Jenn op bezoek in Salone, dol-fijn!

Het is 8.15am, 23 december en als ik naar buiten kijk zie ik de naast de zon en nabijgelegen huizen en bomen vooral een grijze mist. De harmattan is aangebroken; dat is de wind die zand vanuit de Sahara richting het zuiden – en dus Sierra Leone – vervoerd. Nadeel is dat het dus erg stoffig is, voordeel is dat het een stukje koeler is! Vooral ’s avonds is dat heerlijk!

Jenn ligt nog lekker te slapen en ik dacht, laat ik even de tijd nemen om onze belevenissen van de afgelopen week op te schrijven. De tijd vliegt, Jenn is hier alweer 1,5 week en heeft nog maar een halve week te gaan… Tot nu toe hebben we behoorlijk wat ondernomen. Zo is Jenn mee naar mijn werk geweest en heeft ze een aantal van mijn collega’s ontmoet. We hebben geluncht in Marianella, waar ik meestal lunch: jollof rice met groenten (die krijg je 1x per week) kip voor Jenn en onion stew. Hmmmm! Ook hebben we een rondje om het National Stadium gelopen en hebben we het van binnen bezichtigd. Toevallig waren er net een aantal drum- en dansgroepen aan het optreden bij het zwembad, waar we voor werden uitgenodigd. Dat was erg leuk en vermakelijk om te zien; net als bij breakdancen deden de dansers één voor één hun soms uitdagende dans.

Ook zijn we twee keer het centrum in geweest. De eerste keer op zondag, toen het super rustig was en we op zoek gingen naar een aantal historische landmarks. Dat is nog best een uitdaging met een globaal getekend kaartje in de Bradt Guide en verder geen aanwijzingen. De oude poort naar het ziekenhuis, waar vroeger de vrijgemaakte slaven die aan land werden gezet werden gekeurd voor ze Sierra Leone in mochten. Helaas konden we ‘The Ruyter Stone,’ het oudste monument dat eens per 10 jaar boven water komt, niet vinden. De uitleg in de gids was een beetje onduidelijk en toen we rond vroegen in het kleine marktje waar we doorheen moesten wist eigenlijk niemand iets van de steen… Gelukkig konden we de Old Warf Steps, ookwel de Freedom Steps genoemd, waar vrijgemaakte slaven hun eerste stappen in Sierra Leone zetten, wel vinden. Ondanks de historische waarde zijn de trappen ergens weggestopt tussen de Ferrie en andere havenbedrijven, zonder enige aanduiding. Ook weer typisch Sierra Leone…
Maandag zijn we nogmaals teruggegaan naar Town (wat je uitspreekt als tong in Krio) om onze ‘Secret Santa’ kadootjes in te slaan voor kerst en nog wat rond te kijken. Net als zondag was het weer behoorlijk warm en hebben we in een lokaal restaurantje een koud frisdrankje gedronken. Daarna zijn we nog even de stoffenmarkt over gelopen, waarna we de taxi richting het strand hebben gepakt.

Strand is wel een key woord in de afgelopen 1,5 week. De eerste zaterdag dat Jenn hier was zijn we met Steve en zijn vriend uit de UK naar Franco’s geweest, een mooi strand waar een rivier uitkomt in zee, die je eerst door moet waden/ zwemmen voor je bij de zee komt. Samen met de taxi chauffeur en twee lokale jongens hebben we overgegooid met een frisbee in zee. Dat was wel grappig. De taxi chauffeur vond het helemaal geweldig, al snapte hij niet helemaal hoe je de frisbee moest gooien. :) Dinsdag zijn Jenn en ik samen op pad gegaan naar Lakka beach, het eerste strand vanaf Freetown. We gingen al vroeg op pad en hebben de hele dag genoten van de zon, zee en het strand! Verder hebben we nog twee keer langs het strand van Freetown, Lumley, op een terrasje gezeten.

