Back home in Sweet Salone

Ik ben weer thuis! Na een voorspoedige reis (het was zelfs gezellig met een groep jonge Sierra Leoonse diaspora in het vliegtuig naar Freetown) kwam ik zondag om een uur of half vijf aan op Lungi International Airport. Zoals Bahram Sadeghi in zijn boekje ‘Waarom bent u zo arm’ schrijft over dit vliegveld: ‘als een vliegveld het visitekaartje van een land is, dan heeft Sierra Leone het slechtste visitekaartje ter wereld.’ Maar ach, het is maar hoe je het bekijkt. Ja, het is klein en basic; toen ik naar Nederland vertrok stonden er drie vliegtuigen tegelijk, dat is echt veel! Hij beschrijft het als chaotisch, maar het is zo klein en lopen in vergelijking met andere vliegvelden zo weinig mensen rond, die naar mijn mening ook niet zo opdringerig zijn als in bijvoorbeeld India (maar mogelijk ben ik enigszins bevooroordeeld en gewend), dat ik de chaos zelf wel mee vind vallen. Maar, het vliegveld heeft zeker z’n nadelen. Het feit dat je een stuk zee moet oversteken om in Freetown te komen bijvoorbeeld. Dit keer vaarden er maar twee bootjes, dus helaas moesten we een tijd wachten tot we aan boord konden. Gelukkig heb ik gezellig zitten kletsen met drie Nederlandse meiden die hier een week voor UNICEF zijn en viel de oversteek, ondanks de toch redelijk onrustige zee, alles mee en kwam ik veilig en met al mijn bagage aan in Freetown! Daar stond Julius, mijn trouwe taxichauffeur, al keurig op me te wachten. Hij had een extra grote auto mee, vanwege de bezine crisis – alweer! Ik snapte de logica niet helemaal, maar goed... hij was speciaal voor mij van huis gegaan en heeft me keurig thuisgebracht. Super!

Om half acht was ik alweer thuis, wat me toch alles meeviel! Ik heb even gerommeld en ben daarna lekker mijn bed ingedoken. De volgende ochtend werd ik om tien uur opgehaald door Abdul, een van de Restless chauffeurs, om naar Makeni te rijden, waar ons Annual Review aan de gang was. Uiteindelijk was ik vroeg wakker en heb ik mijn koffers zo goed als uit kunnen pakken. Het duurde ook even voordat we Freetown uit waren, maar om een uur of half drie reden we Makeni binnen. Ik kreeg – zoals gewoonlijk – een ontzettend hartelijk ontvangst van al mijn collega’s. Het was meteen weer super leuk om terug te zijn (wat heb ik het toch – weer – getroffen)! Het Annual Review was erg interactief en nuttig, en opzich ook wel weer een lekker begin van mijn werk hier. We hebben veel in groepjes gewerkt aan onder andere werkplannen en budgets voor nieuwe projecten. Natuurlijk was er tussendoor ook tijd voor energizers en ’s avonds voor wat ontspanning. Zo ben ik twee keer naar een voetbalwedstrijd (Champions League) geweest met collega’s. Aangezien de locals ontzettend fanatieke supporters zijn, is dat een leuk uitje. Naast de discussies is er altijd veel plezier en natuurlijk gejuich en gedans bij het scoren of winnen. Woensdagavond zijn we met een aantal collega’s wezen stappen. Lekker de hele avond gedanst, heerlijk!

Donderdagochtend weer vroeg op weg naar Freetown… Ik deelde de auto met onze driver Abdul en drie collega’s. Onderweg nog wat mango’s gescoord, ‘meegedanst’ met de muziek, gelachen en nog wat geslapen (het was een korte nacht). Mijn collega’s hadden een mooi verhaal over onze office assistant uit Bo. Die had een mooie vrouw aan de haak geslagen die iets boven zijn ‘range’ was. Hij moest haar dus behoorlijk in de watten leggen, waarvoor hij ook het geld voor zijn transport terug naar Bo heeft gebruikt… Toen moest hij dus bij collega’s geld lenen voor de terugreis. :) Daarna volgde een heel gesprek over hoe vrouwen mannen hier inpalmen en het op hun geld hebben voorzien. Een overlevingsstrategie voor vrouwen die meestal geen eigen inkomen hebben en wel een gezin om te onderhouden. In Freetown aangekomen belandden we natuurlijk meteen weer in de verkeersdrukte en heeft Abdul ons weer via allemaal short cuts naar het westen geleid. Onderweg zagen we een aantal ‘lantarns’ – wagens voor de optocht van die avond ter ere van 51 jaar onafhankelijkheid. Ook hingen er slingers met afwisselend de Sierra Leoonse en oranje (Africell, een telefoon provider) vlaggetjes, toch leuk dat ze ook alvast voor koninginnedag versieren. :)
Ik heb me bij mijn huis laten afzetten en ben meteen onder de douche gesprongen. Nu ben ik echt niet zo moeilijk, maar het guesthouse waar we sliepen was wel heel viezig en armoedig… Dat was wel weer even een overgang na de luxe van Nederland, dus het was heerlijk om weer in onze eigen schone badkamer te staan en de vuiligheid van me af te spoelen! :)

Al is het maar 2,5 week, het voelt alsof ik best lang ben weggeweest. Het grappige is dat dat ook mensen hier opvalt, (vage) bekenden zoals bijvoorbeeld de Libanese supermarktmanager die ik tegenkwam merken het allemaal op dat ik ‘don loss’ (weg) was. :) Ook zijn er toch weer wat dingen veranderd. Zo heeft Wilkinson Road nu keurige zebrapaden, is het werk aan Spur Road al behoorlijk gevorderd, heb ik alweer een aantal nieuwe strandtentjes ontdekt en is er nu Fanta Lemon! :) Verder is het weer vertrouwd en moet ik zeggen dat ik ervan geniet om weer terug te zijn. De zon, de warmte (!), de aardige mensen, de chaos… het voelt goed!
Ik ben lekker opgeladen en met een voorraad nieuwe kleding, schoenen, eten en andere spulletjes teruggekomen. Zo kan ik nu ein-de-lijk weer een normale omelet bakken in mijn HEMA koekenpan en drink ik nu heerlijk gefilterd water! Wat een luxe! Dat mag ook wel, want toen ik aankwam was er geen water (dat kan gelukkig snel verholpen worden) en er is nu al een aantal dagen bijna geen stroom… Gelukkig hebben we een generator die nu ook overdag even aanging. Kon ik snel even mijn laptop opladen zodat ik nog een aflevering Grey’s Anatomy kon kijken (met dank aan Sander heb ik weer een hele voorraad films, series en muziek!).


Vrijdag hadden we in verband met de 51-jarige onafhankelijkheid van Sierra Leone een vrije dag. Ik heb heerlijk rustig aangedaan en alleen ’s middags even met wat vrienden aan het strand (!) wat gedronken. Vanochtend heb ik het laatste restje van mijn koffer uitgepakt en nu zit ik lekker in de schaduw achter mijn laptopje. Zo lunch maken en dan ga ik met Guusje, een Nederlandse VSOer die pas is aangekomen, wat drinken aan het strand.
Dat was het voor nu. Even een korte update over mijn terugkomst. Eens kijken of het me lukt om ’t nu te plaatsen (lang leve traag internet…). It’s good to be back!

Bedankt voor de heerlijke vakantie! Tot snel!
Liefs,
Hilda