Bezoek en een bijdrage van Mams

Ja, daar zit ze dan… op de bank in mijn huisje in Freetown: mijn moeder (zie een verslag van haar eerste indrukken onder aan deze blog)! Het is gek en vertrouwd tegelijk. Vandaag hebben we een heerlijk rustig dagje met alleen vanavond een etentje met Floor en misschien Christien en eventueel pub quiz. Het is zo druk en hectisch geweest de afgelopen tijd, dat ik echt even moet bijkomen.

Ook heb ik genoeg om over na te denken… Zo heb ik afgelopen week een placement bij State House (Office van de President) aangeboden gekregen! Dat is toch best bijzonder! De Director of Operations – die direct onder de Chief of Staff – de baas van al het personeel van de President, onder andere de Ministers – werkt heeft mij het VSO placement aangeboden en is er heel duidelijk in dat hij mij hiervoor wil hebben. Via de Technical Working Group voor Youth Employment heb ik hem leren kennen (hij kreeg de uitnodigingen, zag mijn handtekening en belde me een keer op) en hij heeft me één keer aan het werk gezien toen ik een statement gaf tijdens een Youth Conference. Hij belde mij twee weken terug voor de contactgegevens van de Country Director van VSO, omdat de Chief of Staff hem wilde spreken. Toevallig is de Director of Operations zo’n 8 jaar terug Programme Manager geweest bij VSO Sierra Leone, dus ik neem aan dat hij de Chief of Staff daarop geattendeerd heeft. Ik dacht, ik grijp mijn kans en laat hem weten dat mijn placement bijna afloopt. Hij gaf meteen aan dat als ik wilde blijven hij zeker wat voor me kon regelen en had een aantal mogelijkheden voor me, waarvan ik in ben gegaan op het opzetten van een Civil Servants Training College – een opleidingsinstituut waar ambtenaren kunnen worden (bij)geschoold. Hij is daar verantwoordelijk voor en ik zou dan het operationaliseren van het College op me nemen namens hem. Best een uitdaging!

Toevallig had ik diezelfde dag van de Country Director van Restless Development een vacature doorgestuurd gekregen… met het aanbod om daar eens één op één over te praten. Ook een mooie kans! Toen ik het met de Permanent Secretary besprak gaf hij direct aan dat de Minister me hoogstwaarschijnlijk nog niet wil laten gaan, maar dat hij wel snapt dat ik verder kijk. Opeens een aantal mooie mogelijkheden en wat stof tot nadenken dus!

Helaas opende ik gisteren een vervelende mail van de Country Director van VSO SL. De man die mij enige tijd geleden opbelde en me op luide toen van van alles beschuldigde – en ondertussen precies hetzelfde, om precies dezelfde reden, namelijk het ondersteunen/ opbouwen van capaciteit van het Ministerie, bij mijn collega van State House heeft gedaan – heeft inderdaad bij VSO SL geklaagd. Helaas ben ik nooit op een formele (of normale) manier op de hoogte gebracht van de bezwaren/ beschuldigingen en ook VSO SL heeft me niet geinformeerd over wat de ‘issues’ zijn waar ze mijn reactie op vroegen in een eerdere mail. Aangezien ik geen zin heb om hierover te speculeren, heb ik netjes teruggemaild dat ik, zonder enige toelichting of uitleg met betrekking tot deze ‘issues,’ geen verdere info kan geven. En, dat – zoals ze me hebben verzekerd – het Ministerie en de Minister volledig achter me staan en ze contact op zouden nemen met VSO SL. Het antwoord van VSO SL op deze mail was dat mijn placement in deze omstandigheden natuurlijk niet verlengd kan worden. Zonder de andere kant van het verhaal af te wachten… en terwijl het Ministerie en de Minister me juist helemaal niet willen laten gaan. Maar helaas heeft VSO SL nooit de moeite genomen om bij het Ministerie te informeren naar mijn placement… Als ze dat gedaan hadden zouden ze weten hoe blij ze met me zijn en wat een impact ik al teweeg heb gebracht. Zoals de Director of Youth gisteren (letterlijk) tegen mijn moeder zei: “Hilda is de sterkste pilaar in dit Ministerie en nu ze met vakantie is begint het gebouw al scheuren te vertonen…”

