Zomaar een dag in Freetown (en eenHummer!)

Vrijdag 29 januari 2012. Ik werd rond 8uur wakker na een goede nacht op mijn geweldige matras. Na een paar rek- en strekoefeningen voor mijn rug nam ik een heerlijk verfrissende douche. Geen bucket shower meer, maar een echte douche! :) Al is het soms wel koud, want we hebben – op het soms door de zon verwarmde water na – geen warm water.

Na het douchen heb ik mijn computer aangezet om mijn mail te bekijken, maar het internet was zo traag dat ik het maar opgaf. Wel liet ik mijn laptop aanstaan om muziek af te spelen (Birdy en Ed Sheeran – ik had er nog nooit van gehoord, maar Ineke heeft dit voor mij op een USB stick aan Jenn meegegeven). Toen heb ik een kopje thee gezet en mijn ontbijt gemaakt: mango, papaya, yoghurt en muesli, waarna ik me met mijn ontbijt op de ‘veranda’ voor ons huis installeerde. Het blijft heerlijk om ’s ochtends in de koele schaduw te zitten met uitzicht op zee en strand!
Daarna heb ik lekker even zitten lezen, wat ik de afgelopen twee weken veel heb gedaan. Van dokter Ruud, die ondertussen weer in Nederland is, heb ik een hele stapel boeken gekregen, onder andere de Millenium Trilogie. Die heb ik inmiddels uit en nu ben ik begonnen in ‘De gouden kooi’ en boek over een vrouw die haar jeugd aan het hof van Saddam Hoessein doorbracht. Onder het lezen heb ik nog even een gezichtsmaskertje opgebracht, lekker even tutten… :)

Om een uur of 11 heb ik me omgekleed en ben ik de deur uitgegaan. Naast ons huis loopt een weggetje naar beneden dat direct naar Wilkinson Road leidt. Het duurt zo’n vijf minuten om Wilkinson Road te bereiken en de weg is redelijk steil. Bovendien is er een stuk dat erg zanderig is en waar ik altijd heel voorzichtig overheen loop, want voor je het weet glij je onderuit. Net voorbij ons huis lopen altijd een aantal hele jonge kindertjes die me altijd vol enthousiasme tegemoet komen rennen, onder luid ‘white man, white man!’ geroep en me dan omhelzen. Onder aan de weg is helemaal een gigantische kinderschare en zodra ze me in het oog krijgen komen er zo’n twintig kinderen op me afgerend… Onder andere mijn Kungfu Fighter-vrienden. :)
Onder aan de weg is een trappetje dat naar Wilkinson Road leidt. Daar had ik geluk en kon ik meteen in de eerste taxi stappen. Na mij stapte een oudere man in die niet helemaal wist waar hij heen moest, maar op boze toon verklaarde dat hij gewoon dayander moet zijn (daar verderop). Mensen gaan hier altijd direct de discussie met elkaar en geven bovendien zelden toe dat ze iets niet weten. Ik stapte uit op Aberdeen Road en liep naar GIZ. Daar was het volledig uitgestorven, blijkbaar zijn ze op teambuilding in Kenema (waar ik vorig jaar bij was). Alleen Rachel, één van de secretaresses, was er en ik heb de spulletjes die ik kan brengen bij haar achtergelaten.

Ik ben doorgelopen naar de bank om geld te halen. Ik wordt altijd vrolijk verwelkomd door de beveiliger die voor de ingang zit, want hij is de oude bodyguard van de Minister. Helaas was het super druk, dus ik ben maar weer weggegaan. Het gaat allemaal redelijk traag en ik had geen zin om een half uur in de rij te staan. Ik ben doorgelopen naar Congo Cross en kon daar meteen in een taxi stappen. We waren net opweg toen Beth ook instapte, waarmee ik had afgesproken voor de lunch. Toen ik bij het Ministerie werkte liep ik regelmatig naar de YouYui building, een door de Chinezen gebouwd kantoorpand waar een aantal belangrijke ministeries zijn gevestigd. Op vrijdag serveren ze onder andere bonen met vis en plaintain (bakbanaan) wat een lekkere en voedzame maaltijd is. Vandaag heb ik met Steve, Beth en Heather geluncht. Tijdens de lunch belde Richmond, de ‘opzichter’ van ons huis om te vragen of ik rond 15uur thuis was zodat de muggenhorren konden worden opgehangen (we misten nog horren voor de voordeur en Nadine’s kamer).

