On my own again

Ja, die mooie woorden van mijn moeder, daar kan ik natuurlijk niet tegenop. Helemaal op dit moment… werk, met name het feit dat ik keer op keer teleurgesteld wordt (door mensen), begint me een beetje op te breken. Het gebrek aan faciliteiten, capaciteit en structuur en de sabotage vanuit andere organisaties (gewoon jongerenorganisaties onder druk zetten om niet met het Ministerie samen te werken… how low can you go?!) maakten het altijd al intens om hier te werken, maar de laatste tijd heb ik steeds meer het gevoel dat ik op een zinkend schip zit. Er is zo weinig vooruitgang… En, als ik na twee weken vakantie van mijn collega van State House hoor dat het Ministerie zonder mijn aanwezigheid zelfs twee stappen terug lijkt te hebben gedaan, dan is het lastig om de motivatie op te brengen voor mijn werk hier. Ik hoor jullie denken, maar dat betekent toch dat je heel veel impact maakt?! Ja, dat klopt, maar uiteindelijk gaat het erom dat ze iets van mijn aanwezigheid opsteken en er ook op de langere termijn vooruitgang is.

Gelukkig zijn er nog steeds de kleine dagelijkse succesjes en onverwachtse ontmoetingen en complimenten, die me weer wat moed geven; collega’s die me verzekeren dat ik een behoorlijk impact heb gemaakt, de basis heb gelegd voor toekomstig succes, onderstrepen hoe blij ze met me zijn, etc… en daarnaast dat dit een unieke ervaring is, dat ik zelf ook veel heb geleerd en steeds sterker wordt. Dat is ook zo! Maar, dit Ministerie heeft meer nodig dan één VSOer… en er gaan dingen veranderen (zelfs een aantal drastische maatregelen op mijn aanbevelen!), maar de vraag is altijd… hoe lang gaat het duren en hoe pakt het uit?!
VSO SL maakt de beslissing om mijn placement niet te verlengen extra makkelijk voor me: de Country Director heeft – om onduidelijke reden(en), tegen de Minister zegt hij iets anders dan tegen mij, dat zegt wel genoeg – besloten dat mijn placement ‘natuurlijk niet verlengd kan worden’. Ook de Minister kon hem niet overtuigen, de Director of Youth staat er op om het zelf ook nog eens te proberen. :) De Minister en de rest van het Ministerie willen me erg graag behouden en zoeken zelfs naar mogelijkheden om me als consultant in te huren (al zal daar wel even tijd overheen gaan). Zij zien wel degelijk in wat ik toevoeg hier, maar ja… blijkbaar is impact niet waar het om draait?! Het is een rare wereld, waar persoonlijke, politieke of financiele belangen het (bijna) altijd winnen van idealen of de goede zaak.
Het jammere is dat er hier ZOVEEL te winnen is! Vooral voor de jeugd. Ik hoop daarom echt dat het me lukt een baan te bemachtigen bij Restless of een andere organisatie die jongeren centraal stelt in hun eigen ontwikkeling, ze empowered om hun toekomst in eigen handen te nemen en deze boodschap aan hun leeftijdsgenoten over te dragen.

Het licht springt hier net aan, dus ik heb snel mijn laptop en telefoon ingeplugd! Thuis én op het werk hebben we de afgelopen maar sporadisch elektriciteit. Dat wordt toch wel een beetje irritant na zo’n tijd… Afgelopen zondag stond ik als eerste bij Bliss (restaurant) op de stoep om daar mijn laptop en telefoon op te laden en te genieten van een lekker ontbijtje en (redelijk) snel internet! :) Je moet een beetje creatief zijn. :)

