Goed bezig!

Het is alweer begin juni, nog even en ik ben hier alweer 1,5 jaar! De tijd vliegt echt! Gelukkig heb ik het nog steeds erg naar mijn zin hier. Mijn werk is echt super. Ik kom net terug van een afspraak met UNFPA die willen dat wij hun multisectorale programma gericht op jongeren en hun ‘sexual reproductive health’ coordineren. Hoe zeg je dat in het Nederlands…?! Het programma richt zich op seksueel overdraagbare aandoeningen, zoals HIV/AIDS, maar ook op het voorkomen van tienerzwangershappen en bijvoorbeeld het beter plannen van het tweede kind. De multisectorale aanpak houdt in dat verschillende Ministeries (Gezondheid, maar ook Jeugd) en verschillende iNGOs samenwerken om de problemen rond sexual reproductive health van jongeren in Sierra Leone aan te pakken.
UNFPA heeft Restless Development gevraagd om een voorstel te schrijven om dit programma te coordineren – ze zijn erg enthousiast over ons werk. Ze wilden naast de coordinatie ook een hippe campagne die jongeren aan zal spreken en de verschillende projecten samenbrengt en hadden ons gevraagd om voor dit alles een voorstel te schrijven. Naast het werven en trainen van jonge vrouwelijke community volunteers, training in youth friendlyness van healthworkers, stagiaires in youth friendly health centers, training en support van Ministeries, coordinatie van verschillende partnerorganisaties, willen we een poda poda (taxibusje) kopen, dat we laten schilderen en decoreren in de kleuren en met de naam of het logo van onze campagne. Daarin gaan onze drama interns met een DJ op tour door de drie districten waarin we dit project pilotten. Ze stoppen op verschillende plaatsen waar veel jongeren samenkomen, waar ze hun dansvloer uitrollen, de DJ Sierra Leoonse muziek draait en de drama interns de jongeren op de dansvloer uitnodigen. Wanneer de dansvloer vol is, wordt de muziek stopgezet en doen de drama interns hun sketches (toneelstukje) met een boodschap rond sexual reproductive health. Na afloop gaat de muziek weer verder en kunnen de drama interns de jongeren één op één spreken en condooms uitdelen. UNFPA is enthousiast en op een paar kleine aanpassingen na is ons (mijn eerste) voorstel goedegekeurd!
Het is echt super om te merken hoe donors, iNGOs, jongeren en anderen ons waarderen. Ik krijg altijd leuke reacties als ik vertel dat ik voor Restless werk. Restless wordt gezien als innovatief, als een organisatie die echt effectief is en impact heeft en die sterke waarden heeft. Daarnaast wordt ook ons bereik vaak geprezen; overal in het land kom je de borden van Restless Development tegen die de dorpen aanduiden waar we werken. Ook krijg ik heel veel positieve reacties op onze Young Leaders, de ex Volunteer Peer Educators van het Youth Empowerment Programma (mijn programma), wanneer ze een training volgen of werk doen voor andere NGOs.

Het fundraisen is redelijk nieuw voor Restless Development Sierra Leone, want de afgelopen 7 jaar is het programma bijna volledig door DFID (Ministerie van Ontwikkelingszaken in Engeland) gefinancierd. Deze financiering loopt in september af en dat heeft waarschijnlijk toch gevolgen voor de organisatie. Met de management committee zijn we in ieder geval al voorbereidingen aan het treffen voor een gedeeltelijke reorganisatie. Ook als we wel voldoende fondsen binnenhalen voor het huidige personeelsbestand, gaan we de organisatiestructuur enigszins aanpassen. Uiteindelijk moet de organisatie zo in elkaar zitten dat we gemakkelijk nieuwe fondsen en projecten kunnen implementeren. Aangezien het grootste deel van de werknemers onder mijn programma valt, komt er een hoop op mijn schouders terrecht. Dat is dus een behoorlijke uitdaging! Afgelopen vrijdag hadden we een MC Away Day (management committee) en hebben we naast wat teambuilding uitgebreid onze communicatie strategie besproken. Het wordt een spannende en drukke tijd. Aangezien ik het grootste programma manage en dus ook de meeste medewerkers heb, komt er veel op mijn bordje terecht.

