Als een vis in het water...

Weer thuis ben ik nog niet los van Hilda en Sierra Leone. Wat me vooral bij is gebleven hoe Hilda zich daar staande weet te houden, op alle fronten; ze is als een vis in het water.
Hilda neemt het dagelijks leven zoals het komt; valt de stroom uit dan wordt een kaars gepakt, zonder zucht. En dat avond aan avond. Een kakkerlak die rondvliegt wordt vakkundig in een drinklas opgesloten en buiten losgelaten, een gekko op de kamermuur mag blijven…

Haar lokale salaris is voldoende om van rond te komen als je alles op straat koopt; de supermarkt ziet ze bijna niet van binnen. Het eten is erg eenzijdig; weinig keus, altijd hetzelfde visje, geen melk, kaas of andere Hollandse heerlijkheden. En steeds hetzelfde witte fabrieksbrood. Vaak rijst met cassava leaves. Daarbij geen koelkast dus eten dat overblijft wordt weggegeven, nee, niet weggegooid!

En passant voedt ze nog mensen op: jongens die een klein jongetje met een mandje op zijn hoofd met 4 zakjes drinkwater voor verkoop, belagen, confronteert ze met hun gedrag evenals een jongetje dat in haar tuin limoenen steelt van haar boom, jaagt ze niet weg maar legt ze uit hoe het ook anders kan door netjes te vragen en de jongen van de “winkel” onder aan haar straat bedankt je nu als je er wat koopt. Een kleine greep…

Ze spreekt al vloeiend de voertaal Krio, zodat de afstand tot de bevolking kleiner is geworden. Stopt de auto waar in ze zit ergens dan heeft ze direct aanspraak en antwoordt vriendelijk. De kleermaker heeft wél een lastige klant aan haar maar uiteindelijk krijgt ze de rok of jurk die ze hebben wil. (Het loon van de kleermaker voor 4 jurkjes, incl. ritsen en onderrokken is €16,-.)

Bewogen is ze om misstanden; praat met en koopt wat van een positieve jongen zonder handen, die tasjes verkoopt die zijn opa voor hem naait. (Deze jongen is ook keeper in het emputy-footballteam). Zie foto.

In het ministerie kreeg ik een lofzang over Hilda van veel collega’s van haar, meest mannen.
Eén collega verwoordde het naar mij toe zo: “het ministerie is een gebouw met pilaren. 1 sterke pilaar (Hilda) is weg (vakantie) en er zit nu al een barst in het gebouw”.
De minister wil haar niet laten gaan en vraagt vaak haar mening bij gesprekken met anderen.
Inhoudelijk kan ik niets vertellen over haar werk, te veel omvattend, maar dat het intens is, lastig en soms moeizaam gaat, daar ben ik wel achter gekomen.

Ondertussen is ze ook aan het solliciteren en dat vergt de nodige energie en tijd.

Mijn dochter zo te zien leven, zo basic, is wennen, het verschil met Nederland kan eigenlijk niet groter, maar haar gedrevenheid, de rechte rug, de volledige acceptatie van haar levensomstandigheden, de vriendelijk uitstraling, maken haar een graag geziene verschijning die wat te vertellen en melden heeft en waar ook naar wordt geluisterd.
Het afscheid was lastig voor mij daar aan de kade, maar toen ik haar zo zag zwaaien tussen de zwarte mannen kwam er maar één gedachte bij mij op: ze is hier als een vis in het water, ze hoort hier voor nu, ja, ik ben er volledig mee verzoend dat ze nog een jaar haar expertise en kwaliteiten wil inzetten voor de kansarme jeugd.

Met vriendelijke groet, Jacobine