Eén jaar Sierra Leone

Op 16 januari 2012 was ik precies één jaar in Sierra Leone. Als ik terugkijk en denk aan het moment dat ik op het vliegtuig stapte en aan mijn eerste dag in Freetown, dan lijkt het echt een eeuwigheid geleden. Toen had ik nog geen idee hoe mijn leven en Sierra Leone eruit zouden zien, nu ken ik het land al behoorlijk goed en sta ik weer op de drempel van een nieuwe uitdaging.
Aan de ene kant vind ik het bijzonder en aan de andere kant voelt het volstrekt natuurlijk dat je je zomaar kunt settelen in een volstrekt onbekend land. Vooral omdat het zo’n ontzettend ander land is dan Nederland. Qua cultuur, maar natuurlijk ook qua ontwikkeling. Nederland is één van de meest ontwikkelde landen ter wereld, Sierra Leone één van de minst ontwikkelde. Er zijn zoveel meer verschillen dan overeenkomsten tussen de twee landen.

Wat heb ik een hoop meegemaakt het afgelopen jaar! Het jaar zat vol hoogte en dieptepunten, maar wat was het een geweldige ervaring! Ik ben erg benieuwd wat het komende jaar me gaat brengen, het zal weer heel anders zijn. Gisteravond liep ik over straat richting een barretje waar ik met een groep vrienden had afgesproken, om de laatste avond van Connie en Lavan in Sierra Leone te vieren. Het is grappig hoe je soms gewoon je weg kan gaan hier en hoe je zo nu en dan opeens weer bewust kan stilstaan bij je omgeving. Nu keek ik om me heen naar de chaos van verkeer, mensen en rommel en dacht: ‘goh, hier ga ik dus nog minimaal een jaar in rondlopen.’ Zo nu en dan vraag ik me wel eens af waarom ik in deze chaos wil blijven wonen. :) De kleinste dingen kunnen hier zo’n ontzettend gedoe zijn en elke dag ga je weer door dezelfde strubbelingen.

Zo moet ik nu als ik naar de stad wil eerst een taxi naar Bottom Mango nemen en dan kan ik daar achterin de rij (!) aansluiten voor een taxi naar de stad. Het in de rij staan is niet echt favoriet, maar het voordeel is dat ze je helemaal naar de stad rijden en je dus niet over hoeft te stappen. Ondanks de rij zijn er natuurlijk altijd weer mensen die voordringen en dan is het weer een hele discussie…
Ook ben ik vorige week alweer twee keer langs Airtel geweest omdat ik al tijden niet naar Nederland kan smsen. De eerste keer werd mijn nummer gereset, wat natuurlijk niet hielp… De tweede keer werd ik naar het hoofdkantoor gestuurd, maar daar had ik geen zin in. Ik heb erop aangedrongen dat er iets geregeld werd en uiteindelijk kreeg ik een nieuwe sim. Toen kwam de jongen van de balie naar me toe om te zeggen dat als het werkte ik mijn excuses aan hem aan moest bieden. Uhhh, volgens mij is het andersom: als het werkt moet jij je excuses aan mij aanbieden, want dat betekend dat ik gelijk had en je me gewoon had moeten helpen zonder dat ik boos had moeten worden… De discussie ging nog even door en uiteindelijk werd die afgesloten met een lach. Wat dat betreft merk ik wel dat ik hier veel sneller op mijn strepen ga staan, gewoon omdat het te vaak mis gaat. In moet helaas ook weer terug naar Airtel want het smsen lukt nog steeds niet en nu is mijn internet opeens weer super duur geworden…

Na Airtel ben ik langs de matrassenfabriek gegaan en heb ik een dun opleg matrasje kunnen regelen. Dat lukt dan wel weer! Wel grappig: er zat een oude Engelse man ergens verstopt in een gigantisch gebouw. Ik werd super netjes geholpen en als het goed is wordt er vandaag of morgen en op maat gemaakt matras afgeleverd! Ik ben benieuwd… (ik wordt net gebeld dat ze het nu komen afleveren!) nu heb ik dus een redelijk stevig matras, dat hopelijk niet meteen kuilen gaat vertonen en het oplegmatrasje maakt het hopelijk wat comfortabeler. Nog steeds de prinses op de erwt… :)
Verder kan ik nu in de chaos van PZ (het markt gedeelte in Freetown, dat één grote chaos is van ‘kraampjes’ en kleedjes met spullen, gewoon redelijk de weg vinden! Ik weet nu waar ik voor wat moet zijn, dat is toch best knap in die chaos. Afgelopen week heb ik een koekenpan, Jif en nog wat spulletjes voor het huis gekocht.

