Afro Beats
Door: Hilda Alberda
Blijf op de hoogte en volg Hilda
04 December 2011 | Sierra Leone, Freetown
Tja, Sierra Leone en playbacken, het blijft me elke keer weer verbazen. Gisteren ben ik met een hele groep naar het Afro Beats festival geweest in het National Stadium. De deuren gingen om 4pm open, maar toen wij om iets na 10en aankwamen hadden we nog niets gemist… Zo gaat dat hier in Sierra Leone. Maar goed, zo’n half uur nadat we aankwamen stonden de eerste artiesten op het podium om het volkslied te zingen: mooi en live! Helaas was dat niet het geval voor de volgende rists artiesten: die playbackten allemaal. Er wordt ook weinig moeite gedaan om te verbloemen dat er niet echt wordt gezongen, echt een suf gezicht! Ook het dansen gaat weinig synchroon… Het mooie aan Sierra Leone is wel weer dat alles kan en dat het allemaal niet zoveel uit lijkt te maken. De meest opvallende act in het begin was een 10 (?!) jaar oud meisje dat rapte en behoorlijk uitdagend danste met drie mannelijke dansers op de achtergrond… Verder werden de muzikale acts afgewisseld door comedians, die blijkbaar erg grappig waren, maar dat ging iets te snel voor ons expats om te volgen en – voor onze normen – super flauwe toneelstukjes. :)
Maar, het was weer een mooie Salone ervaring! Alleen ‘het mensen kijken’ was al geweldig: een stadium vol jonge, hippe SLers, de één nog cooler dan de ander. Naarmate het later in de ochtend werd stroomde het stadium steeds voller (het is een behoorlijk groot stadium). Er waren vier soorten kaartjes: gewone zitplaatsen (op beton, van schuin voor het podium tot achter het podium) voor 10.000 Leones, staanplaatsen voor 50.000 Leones, cover stand plaatsen –ook beton - voor 100.000 (ongeveer recht voor het podium) en presidential tickets (stoelen en recht voor het podium) voor 500.000. Wij hadden met een hele groep cover stand tickets gekocht, aangezien dat meestal ook een veiligere optie is. Toen we daar zaten zagen we dat het op het veld nog redelijk rustig was en bovendien dat er daar ook een hoop bekenden stonden. Toen de muziek niet begon ben ik even gaan checken of ik met mijn armbandje voor cover stands ook naar het veld kon. Dat kon, dus in de loop van de avond stond onze hele groep op het veld. :)
Helaas waren we om 2.30am nog steeds niet toe aan de hoofd acts. Het laatste nieuws was op dat moment dat het nog 2 of 3 uur zou duren voor die zouden komen… Dat vond ik een beetje teveel van het goede, dus ben ik naar huis gegaan. Ik was niet de enige expat die afhaakte… Had de Bradt Guide (reisgids) toch gelijk! Daar staat namelijk in dat zulke events soms pas tegen 2am beginnen en doorgaan tot vroeg in de ochtend. Ach ja, het was toch wel weer een leuke ervaring!
Verder was het gisteren de verjaardag van Dickya en Benita, wat we voor het concert hebben gevierd met een etentje in Mamba Point. Dat was erg gezellig. Lekker gegeten, met verjaardagscake (met kaarsjes) als toetje. Dickya, VSOer uit de Fillipijnen - gaf nog een mooie speech: onder andere over hoe hij hier in Sierra Leone een nieuwe familie heeft gevonden. Aan het einde van zijn speech deelde hij zelfgemaakte boekenleggers uit. Die had hij toen hij voor vakantie terugging naar de Fillipijnen gemaakt. Echt bijzonder! Er staat onder andere op: Are you MAD today?! If not, you should be Making A Difference! En, wat mij erg raakte en nieuwe kracht gaf in mijn ‘struggles’ van het afgelopen jaar, de volgende prachtige bijbeltekst:
Whatever is WRONG, even if everybody is doing it, will always be WRONG… Whatever is RIGHT, even if you’re the only one doing it, will always be RIGHT.
Ja, ik heb in mijn tijd in Sierra Leone gelukkig ook ontzettend veel mooie en goede mensen ontmoet!
Verder wordt mijn (gevoels)leven weer steeds meer de vertrouwde achtbaan van emoties die bij het leven in Sierra Leone hoort. Ik was toch een tijd echt moe/ afgemat en daardoor een beetje vlak in mijn emoties; niet echt down, maar ongeduldig en zelfs wat chagarijnig, ik miste mijn gewoonlijke positiviteit. Gelukkig lijk ik weer een beetje mijn oude zelf te worden en krijgen de blije momenten weer steeds meer de overhand. Er is ook een hoop gebeurd de afgelopen tijd… soms is het goed om dat van anderen, zoals mijn moeder, bevestigd te krijgen: het is ook niet niks wat ik hier meemaak! Al met al is het een onbetaalbare ervaring geweest en kan ik nog steeds zeggen dat ik geen seconde spijt heb gehad van mijn beslissing om naar Sierra Leone. Maar, het is best fijn om weer in een wat positievere flow te komen… :)
Wat helpt is dat ik weet waar de maagklachten en mogelijk een deel van de moeheid en gebrek aan eetlust vandaan komen. Afgelopen week ben ik toch maar naar de dokter gegaan en na wat testjes bleek: ik heb een parasiet – nou ja, waarschijnlijk meer dan één. :) Het goede nieuws is dat het – als het goed is – gemakkelijk te behandelen is met een antibioticakuur. Voor de zekerheid heb ik nog even op de weegschaal gestaan bij de dokter en ik ben inderdaad weer een aantal kilo’s kwijt… dat heb ik helemaal niet doorgehad.