Op en naast mijn werk heb ik het na het vertrek van mijn moeder een beetje rustig aangedaan. Ik begin nu te merken hoeveel energie ik in mijn werk heb gestoken en hoeveel energie die teleurstellingen kosten. Als ik terugkijk op wat ik allemaal heb meegemaakt dit afgelopen jaar, dan is het ook niet gek dat je daar een beetje moe van wordt… :) Op dit moment ben ik mijn werk een beetje aan het afbouwen, bedenk ik wat en hoe ik mijn werk het beste kan overdragen en wat ik deze laatste weken nog kan doen om maximale impact te verzekeren… Ook is het nu natuurlijk een spannende tijd, aangezien ik nog niet weet of ik in Sierra Leone kan blijven… Een hoop om over na te denken dus. Daarnaast heb ik al weken maagklachten, wat ook niet erg helpt. Vanochtend maar weer naar de dokter geweest en ik mag morgen een sampeltje langsbrengen. :)

Maar goed, ondanks dat het een best heftige tjid is, gebeuren er natuurlijk nog genoeg leuke dingen. Zo kan ik hopelijk donderdag drie aangepaste jurken ophalen bij mijn tailor (er kwam eerst een begravenis tussendoor en toen ik vandaag kwam was er een andere tailor afgebrand en waren ze bezig met een grote order voor een bruiloft…). Ook heb ik van Hadi uit Kenema twee mooie lappen stof gekregen die ik meteen maar heb achtergelaten met de gewenste ontwerpen. Ik ben benieuwd! En, ik kreeg een gigantische zak vol fruit van Hadi, dus ik drink nu elke ochtend een heerlijk sinasappel/ grapefruit sapje!

Vorig weekend had ik onverwachts een super leuke avond uit. Ik was eigenlijk van plan om thuis te blijven, maar toen ik thuis kwam en er geen licht was dacht ik… ok, ik moet er uit! Ik heb eerst met Pablo en Friedaman (ook GIZ) gegeten aan het strand, daarna met Pablo doorgereden naar de Independence Bar – DE plek om op vrijdagavond sundowners te doen (drankjes bij zonsondergang) - waar we vele bekenden (onder andere de twee Argentijnen die ik op Bureh Beach had ontmoet, waarmee ik had afgesproken in Atlantic) tegenkwamen, toen met een hele groep door naar Atlantic (leuke, half overdekte bar/ dancing aan het strand) en daarna met twee Sierra Leoners door naar China House (ik was de enige blanke, een beetje Congolese muziek) en toen naar The Office (een hippe club, waar ik zonder te betalen naar binnen werd geloodst). :) Dit weekend vieren we de verjaardag van Dickya en Benita (allebei VSO) en staan er een feestje, etentje en bezoek aan het strand gepland. Leuk! Volgend weekend komt Heidi naar Freetown, dus dat is ook gezellig en voor ik het weet staat Jenn hier alweer op de stoep! Straks ga ik lekker tennissen, dat is ook alweer even geleden...

Ja, ik zit alweer volop in mijn leventje hier… soms is het alsof mijn moeder hier nooit geweest is, al vragen mensen me regelmatig of ze al weg is en hoe ze het hier vond. Het was wel erg leuk om haar hier op bezoek te hebben en haar te laten zien waar ik leef (okay, en ook heerlijk om even wat moedermelk te kunnen drinken, zoals ze dat hier lekker letterlijk benoemen :)). De relaxte lokatie waar ik woon (dat vond mijn moeder een erg grappige opmerking, gezien het feit dat mijn straat een hoop stenen en afval is, maar uiteindelijk was het me me eens, want het is centraal en er zijn tig winkeltjes op loopafstand waar je de belangrijkste zaken (water, Laughing Cow, brood, koude Savanna, etc.) kan kopen), het Ministerie, mijn oude huis, de kapper, een aantal restaurantjes, het strand, het transport systeem, de straat met stoffen… en vooral mijn vrienden en collega’s en de rest van de mensen die mijn leven hier in Sierra Leone de moeite waard maken!
We moesten onverwachts snel afscheid nemen, aangezien mijn moeder met een bootje eerder meekon. Het was wel even vreemd om in een leeg huis thuis te komen… gelukkig vind ik nog steeds door het hele huis lieve briefjes! :)

Zo… ik hoop dat deze blog niet te ontmoedigend was, maar na de lovende woorden van mijn moeder dacht ik dat jullie wel weer wat harde realiteit aan zouden kunnen. :)

Ik ga een balletjes slaan!

Liefs uit een HEET! Freetown… poeh!
Hilda