Natuurlijk had ik er flink de balen van en ik heb meteen de email doorgestuurd naar de Minister. Gelukkig stond er die dag een bezoek aan het Ministerie (met mijn moeder) op het programma, dus ik heb de mail meteen aangekaard. De Minister pakte meteen zijn telefoon, vroeg het nummer van de Country Director en belde hem om een afspraak te maken. Het is natuurlijk afwachten wat eruit komt, maar de Minister gaf aan dat hij volledig achter me staat en bovendien kent hij het hele verhaal – de waarheid. Het is beter dat hij het aan VSO SL vertelt dan wanneer ik dat doe.
Maar goed, ik ben de Minister erg dankbaar! Zonder zijn support en dat van mijn andere collega’s bij het Ministerie had ik er toch wel alleen voorgestaan – er zijn hier weinig structuren of rechten om op terug te vallen - (los van het mentale support van GIZ, al mijn mede VSOers en andere vrienden hier natuurlijk)… en dat allemaal omdat je het onprofessionele gedrag van je programma manager aankaart. Wat dat betreft bewonder ik de Minister erg, hij gaat al zijn hele leven dit gevecht aan. Als ik zie wat een energie dit mij al kost! Groot respect!

Maar goed, afgelopen week heb ik op het werk het meeste kunnen afronden en overdragen. Ik ben midden in de organisatie van de African Youth Day vertrokken, maar daar had ik ze al voor gewaarschuwd – toen ik twee maanden geleden het voorstel schreef en ze dat twee weken terug helemaal omgooiden. Gelukkig vonden ze dat ik al hard genoeg had gewerkt. :) Natuurlijk zijn we (Mams en ik) dinsdag wel langs geweest bij de African Youth Day viering in het National Stadium, waar we aan de High Table mochten (nou ja, moesten) plaatsnemen – al hoefde ik dit keer gelukkig geen statement te maken. Gelukkig was er een behoorlijke groep jongeren op komen dagen en ook een groot aantal mensen die statements gaven… want ja, de African Youth Day vier je natuurlijk met statements, zo doen je dat hier Hilda… Tja. Maar goed, de viering verliep aardig en de jongeren hielden zich lang rustig. Wel werden de twee sketches van een jongerenorganisatie genaamd Free Your Mind en Restless Development duidelijk het best onvangen (die zijn ook altijd leuk, al kan ik het Krio dat ze dan spreken niet altijd volgen).

Naast werk ben ik vrijdag met Beth, Steve en Laura afgereisd naar Kenema – net als een groot deel van de rest van de VSOers in het land. Susan en Dickya (twee mede VSOers) hadden een zogenaamde Eastern Province Social Gathering georganiseerd, met onder andere drankjes doen in het Total Station (ja, bezine station, de place to be op vrijdag- en zaterdagavond), een bezoekje aan een diamanthandelaar, het pastorale centrum (mooi ruim en groen opgezet) en een Halloween feestje. We hebben er op de heenweg 9 (!) uur over gedaan… onder andere door een lekke band, file, een droge benzine tank, het wachten tot de bus vol was en gewoon traag transport… Wat een rit! Gelukkig ging de terugweg voorspoediger! Het was een erg gezellig weekend! Echt leuk om iedereen te zien en bij te kletsen! Ik logeerde bij Hadi (de Libanees met wie we naar Tiwai Island zijn geweest), wat best bijzonder was. Hij woont met zijn ouders en broers en schoonzus en hun pasgeboren zoontje. Ze waren ontzettend gastvrij en hartelijk! Echt super!