De grote veranderingen zijn dat ik nu een goedbetaalde baan heb en een luxe huis! Het blijft gek; het is net of ik een ander leven krijg. Nadine is nu naar Egypte voor haar studie en ik heb huis voor me alleen. Ik geniet erg van het huis en de luxe (al is het maar stromend water en een koelkast)! Het is echt een fijne plek. Ik heb nu ook ontdekt dat je in 5 minuten naar Wilkinson Road kan lopen, wat me ontzettend veel tijd scheelt als ik ergens in het Westen van de stad heb afgesproken. Het houdt ook in dat ik binnen 15 minuten op mijn werk kan zijn en bovendien zit er direct aan Wilkinson Road een supermarkt. Ideaal! Ook staat er direct tegenover ons hek een klein winkeltje waar ze in ieder geval brood, eieren en water verkopen… wat wil een mens nog meer! :) Het is misschien niet zo’n ‘relaxte locatie’ als Murray Town (Mam :)), maar ik combinatie met het fijne huis, uitzicht en de buurt is het toch maar een lot uit de loterij!
Ondertussen is de LCD tv geinstalleerd, heb ik een nieuw matras en hebben we ons het huis al redelijk eigen gemaakt. De jongen die de zaken waarneemt voor de eigenaar zorgt zo goed voor ons dat we er soms een beetje argwaan van krijgen… Zelfs de tuinman ging aan de slag met onze plantjes toen ik het vroeg! Alles wat we vragen wordt geregeld. Dat is zo niet Salone! :)
Wel moest ik gisteren, toen ik om een uur of half twee ’s nachts thuis kwam, behoorlijk wat geluid maken om onze bewaker te alarmeren… Dat schiet dus niet erg op! Nadine heeft ‘m ook al een keer wakker moeten schudden toen hij in een hoekje lag te slapen met z’n radio op vol volume. De volgende dag zat hij wel netjes naast het hek toen ik ’s avonds thuiskwam, ik denk dat hij wel geschrokken was… Ik stond zo lang aan het hek dat ik na een tijdje zei: you lost your job! Aangezien ons hek redelijk laag is en er geen prikkeldraad op zit, is het wel belangrijk om goede beveiliging te hebben. Maar, ze zijn bezig om een nieuw bedrijf in de arm te nemen. Dan krijgen we overdag één bewaker en ’s nachts twee.

Na een paar drankjes bij Big Brother, een klein barretje zijn we gisteren via O’Caseys bij de reggea night van Ases, een nachtclub beland. Ik was redelijk laat thuis en heb lekker uitgeslapen. Nu ga ik even ontbijt maken (helaas is de yoghurt niet koud, want ik was vergeten de schakelaar om te zetten naar NPA (overheidsstroom), omdat de generator de avond ervoor aanstond… weer wat geleerd), dan even douchen (onder een echte douche!!!) en daarna de stad in om het een en ander te regelen en te kopen. Vanavond hebben we een house warmingsfeestje met barbecue bij Howard (ex-VSO).

Het is ondertussen maandagochtend en ik heb nog een weekje vrij voor ik aan mijn nieuwe baan begin. Ik begin steeds meer te beseffen hoeveel geluk ik heb dat ik die baan heb gekregen! Er zijn toch best veel mensen die willen blijven en niets vinden en ook hebben er behoorlijk wat mensen op deze baan gesolliciteerd. Bovendien is het echt een super leuke organisatie; alleen maar jonge mensen en ze hebben bijvoorbeeld voetbalvrijdag, waarbij ze één keer per maand met het hele kantoor gaan voetballen. :)
Soms voelt het ook wel een beetje dubbel dat ik nu een fijne en goedbetaalde baan heb… er is hier zoveel armoede en werkeloosheid en dan vind ik zomaar een goede baan. Ik ben wat dat betreft echt wel blij dat ik een jaar VSO ben geweest en op een (hoog) lokaal salaris heb geleefd en ook in een lokale organisatie heb gewerkt. Zo heb ik toch een redelijk inzicht gekregen in het leven van de locals hier.

Na een jaar in Sierra Leone en zo goed als wekelijks een blog te hebben geplaatst, denk ik dat ik het komende jaar toch steeds minder te schrijven zal hebben. Natuurlijk is er mijn nieuwe baan waar ik zeker genoeg over te vertellen zal hebben, maar verder begint mijn leventje hier toch wel ‘normaal’ te worden. Dingen die in het begin echt opvielen zijn nu gewoon onderdeel van mijn leven hier. Ik heb een hele tijd gehad dat ik, als ik iets meemaakte, al bedacht hoe ik het in mijn blog ging verwoorden… Nu kom ik thuis na een typische dag in Salone en weet ik eigenlijk niet meer wat ik nu wilde beschrijven. De schreeuwende en soms zelf vechtende taxi chauffeurs, de dode hond langs de weg, de dakloze man die er midden in de zon voor dood bij lag, de wegen die – bijna een jaar na de deadline – nog steeds niet klaar zijn, de nieuwe restaurantjes en barretjes die, zo lijkt het, met steeds meer regelmaat uit de grond worden gestampt, een dagje strand, de onverzorgde kindertjes in kapotte kleding die in een krottehuisje naast ons wonen, een jonge die met zijn anti-verkoudheids drankje precies degene uit de groep aanspreekt die verkouden is, het constante ‘white girl’ dat je naar je hoofd krijgt, met z’n vieren op de achterbank van een taxi gepropt worden, de nieuwe vriendjes die ik heb gemaakt rond mijn nieuwe huis en die dachten dat ik Chinees was, omdat ze helemaal fan zijn van Kungfu Fighting en waarvan er één gisteren mijn hand pakte en helemaal mee naar mijn huis liep, de gesprekjes met mensen in de taxi en op straat, onze nieuwe ‘houseboy’ die ook weer Tboy heet en net als de oude Tboy mijn water naar huis draagt… het is allemaal onderdeel van mijn leven geworden.

Toch ben ik erg benieuwd wat het nieuwe jaar me gaat brengen! Om jullie alvast een klein beetje voor te bereiden… er is een kans dat ik langer dan een jaar voor RD zal werken. We zullen zien… Hopelijk kan ik binnenkort mijn ticket boeken en kom ik inderdaad de eerste twee weken van april naar Nederland.
Als laatste wil ik jullie nog maar eens bedanken voor jullie interesse in mijn leventje hier, ik vind het super leuk dat mijn familie en vrienden me zo trouw volgen en het blijft geweldig om jullie reacties en mailtjes te lezen! Het is heerlijk om de hoogte- en dieptepunten met jullie te kunnen delen en daarin gesteund te worden: de beterschapswensen als ik ziek ben en de felicitaties voor mijn nieuwe baan, het doet me echt goed!!! Bedankt!

Liefs,
Hilda