelen in en rond huis en lekker rustig aan doen… Morgen weer aan de slag, maar een kort weekje, want vrijdag gaan we naar Kenema voor een VSO gathering! :)

Liefs uit een zonnig en warm (haha) Freetown! :)
X Hilda
PS: ik kom niet zo toe aan mailen… sorry als ik nog niet geantwoord heb op je mailtje!