Gelukkig lijkt een goede basis gelegd; tijdens mijn performance management gesprek kreeg ik complimenten van de Country Director voor mijn werk tijdens de eerste maanden en mijn management stijl! Ze zei dat ze er alle vertrouwen in heeft dat het programma en alle veranderingen bij mij in goede handen zijn. Ook haar baas had haar gecomplimenteerd met het aannemen van een goede manager. :)
Van mijn medewerkers krijg ik ook goede feedback. Ik had nu voor het eerst lijnmanagement gesprekken per telefoon met de drie regionale coordinatoren, die elke 1,5 uur duurde.. Zij staan aan het hoofd van onze kantoren in Bo, Makeni en Kono en vallen direct onder mij. Dat was echt zo dankbaar! Het is ontzettend nuttig voor mij om op de hoogte te zijn van hun werk en de dingen waar ze tegenaan lopen. Maar, het is duidelijk ook heel belangrijk voor hen om hun werk met mij door te kunnen spreken en dingen aan mij voor te kunnen leggen. Ze spraken elk aan het einde uit hoe fijn ze het vonden dat we de gesprekken hadden gehouden en zoals één van hen zei: ‘I feel really close to you now!’ Dit zijn jongens (nou ja, mannen) die een regiokantoor runnen, volledig eigenaar zijn van het Youth Empowerment Programma (dat is mijn programma) in de regio’s en waar ik veel respect voor heb. Echt mooi en voor mij ook nieuw, ik ken dit helemaal niet zo uit Nederland; dat er zoveel waarde wordt gehecht aan het support dat je van een manager krijgt en dat dat dan ook zo benoemd wordt. Ik prijs me echt gelukkig dat ik met zulke geweldige mensen mag werken!
Op 16 juni organiseren onze Volunteer Peer Educators en Field Officers de Day of the African Child gevierd in de communities waar ze werken. Ik had bedacht dat ik dat mooi kon combineren met mijn bezoek aan ons kantoor in Kono. De regionale coordinator in Kono vond dat een ERG goed idee – hij kan dat ook zo mooi verwoorden. :) Kono is behoorlijk ver weg, ik ben er nog nooit geweest en bovendien is dit het enige kantoor waar zowel het UNICEF als het DFID programma wordt uitgevoerd. Ook is dit ons nieuwste kantoor en heeft de regionale coordintor geen assistent programma coordinator, wat het allemaal een behoorlijk pittige baan maakt. Ik wil dus graag wat extra tijd nemen om het kantoor te bekijken, dingen door te spreken en wat communities te bezoeken (!!!).

Maar eerst gaan we naar Kenema voor onze Quarterly Staff Workshop (QSW), de tweede alweer voor mij. Ik heb donderdag de budgetten afgerond… poeh! Wat een dag; budgetten voor de QSW opgesteld, budgetten voor de drie regio’s goedkeuren, budgetten doorlopen voor de komende maanden en bekijken waar we kosten kunnen besparen om wat grote aankopen te doen, onze maandelijkse resultaten doornemen om te kijken waar we extra aandacht aan moeten besteden om onze DFID richtlijnen te behalen en aan het einde van de dag de UNFPA afspraak… Maar, super productief! :)
Vandaag ga ik met de twee andere programma managers en onze nieuwe senior manager naar Kenema voor een Monitoring en Evaluatie training. Het idee is dat dit meer wordt geintegreerd in de programma’s – oftewel, dat de programma managers hier verantwoordelijk voor worden en de RM&E manager zich meer op onderzoek richt. Daarna hebben we twee dagen QSW en daarna ga ik twee dagen met de regio coordinatoren zitten om van alles door te spreken: de UNFPA Business Case (ons nieuwe Youth Empowerment Programma), sharing en learning binnen ons programma en tussen de regio’s, duurzaamheid van onze interventies, de strategie rond de verkiezingen, enz. Ik heb echt zin in! Leuk om alle collega’s weer te zien en ook fijn om een heleboel gedaan te kunnen krijgen. Dan kunnen we ons echt voor gaan bereiden op het nieuwe programma. Terwijl we het vorige en het financiele jaar afsluiten.