Ook ben ik een stap verder in het sollicitatieproces van Restless en lijken er nog wat opties te zijn om mijn tijd hier te verlengen. Verder heb ik mijn werksituatie in het Ministerie ook weer wat beter onder controle: ik werk minder hard (= minder frustraties) en heb twee concrete dingen bedacht die ik kan achterlaten in het Minitserie, wat een goed gevoel en nieuwe energie geeft. Het eerste is het realiseren van directe contacten met relevante donors en NGOs. Op dit moment gaat er veel via mij, wat als ik weg ben natuurlijk niet handig is. Daarom ben ik op dit moment alle belangrijke (mogelijke) samenwerkingspartners aan het uitnodigen voor een afspraak met de Minister en Directors (en mij). Ik heb een agenda gemaakt met de prioriteiten van het Ministerie voor het komende jaar en mogelijkheden voor samenwerking. Ik ben benieuwd… maandag komt UNDP en hopelijk komen deze week verder de World Bank, Restless Development en Goal langs. Ten tweede probeer ik internetfaciliteiten en emailadressen te regelen voor het Ministerie. Ik heb al een mogelijke donor en een aantal voorstellen…
Gelukkig is het de laatste week ook weer wat koeler. Ondanks dat het regenseizoen over zou moeten zijn hadden we een paar buien, waarvan één echt gigantisch was! Donderdagochtend, net toen ik wakker werd begon het. Ik zag gewoon helemaal niets als ik naar buiten keek, één grijze vlakte! Gelukkig kon ik een lift krijgen van een bekende uit de straat! Mijn straat was net een waterval en ligt nu nog voller met afval en is nog onbegaanbaarder… :)
Ik het net twee meisjes in onze tuin gelaten om rose apples te rapen (fruitsoort, had ze voor ik hierheen kwam nog nooit gezien), want we hebben ook een rose apple tree of iig, de apples van de boom van de buren vallen in onze tuin. Ze zeiden keurig dankjewel. :) En… ik vergeet het helemaal te vertellen, terwijl ik bijna mijn blog ‘lights!’ had willen noemen… Toen ik gisteren thuiskwam hadden we, sinds minimaal 1,5 week, weer licht!!! Goh, wat kunnen kleine dingen je hier blij maken! Ik heb gewoon de neiging om het licht nu aan te zetten, gewoon om ervan te genieten… haha.
Ik wordt net door Itte (mijn Indiase bovenbuurman) uitgenodigd voor lunch! :) Daar zeg ik geen nee tegen… ik moet mijn parasieten nog even tevreden houden!
Liefs,
Hilda
Maar, het was weer een mooie Salone ervaring! Alleen ‘het mensen kijken’ was al geweldig: een stadium vol jonge, hippe SLers, de één nog cooler dan de ander. Naarmate het later in de ochtend werd stroomde het stadium steeds voller (het is een behoorlijk groot stadium). Er waren vier soorten kaartjes: gewone zitplaatsen (op beton, van schuin voor het podium tot achter het podium) voor 10.000 Leones, staanplaatsen voor 50.000 Leones, cover stand plaatsen –ook beton - voor 100.000 (ongeveer recht voor het podium) en presidential tickets (stoelen en recht voor het podium) voor 500.000. Wij hadden met een hele groep cover stand tickets gekocht, aangezien dat meestal ook een veiligere optie is. Toen we daar zaten zagen we dat het op het veld nog redelijk rustig was en bovendien dat er daar ook een hoop bekenden stonden. Toen de muziek niet begon ben ik even gaan checken of ik met mijn armbandje voor cover stands ook naar het veld kon. Dat kon, dus in de loop van de avond stond onze hele groep op het veld. :)
Helaas waren we om 2.30am nog steeds niet toe aan de hoofd acts. Het laatste nieuws was op dat moment dat het nog 2 of 3 uur zou duren voor die zouden komen… Dat vond ik een beetje teveel van het goede, dus ben ik naar huis gegaan. Ik was niet de enige expat die afhaakte… Had de Bradt Guide (reisgids) toch gelijk! Daar staat namelijk in dat zulke events soms pas tegen 2am beginnen en doorgaan tot vroeg in de ochtend. Ach ja, het was toch wel weer een leuke ervaring!
