Dobberen naast nijlpaarden

Ja, daar zaten we dan… in een driepersoons kano op de rivier in het Outamba Kilimi Park (OK Park) zo’n 25 meter verwijderd van een groep nijlpaarden! Echt ontzettend bijzonder! We konden ze zien genieten van de rivier; lekker loom gingen ze steeds kopje onder, kwamen ze weer boven, soms gaven ze een harde grom en we zagen ze zelfs even spelen en bijna helemaal boven water komen!

De nijlpaarden waren onderdeel van ons tripje up-country. Zaterdag zijn we met Heidi, Audrey, Carrie, Steve, Hana en de ‘guy’(kom ik op terug) in een busje vertrokken naar Bureh Beach. Een strand in het zuiden van Freetown waar een groots strandfeest was georganiseerd om de Engelse traditie van Bonfire Night te vieren. Er waren zo’n 75 (!) expats, waarvan de meesten op het strand in een tentje, hangmat of onder een klamboe sliepen. Ik had een hutje geregeld, maar uiteindelijk kwamen Mam en ik in een motel (nee, niet naast de snelweg, wel langs het strand) terrecht. Ondanks dat het er, elke keer als we aankwamen, net een sauna was, was het verder prima te doen. Er was elektriciteit – net genoeg voor de ventilator – en stromend water,(nou ja, druppelend) én goede bedden!
Het feest was erg leuk en relaxed. Een geweldig door de maan verlicht strand, schaduwen van palmbomen en in de maan glinsterende plankton… Veel bekenden natuurlijk, maar ook weer een hoop nieuwe mensen ontmoet. Onder andere een jongen die zijn eigen NGO hier heeft opgezet, een meisje dat kleding ontwerpt en het hier laat maken met Afrikaanse stoffen en twee Argentijnen die in Kamakwei (daar gingen we toevallig heen, is naast het OK Park) proberen een rijst plantage op te zetten.
Er was een groot kampvuur (bonfire) en de door Audrey en Carrie gefabriceerde ‘guy’ werd in de loop van de nacht onder veel gejuich het vuur ingegooid en verbrand. Het is een Engelse traditie, waarbij – als ik het goed heb onthouden – wordt dacht dat iemand een coupe wilde plegen en het House of Parliament probeerde af te branden. Ze vieren dat dat is mislukt… De guy kan door iedereen een denkbeeldige identiteit worden toegekend… Genoeg inspiratie. :)

Zondag hebben we de hele dag genoten van het prachtige strand, de heerlijke zee en golven. Echt een paradijs! In de loop van de dag vertrokken de meeste mensen en ’s avonds waren alleen Beth, Marc (de organisatoren), Connie, Lavan, Heidi, Jennie (Connie’s zus) en Mam en ik nog over. We hebben samen gegeten – weer rijst, vis en een granat sausje (soort pindasaus), maar goed… de vis was vers. :) Daarna nog lekker even wat gedronken en toen op tijd ons bed ingedoken, lekker rozig van de lange dag aan het strand.

Toen we de volgende ochtend wakker werden hooste het… de hele lucht zag grijs (lang leve het motel!). Gelukkig trok het tijdens ons ontbijt weg en konden we richting de andere lopen, waar onze chauffeur Moses (na 20 telefoontjes :)) met de 4x4 op ons stond te wachten. De spullen pasten net in de auto, maar het lukte en we waren al snel op weg richting het OK Park. Het eerste deel van de reis ging over geasfalteerde weg en was dus redelijk relaxed. We zijn in Makeni gestopt voor lunch en inkopen en daarna verder gereden richting Kamakwei. De weg tussen Makeni en Kamakwei was helaas een stuk slechter, dus de zo’n 3 (4?!) uur durende rit was behoorlijk vermoeiend. Aangekomen in Kamakwei hadden we het ziekenhuis waar we zouden overnachten gelukkig snel gevonden en konden we onze intrek nemen in de met stapelbedden bezette kamers. Prima geregeld! Al zeg ik het zelf… :) We zijn nog even het dorpje ingeweest om wat eten te kopen en daarna lekker ons bed ingedoken. De volgende ochtend werd het ontbijt keurig om 7uur gebracht, hebben we de spullen in de auto gegooid en zijn vertrokken we richting het park. Het was zo’n 2 uur rijden over hobbelige wegen en door afgelegen dorpjes waar we keer op keer weer met een ongekend enthousiasme werden toegejuicht door kinderen en zelfs volwassenen. Het grappige was dat elk dorpje z’n eigen begroeting leek te hebben: van ‘white man, white man’, ‘hello, hello, hello’ ‘Libanese’… We hadden geluk, want de rivier stond laag genoeg om de 4x4 met de provisorische ferrie naar de overkant te trekken.