Naast het werk heb ik het een beetje rustig aangedaan, maar natuurlijk heb ik nog wel wat leuke dingen ondernomen. Zo was ik afgelopen zondag weer wandelen, dit keer vanaf IMATT naar Forah Bah College, de Universiteit van Sierra Leone. Een leuke wandeling langs oude koloniale huizen en met mooie uitzichten. Ook hebben we een kameleon gezien! Echt gaaf, die had ik nog nooit in het wild gezien! Ik spotte hem toen hij net de bosjes in kroop. Echt een bijzonder beest! We stonden met z’n vieren in de bosjes te staren en werden met verbazing gadegeslagen door drie jochies. Toen we ze vroegen hoe je dat in het Krio noemt, zeiden ze: flower. Haha. Toen we aanwezen waar we naar keken begrepen ze ons wat beter… :) Terug bij IMATT, waar Jess woont, zijn we het zwembad ingedoken. IMATT is de internationale militaire trainingsmissie, die een eigen compound hebben dat de sfeer van een vakantieoord uitademt. Super leuke huisjes met prachtige geimporteerde meubelen, 24 uur stroom, het is super rustig… echt een paradijsje. Naast militairen heeft DFID er ook een aantal huisjes, vandaar dat Jess er woont.
Verder zijn we hier nog in het begin van het regenseizoen, wat betekent dat het vooral ’s nachts regent (al regent het nu ook behoorlijk). Het zijn gigantische regenbuien met knallend onweer. Het mooie is dat uit het niets overal groen omhoog schiet en opeens allemaal bomen en struiken in bloei staan! Ook lijken er opeens veel meer vogels rond te vliegen. Ik heb wat uit Nederland meegebrachte zaadjes gepland (of nou ja, de tuinman), wie weet wordt het wat…
Met het regenseizoen begint ook het ‘huisfeestjes’ seizoen weer. Gisteren hadden we een feestje ter ere van het jubileum van de Britse koningin. Iedereen was gevraagd in de kleuren van de Britse vlag te komen of in een national dress. Ik had een wit shirt, blauwe rok en rood riempje om en twee Delftsblauwe klopjes als ketting. De klopmjes waren echt een succes. :)

Ondanks de regen hadden we de afgelopen tijd een beetje pech qua water en elektriciteit. Volgens zeggen werd er aan de dam gewerkt, waardoor er in heel Freetown wekenlang geen stroom was. Door de benzine-crisis was er soms ook geen bezine voor de generator… dus ik had de kaarsjes maar weer tevoorschijn gehaald. Toen ze met de wegwerkzaamheden ook nog de waterpijp hadden doorgesneden was het helemaal armoe. Maar, gelukkig doet alles het nu weer en kunnen we weer gewoon wasjes draaien en laptops en telefoons opladen. :)

Tja, het is allemaal relatief… Wij in ons luxe huis – voor Sierra Leoonse begrippen - terwijl onze buren in krotten wonen. Laatst stond ik op een taxi te wachten toen er twee jochies vanaf de vuilnisbelt de weg overstaken. Ze zeiden hallo en ik zei een beetje afwezig hallo terug, waarop ze vroegen of ik ze niet herkende. Toen ik nog eens keek zag ik dat het twee jochies waren die hier in de straat wonen… Met een grote lach op hun gezicht komen ze van de vuilnisbelt gelopen, zonder enige schaamte of (hopelijk) veel besef van de gigantische verschillen tussen ons. Ondanks dat ik behoorlijk gewend ben aan het leven in Sierra Leone, wordt je soms onverwachts met de armoede geconfronteerd. De vele gehandicapte bedelaars die je tegenkomt als je boodschappen doet in het centrum, de jonge jongens die de hele dag rondlopen om hun waar te slijten en een paar duizend leones verdienen, kinderen die met gigantische jerry cans vol water slepen… en allemaal zeggen ze even vrolijk gedag. Het blijft een bijzondere ervaring om in Sierra Leone te leven!
Hilda