Kenema and Kono

Het is dinsdag, 19 juni 2012. Ik heb lekker een dagje vrij, na het hele weekend te hebben gewerkt in Kono, en zit buiten in het zonnetje dat zo nu en dan achter de wolken vandaan komt. Nadat ik toen ik terug kwam in Sierra Leone meteen door ben gereisd naar Makeni, ben ik Freetown niet meer uitgeweest. Ondanks dat het al met al maar zo’n 1,5 maand is, lijkt het een eeuwigheid en had ik echt weer zin om er even uit te zijn. Het is altijd heerlijk om even in een andere omgeving te zijn, waarna het ook weer heerlijk is om thuis te komen in Freetown. Bovendien ben ik de enige medewerker van het Youth Empowerment Programma in Freetown en biedt een reisje naar het binnenland me de gelegenheid om mijn medewerkers te ontmoeten, wat altijd leuk en nuttig is.

Mijn eerste tripje was de Quarterly Staff Workshop in Kenema, wat nu alweer een hele tijd geleden lijkt. :) De planning was dat we zondag om 1uur zouden vertrekken, maar uiteindelijk vertrokken we pas om een uur of 3, twee uur later dan gepland doordat de driver werd opgehouden door de regen – hij moet helemaal uit het oosten van de stad komen om de auto op te halen – en een lekke band. Gelukkig verliep de rest van de reis voorspoedig.
Op de een of andere manier zijn deze ritjes, maar bijvoorbeeld ook taxi of okada ritjes, vaak momenten waarop ik stil sta bij en volop geniet van het feit dat ik in Sierra Leone woon en hoe anders en uniek dat is. Laatst zat ik na mijn tennisles, bezweet en wel, achterin een taxi met twee andere volwassenen en twee jongen kinderen, waarvan er één op mijn schoot zat en mijn tennisracket vasthield. Of ik zit achterop een okdada met uitzich op zee… Of, zoals nu, in een Restless auto die langs het groene landschap en de kleine dorpjes zoeft, terwijl ik met mijn collega’s de politiek en corruptie in Sierra Leone bespreken.

Voor de Quarterly Staff Workshop ((QSW) verbleven we in het Pastoral Centre in Kenema, voor velen de favoriete locatie in SL, zowel door de mooie groene en rustige omgeving, de relatief schone en verzorgde kamers als de goede services. Het mooie is dat Pastoral Centre nog gewoon wordt bewoond door zusters en een pater. Dus, zaten we ’s avonds met de pater, onder het genot van lokaal gebrouwen tonic wine (in een gerecycled flesje waar het etiket over het originele is geplakt :)) met een half oog naar een bezoek van de Paus aan Spanje te kijken en de dag erna naar het vuurwerk voor het jubileum van de Britse koningin, terwijl de RCs (regio coordinatoren) en ik nog wat werk deden.
Nadat we op maandag met een aantal managers en coordinatoren een M&E workshop hadden gehad, stroomde op maandagavond de rest van de collega’s binnen. Iedereen is altijd weer even enthousiast om elkaar te zien en het rustige Pastoral Centre was voor twee dagen gevuld met jongeren. Het is ongelooflijk hoeveel geluid ze (we) produceren. :) Het mooie is dat onze lokale collega’s zich overal vol overgave instorten; een discussie over politiek, een energizer (pick banana, pick, pick banana, eat banana, eat, eat banana, work banana, work, work banana, out banana, out, out banana – gepaard met bijpassend dansmoves), een groepsopdracht of… een potje voetbal. :) Het voetballen was dan ook, naast een avond dansen met een aantal collega’s in een lokale club, het hoogtepunt van mijn week! Voetballen heb ik eigenlijk – in tegenstelling tot dansen - nooit echt gedaan en kan ik ook niet echt, maar het was zo leuk! Ik heb me helemaal uitgeleefd, wat mis ik het teamsporten. Echt een geweldig manier van team building en na alle heftige berichten van die ochtend – de reorganisatie waarbij mogelijk collega’s hun baan verliezen en de aankondiging dat onze Country Director in december afscheid zal nemen – een perfecte uitlaatklep.