Na de lunch ben ik naar het Ministerie gelopen (dat zit zo ongeveer aan de andere kant van het National Stadium), waarbij ik rond de lunch altijd omgeven wordt door naar schoolgaande jongeren in schooluniform. Aangezien ik eigenlijk altijd de enige blanke ben zorgt dat regelmatig voor verbaasde blikken en gesprekjes.
Bij het Ministerie heb ik even staan kletsen met de Permanent Secretary, terwijl Bimba (één van de messengers) mijn sleutel bij Deen (mijn collega van de Youth Division) ophaalde die zat te bidden in de moskee op het terrein. Ik kwam eigenlijk alleen langs om mijn notitiebloekje op te halen dat ik eerder die week was vergeten.
De volgende stop was de kleermaker, waar ik eerder die week met Ruth langs was gegaan. Ik had nieuwe stof gebracht en een rok en jurk die moesten worden aangepast. Helaas had hij wel Ruth’s kleding af, maar niets van de mijne… Als excuss liet hij me een ‘boil’ (bult) zien onder zijn arm die het moeilijk maakte om te werken. :) Uiteindelijk kwamen we overeen dat hij dinsdag mijn kleding langbrengt bij Restless Development (want maandag ga ik beginnen!). Ik ben benieuwd… Wel jammer, want ik wilde ’s avonds één van die jurken aan, maar dat ging dus niet door.

Na de mijn bezoek aan de kleermaker kon ik met behulp van de ‘Top up-man’ (deze verkoopt telefoonkrediet) meteen de eerste taxi bemachtigen die me, met een omweg, naar Murray Town bracht. Daar bracht ik mijn tweede bezoek aan de bank. Helaas stond er nog steeds een rij, maar die was korter dan die ochtend. Toen ik bijna vooraan de rij stond sneakten er een man en een vrouw voor me. Dat zijn mensen die op de stoelen zitten te wachten en dan als ze bijna aan de beurt zijn weer in de rij gaan staan. Ik irriteerde me aan het feit dat het altijd zonder iets te zeggen en sprak de meneer daarop aan. Dat resulteerde in een hele discussie, waarin hij me in principe gelijk gaf maar geirriteerd werd toen ik zei dat hij geen manieren had (de Hollandse directheid :)). Toen de man werd geholpen vertelden de jongens achter me dat ik gelijk had. Grappig, ik heb wel vaker van die discussies hier en er zijn toch altijd mensen die het dan met me eens zijn. Je merkt toch wel vaak dat ze ook elkaar op zulke dingen aanspreken. Maar goed… ik moest er wel om lachen en had gelukkig snel mijn geld en meteen een taxi richting Lumley. Daar stapte ik uit bij de supermarkt waar ik snel een boodschapje haalde en buiten bij de groentenstal wat groente en fruit (dat kan je niet in supermarkten halen). Ik maakte even een praatje met één van de jongens die altijd bij de supermarkt staat en morgen met mij wil ‘trainen’ op het strand omdat ik een keer met mijn tennisracket liep. :) Daarna liep ik het trappetje aan de overkant van de weg op om de steile weg naar mijn huis te beklimmen. Ik kreeg even gezelschap van een jongen die een stukje met me mee opliep en aardappels had gekocht en blijkbaar bij ons in de buurt woont.