In het park aangekomen was het een oase van rust! Midden in de jungle, allemaal een eigen huisje om te slapen… koken op kampvuur, echt back to basic, maar erg leuk! We hebben die dag in tweetallen de tocht naar de nijlpaarden gemaakt (en ja, we moesten ook peddelen, met en tegen de stroom) en in drietallen een wandeling door olifanten gras. Van de olifanten hebben we alleen de sporen en uitwerpselen gezien, want die komen pas aan het einde van het droge seizoen weer naar de rivier. Wel hebben we een aantal apen gezien en heb ik een paar prachtige vogels gezien toen ik met de kano de rivier overstak (er konden er maar 1 of 2 per keer mee).

De volgende ochtend hebben we ons ontbijt gekookt op het kampvuur en zijn we, met een korte onderbreking in Makeni – waar we de rest gedag hebben gezegd, die wonen in Kabala - weer richting Freetown vertrokken. Dat was een lange dag op de weg, maar om 20.00uur kwamen we toch in Freetown aan. De dagen daarna hebben we lekker even rustig aangedaan. Lekker gelezen en wat gerommeld in huis (Mam vooral). Vrijdagavond ben ik nog even het huis uit geweest voor een gesprekje met Cathrin, de Country Director van Restless Development. Dat was erg leuk, ze gaf aan dat ze erg blij is dat ik op de functie van Senior Manager wil solliciteren… Ik maak dus een grote kans, maar het is natuurlijk nog wel afwachten wie er nog meer reageren. Dus, fingers crossed allemaal! :)

Zaterdag zijn hebben we geluncht bij Montana, een Libanese Bakkerij. Heerlijke pizza’s met een mix van kruiden en kaas hebben ze daar! Daarna langs de kapper, praktisch en toch ook leuk om te zien voor Mam. Mijn haar zit weer goed! Toen zijn we doorgelopen naar mijn oude huis, waar we een aantal bekenden tegenkwamen. Aan de kinderen die bij ons om de hoek woonden heb ik kaartjes met dieren (volgens mij van een Albertheijn actie) uitgedeeld. Daar doken ze meteen met z’n allen op af! De kaartjes waren door de dochter van Jolanda (handbal) met zorg uit haar collectie gehaald, dus dat was wel heel leuk om te zien. Daarna zijn we nog even langs een Libanees bakkertje gelopen dat Libanese snoepjes/ gebakjes maakt… we gingen met een hele schaal naar buiten. :) Heerlijk!
Vandaag hebben we ontbeten bij Bliss, lekker luxe; allebei een pannenkoek en lekker fruitdrankje en ik heb zelfs een croissant op! Daarna door naar het strand om daar even te lopen en wat te drinken. Na een korte tussenstop bij de Arts en Crafts markt zijn we nu weer thuis en neem ik even de tijd om mijn blog bij te werken… Eens kijken of Mams nog wat wil toevoegen.

Moeders: wat Hilda wel nog vergeet te melden is dat de auto het 2 x liet afweten maar gelukkig was het weer snel verholpen, het water uit de hippo-rivier gehaald moest worden voor afwas of wassen, en dat we nu nog plezier hebben van de black flies en ander kruipend en vliegende beestjes wat inhoud dat onze ledematen bont gestippeld zijn; details, maar toch…….

Wat ik verder nog kan toevoegen is dat de hitte, vandaag 34 graden, heel afmattend is, de stroom gisteren uitviel zodat er in het donker gekookt moest worden, de mensen hier heel vriendelijk zijn, ik me hier al aardig op mijn gemak voel en me in de omgeving kan redden en dat Hilda het wonen op deze lokatie heel relaxed vindt, een opmerking die me niet meer loslaat en waar ik om moet lachen als we weer langs of door het vuilnis lopen, maar ze bedoelt ermee dat bijna alles om de hoek te koop is in onooglijke stalletjes of achter deurtjes, maar het is er wel! Nu begrijp ik haar lange blogs, er gebeurt zoveel op een dag dat je je wel moet inhouden anders komt er geen eind aan.

Maar goed, ik zal Sierra Leone toch missen, het was heel bijzonder om ruim 2 weken tussen de locals te wonen, te shoppen en soms even met ze te praten. Het van dichtbij kunnen ervaren wat het is dat er geen luxe is, jezelf de hele dag voelt kleven en ‘snachts geen verkoeling, de eindloze stroom aan geluiden, dag en nacht, de jacht op water en het gebedel om een taxi, wachtend in de blakende zon aan een drukke en stoffige weg. En dan zoals Hilda helemaal voor je werk gaan en ondertussen allerhande ergenissen, problemen en lastige zaken op te moeten lossen en dan nog gaan voor een nieuwe baan! Maar nu ze hier al zo lang zit zou het ook zonde zijn om met haar expertise alweer naar Nederland te gaan. Ik sta volledig achter nog een jaar Sierra Leone, ik moest er heen om dat te zien.

Liefs uit Freetown!
Jacobine en Hilda

PS: foto’s worden in Nederland upgeload… :)