Zoals ik al had verteld zijn we met het management team al een tijd bezig met het voorbereiden van de reorganisatie en het nieuws van het vertrek van onze CD en hebben we ook de communicatie hiervan uitgebreid besproken. We waren ruim op tijd met de mededelingen zodat iedereen aan het idee kan wennen en we alle tijd hebben om het wervingstraject voor de nieuwe projecten en de CD te doorlopen en om collega’s die hun baan verliezen te helpen bij het vinden van een nieuwe. Toch is het natuurlijk erg spannend en heftig. Helaas kregen we vorige week onverwachtse informatie van Restless International, waardoor we onze planning nog moesten omgooien ook. Het goede nieuws is dat we veruit het grootste en succesvolste country programma van Restless zijn en blijven. We zijn super succesvol in het werven van fondsen. Hierdoor kunnen binnen RD SL en mijn programma een groot deel van de banen worden behouden. Bovendien hebben we de afgelopen twee weken zowel contracten getekend met UNFPA als met UNDP.
Ik ben nu ook verantwoordelijk voor de uitvoering van de multisectorale strategy, waaraan ik heb meegeschreven – met de poda poda en movable dancefloor. Dit betekent dat ik er niet alleen 3 Field Officers en 21 stagiaires bijkrijg, maar ook een Programma Coordinator!!! Ik krijg dus iemand die mij op het hoofdkantoor in Freetown kan ondersteunen met mijn werk! Echt fijn!

Na vier dagen in Freetown en drie dagen werken vertrok ik donderdagochtend vroeg met onze driver Abdul naar Kono. In Kono staat ons derde regiokantoor, wat ik graag een keer wilde bezoeken, ondanks de waarschuwingen voor de slechte weg. Ik had er echt zin in, want ik was nog nooit in Kono geweest en ook Paran, de RC en de rest van mijn collega’s daar keken erg uit naar mijn komst.
Na ruim 7 uur rijden, waarvan zo’n 3,5 uur over een hele slechte weg (!), kwam we in Koidu, de hoofdstad van Kono aan. Kono is één van de districten dat het zwaarst getroffen is door de oorlog. Voor de oorlog was de stad booming door de diamanten en het goud dat er werd gevonden, één van de redenen waarom Kono zo hard is getroffen door de oorlog. De huizen die door de rijke lokale diamanthandelaren waren gebouwd zijn bijna allemaal afgebrand, maar niet afgebroken of weer opgebouwd. De overblijfselen van de huizen worden nu gewoon weer bewoond, wat het stadje een bijna spookachtige sfeer geeft. Paran vertelde me dat de kinderen van de rijke diamant handelaren vaak niet naar school werden gestuurd, dat werd niet nodig geacht. Na de oorlog waren de vaders en kostwinners vaak overleden en misten de nabestaande de kennis en vaardigheden om hun kapitaal en dus hun huizen weer op te bouwen. Ook Paran’s vader was een diamant handelaar en had 3 vrouwen en 15 kinderen. Gelukkig was de moeder van Paran opgeleid en stond ze erop dat haar kinderen naar school gingen.
Er wordt nog steeds volop naar diamanten en goud gezocht in Kono. Rond Koidu zie je de gigantische bergen gruis die door internationale delvingsbedrijven uit de grond worden gehaald, opzoek naar diamant. Door de explosies waarmee er diepere gaten in de grond worden geslagen, staan de scheuren in de muren van ons kantoor in Kono. Ook wordt er nog op kleinere schaal naar goud en diamanten gezocht; op weg naar Kono kwamen we een aantal jonge mannen tegen met zo’n typische ronde ijzeren zeef waarmee ze naar goud zoeken. Net als in de film… :)
Wat me verder opviel aan Kono was de prachtige natuur; een glooiend, dichtbegroeid landschap, wat geweldige uitzichten opleverd. Toen ik donderdag incheckte bij Uncle Sam’s, veruit het schoonste hotel dat ik in Sierra Leone heb gezien, heb ik daarom ook om een kamer met balkon en uitzicht op de bergen verzocht. Ondanks dat deze kamer minder ‘luxe’ was als de kamer die me eerst was toebedeeld.