Woensdag zouden we naar Banana Island met Samuel, die we op Lakka Beach hadden ontmoet (hij werkte voor het strandtentje waar we zaten). Helaas liep dat even anders… De dag ervoor had ik Sam al wat geld gegeven om benzine en eten in te kopen. Op woensdagochtend belde hij al om 7.15am en stond hij hier keurig om 9am op de stoep. Hij moest nog iets regelen en vroeg om nog een aanbetaling van 80.000 Leones. Eerst wilde ik dat niet geven, maar uiteindelijk stemde ik toe… Dat had ik dus niet moeten doen, want hij kwam mooi niet meer terug! Het nummer dat hij had opgegeven was van Billy, de eigenaar van de strandtent waar we de dag ervoor zaten. Na hem een aantal keren aan de telefoon te hebben gehad en toch nog even te hebben gewacht vond ik het wel mooi. Ik maakte duidelijk dat ik zou zorgen dat ik, hoe dan ook, het geld terug zou krijgen en dat dit wel eens slecht kon uitpakken voor zijn business. Daarna heb ik nog de man, Paul, van de strandtent ernaast gebeld en toen ging het balletje rollen… Eerst belde Paul helemaal overstuur op (die had waarschijnlijk met de buurman gepraat) en gaf aan dat ze al naar de Chief waren gestapt en ze zouden regelen dat ik het geld terugkreeg. Daarna belde Billy op met het voorstel om de trip alsnog voor ons te regelen en dan het betaalde geld te compenseren. Dat vonden we wel een goede optie en zo zaten we vrijdag dus alsnog op de boot richting Banana Island! :)
In een voor Sierra Leone typische houten, beschilderde boot, met motor, voeren we langs de stranden. Een prachtig gezicht: stranden, palmbomen en grote bergen op de achtergrond! We hebben even aangelegd bij River No2, waar we een stukje over het prachtige witte strand hebben gelopen. Al met al was het zo’n drie uur varen naar Banana Island, een behoorlijke trip dus! We waren nog niet onderweg of onze stuurman en gids rolden hun eerste jointje, wat de rest van de dag doorging… Toen de stuurman riep dat hij een dolfijn zag geloofde ik hem eerst ook niet, tot ik de dolfijn een geweldige sprong zag maken! Echt gaaf! Ik denk dat er drie of vier dolfijnen waren, waarvan er één heel dichtbij langs kwam zwemmen. Echte ‘flippers’. :)

Banana Islands is een soort Robinson Crusoe eiland, dat langzamerhand wordt volgebouwd met guesthouses (door Grieken, Russen en Britten…). We kregen een tour over het eiland, langs de overblijfselen van de slavenhandel; een oude kerk, kanonnen, lantarenpalen en de oude haven waar de slapen aan land werden gezet. Ook hebben we het grootste (niet zo heel groot) strand van het eiland gezien en het dorpje. Er wonen zo’n 600 mensen op de twee grootste van de drie eilanden. Na de lunch zijn we weer aan boord gegaan en zijn we teruggevaren naar Lakka. Billy belde onderweg nog twee keer en was helemaal gelukkig dat het goed was gegaan. :)

Ook kreeg ik toen we aanmeerden op Lakka beach een telefoontje van Restless, dat ik door ben naar de laatste ronde! Ze waren erg onder de indruk van mijn antwoorden tijdens mijn sollicitatiegesprek van afgelopen donderdag, ronde 3 (na een telefonisch interview en een geschreven opdracht). Goed nieuws, al zijn er dus nog twee kandidaten: een interne kandidaat en een kandidaat die is afgevallen tijdens het sollicitatieproces voor de Senior Manager functie… De baan is dus nog niet binnen.
Wel heb ik ondertussen al een huis gevonden met Nadine, een collega van GIZ. Vorige week hebben we een stuk of 8 huizen bekeken, waarvan er één echt het leukst is. Het is de onderverdieping van een huis, waarvan de inrichting helemaal nieuw is, inclusief koelkast, televisie en zelfs een wasmachine! De lokatie is gunstig, het uitzicht is mooi en er is stromend water en elektriciteit… Zaterdagochtend hebben we de deal gesloten en 1 januari gaat het huurcontract in. Met Nadine heb ik afgesproken dat, mocht ik geen werk vinden, zij een andere huisgenoot zal zoeken. Nu maar duimen dat ik de baan krijg!!!

Dat was het voor nu. Vanmiddag gaan we op weg naar Hamilton beach, waar we met een groep VSOers kerst vieren! Heerlijk op het strand! Nog steeds heb ik niet een echt kerstgevoel, maar de kerstversiering, kerstmuziek en kerstkadootjes gaan mee in de tas! Komt vast goed!

Hele fijne kerstdagen allemaal!
Liefs,
Hilda