Thuis aangekomen stonden de horren tegen de buitenmuur… Het was nog geen 3uur, maar de timmermannen waren blijkbaar te vroeg (dat kan dus ook). Ik belde Richmond en sprak af dat ze vandaag terug zouden komen. Ik heb mijn boodschapjes uitgepakt een zakje koud water uit de koelkast gepakt, wat luchtigs aangetrokken en lekker in de schaduw zitten lezen. Na een tijdje zweette ik nog steeds en heb ik maar even een koude douche genomen. :) Onder het lezen heb ik gebeld en gesmst met Dickya en Kate die allebei zouden komen logeren, maar uiteindelijk hadden ze allebei om verschillende redenen toch andere accommodatie geregeld.
Rond 5uur heb ik me opgefrist en klaargemaakt en ben ik de deur weer uitgegaan. Dit keer werd ik beneden aan de weg echt omgeven door een hele kinderschare die allemaal mijn hand wilden vasthouden. Tot de kleinste ukkies na die net kunnen lopen. :) Beneden aan de weg stond ik even te kletsen met een nogal mans uitziende jongen die een grote bochel op zijn rug had. Dat vind ik ook iets typisch Salone’s; ook met een handicap kan je nog een ‘stoere jongen’ zijn en draai je zo goed en kwaad als het gaat mee.
Ik had al snel een taxi en het verkeer zat mee, dus ik was rond 19uur bij VSO voor ‘the end of ICT party’ het feestje dat altijd aan het einde van de twee weekse introductie van nieuwe vrijwilligers wordt gegeven. Er was nog niemand, dus toen maakte ik rechtsomkeer, belde Ruth en heb haar en Audrey en Carrie ontmoet in de supermarkt, waar ze net drank aan het inslaan waren. Met z’n viertjes gingen we weer richting VSO waar inmiddels wat meer gasten waren gearriveerd.

Dickya en Audrey hadden een programma voorbereid met onder andere een voorstelrondje, het VSO-lied (I am a V, I am in S-L en dan steeds moeilijker te spellen woorden…) en na het eten natuurlijk dansen! Dat is toch altijd leuk. Ik heb erg leuk staan dansen met de nieuwe driver, erg grappig! Ze blijven het opmerkelijk vinden dat ik dans als een Afrikaan. :)
Na het feestje zijn we met een groep richting het strand gegaan waar we bij O-Bar belandden, een nieuwe en hippe beachtent. Daar kwam ik meteen een aantal bekenden tegen (onder andere één van mijn nieuwe collega’s die aangaf dat ze er naar uitkijkt dat ik maandag begin :)) en heb ik gezellig staan kletsen en dansen. Na een tijd merkte ik op dat alle VSOers waren vertrokken, maar ik vermaakte me nog prima. Het is altijd leuk om weer nieuwe mensen te ontmoeten en wat te kletsen, al blijft het een vreemde omgeving: een sjieke tent langs het starnd vol met expats en Libanezen. Ik heb een tijd met Anthony staan kletsen die half Nederlands is en die hier bij Heineken stageloopt en een meisje dat hier een week (!) namens het KIT via Heineken onderzoek doet. Ook werd ik door een wildvreemde man aan gesproken met de vraag of ik Nederlands was… hij had ook een tijdje in Nederland gewoond, de tweede die avond die een paar woorden Nederlands tegen me praatte. :)
Tegen half twee liepen we de bar uit en gingen we opzoek naar een taxi. We maakten nog een grapje over het feit dat wij op een taxi stonden te wachten terwijl er rijen dure auto’s en zelfs Hummers stonden. We stonden zo’n vijf minuten buiten toen een man ons een lift aanbood. Ik zei nog, het is toch wel een Hummer… en ja, even later zaten we met z’n drieen op de achterbank van een Hummer!!! Dat was echt geweldig! De man kwam uit Oezbekistan (hoe schrijf je dat?!) en werkt in de logistiek hier in Sierra Leone. Ook was hij in Nederland geweest, zelfs in het dorpje waar Vincent van Gogh is geboren en Anthony… de wereld is klein. Hij wilde ons wel even thuisbrengen en ging daarna weer naar O-Bar. Alle politiemannen die ons stopte voor controle kenden hem als ‘de master’… en de man bracht ons helemaal naar huis! Echt bizar!

Thuisgekomen ben ik, na een typische dag in Freetown, lekker mijn bedje ingedoken… blijkbaar valt er nog genoeg te schrijven over mijn leventje hier. :)
X Hilda

PS: zie de foto’s die ik bij mijn vorige blog heb gezet.