Ik heb echt een heerlijke tijd gehad in Kono. Donderdagavond kwam Timbo, één van onze field officers me verwelkomen met lokale melk en ananas, waarna we wat gegeten hebben in Avarage (restaurant en nachtclub). Vrijdag heb ik de hele dag op kantoor doorgebracht – op lunch in Average na – en heb ik onder andere Paran’s functioneringsgesprek gedaan. ’s Avonds nam Paran me mee uiteten in Average :). Zaterdagochtend vroeg vertrokken we met drie auto’s (2 Restless en 1 van Handicap International) naar een dorpje aan de grens van Guinea waar we de viering van de ‘Dag van het Afrikaanse Kind’ zouden bijwonen. Drie uur rijden over super slechte weg… wow! ’s Nachts had het geregend en het was een bizar gezicht om de auto voor ons over de modderige weg te zien glibberen.
Onderweg reden we nog door een aantal andere communities waar we werken. In onze auto zat een drama intern die als Volunteer Peer Educator (VPE) in één van die dorpjes had gewerkt. Het was echt geweldig om te zien hoe hij als held werd ontvangen en de kinderen spontaan een liedje begonnen te zingen dat hij ze had geleerd!

Aangekomen in het dorp, waar ze ook met Guinees geld betalen, ging ik met de drama interns op pad. Met megafoons en lokale muziekinstrumenten trokken ze al zingend rond om mensen van onze aankomst op de hoogte te stellen. Aan het einde van het dorp kwamen we een optocht van kinderen tegen, begeleid door één van onze VPEs. Samen met hen trokken we naar de centrale plaats in het dorp, waar de viering plaatsvond.
De viering was super goed georganiseerd door Isata, die verantwoordelijk is voor dat placement. Zij rijdt dus alleen, op een motor, elke maand helemaal naar dit dorp om de VPEs te begeleiden en community leaders te trainen! Naast dit dorp is ze nog verantwoordelijk voor 7 andere.
Er was een high table met naamkaartjes voor de paramount chief, chairman, women’s leader, enz. Toen alle kinderen en andere toeschouwers zaten ontstond er rumoer, want de paramount chief kwam aan… Voor deze dag was er een jonge paramount chief, net als alle andere gasten die achter de high table plaatsnamen, die voor de volwassen paramount chief uitliep. Echt leuk! De 12 jaar oude chairman deed het geweldig!
Het programme bestond naast een paar speeches uit een dans-, poster- en zingwedstrijd. Het thema van de dag was ‘Children with disabilities’ en onder hard geklap won een gehandicapte jongen de posterwedstrijd. De vertegenwoordiger van Handicap International die met ons meewas en Paran hielden beiden een mooie speech over de geschiedenis van de dag en kinderen met een handicap. Ook hadden onze drama interns een geweldig toneelstukje voorbereid over kinderen met een handicap. Verder mocht ik prijzen uitrijken aan twee meisjes die door community leaders en onze VPEs als ‘positive role model child’ waren uitgekozen. Ook kregen de twee jongeren die ons programme het beste ondersteunen een prijs.

Zondag waren ook de andere twee RCs er en hebben we nog een dag van alles doorgesproken voor ons programma – natuurlijk met lunch in Average. :) Nadat ik maandagochtend met Fallah en Alfred (de twee RCs) hun functioneringsgesprekken heb gehouden, vertrokken Abdul en ik – uitgezwaaid door de RCs, medewerkers en interns – over de hobbelige weg naar Freetown.
Aangezien ik goed op schema lig met het voorbereiden van budgetten (ik heb drie operationele budgetten opgesteld) en job descriptions voor het komende financiele jaar en de rest van mijn werk, heb ik vandaag – vrijdag – nog een dagje vrijgenomen. Het hakt er wel in dat reizen en bovendien heeft achterelkaar iedereen malaria, dus ik wil wel zorgen dat ik fit blijf. Maar, het werk is nog steeds super leuk; het is ongelooflijk hoeveel ik heb geleerd heb de afgelopen 4 à 5 maanden, in wat voor strategische beslissingen ik nu ben betrokken en natuurlijk dat ik zo nu en dan een reisje up-country mag maken. :)

Ik zal eens kijken of ik wat foto’s kan plaatsen. De filmpjes volgen als ik eind juli naar Nederland kom! :)

Hilda