Dat was het voor mij… Hier een blogje van mijn moeder en haar eerste indrukken van Sierra Leone en mijn leventje hier:

Met 3 uur vertraging op Parijs, i.v.m. staking van het cabinepersoneel van Air France, kwam ik in het donker op het chaotische minivliegveld te Freetown aan. De noodzakelijke boottocht over de oceaan werd bijgelicht door bliksemflitsen, net niet heftig genoeg om de tocht af te gelasten. Op de kade stond Hilda, het doel van mijn reis! De begroeting was vluchtig want mijn 62 kilo aan bagage moest ik nog terug zien te krijgen tussen de krioelende mannen. De taxichauffeur die ons naar huis bracht vertikte het de koffers naar boven te zeulen. Een buurjongen bracht uitkomst. Pas de volgende dag zag ik waar ik was uitgestapt: een straat vol stenen, kuilen en vuilnis. Binnen de met glas en prikkeldraad ommuurde woning van Hilda waan je je op vakantie: een constante warme, lome en vochtige atmosfeer slechts ’s nachts afgewisseld door wind en regen. Het uitzicht is formidabel; uitkijkend op een prachtige baai met hier en daar een palmboom. Een lekker bed met klamboe en verse tropische vruchten complementeren het geheel.

Nu de andere kant: geen stromend water maar hemelwater in grote tonnen waaruit geschept moet worden om af te wassen, te mandiën en de wc door te spoelen. Drinkwater is te koop in kleine plastic zakjes in het manshoge en –brede ‘schuurtje’ onderaan de straat waar ook brood en andere zaken te koop zijn van een uiterst vriendelijke jongeman. Dag en nacht muziek, geklop, geroep, soms geschreeuw of een nachtelijk concert van straathonden, het aanprijzen van koopwaar van met manden en schalen balancerende vrouwen en mannen en uiteraard kinderklanken. Oordoppen zijn hier ’s nachts een must.

Naast bezoekjes aan het strand, een arts en crafts markt, de viering van de African Youth Day in het National Stadium en het Ministerie en etentjes uit en thuis vul ik deze dagen met het klaarmaken van ontbijt, lunch en avondeten, boodschappen doen, afwassen, wassen op de hand en het proberen niet te warm te worden. Straks zal ik alleen naar de supermarkt lopen (ja Ruud, goed opgelet met Hilda), een eind verderop en dan de weëe lucht van afval ruiken, de uitlaatgassen, het stof laten plakken op mijn bezwete lichaam en vooral goed uitkijken waar ik loop: de weg is vol gaten, kuilen en viezigheid.

Gisteren zijn we naar het Ministerie van Jeugd Werkgelegenheid en Sport gegaan en hebben we een uur lang met de Minister gepraat, tenminste, hij was aan het woord en heeft ons zijn levensweg tot nu toe verteld. Een zeer bewogen leven met een paar maal gevangenisschap; hij was voorvechter voor mensenrechten, pacifist en corruptie is hem vreemd. Voor mij een soort Nelson Mandela, die op deze post kon komen met heel veel doorzettingsvermogen, passie en volharding. Dit straalt en draagt hij nog steeds uit, dus ook aan mij. Een inspirerende man met een boodschap en daar mag mijn dochter voor werken, geweldig! Hilda leert veel van hem maar hij leert ook van haar haar, zoals hij zei. Verder ben ik aan bijna elke collega van Hilda voorgesteld en heb er even mee gesproken. De meesten uitten hun welgemeende lof aan mij over Hilda. Super om deze mensen een hand te mogen geven en te ervaren hoe ze zijn en over Hilda denken.

Ik ben heel blij dat ik een klein deel kan meemaken van het leven hier. Mijn bewondering voor Hilda is hierdoor nog groter geworden; de dagelijkse dingen, verstoken van alle luxe, de hitte, het vuil en ongedierte, de chaos, geluid en het eenzijdige eten en dan nog erbij werken met de strubbelingen: wie doet dat haar na? Ik niet.

Lieve groet vanuit Freetown, Jacobine en Hilda.