Verder was het gisteren de verjaardag van Dickya en Benita, wat we voor het concert hebben gevierd met een etentje in Mamba Point. Dat was erg gezellig. Lekker gegeten, met verjaardagscake (met kaarsjes) als toetje. Dickya, VSOer uit de Fillipijnen - gaf nog een mooie speech: onder andere over hoe hij hier in Sierra Leone een nieuwe familie heeft gevonden. Aan het einde van zijn speech deelde hij zelfgemaakte boekenleggers uit. Die had hij toen hij voor vakantie terugging naar de Fillipijnen gemaakt. Echt bijzonder! Er staat onder andere op: Are you MAD today?! If not, you should be Making A Difference! En, wat mij erg raakte en nieuwe kracht gaf in mijn ‘struggles’ van het afgelopen jaar, de volgende prachtige bijbeltekst:
Whatever is WRONG, even if everybody is doing it, will always be WRONG… Whatever is RIGHT, even if you’re the only one doing it, will always be RIGHT.
Ja, ik heb in mijn tijd in Sierra Leone gelukkig ook ontzettend veel mooie en goede mensen ontmoet!
Verder wordt mijn (gevoels)leven weer steeds meer de vertrouwde achtbaan van emoties die bij het leven in Sierra Leone hoort. Ik was toch een tijd echt moe/ afgemat en daardoor een beetje vlak in mijn emoties; niet echt down, maar ongeduldig en zelfs wat chagarijnig, ik miste mijn gewoonlijke positiviteit. Gelukkig lijk ik weer een beetje mijn oude zelf te worden en krijgen de blije momenten weer steeds meer de overhand. Er is ook een hoop gebeurd de afgelopen tijd… soms is het goed om dat van anderen, zoals mijn moeder, bevestigd te krijgen: het is ook niet niks wat ik hier meemaak! Al met al is het een onbetaalbare ervaring geweest en kan ik nog steeds zeggen dat ik geen seconde spijt heb gehad van mijn beslissing om naar Sierra Leone. Maar, het is best fijn om weer in een wat positievere flow te komen… :)
Wat helpt is dat ik weet waar de maagklachten en mogelijk een deel van de moeheid en gebrek aan eetlust vandaan komen. Afgelopen week ben ik toch maar naar de dokter gegaan en na wat testjes bleek: ik heb een parasiet – nou ja, waarschijnlijk meer dan één. :) Het goede nieuws is dat het – als het goed is – gemakkelijk te behandelen is met een antibioticakuur. Voor de zekerheid heb ik nog even op de weegschaal gestaan bij de dokter en ik ben inderdaad weer een aantal kilo’s kwijt… dat heb ik helemaal niet doorgehad.
Ook ben ik een stap verder in het sollicitatieproces van Restless en lijken er nog wat opties te zijn om mijn tijd hier te verlengen. Verder heb ik mijn werksituatie in het Ministerie ook weer wat beter onder controle: ik werk minder hard (= minder frustraties) en heb twee concrete dingen bedacht die ik kan achterlaten in het Minitserie, wat een goed gevoel en nieuwe energie geeft. Het eerste is het realiseren van directe contacten met relevante donors en NGOs. Op dit moment gaat er veel via mij, wat als ik weg ben natuurlijk niet handig is. Daarom ben ik op dit moment alle belangrijke (mogelijke) samenwerkingspartners aan het uitnodigen voor een afspraak met de Minister en Directors (en mij). Ik heb een agenda gemaakt met de prioriteiten van het Ministerie voor het komende jaar en mogelijkheden voor samenwerking. Ik ben benieuwd… maandag komt UNDP en hopelijk komen deze week verder de World Bank, Restless Development en Goal langs. Ten tweede probeer ik internetfaciliteiten en emailadressen te regelen voor het Ministerie. Ik heb al een mogelijke donor en een aantal voorstellen…
Gelukkig is het de laatste week ook weer wat koeler. Ondanks dat het regenseizoen over zou moeten zijn hadden we een paar buien, waarvan één echt gigantisch was! Donderdagochtend, net toen ik wakker werd begon het. Ik zag gewoon helemaal niets als ik naar buiten keek, één grijze vlakte! Gelukkig kon ik een lift krijgen van een bekende uit de straat! Mijn straat was net een waterval en ligt nu nog voller met afval en is nog onbegaanbaarder… :)
Ik het net twee meisjes in onze tuin gelaten om rose apples te rapen (fruitsoort, had ze voor ik hierheen kwam nog nooit gezien), want we hebben ook een rose apple tree of iig, de apples van de boom van de buren vallen in onze tuin. Ze zeiden keurig dankjewel. :) En… ik vergeet het helemaal te vertellen, terwijl ik bijna mijn blog ‘lights!’ had willen noemen… Toen ik gisteren thuiskwam hadden we, sinds minimaal 1,5 week, weer licht!!! Goh, wat kunnen kleine dingen je hier blij maken! Ik heb gewoon de neiging om het licht nu aan te zetten, gewoon om ervan te genieten… haha.
Ik wordt net door Itte (mijn Indiase bovenbuurman) uitgenodigd voor lunch! :) Daar zeg ik geen nee tegen… ik moet mijn parasieten nog even tevreden houden!
Liefs,
Hilda
-
05 December 2011 - 08:32
Jacobine:
Go with your flow!
You're doing RIGHT.
Love you, MaMa
